บทที่ 6 วันที่มืดหม่น

บทที่ 6 วันที่มืดหม่น

เหตุการณ์รถคว่ำวันนั้นตำรวจสรุปว่าเป็นการสร้างสถานการณ์ ให้ดูจงใจว่าเป็นอุบัติเหตุ ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนสืบสวน

พาสกร อาการบาดเจ็บเล็กน้อยตอนนี้กลับไปพักฟื้นที่บ้านแล้ว ส่วนลุงชัชคนขับรถตอนนี้อาการโคม่าอยู่ใน ไอซียู ส่วนภากรนั้นตั้งแต่วันที่เข้าโรงพยาบาลยังไม่รู้สึกตัวแพทย์สั่งห้ามเยี่ยมและมีตำรวจเฝ้า 24 ชั่วโมงเพื่อคุ้มครองความปลอดภัย

ดารินและคนในบ้านต่างผลัดเปลี่ยนกันมาเยี่ยม แต่ไม่เคยมีใครได้เจอเขาสักครั้ง วันนี้ก็เช่นกัน เมื่อเดินมาใกล้ถึงห้องพักของภากร ดารินพบผู้ชายคนนึงทำตัวลับๆล่อๆ ออกมาจากห้องของเขาซึ่งบริเวณนั้นไม่มีเจ้าหน้าที่นั่งเฝ้าอยู่ ดารินคิดขึ้นมาได้ว่าหรือคนที่คิดจะฆ่าเขา

“ใครน่ะ หยุดนะ” ดารินตะโกนออกไป ชายหนุ่มสูงโปร่งสวมหมวกแก๊ปและสวมแมสวิ่งหนีไปทางบันไดหนีไฟ ดารินวิ่งตามไปได้สักพักจึงคิดขึ้นได้ว่า ภากรนอนอยู่ลำพัง เธอไม่ควรทิ้งเขามาแบบนี้ จึงรีบวิ่งกลับไป

ขณะที่เธอกำลังจะผลักประตูเข้าไปนั้น “คุณดารินครับ ไอ้ภาคย้ายไปพักฟื้นอีกที่แล้วครับ อีก 2 วันหมอจะให้กลับบ้านแล้วครับ”

“ผู้กองชานนท์ สวัสดีค่ะ” ดารินหันมาสวัสดีผู้กองหนุ่มที่ทำคดีสามีของเธอ เธอโล่งใจขึ้นมาแสดงว่าผู้ชายที่มาป้วนเปี้ยนเมื่อตะกี้คงเข้าไปแล้วไม่เจอเขา

ณ คฤหาสน์วงศ์เสวต

วันนี้เป็นวันที่ภากรได้ออกจากโรงพยาบาล ทุกคนรอต้อนรับเขาอยู่ที่บ้าน แพทย์ให้เหตุผลว่า ภากรจำเป็นต้องปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมที่คุ้นเคยทุกอย่างใหม่ เพราะตอนนี้เขาตาบอดและสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป อาการพวกนี้อาจจะเป็นแค่ชั่วคราวหรือนานเท่าไหร่ก็ยังไม่สามารถตอบได้ในตอนนี้ เรื่องนี้ทำให้ทุกคนในบ้านรู้สึกกังวลและเศร้ากับโชคชะตาของหนุ่มหล่ออนาคตไกล

รถหรูคันงามขับเข้ามาจอดที่บริเวณบ้าน โดยมีพาสกร ผู้เป็นพ่อนั่งเคียงข้างมากับเขา หนุ่มหล่อภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิท ก้าวเท้าลงจากรถโดยมีไม้เท้าช่วยนำทาง

“ทางนี้ลูก” พาสกรเดินจูงมือลูกชายของเขาเข้ามาในบ้าน เหมือนครั้งที่เขายังเป็นเด็กเล็กๆวัยหัดเดิน “วันนี้พ่อจะสอนลูกเดินให้ได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง พ่อจะเป็นทั้งไม้เท้าและดวงตาให้ลูกเอง” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นขณะกระชับมือแน่นมั่นคงจูงมือลูกชายสุดที่รักเดินเข้าบ้านมา ภาพสองพ่อลูกที่พากันเกาะเดินเข้ามานั้น ทำให้ทุกคนน้ำตารื้นรวมทั้งภากรด้วย เขาเพิ่งรู้วันนี้ว่าความรักของพ่อเป็นแบบนี้นี่เอง…..ภากรกำมือแน่นเพื่อส่งผ่านความรู้สึกว่าเขารู้สึกปลอดภัยเมื่อมีพ่ออยู่ด้วย

“ขวัญเอ้ย ขวัญมา หมดเคราะห์หมดโศกนะลูก กลับบ้านเราแล้วนะ” หญิงชราพูดขึ้นพร้อมกับสองมือที่เอื้อมไปลูบหัวหลานชายอย่างทะนุถนอม

“ สวัสดีคุณย่าสิภาค” พาสเอ่ยแนะนำกับลูกชาย

“ พี่ภาค” เมลดาเรียกแล้วโผเข้ากอดพี่ชาย ภาคยืนนิ่งตัวแข็ง

“ เมเองค่ะ เมเป็นน้องสาวของพี่ เราเป็นพี่น้องกันค่ะ” เมลดารีบแนะนำตัว

“ ดา ดา มานี่สิ” เมลดาเรียกน้องสาว ดารินจึงเดินตรงมาที่เมลดาและภาค เมลดาคว้ามือดารินแล้วส่งให้พี่ชายที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งทื่อ

“ พี่คะคนนี้คือ ดาริน นะคะ ดารินคือภรรยาของพี่ค่ะ” เมลดาแนะนำดารินออกไป พูดจบภาคสะบัดมือออกทันที ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นสะดุ้งกับสิ่งที่ภากรแสดงออกมา

“พี่เค้าคงเหนื่อยแล้ว จะมาแนะนำตัวอะไรตอนนี้ เข้าบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวให้ยัยดาพาพี่ขึ้นห้องพักก่อนนะ” คุณย่าพูดขึ้น ภากรจึงจำต้องเดินตามดารินไป

ดารินต้องย้ายมานอนที่ห้องของภากร เป็นคำสั่งของป้าเพื่อจะได้ช่วยดูแลภากรอย่างใกล้ชิด ตอนนี้ทุกคนตัดสินใจไม่จ้างพยาบาลพิเศษเพื่อระวังคนนอกเข้ามาในบ้าน และเพื่อความปลอดภัยของเขา

ดารินตกปากรับคำ และตัดสินใจจะพักการเรียนต่อมหาวิทยาลัยจนกว่าผู้ชายคนนี้จะหายดี

ตั้งแต่ขึ้นห้องมาภากรยังไม่ยอมคุยกับดารินสักคำ หลังช่วยเขาจัดการเรื่องอาหารและยาเสร็จ ดารินจึงไปช่วยจัดเก็บข้าวของของเขาเงียบๆ จนเวลาล่วงไปจนเย็น

“ระหว่างนี้ฉันจะกินข้าวในห้องนี้ หน้าที่เธอแค่ช่วยฉันอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมอาหารและยาเท่านั้น อ่อ..อ่านหนังสือได้มั้ย”

“………..”

“ไม่ได้ยินเหรอ หรือไม่อยู่ตรงนี้แล้ว”

“ค่ะ ดายังอยู่ค่ะ” ดารินกำลังอึ้งอยู่ตั้งแต่ที่เขาบอกว่าต้องช่วยเขาอาบน้ำ และนี่เธอจะทำยังไงดี เขากับเธอไม่ได้เป็นผัวเมียกันจริงๆสักหน่อย เรื่องคืนนั้นไม่นับนะ ดารินคิดในใจและทำหน้าอี๋ออกมา ขณะนั่งฟังเขาพูด

“ดาจะให้พี่ขวัญมาช่วยนะคะ พี่ภาคตัวโตเผื่อล้มขึ้นมาจะได้มีคนช่วยค่ะ” พูดจบดารินที่เตรียมจะวิ่งหน้าตั้งออกไป

“ใครคือพี่ขวัญ เมียอีกคนของฉันเหรอ?

>…<

“พี่ขวัญ คือ พี่แม่บ้านอีกคนที่นี่ค่ะ เดี๋ยวดามาค่ะ ดาไปไม่นาน” ดารินที่ทำท่าจะหมุนตัวออกไปอีกรอบ

“ฉันไม่ให้ใครอื่นช่วยทั้งนั้นและ ถ้าเธอไม่อยากทำก็ไม่ต้อง ออกไปได้ละ” ชายหนุ่มพูดเสียงกร้าวโมโหออกมา และลุกขึ้นคลำทางจะไปห้องน้ำ

“ ดาทำเองค่ะ พี่ภาคอย่างอลสิคะ” ดารินรีบวิ่งเข้ามาคล้องแขนเขา แล้วจูงเขาเข้าห้องน้ำ ตอนนี้ทั้งคู่ยืนหันหน้าเข้าหากันในห้องน้ำ ชายหนุ่มยืดอกและผายมือออกทั้งสองข้างเป็นการส่งสัญญาณว่าพร้อมแล้ว

สาวน้อยน่ารักที่ตอนนี้แก้มแดงเป็นลูกเชอรี่ พยายามบังคับมือสั่นๆของเธอเพื่อปลดกระดุมเสื้อของเขา ไม่นานนักก็เผยแผงอกกว้าง กล้ามเนื้อที่แน่นไปทุกส่วนของร่างกาย ดารินไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขามองไม่เห็น

“จะให้อาบทั้งกางเกงหรือไง ฮึ”

“คะ..” ดารินขานรับและเงยหน้าขึ้น ก็พบว่าเขากำลังก้มต่ำลงมาที่คนตัวเล็กทำให้หน้าของเธอห่างจากหน้าของเขาแค่คืบ

ลมหายใจที่รดใส่กันทำให้หน้าของดารินยิ่งแดงมากขึ้น ดารินสะบัดหน้า 2-3 ทีก่อนจะนั่งลงช่วยถอดกางเกงให้เขา ตอนนี้ใจเธอเต้นรัวมือสั่นไปหมด นี่เราต้องถอดกางเกงในให้เขาด้วยหรอ ดารินหลับตาปี๋ตอนถอดกางเกงในของเขาออกมา เธอรู้ดีว่าอะไรอยู่ใกล้ๆหน้าของเธอตอนนี้ ฉะนั้นหลับตามันอย่างนี้เนี่ยแหละดีที่สุดแล้ว

“วันนี้จะได้อาบมั้ยเนี่ย” หนุ่มหล่อที่ตอนนี้ดูอารมณ์ดีเมื่อได้แกล้งผู้หญิงที่ทุกคนบอกว่านี่ คือ เมียเขา

“ อาบค่ะ อาบเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ดารินรีบตอบ และลุกขึ้นยืนพรวดพราดขณะที่ตาของเธอยังหลับอยู่ ทำให้ร่างของเธอเซจนเกือบจะล้ม ภากรรีบคว้าร่างของดารินไว้ในอ้อมกอดเปลือยเปล่าของเขา และทั้งคู่ก็ถลาเซไปชนกำแพงด้วยกัน น้ำของฝักบัวรินไหลลงมา ดารินตกใจจึงลืมตาขึ้น ตอนนี้หน้าของทั้งคู่แทบจะชนกัน ดารินและภากรเผลอสบตากันอยู่ครู่นึง ก่อนที่เขาจะเบือนหน้าไปทางอื่น

“พี่ภาค เป็นอะไรมั้ยคะ ดาขอโทษค่ะ ดาซุ่มซ่ามเอง ดาทำพี่เจ็บตรงไหนมั้ยคะ”

ดารินลืมอายไปสิ้น เธอก้มสำรวจภากรอย่างละเอียด เพื่อเช็คว่าเขาเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาโป๊อยู่เมื่อสายตาไปเห็นกับท่อนบางอย่างที่ตอนนี้ยังสงบอยู่ ดารินรีบหันหลังให้อีกครั้ง ตอนนี้เสื้อผ้าบางของเธอที่เปียกชุ่มเผยให้เห็นเรือนร่างชัดเจนขึ้น เธอไม่ใช่เด็กสาว น้องตัวน้อยของเขาอีกต่อไปแล้ว

“ฉันว่าเธอออกไปดีกว่านะ อยู่ตรงนี้ก็เกะกะ ฉันอาบเองน่าจะเร็วกว่า”ภากรรีบไล่เธอออกไปเพราะตอนนี้ร่างกายเขาเริ่มต่อต้านกับความรู้สึกของเขาแล้ว เจ้าท่อนที่หลับอยู่กำลังจะถูกปลุกให้ตื่นและเขารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะควบคุมอารมณ์ได้

“ค่ะ งั้นดาออกไปก่อนนะคะ”

ดารินตอบโดยที่ไม่ได้หันมามอง และรีบก้าวขาออกไป แต่เพราะตัวที่เปียกโชกของเธอ ดารินจึงหันหน้ามามองภากรอีกครั้ง พี่ภาคมองไม่เห็นนี่หน่า คิดได้ดังนั้นสาวน้อยจึงเปลื้องผ้าของตัวเองออก และรวบผมสูงก่อนเดินตัวเปลือยออกไปจากห้องน้ำ โดยไม่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อดารินก้าวพ้นประตูห้องน้ำออกไป เขารีบจัดการกับตัวเองอย่างเร็วที่สุด