บทที่ 3 พบเจอ

บทที่ 3 พบเจอ

"ท่านแม่ ลูกอยากกลับไปนอนที่จวนแล้วเจ้าค่ะ"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยกับผู้เป็นมารดาด้วยยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน เมื่อสามวันก่อนท่านแม่พานางไปไหว้พระขอพรที่วัดหวาเยียนบนเขา ครานี้พี่ใหญ่ก็ติดตามมาด้วยตามคำสั่งของท่านพ่อ เพื่อให้มาคอยดูแลท่านแม่และนาง เนื่องจากยามนี้ต่างแคว้นมีสงคราม ท่านพ่อเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นได้ เพราะยามนี้ค่อนข้างมีโจรป่าชุกชุม จะเรียกว่าคุ้มกันก็ไม่ถูกเท่าใดนัก เพราะท่านแม่ไม่ยอมให้เขาขี่ม้า แต่กลับให้เขาเข้ามานั่งในรถม้าด้วย เพราะเกรงว่าเขาจะล้มป่วย เขาจึงทำได้เพียงให้เหรินห่าวและบ่าวรับใช้คนสนิทคอยคุ้มกันด้านนอกแทน เหรินห่าวค่อนข้างมีทักษะในการต่อสู้อยู่บ้าง ส่วนเขาเองก็ไม่ได้หละหลวม อีกทั้งท่านพ่อยังส่งองครักษ์ลับของจวนมาคอยติดตามเขาอยู่ห่างๆ อย่างไรเสียพวกโจรย่อมไม่กล้าเสนอหน้าออกมาเป็นแน่

ไป๋ฮูหยินมองบุตรสาวของตนเองก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ไป๋ซู่ฮวาบุตรสาวของนางมีนิสัยเกียจคร้านชอบเล่นสนุก กว่านางจะหาทางทำให้นางยอมตามมาที่วัดย่อมเหนื่อยไม่น้อย

"พวกเจ้าสองคนนี่นะ ช่างขี้บ่นยิ่งนัก ซู่เอ๋อร์ เจ้าน่ะเป็นสตรีควรจะสวดมนต์ไหว้พระให้มาก ส่วนเจ้าจื่อเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรไหว้ขอพรพระโพธิสัตว์ โรคตรงนั้นจะได้หายเร็วยิ่งขึ้น"

ไป๋ฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ โรคที่บุตรชายนางเป็นสร้างความปวดใจให้แก่นางไม่น้อย

ไป๋จื่อเซียนจ้องมองมารดาของตนเองก่อนจะถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เขาเองไม่ได้ทุกข์ใจกับโรคที่เป็นอยู่เท่าใดนัก เดิมทีเขาก็ปวดใจไม่น้อย จะให้เขากล่าวเช่นไรดี ความจริงเขาไม่ได้ป่วยเลยด้วยซ้ำ เขาปกติดีอีกทั้งยังแข็งแรงมากอีกด้วย

ท่านแม่ก็จะให้เขาแข็งทุกวัน ช่างน่าขันสิ้นดี!!!

ปีนี้เขามีอายุครบยี่สิบปีแล้ว ไป๋จื่อเซียนเกิดในตระกูลแม่ทัพ บิดาของเขารั้งตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นต้าโจว ส่วนเขาเองก็รั้งตำแหน่งรองแม่ทัพ ฝีมือไม่ได้ด้อยไปกว่าบิดาเลยแม้แต่น้อย ท่านพ่อเองก็หมายมั่นให้เขารับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ต่อจากตน

อย่างอื่นเขาก็เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ทั้งฐานะ ทั้งชาติตระกูล แต่กลับยังไม่ยอมแต่งภรรยา เดิมทีเขามีคู่หมั้นหมาย นางเป็นบุตรสาวของตระกูลฟางจวนเสนาบดี แต่ทว่าเขามิได้ถูกใจนาง

สองวันนี้เขาเดินทางมาคุ้มกันท่านแม่และไป๋ซู่ฮวาผู้เป็นน้องสาว ท่านแม่ชื่นชอบการไหว้พระ พักอยู่ที่วัดสองสามวันก็เดินทางกลับ

ไป๋ฮูหยินหันมามองบุตรชายคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

"นี่จื่อเอ๋อร์ เจ้าไหว้พระแล้ว รู้สึกว่ามีสิ่งใดแข็งขึงขึ้นมาบ้างหรือไม่?"

เมื่อเห็นว่าบุตรชายส่ายหน้าไปมา นางก็ปวดใจยิ่งกว่าเดิม

"จื่อเอ๋อร์ เช่นนี้ตระกูลไป๋คงต้องสูญสิ้นแล้ว!!!"

"ท่านแม่ ลูกปกติดีขอรับ"

"ปกติที่ใดกัน!! ยามท่านพ่อเจ้ายังหนุ่มแน่น เขา...เอ่อ..."

ไป๋ฮูหยินหันไปมองไป๋ซู่ฮวาคราหนึ่ง ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของไป๋จื่อเซียน

"เขาแข็งสู้มือข้ายิ่งนัก"

ไป๋จื่อเซียนแทบจะพ่นน้ำชาในปากออกมา แต่เขาทำได้เพียงกลืนมันลงไปอย่างกระอักกระอ่วนใจ

สองปีก่อน สามีของนาง แม่ทัพใหญ่ไป๋มาบอกนางว่า เขารู้สึกว่าบุตรชายผิดปกติตรงสิ่งนั้น แรกเริ่มนางก็ไม่แน่ใจ จึงลองส่งสาวใช้นางหนึ่งเข้าไปในห้องของไป๋จื่อเซียน แต่ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางจึงส่งสาวใช้เข้าไปอีก ส่งไปร่วมสิบคน คำตอบเดียวกันคือ

คุณชายใหญ่เฉยเมยต่อพวกบ่าวมากเจ้าค่ะ บ่าวลองจับดูพบว่า เอ่อ ส่วนนั้นของคุณชายใหญ่ไม่แข็ง อีกทั้งคุณชายใหญ่ยังถีบบ่าวออกมาจากห้องอีกด้วยเจ้าค่ะ ฮือออ

ไป๋จื่อเซียนไม่รู้จะเอ่ยกับมารดาเช่นไรดี เขาเองก็ไม่รู้ว่าท่านพ่อไปเอ่ยวาจาใดกับท่านแม่ นางจึงเป็นเช่นนี้ไปได้

วันๆ เอาแต่ถามเขาว่า

วันนี้รู้สึกแข็งหรือไม่!!!

ให้ตายเถิด ท่านแม่ไม่คิดบ้างหรือว่าเขาจะอับอายหรือไม่!!!

ไป๋ซู่ฮวาหูดียิ่งนัก นางที่ได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นก็หัวเราะออกมาคราหนึ่ง จนไป๋ฮูหยินต้องหันไปถลึงตาใส่บุตรสาว

"น่าขำอันใดกัน พี่ชายเจ้าป่วยนะ!!!"

"ท่านแม่ ท่านดูหน้าพี่ใหญ่สิเจ้าคะ เขาอึดอัดเพียงใดท่านไม่รู้หรือ ข้าได้ยินนะที่ท่านแม่ถามพี่ใหญ่"

"แม่เป็นห่วงพี่เจ้า ยามนี้ต่อให้ได้ลูกสะใภ้เป็นผีข้าก็ไม่ขัดขวาง ขอเพียงให้พี่ชายเจ้าหายเป็นปกติก็พอ ว่าแต่เจ้าเถิด น่าตียิ่งนัก มันใช่เรื่องที่สตรีมาแอบฟังหรือไม่"

"ท่านแม่พูดดังเช่นนี้ แม้แต่ผีในรถม้ายังได้ยินเลยเจ้าค่ะ"

"ได้ยินสิดี"

ไป๋จื่อเซียนมองมารดากับน้องสาวของตนคราหนึ่ง เขารู้สึกหมดคำจะกล่าวแล้ว เขาจึงเลือกจะนั่งเงียบๆ ไปเสีย

ใช้เวลาไม่นานรถม้าก็เดินทางมาถึงหน้าประตูเมืองหลวงโจวกังแคว้นต้าโจว ไป๋จื่อเซียนยังมีงานที่ต้องรีบไปสะสางต่อที่กองทัพ จึงสั่งให้คนขับรีบเร่งเดินทางไปให้ถึงจวนโดยเร็ว

แต่ทว่าเพิ่งจะเข้าเมืองหลวงได้ไม่นาน รถม้าของเขาก็หยุดลงกะทันหัน ไป๋ฮูหยินและไป๋ซู่ฮวาแทบจะทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ ไป๋จื่อเซียนขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะเอ่ยถาม

"เกิดสิ่งใดขึ้น?"

"เรียนคุณชายใหญ่ จู่ๆ ก็มีสตรีนางหนึ่งร่วงตกลงมาจากหน้าต่างหอวารี ยามนี้นางนอนขวางรถม้าของเราเอาไว้ขอรับ"

"เอ?"

ไป๋จื่อเซียนที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปเอ่ยกับมารดาของตนเองทันที

"ท่านแม่รอสักครู่ ลูกจะลงไปดูเสียหน่อย"

"รีบลงไปดูเถิด"

ไป๋จื่อเซียนพยักหน้าก่อนจะรีบเดินลงจากรถม้าไปทันที เมื่อออกมาก็ได้พบกับสตรีนางหนึ่งที่ถูกมัดมือเอาไว้ ยามนี้นางดูอ่อนแรงเป็นอย่างมาก ใบหน้างามซีดเซียว นางนอนขดตัวพลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด

เจียงหว่านหนิงซู้ดปากคราหนึ่ง ให้ตายเถิด กว่านางจะรวบรวมแรงกระโดดลงมาจากหน้าต่างของหอวารีได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หน้าต่างที่นางอยู่คือชั้นสอง เดิมทีนางไม่คิดว่าจะเจ็บตัวถึงเพียงนี้ ให้ตายเถิด!!!

"แม่นาง เจ้าเป็นอันใดหรือไม่ แล้วเหตุใดจึงกระโดดลงมาเช่นนี้เล่า? มันอันตรายรู้หรือไม่?"

ไป๋จื่อเซียนมองดูหน้าต่างของหอวารีสลับกับมองเจียงหว่านหนิง ตรงที่นางกระโดดลงมาเป็นด้านหลังหอวารีที่มีคนคุ้มกันไม่มากนัก เจียงหว่านหนิงเงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาใหม่ พบว่าเขามีใบหน้าที่หล่อเหลา ผิวขาว ดูสะอาดสะอ้านเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อได้เห็นการแต่งกายของเขา เจียงหว่านหนิงก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องเป็นคุณชายจากจวนตระกูลใหญ่สักจวนเป็นแน่ เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงหยัดกายลุกขึ้นนั่ง สภาพทุลักทุเลเป็นอย่างมาก

"นายท่าน ได้โปรดช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ ข้าถูกคนลักพาตัวมาขายที่หอวารีแห่งนี้ ข้าไม่ได้เต็มใจ"

เจียงหว่านหนิงเหนื่อยล้าเพราะพิษในกายกำเริบ นางแทบจะไม่มีแรงแล้ว ยามนี้ต้องหาที่พึ่งก่อนที่จะสายเกินไป

ยังไม่ทันที่ไป๋จื่อเซียนจะได้เอ่ยถามสิ่งใดจากนางต่อ ก็พบว่าคนของหอวารีโผล่ออกมาตามจับนางแล้ว พวกมันเข้ามารวบตัวนางอย่างรวดเร็ว โดยมีสตรีวัยกลางคนนางหนึ่งที่จ้องมองเจียงหว่านหนิงเขม็ง เมื่อหันมาเห็นว่าไป๋จื่อเซียนยืนอยู่ตรงนั้นด้วย นางก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา

"คารวะท่านรองแม่ทัพไป๋ ขออภัยด้วยที่เด็กๆ ในหอวารีของข้าสร้างความเดือดร้อนให้ท่าน รีบๆ ลากตัวนางกลับเข้าไปสิ"

เจียงหว่านหนิงที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ ตะโกนจนสุดเสียง

"ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!!!! ข้าโดนจับตัวมา!!!"

นางไม่มีแม้แต่แรงจะขัดขืน ทำได้เพียงออกแรงตะโกน นางหมดเรี่ยวแรงแล้ว หากไม่ใช่เพราะถูกพิษนางจะอัดคนพวกนี้ให้น่วมเลย

ไป๋ซู่ฮวาที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกก็ขมวดคิ้วมุ่น นางครุ่นคิดคราหนึ่ง คล้ายว่าเคยได้ยินเสียงของสตรีนางนี้จากที่ใดสักแห่ง

"ซู่เอ๋อร์ เจ้าจะทำสิ่งใด อย่าได้โผล่หน้าออกไปแอบดูเชียว"

"ท่านแม่ เสียงนางคล้ายคนที่เคยช่วยข้าไว้ ข้าขอดูสักครู่นะเจ้าคะ อย่าเพิ่งด่าข้าเลย ท่านแม่กลั้นไว้ก่อนเจ้าค่ะ"

ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยอย่างรีบร้อน ไป๋ฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นก็สูดลมหายใจคราหนึ่งก่อนจะครุ่นคิดในใจ

ให้ตายเถอะ แล้วข้าจะกลั้นเสียงตามนางบอกทำไมกัน!!!

ไป๋ซู่ฮวารีบเปิดผ้าม่านรถม้าออกทันที เมื่อนางได้มองเห็นใบหน้าของเจียงหว่านหนิงชัดเจน นางจึงรีบหันไปเอ่ยกับไป๋จื่อเซียนทันที

"พี่ใหญ่ นางคือคนที่ข้าเล่าให้ฟัง นางเป็นคนช่วยข้าจากหลัวเหวินซิ่งเอาไว้เจ้าค่ะ"

"เป็นนางหรือ?"

"เจ้าค่ะ เจียงหว่านหนิง เหตุใดจึงถูกจับตัวมาเช่นนี้ได้เล่า พี่ใหญ่ ช่วยนางก่อนเถิด!!!"

ไป๋จื่อเซียนขมวดคิ้วคราหนึ่ง ที่แท้สตรีนางนี้เคยช่วยน้องสาวเขาเอาไว้ อีกทั้งยังมาได้ทันเวลา ทำให้ไป๋ซู่ฮวาไม่ทันเผยวรยุทธ์ของตนออกมา

ไป๋ซู่ฮวารีบลงมาจากรถม้าทันที ก่อนจะจ้องมองเจียงหว่านหนิงที่มีใบหน้าซีดเผือดด้วยความร้อนใจ เจียงหว่านหนิงก็จำนางได้เช่นกัน

"ไป๋ซู่ฮวา"

ไป๋จื่อเซียนที่เห็นเช่นนั้นก็จ้องมองสตรีวัยกลางคนผู้นั้นคราหนึ่ง ก่อนจะสลับมองเจียงหว่านหนิง

คนเช่นเขา ผู้ใดทำดีด้วยเขาย่อมตอบแทนบุญคุณ

"ข้าจะขอไถ่ตัวนาง เจ้าคิดเท่าใด"

สตรีวัยกลางคนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก นางเก็บแววตาดีใจเอาไว้ ก่อนจะครุ่นคิดว่าควรจะโก่งราคาเช่นไรดี

"ท่านรองแม่ทัพไป๋ เดิมทีข้าซื้อนางมาในราคาสูงยิ่งนัก"

"เท่าใด"

"ห้าร้อยตำลึงเจ้าค่ะ"

"ข้าให้หนึ่งร้อยตำลึง ปล่อยตัวนางมา"

"ท่านรองแม่ทัพไป๋ แต่ว่า"

"หรือเจ้าอยากถูกจับข้อหาลักลอบค้ามนุษย์ แม้หอวารีของเจ้าจะมีคนใหญ่คนโตหนุนหลัง แต่หากเจ้าทำผิดบังคับจิตใจผู้อื่นเช่นนี้ ข้าก็ไม่อาจปล่อยผ่าน เหรินห่าว ไปแจ้งศาลต้าหลี่ หอวารีจะได้ถูกปิดเสียที เปิดไปก็ไร้ประโยชน์!!!"

"ท่านรองแม่ทัพไป๋!! อย่ารังแกกันเกินไปนักเลยนะเจ้าคะ"

"เหรินห่าว ไปศาลต้าหลี่"

"ตกลงเจ้าค่ะ พวกเจ้ายืนบื้ออยู่ทำไมกัน ปล่อยตัวนางสิ"

สตรีวัยกลางคนรับตั๋วเงินมาจากไป๋จื่อเซียนก่อนจะปล่อยตัวเจียงหว่านหนิงทิ้งไปทันที อย่างไรเสียแค่สตรีนางเดียวนางหาซื้อใหม่ก็ได้ การเอาหอวารีไปแลกกับรองแม่ทัพไป๋ย่อมได้ไม่คุ้มเสีย หากนายท่านรู้เข้าว่านางก่อเรื่องยุ่งยากย่อมถูกลงโทษเป็นแน่ ตระกูลไป๋มีอำนาจไม่น้อย อีกทั้งยังมีความดีความชอบช่วยปกป้องบ้านเมืองนับแต่อดีต นางยอมจบปัญหาเพียงเท่านี้เสียดีกว่า

เมื่อถูกปล่อยตัวเจียงหว่านหนิงยังไม่ทันได้เอ่ยขอบคุณไป๋จื่อเซียนและไป๋ซู่ฮวาเลยแม้แต่ครึ่งคำ นางก็หมดสติไปเสียก่อน ไป๋ซู่ฮวารีบเข้าไปประคองเจียงหว่านหนิง ก่อนจะเอ่ยถามไป๋จื่อเซียนผู้เป็นพี่ชาย

"พี่ใหญ่ นางหมดสติไปแล้ว เหมือนจะไม่สบายด้วยเจ้าค่ะ ทำเช่นไรดี?"

"พานางไปโรงหมอก่อนเถิด อ้อ เหรินห่าว พาท่านแม่กลับจวนก่อน ข้ามีเรื่องต้องจัดการ อีกเดี๋ยวจะพาไป๋ซู่ฮวาไปส่งที่จวนเอง"

"ขอรับคุณชายใหญ่"

ไป๋ฮูหยินยังไม่ได้เอ่ยสิ่งใดก็ถูกพากลับมาที่จวนเสียแล้ว นางลอบบ่นบุตรชายบุตรสาวทั้งสองคนคราหนึ่งด้วยความเหนื่อยหน่ายใจเมื่อกลับมาถึงก็พบว่าแม่ทัพใหญ่ไป๋ผู้เป็นสามีกำลังรอนางอยู่ ข้างกายเขามีไต้ซือผู้หนึ่งยืนอยู่ ไป๋ฮูหยินจ้องมองไต้ซือผู้นั้นด้วยความสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม

"ท่านพี่ ท่านพาผู้ใดมาน่ะ?"

"น้องหญิง เจ้ามานี่เร็วเข้า ข้าได้พบกับไต้ซือผู้หนึ่ง เขาบอกว่ามีวิธีรักษาจื่อเอ๋อร์ของพวกเราแล้ว"

"จริงหรือเจ้าคะ!!!"

"จริงสิน้องหญิง ในเมื่อดื่มยาแล้วไม่ได้ผล เราย่อมต้องพึ่งไต้ซือแล้ว รับรองว่าจื่อเอ๋อร์จะต้อง 'แข็ง' ขึ้นมาได้เป็นแน่ รับรอบผงาดง้ำยิ่งกว่าข้าเสียอีก ฮ่าๆ"

"โอ๊ยยย สวรรค์ โฮ่ๆๆๆ ฮิๆๆๆ"