ตอนที่ 1 น้องน่ารักดี

สายฝนพรำละอองเบาๆ ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายหมอกหนาทึบปกคลุมไปทั่ว บดบังวิสัยทัศนวิสัยเสียงคลื่นทะเลกระทบกับชายฝั่ง มีเด็กสาวกำลังวิ่งเล่นท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา

“เอย เข้าบ้านเดี๋ยวนี้!” ศักดิ์ดาเดินมาดุหลานสาวที่ตากฝนอยู่ หลานสาวของเขาปิดเทอมจึงพามาทำงานด้วย อีกไม่นานเจ้านายของเขาก็จะเดินทางมาถึงแล้ว

“ลุงขาขออีกนิดหนึ่ง”

“ขึ้นมาอีกไม่นานคุณเจฟฟ์จะมาถึงแล้ว” การพักผ่อนของเจ้านายเป็นความลับ ไม่ให้คนนอกเข้ามาแต่เขาแอบพาหลานสาวมาด้วย

“ไปก็ได้ค่ะ”

เวลาห้าโมงเย็นเฮลิคอปเตอร์ลงจอดพอดี เจ้าคุณลงมาจากเขาสวมแว่นตาสีดำเสื้อเชิ้ตสีดำถูกพับแขนขึ้นจนถึงข้อศอกกางเกงสแล็คสีดำทำให้เขาดูดีไม่น้อย

“ผมเตรียมห้องรับรองไว้แล้วครับ”

“อืม อย่าให้ใครเข้ามารบกวน” เขาจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จและเรื่องงานจึงบินมาพักผ่อนที่นี่ มีหลายเรื่องราวเกิดขึ้นกับชีวิตของเขา เจ้าคุณจึงอยากหลีกหนีเรื่องวุ่นวายมาพักผ่อนตามลำพัง

ตอนนี้ครบหนึ่งปีแล้วที่พ่อของเขาจากไปและเขากลับเข้ามาอยู่บ้านวรภัทรศิริกุล ทุกคนต้อนรับเขาเป็นอย่างดีจากที่เป็นเพื่อนกับเซริว ต้องกลายมาเป็นญาติสนิทกัน เขากับเซริวปรับความเข้าใจและกลายมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม

แกร๊ก

เจ้าคุณลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงคนกำลังหมุนลูกบิดประตู เขาสั่งไม่ให้ใครเข้ามารบกวน

มือหนารีบหยิบปืนประจำกายขึ้นมา เขาใช้ชีวิตไม่ประมาทหากพลาดครั้งเดียวนั้นหมายถึงชีวิตของเขา เขาเล็งปืนไปที่ประตูห้องก่อน

ผลัก

“กรี๊ดดดด” เอิงเอยตกใจที่มีคนอยู่ในห้องนี้ไม่พอเขากำลังจะยิงเธอ ความตกใจทำให้เธอกรีดร้องออกมาจนลูกน้องที่เฝ้าอยู่วิ่งกรูกันเข้ามา

“นายครับ” โฮปกับทรอยวิ่งมาถึงก่อนคนอื่น เขาเคาะประตูและรีบดันเข้าไป เห็นหญิงสาวนั่งตัวเกร็งอยู่ที่พื้น ในมือของเจ้าคุณมีปืนอยู่

“ใครส่งเธอมา”

“นะ หนูเปล่า”

“เอยเข้ามาทำอะไร” โฮปเรียกคนตรงหน้าที่ตกใจจนร้องไห้ออกมา ซวยอีกแล้วเพราะพวกเขาไม่ได้บอกว่ามีเด็กสาวมาด้วย

“ผมขอโทษแทนหลานสาวผมด้วยครับพอดีปิดเทอมผมเลยพามาด้วย” ศักดิ์ดาเข้ามาขอโทษเจ้านายความแตกจนได้

“ผมไม่ยิงก็ดีแค่ไหน ออกไปให้หมด” เขาคิดว่าเป็นศัตรูเจ้าคุณมองใบหน้าของคนตรงหน้าแวบเดียวและหันหน้าหนี เขาไม่ชอบเด็ก

“โอ๊ย หนูเจ็บนะคะ”

“อย่าเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกเข้าใจมั้ย”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ปากบอกเข้าใจไปแบบนั้นแหละพอตกเย็นจึงแอบเข้ามาอีกครั้ง และมองหน้าเขาเธอไม่มีเพื่อนคุยด้วยทุกคนก็หลับกันไปหมดแล้ว

แกร็ก

เจ้าคุณมองไปที่ภาพกระท้อนในกระจกที่อยู่ตรงหน้าเขา เด็กคนนั้นเข้ามาอีกแล้วเขากำลังเมา เธอไม่ควรเข้ามา

“เข้ามาทำอะไร”

“หนูเหงาค่ะไม่มีเพื่อนคุย” เอิงเอยส่งยิ้มให้เขามาแต่ไกล ดีนะครั้งนี้เขาไม่เอาปืนมาจ่อหน้าเธออีก เด็กสาวถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ เขา

“หนูชื่อเอิงเอยค่ะ เรียกว่าเอยก็ได้ให้หนูอยู่เป็นเพื่อนคุณนะคะ คุณชื่ออะไรคะอายุเท่าไรหนูจะได้เรียกถูก...ว่ายังไงคะ” เพราะพูดไปเท่าไรเขาก็ไม่ยอมตอบเธอเลยสักคำเอาแต่สูบบุหรี่อยู่

“เจฟฟ์”

“พี่เจฟฟ์” เด็กสาวส่งยิ้มให้ ด้วยความไร้เดียงสา

“...” แต่เด็กมันจะรู้ไหมว่ารอยยิ้มนั่นทำให้เขาหัวใจสั่นขึ้นมาแปลกๆ เขารู้สึกเจ็บที่หน้าอกยามที่มองใบหน้าของคนตรงหน้า น้องก็น่ารักดีเหมือนกัน

“เป็นอะไรคะ”

“เปล่า”

“พูดน้อยจังเลยนะคะหนูอายุ 18 แล้วอีกไม่ถึงเดือนก็ 18 ปีบริบูรณ์แล้วค่ะ หนูเกิดมาเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของทุกคน แต่เสียดายที่พ่อกับแม่ไม่อยู่กับหนู”

ใบหน้าของเด็กสาวเริ่มเศร้าสร้อยทำให้เจ้าคุณหันมาตั้งใจฟัง เขาไม่รู้ว่าศักดิ์ดามีหลานสาวด้วยรู้แค่ลูกน้องของเขามีลูกชายและลูกสาว

“พ่อกับแม่ของหนูประสบอุบัติเหตุจากไปตั้งแต่หนูยังตัวเล็กๆ อยู่เลยหนูเลยมาอยู่กับลุงค่ะ พี่เจฟฟ์อายุเท่าไรคะ”

“36”

เอิงเอยตาโตเพราะไม่คิดว่าเขาจะแก่ขนาดนี้แต่ใบหน้าของเขายังดูเด็กอยู่เลยบอกว่ายี่สิบห้าเธอก็เชื่อ แก่แบบนี้แหละเธอชอบ อายุเท่ากับพ่อของเธอพอดี

“มองหน้าฉันทำไม?”

“เห็นหน้าพี่เจฟฟ์แล้วอายุเท่าพ่อหนูเลยค่ะ”

“แคว่กๆๆๆ”

เจ้าคุณกำลังจิบไวน์พอดี เขาแก่ขนาดนั้นเลยเหรอแถมอายุเท่ากับพอของเด็กสาวอีก ไม่เคยรู้ว่าตัวเองแก่พอมาเจอกับเอิงเอยทำไมเขาดูแก่จังเลยวะ

“พ่อกับแม่มีหนูตอนอายุ 18 ค่ะตอนนี้ก็อายุ 36 พอดีพี่เจฟฟ์แก่เท่าพ่อเลยค่ะ”

“มองอะไร!”

“พี่เจฟฟ์ชอบเด็กมั้ยคะ ชอบหนูมั้ย”

“ถามอะไรแบบนั้น” เด็กอายุยังไม่ถึงสิบแปดเขาไม่ชอบหรอกไม่ใช่อะไรกลัวว่าจะติดคุกต่างหาก แต่คิดขาข้างหนึ่งก็ก้าวเข้าไปในคุกแล้ว

“หนูชอบพี่เจฟฟ์นะคะ” เอิงเอยเห็นเขาผ่านรูปถ่ายที่ลุงมักถ่ายไว้ จนเธอแอบเก็บมาฝันว่าได้รักกับเจ้าคุณ ตอนนี้เป็นโอกาสดี

“เพิ่งเห็นหน้าผู้ชายก็ชอบเลย?”

“หนูเห็นหน้าพี่เจฟฟ์มานานแล้วค่ะ”

“ไปนอนได้แล้ว”

“ถ้าพี่เจฟฟ์ไม่ชอบหนูไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูมาใหม่ค่ะ ฝันดีนะคะ” เอิงเอยใจกล้าเดินเข้ามาใกล้เขาและโน้มตัวลงมาใกล้จนปากบางแตะเบาๆ ที่ปากของเจ้าคุณและวิ่งออกไป

“...” เจ้าคุณจับที่ปากตัวเองราวกับผีเสื้อกำลังโบยบิน แค่ปากชนกันนิดเดียวเขาเจ็บหน้าอกขึ้นมาแบบบอกไม่ถูก จะตกหลุมพรางเด็กสาวไม่ได้ ท่องไว้ว่า คุก คุก คุก

ตอนเช้าเจ้าคุณมานั่งทานอาหารเช้ารอบกายมีลูกน้องยืนเฝ้าไม่ห่าง คอยดูแลความปลอดภัยของเขา เขาเห็นศักดิ์ดาเดินไปเดินมาแต่ไม่เห็นเด็กแสบนั่น

“ขอโทษครับผมมาหายาให้หลานสาวเมื่อวานสงสัยตากฝนวันนี้เลยป่วย”

เจ้าคุณหน้าเขานั่งกินข้าวต่อ แต่ในหัวกลับคิดถึงเด็กสาวเขาเจอแต่วันเดียวแต่กลับมามีบทบาทกับชีวิตเขามากเกินไป

“พาหลานสาวของคุณมาพักที่บ้านนี่สิ”

“ค ครับ?”

“ที่นั่นมีแต่ผู้ชายห้องก็แคบ” ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงบอกออกไปแบบนั้น ไม่ทันให้คนตรงหน้าสงสัยอะไรเขาจึงเดินออกไปริมชายหาด

เอิงเอยนอนซมเพราะพิษไข้มาสองวันเต็มๆ ไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนเลย อีกห้าวันก็จะต้องกลับแล้วยังไม่ได้ทำคะแนนเลย

“ทำยังไงถึงจะได้เข้าใกล้ดีนะ”

ตกดึกคนตัวเล็กออกมาและเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่ม แต่หูกลับได้ยินเสียงเหมือนคนเป็นอะไรสักอย่าง ตอนนี้ห้าทุ่มแล้วหรือว่าจะถูกผีหลอก

เอิงเอยหันหลังวิ่งจะกลับเข้าไปในห้องแต่ห้องทำงานของเจ้าคุณ ดันผิดประตูไม่สนิทเธอจึงได้เห็นเงาคนข้างใน และเดินเข้าไปใกล้เสียงยิงดังชัดเจน

“อื้อ อ๊ะ เจฟฟ์คะขอแรงๆ อ๊า”

คาร่าครางเสียงกระเส่าเธอเดินทางมาถึงตอนบ่าย เมื่อเจ้าคุณติดต่อให้เธอมาหา หญิงสาวไม่ปฏิเสธแต่ต้องเดินทางกลับพรุ่งนี้ช่วงเช้าทันที เพราะเขาต้องการเวลาส่วนตัว

“อ๊า เอาอีกค่ะ”

เอิงเอยปิดปากตัวเองไว้แน่นเพราะภาพที่เห็นคือคนทั้งสองกำลังออกรบกัน หญิงสาวนอนหงายอยู่บนโชฟามีร่างหน้ากำลังกระแทกเข้าเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง เขาทั้งสองไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าไม่บอกก็รู้ว่าทำอะไรกัน

ปึก

“อุ้ย เสียงอะไรคะ”

เจ้าคุณรู้ได้ทันทีว่ามีคนแอบดู เขาถอนตัวตนออกมาและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ โดยที่เขาเองก็ยังไม่ได้เสร็จสมเลย เขาเดินมาดุเห็นขวดน้ำตกอยู่

“เจฟฟ์ค่ะมาต่อกันดีกว่า”

“คุณกลับไปได้แล้วพรุ่งนี้ผมจะให้คนไปส่ง”

“อะไรกันคะ เอากันก็ยังไม่เสร็จเลยคุณจะทิ้งคาร่าไว้แบบนี้ไม่ได้ เจฟฟ์ บ้านที่สุด!” เธอข้ามน้ำข้ามทะเลมาทำไม อุตส่าห์มาเพื่ออ้าขาให้เขาแต่สุดท้ายก็ไม่เสร็จมันน่าโมโหนัก

เจ้าคุณเดินมาหยุดที่หน้าห้องของเอิงเอยเขาเลือกที่จะวางขวดน้ำไว้หน้าห้อง คงจะเห็นทุกอย่างหมดแล้วทำให้เขาหมดอารมณ์ไม่ทำต่อ เขาเลือกที่จะเข้าไปที่ห้องน้ำและปลดปล่อยความต้องการด้วยตัวเอง ยามที่คิดถึงใบหน้าของเอิงเอยทำให้ความต้องการเขายิ่งทวีความรุนแรงขึ้น