7

ตาหวาน......

"หวาน ฟื้นแล้วเหรอลูก"

"แม่"

"อื้มมม ป้าคริสโทรหาแม่น่ะบอกหวานเป็นลมแม่เลยรีบมา"

"แม่ ฮืออออ ฮืออออ" ฉันรีบโผเข้ากอดแม่ทันที

"ไม่ร้องลูก หนูจะเป็นแม่คนแล้วนะจะมาขี้แยแบบนี้ไม่ได้"

"แม่พูดอะไรคะ หวานไม่เข้าใจ"

"หวานท้องได้เดือนกว่าแล้วลูก"

"แม่ ฮือออออ หวานขอโทษ ฮืออออ"

"ไม่ร้องลูกไม่ร้องนะ"

แม่เช็ดน้ำตาให้กับฉันและกอดฉันไว้ ฉันกอดแม่แล้วก็ร้องหนักกว่าเดิม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันกับแม่หันไปมองที่ประตู สักพักป้าคริสกับลุงดนัยก็เดินเข้ามาพร้อมกันพร้อมตะกร้านมสำหรับคุณแม่ตั้งครรภ์

"เป็นไงมั่งเราฮึ" ลุงดนัยพ่อพีคีย์ยิ้มให้ฉันมาแต่ไกลพร้อมกับยื่นตะกร้านมไปให้แม่ของฉัน

"คุณลุงสวัสดีค่ะ"

"ป้าโทรตามลุงมาเราจะได้คุยกับหวานกับแม่น่ะ" ป้าคริสยิ้มให้ฉันแต่แววตาท่านมีความกังวลใจ

"พี่คริสพี่นัย นั่งก่อนค่ะ" แม่ฉันเชิญพ่อกับแม่พี่คีย์นั่งลงที่โซฟา

"หนูหวานหนูบอกป้ามาตรงๆ ว่าพ่อของเด็กในท้องคือตาคีย์ลูกชายป้าใช่มั้ยลูก"

ฉันก้มหน้ามองที่มือตัวเองที่ตอนนี้มีเข็มเจาะอยู่เพราะกำลังให้น้ำเกลือ ฉันจะปิดบังยังไงก็คงไม่ได้

ฉันพยักหน้าพร้อมกับนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาเรื่อยๆ เมื่อไหร่จะหยุดไหลซะทีนะ ยิ่งเช็ดก็ยิ่งออกมาเรื่อยๆ

ป้าคริสเดินมากอดฉันพร้อมกับลูบที่หลังฉันเบาๆ

"เรื่องนี้ตาคีย์ต้องรับผิดชอบ ป้าจะให้หนูแต่งงานกับตาคีย์"

"ไม่ค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบเหมือนเดิม

"ทำไมล่ะลูก หนูรักลูกชายลุงไม่ใช่เหรอ หรือว่าตาคีย์บังคับหนูใช่มั้ยบอกมาลุงจะไปจัดการมันเอง"

"หนูจะเอายังไงบอกป้ามาเลยลูกป้าอยู่ข้างหนูนะลูก"

"ขอบคุณนะคะคุณลุงคุณป้าที่ดีกับหวานมาตลอด" ฉันไหว้ขอบคุณที่พ่อแม่พี่คีย์ดีกับฉันมาแต่ไหนแต่ไรท่านไม่เคยดุเคยว่าอะไรฉันเลยสักครั้งตั้งแต่เด็กจนโต ท่านรักฉันเหมือนลูกคนนึงเพราะท่านไม่มีลูกสาวมีแต่พี่คีย์คนเดียว

"พี่กับพี่นัยต้องขอโทษแหวนด้วยนะที่ลูกชายพี่ทำหนูหวานท้อง"

"แหวนไม่ถือโทษโกรธพี่คริสกับพี่นัยหรอกค่ะอย่าคิดมาก"

"แม่ขาหวานขอโทษ หวานเป็นลูกที่เลวไม่รักดีไม่รักตัวเองหวานทำให้แม่ต้องเสียใจ ฮือออหวานขอโทษ"

"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรนะ แม่ไม่โกรธหนูหรอกนะลูก"

"เดี๋ยวป้าโทรตามตาคีย์มาที่นี่"