3

ตาหวาน....

ฉันถูกพี่คีย์อุ้มเข้ามาในห้องนอน และเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของพี่คีย์เพราะปรกติเวลาฉันมาที่ห้องเขาฉันก็จะอยู่แต่ด้านนอกตรงห้องรับแขกค่ะ

เขาโยนฉันลงมาบนเตียง

"อ๊ะ หวานเจ็บนะพี่คีย์"

"มันจะเจ็บกว่านี้ถ้าหวานยังไม่เปลี่ยนใจ"

"เปลี่ยนใจอะไรหวานไม่เข้าใจ"

"ไหนบอกอยากจะเป็นผู้หญิงของพี่"

"เอ่อออ ก็ใช่ไง"

"จะไม่เปลี่ยนใจ?? "

"อื้มมมม" ฉันพยักหน้าอีกครั้ง

"งั้นก็ถอดเสื้อผ้า" ห๊า?? เจ็บที่ว่าคือการมีอะไรกันสินะ

"เอ่อออ คือออ หวานนน" ฉันเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วค่ะ ความกล้าความแรดเมื่อกี้หายไปไหนหมด ><

"ว่าไง ถ้าอยากก็ถอดถ้าไม่อยากก็เชิญออกไปจากห้องพี่"

"ถ้าหวานยอมเป็นของพี่ พี่จะยอมคบกับหวานใช่มั้ย" ต้องมีข้อต่อรองค่ะก่อนที่ฉันจะเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ

"อืมม"

ฉันหลับตาลงนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะค่อยๆ ถอดชุดของตัวเองออกทีละชิ้นด้วยมือที่สั่นเทาเพราะอายที่เขายืนกอดอกจ้องมองมาที่ฉันอย่างไม่ละสายตา

ฉันคิดถูกใช่ไหมที่จะยอมเป็นของพี่คีย์ ผู้ชายที่ฉันหลงรักมาหลายปี

"พี่ให้หวานตัดสินใจอีกที"

"หวานตัดสินใจดีแล้ว หวานรักพี่คีย์หวานยอมพี่คีย์"

"พี่อาจจะได้เป็นคนแรกของหวานแต่หวานไม่ใช่คนแรกและคนเดียวของพี่ เข้าใจใช่มั้ย ถ้าหวานเจอใครที่จริงจังกับหวานๆ ก็ไปได้เลย เพราะพี่ไม่ชอบผูกมัดใครพี่คบกับใครไม่เคยนานหวานก็น่าจะรู้ เพราะฉะนั้นหวานอย่าคิดว่าพี่จะหยุดอยู่ที่หวานได้แค่คนเดียว ถ้าหวานรับได้ก็ถอดเสื้อผ้านอนรอพี่บนเตียงได้เลย"

พูดจบเขาก็เดินออกไปยืนรออยู่นอกระเบียงระหว่างที่เขาให้ฉันตัดสินใจ

และสุดท้ายฉันก็ยอมที่จะเป็นของพี่คีย์ ครั้งแรกของฉันกับคนที่ฉันรักแม้จะรู้ว่าเขายังไม่ได้รักตอบ แต่ฉันสัญญากับตัวเองว่าฉันจะทำให้เขารักให้ได้

หลังจากวันนั้นที่ฉันตกเป็นของพี่คีย์ฉันก็ได้มาที่ห้องเขาบ่อยขึ้นแต่ก็ไม่ได้มาทุกวัน มีบ้างที่ฉันมานอนค้างที่ห้องของพี่คีย์โดยอ้างกับแม่ว่ามาค้างบ้านเพื่อน ฉันกะว่าจะบอกเรื่องนี้กับแม่หลังจากที่ฉันเรียนจบมอหกแล้วถ้าบอกตอนนี้แม่อาจตกใจจนเป็นลมที่ลูกสาวเพียงคนเดียวมีแฟนและแฟนของฉันก็คือพี่คีย์ แม่มักจะพูดเสมอว่าเป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่คีย์จะมาสนใจฉันเพราะเรารู้จักกันตั้งแต่เด็ก เขาเห็นฉันเป็นแค่น้องเป็นแค่เด็กข้างบ้าน ฉันลืมบอก เขากับฉันอายุห่างกันสองปี ตอนนี้เขาเรียนอยู่ปีสองส่วนฉันอยู่มอหก แต่ไม่นานฉันจะไปเรียนที่เดียวกับเขา เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้นมากกว่านี้