ตอนที่ 2

หญิงสาวยกมือไหว้ลาอีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งไปยังต้นเสียง ซึ่งความรีบร้อนนั้นก็ทำให้หล่อนชนเข้ากับร่างของผู้หญิงในวิชาชีพเดียวกันเข้าเต็มแรง ต่างฝ่ายต่างกระเด็น

“เอ่อ ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ทันได้ดู”

ม่านทองรีบกล่าวขอโทษ แต่ฝ่ายนั้นส่ายหน้าไม่ติดใจอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันก็ไม่ทันดูเหมือนกัน ขอตัวนะคะ”

คู่สนทนาของหล่อนดูรีบร้อนจนหล่อนอดสงสัยไม่ได้

“ไม่ทราบว่า... คุณวิ่งหนีอะไรมาหรือเปล่าคะ หน้าตาตื่นๆ”

“ก็...”

คู่สนทนาของหล่อนชะเง้อมองกลับไปตามทางที่วิ่งจากมา ก่อนจะรีบละล่ำละลักบอก

“ก็คุณราชน่ะสิคะ อาละวาดอีกแล้ว”

“คุณราช...?”

“คุณจอมราช นิธิโภคิน ลูกชายของคุณวิทวัส นิธิโภคินยังไงล่ะคะ”

ความข้องใจของม่านทองถูกไขจนกระจ่างแจ้ง แต่กระนั้นหล่อนก็ยังคงแปลกใจอยู่ดี

“พี่ราชแค่ตาบอดเฉยๆ ไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมถึง...”

ต้องวิ่งหนี

ม่านทองตั้งใจจะพูดแบบนี้ แต่คู่สนทนารีบแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ไอ้ตาบอดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้อารมณ์ร้ายนี่สิคะ ดิฉันทนไม่ไหวแล้ว”

คนพูดเต็มไปด้วยท่าทางขนพองสยองขวัญ

“อารมณ์ร้าย...?”

“ใช่ค่ะ ร้ายมาก นี่ดิฉันเป็นพยาบาลพิเศษคนที่ยี่สิบสี่แล้วนะคะ และก็คงจะต้องมีคนที่ยี่สิบห้าในเร็วๆ นี้ เพราะดิฉันคงอยู่ไม่ไหวแล้ว คนบ้าอะไรอารมณ์ร้ายชะมัด”

คู่สนทนาของหล่อนพูดขึ้นด้วยความเข็ดขยาดหวาดหวั่น ก่อนจะรีบเดินจากไปทันที

“มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่าเนี่ย”

ม่านทองยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนจะต้องสะดุ้ง เมื่อเสียงห้าวกระด้างดังก้องมาเข้าหูอีกครั้ง นี่คงเป็นเสียงของจอมราชสินะ

“ไปให้พ้น! ไปสิโว๊ย!”

เพล้ง เพล้ง

เสียงแก้วแตกดังอีกหลายครั้งจนม่านทองจำต้องรีบวิ่งเข้าไปดูเหตุการณ์ ภายในห้องนอนกว้างที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบหรูเกลื่อนไปด้วยเศษแก้วเศษจานและเศษอาหารที่กระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ร่างของสาวใช้สองคนยืนตัวสั่นเทาไม่ต่างจากลูกนก

“เกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะ”

“คือว่า...”

สาวใช้ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงห้าวของคนที่นั่งหันหลังอยู่บนวีลแชร์ไฟฟ้าสีดำคาดน้ำเงินก็ดังสนั่นหวั่นไหวขึ้นจนหล่อนเองยังต้องสะดุ้งโหยง

“ไสหัวไปให้พ้น!”

ม่านทองสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พลางส่งสัญญาณให้สาวใช้ถอยห่างออกไป ก่อนที่หล่อนจะเดินอ้อมวีลแชร์ไปหยุดตรงหน้าคนเจ้าอารมณ์

เขาอยู่ในชุดลำลองสีฟ้าครามทั้งตัว ใบหน้าสีแทนนั้นดูแกร่งไม่ผิดจากหินสลัก ริมฝีปากที่อยู่ใต้จมูกโด่งสูงนั้นบางเฉียบ หนวดเคราถูกปล่อยทิ้งไว้ตามแนวสันกรามและคางเหลี่ยมบึกบึนจนเขียวครึ้ม แต่มันกลับยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับเขามากมายนัก

เถื่อนทมิฬ!

นี่แหละคือคำนิยามของผู้ชายตรงหน้า

และถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นดวงตาคู่นั้นของผู้ชายตรงหน้าได้เพราะเขาซ่อนเร้นมันเอาไว้ด้วยแว่นตาสีดำ แต่ความคุ้นตาคุ้นใจก็ทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งร่าง ลมหายใจติดขัดอยู่แค่ที่ลำคอ ภายในอุ้งมือเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อทั้งๆ ที่อยู่ภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำ

เขาเหมือนกับใครบางคน... ใครบางคนที่หล่อนเคย...

ศีรษะทุยสวยสะบัดน้อยๆ พลางบอกตัวเองให้เลิกตื่นเต้นเสียที แต่กลับทำได้ยากยิ่ง ยากจนหล่อนรู้สึกได้ถึงความหวั่นไหวภายในหัวใจอย่างชัดเจน

เรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อนย้อนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง พร้อมๆ กับความโหยหาที่ไม่เคยจะลบเลือนไปจากหัวใจได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ขะ ขออนุญาติเข้าห้องเรียนค่ะ...”

วันนั้นในคาบเรียนของวิชาสถิติ หล่อนมาเข้าห้องเรียนช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะว่ามีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้น แต่กระนั้นหล่อนก็ไม่คิดจะขาดเรียน หล่อนรีบกระวีกระวาดมาเข้าห้องเรียนจนได้ แต่อาจารย์ผู้หญิงประจำวิชากลับเปลี่ยนเป็นอาจารย์พิเศษคนใหม่ที่ทำให้หล่อนยืนตะลึงงันราวกับตกอยู่ในมนต์สะกดของพ่อมดร้าย

หล่อนจำไม่ได้ว่าตัวเองยืนจ้องมองเขาอยู่นานแค่ไหน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกเสียงห้าวๆ ตำหนิขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า หล่อนรีบขอโทษขอโพยและเดินไปนั่งเรียน แต่เชื่อไหมว่าทั้งชั่วโมงนั้น หล่อนกลับเรียนไม่รู้เรื่องเลย สายตามัวแต่จ้องมองเขา มองด้วยความลุ่มหลง

รักแรกพบเป็นแบบนี้สินะ...

หลังจากวันนั้นหล่อนก็เฝ้ารอให้ถึงวิชาสถิติอย่างใจจดใจจ่อ แต่ผู้ชายที่ทำให้หล่อนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นหน้ากลับไม่เคยปรากฏตัวขึ้นอีกเลย หล่อนได้ยินคำเล่าลือของเพื่อนในห้องเรียนบอกว่า เขาเป็นคนรักของอาจารย์ดลฤดี และวันนั้นก็มาสอนแทนแฟนสาวเท่านั้น

หล่อนอกหักตั้งแต่ยังไม่รู้จักชื่อของเขาคนนั้นเลย...

จนมาถึงวันนี้ วันที่หล่อนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของผู้ชายที่เหมือนกับเขาคนนั้นราวกับพิมพ์เดียวกัน มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก ม่านทองบอกตัวเองเบาๆ ในอก ก่อนจะค่อยๆ ปั้นเสียงราบเรียบระคนเป็นมิตรให้กับผู้ชายตรงหน้า

“สวัสดีค่ะพี่ราช ม่านจะมาดูแลพี่ราชค่ะ”

หากหูไม่ฝาดหล่อนได้ยินเสียงหัวเราะร้ายกาจดังออกมาจากลำคอแกร่ง ก่อนที่น้ำเสียงห้วนจัดไม่ต่างจากเดิมจะดังขึ้น

“เธอคงเป็นผู้หญิงที่คุณพ่อเตรียมเอาไว้บำบัดความใคร่ให้ฉันสินะ”

เสียงว่าห้วนห้าวไร้ความเป็นมิตรแล้ว แต่ความหมายของคำพูดยิ่งตอกย้ำให้ม่านทองรู้ว่าเขาคือผู้ชายเจ้าอารมณ์ตัวเอ้เลยทีเดียว

หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง พลางฝืนยิ้มด้วยความอดทน

“ไม่ใช่บำบัดความใคร่ค่ะ แต่เราจะแต่งงานกันในเร็วๆ นี้”

แว่นกันแดดสีดำถูกมือใหญ่กระชากออก พร้อมๆ กับเขาที่จ้องมองเขม็งมาที่หล่อน

“ฉันมันเป็นไอ้บอด! เธอยังคิดจะแต่งงานกับฉันอีกหรือเปล่า”

ท่าทางเขาดุดัน น่าสะพรึงกลัว แต่นั่นกลับไม่ใช่สาเหตุสำคัญที่ทำให้ม่านทองยืนตัวสั่น อ้าปากค้าง สิ่งที่ทำให้หล่อนแทบหยุดหายใจคือความทรงจำในอดีตต่างหาก

เป็นเขาจริงๆ ด้วย...

ผู้ชาย... ผู้ชายที่หล่อนตกหลุมรัก ผู้ชายที่หายสาบสูญไปสี่ปีเต็มๆ ไม่น่าเชื่อว่าจู่ๆ เขาจะกลับเข้ามาในชีวิตของหล่อนอีกครั้ง

ในฐานะว่าที่เจ้าบ่าว...

ม่านทองไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองยิ้มกว้างมากแค่ไหน รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้หล่อนยิ้ม... ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความตื่นเต้นยินดี

โชคชะตาทำให้หล่อนได้เจอเขาอีกครั้ง และครั้งนี้หล่อนคงไม่ยอมปล่อยเขาให้หลุดมือไปอีกแล้ว หัวใจสาวไหวระทึกรุนแรง รู้สึกขอบคุณสวรรค์นักที่ทำให้หล่อนมีวันนี้ ถึงแม้จอมราชจะตาบอด แต่หล่อนคนนี้แหละที่จะยืนหยัดอยู่ข้างเขา จะเป็นดวงตาให้กับเขาเอง

“เราจะแต่งงานกันนะคะ”

“ทั้งๆ ที่ฉันตาบอดเนี่ยนะ”

“ค่ะ”

ถ้าเขามองเห็น เขาคงได้เห็นความยินดีจากดวงหน้าของหล่อนชัดเจน ม่านทองยกมือขึ้นป้ายน้ำตาแห่งความดีใจทิ้ง ก่อนจะพูดขึ้นอีก

“ม่านยินดีที่จะอยู่ข้างๆ พี่ราชตลอดไปค่ะ”

แทนที่เขาจะซาบซึ้งใจ เขากลับหัวเราะเยาะ พลางสวมแว่นกลับไปปกปิดดวงตาเช่นเดิม

“เงินของฉันคงส่งกลิ่นแรงมากสินะ ถึงทำให้ผู้หญิงอย่างเธอ... อยากได้ฉันเป็นผัว”

ม่านทองพยายามอดทนกับคำพูดหยาบคายของผู้ชายตรงหน้า เพราะคิดว่าที่เขาอารมณ์แปรปรวนแบบนี้คงมีผลมาจากความพิการทางสายตานั่นเอง ความจริงเขาสุภาพ อ่อนโยน และแสนจะฉลาดเป็นที่สุดต่างหาก

ดังเช่นเมื่อสี่ปีก่อนไง...

ความคิดนี้ทำให้ม่านทองอมยิ้มกว้างออกมา

“เงินไม่ได้สำคัญสำหรับทุกคนหรอกนะคะ โอ๊ย...!”

หญิงสาวร้องอุทานเมื่อจู่ๆ คนที่นั่งวีลแชร์ก็ยื่นมือมาคว้าต้นแขนของหล่อนเอาไว้อย่างแม่นยำราวกับตาเห็น พร้อมกับกดน้ำหนักนิ้วแรงๆ

“ม่านเจ็บนะคะ”

“เธอจะเจ็บยิ่งกว่านี้ ถ้าเลือกฉันเป็นผัว”

“พี่ราช...”

เขาไม่ใส่ใจความเจ็บปวดของหล่อนแม้แต่น้อย กลับยิ่งเพิ่มน้ำหนักนิ้วมือมากยิ่งขึ้น จนผิวขาวๆ ของหล่อนแดงช้ำ

“ผู้หญิงมันก็หน้าเงินเหมือนกันหมดนั่นแหละ”

จอมราชขบกรามแน่นจนขึ้นสัน ก่อนจะผลักร่างเล็กจนกระเด็น หญิงสาวเซไปชนกับผนังห้องเจ็บจนจุกตัวงอไม่ต่างจากกุ้ง

“ถ้าคิดว่าแค่ถ่างขาแล้วจะได้เงินมาง่ายๆ ฉันคนนี้แหละจะทำให้เธอรู้ว่าคิดผิด!”

คนตัวโตกดปุ่มให้วีลแชร์ไฟฟ้ามุ่งหน้าตรงไปยังปากประตูราวตามองเห็น “รีบเก็บข้าวเก็บของกลับไปซะ ก่อนที่ขาของเธอจะถูกกระชากลงไปในนรก ม่านทอง!”

แล้วเขาก็หายไปพร้อมๆ กับรถวีลแชร์ ม่านทองน้ำตาซึม กลีบปากอิ่มสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นผู้ชายคนเดียวกับเมื่อสี่ปีก่อน หน้าตาน่ะใช่ แต่นิสัยและอารมณ์กลับแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

“อะไร... ทำให้พี่เปลี่ยนไปแบบนี้นะ พี่ราช”