6

"หวาน"

ฉันไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้อีกแล้ว ฉันรับมันไม่ไหวจริงๆ ฉันวิ่งออกมาจากห้องของพี่สายไหมทันที ฉันวิ่งลงบันไดมานั่งอยู่ตรงล็อบบี้เพราะไม่มีแรงจะวิ่งไปไหนอีกแล้ว ขามันอ่อนแรงจนไม่ไม่แรงแม้จะก้าวเดิน

ฉันหวังว่าเขาจะวิ่งตามออกมาเพื่ออธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันคงหวังมากเกินไป คนที่วิ่งตามฉันออกมาคือป้าคริสค่ะ

"หวาน เป็นอะไรลูก หนูร้องไห้ทำไม"

"ฮืออออ ป้าคริส ฮืออออ"

"หวานบอกป้ามาลูก ว่าหนูเป็นอะไร ที่ร้องไห้เพราะตาคีย์ใช่ไหม"

"ฮึก ฮึก ฮืออออ ป้าคริสขา หวาน หวานเจ็บไปหมดแล้วค่ะเจ็บตรงนี้ค่ะ"

ฉันจับไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองพร้อมกับทุบมันแรงๆ ปึก ปึก ปึก

"หวานอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ลูก"

"หวานเกลียดตัวเอง เกลียดหัวใจตัวเองที่มันไม่รักดี ทั้งที่รู้ว่าพี่คีย์ไม่เคยรักแต่ก็พยายามหลอกตัวเองมาตลอด ฮือออ ฮืออออ"

ฉันพยายามใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองแต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล ฉันฝืนลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินออกไปจากที่นี่ แต่พอฉันยืนขึ้น ทุกอย่างก็ดับวูบลง

คีย์.........

"คีย์เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้น"

"เปล่า"

"เพราะน้องตาหวานใช่มั้ย"

ผมเงียบครับไม่อยากตอบว่าใช่

"คีย์ ควรจะพูดให้น้องเค้าเข้าใจนะว่าคีย์กับไหมเรากลับมาคบกันแล้ว"

"อืมมม"

"อย่าทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดสิ น้องเค้ารู้ทั้งรู้ว่าคีย์ไม่ได้รักเค้าเพราะคีย์รักไหมแล้วเราก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมแล้ว"

ผมรู้สึกไม่ดีที่เห็นน้ำตาของตาหวานเมื่อครู่ ผมจะวิ่งตามออกไปก็ไม่ได้เพราะเสื้อผ้าไม่ได้ใส่สักชิ้น แม่ผมเลยรีบตามออกไป เมื่อคืนผมทะเลาะกันหวานเพราะนัดกับไหมเอาไว้แต่หวานไม่ยอมให้ผมออกมาเราเลยทะเลาะกัน อันที่จริงเมื่อคืนผมไม่ได้ตั้งใจจะมาค้างที่คอนโดไหมหรอกนะ แต่เพราะเราไม่ได้เจอกันนาน ถ่านไฟเก่าก็เลยจุดติดง่ายเมื่อคืนเราเลยมีอะไรกันอีกครั้ง แต่ผมก็ป้องกันตัวเองนะทั้งที่เมื่อก่อนกับไหมผมไม่เคยจะป้องกันเลยเพราะไหมมีแค่ผมคนเดียว แต่คราวนี้ผมไม่แน่ใจว่าตอนที่เราเลิกกันไหมมีคนอื่นรึเปล่าผมเลยต้องป้องกันไว้ก่อน แต่ผมรู้สึกได้ว่าเมื่อคืนไหมจะพยายามที่จะสดกับผมแต่ผมบอกยังไงก็ต้องป้องกันไว้ก่อน ผมอ้างว่ากลัวทำไหมท้องเพราะเรายังเรียนกันอยู่