ตอนที่3 เริ่มแผนการ2

ตอนที่3 เริ่มแผนการ2

หลายสัปดาห์ต่อมา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เข้ามา”

“มีอะไร” ภัทรหันไปถามการ์ดที่เดินเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียด

“เอ่อพี่ภัทรครับ พอดีว่าลูกค้าห้อง VIP2 โวยวายต้องการให้อิงฟ้าเป็นคนไปชงเหล้าให้ครับ แต่ตอนนี้อิงฟ้าติดลูกค้าห้อง VIP1 อยู่ครับ”

“บอกลูกค้าไปหรือยังว่าอิงฟ้าติดลูกค้าอยู่”

“บอกแล้วครับ แต่ลูกค้าไม่ยอม เขาบอกให้ผมมาเรียกนายไปเคลียร์ครับ”

“เรื่องแค่นี้มึงจัดการไม่ได้..” เมกะนั่งทำงานอยู่เงยหน้าขึ้นตวัดสายตามองลูกน้องตาขวางเอ่ยถามเสียงเรียบ

“ลูกค้ารายนี้เป็นลูกค้าประจำของผับเราครับ ผมเลยไม่กล้าทำอะไรรุนแรง” การ์ดตอบออกไปตามความจริง

“นี่อิงฟ้ามาทำงานแค่สองอาทิตย์ลูกค้าก็ติดกันงอมแงมขนาดนี้ ต่อไปไม่ต้องจองคิวกันล่วงหน้าเลยเหรอวะ” ภัทรบ่นขึ้นลอย ๆ แต่ดันไปเข้าหูเจ้านายที่นั่งทำงานอยู่โต๊ะถัดไป

“อิงฟ้า พนักงานที่พึ่งเข้ามาใหม่ใช่ไหม” ปกติเมกะไม่เคยสนใจพนักงานเสิร์ฟหรือพนักงานชงเหล้า งานทุกอย่างจะให้ภัทรและผู้จัดการร้านเป็นคนดูแล ส่วนการ์ดในร้านจะต้องผ่านการคัดเลือกจากเมกะทุกคนเพราะการ์ดมีหน้าที่สำคัญในการดูแลความปลอดภัยของทุกคนในร้าน เรื่องกฎกติกาและระเบียบวินัยค่อนข้างเข้มงวดกว่าปกติ

“ครับ”

“ทำไมลูกค้าถึงต้องแย่งกันขนาดนี้”

“น่าจะเพราะอิงฟ้าสวยและเอ็นเตอร์เทนลูกค้าเก่งมั้งครับลูกค้าเลยชอบ ผมขอไปจัดการก่อนนะครับ หรือว่านายจะไปจัดการเอง” มือขวาคนสนิทลุกขึ้นไม่วายหันไปถามคนเป็นนายทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“มันใช่หน้าที่กูหรือไง”

“นึกว่านายอยากไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ผมขอตัวสักครู่นะครับ” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปมุ่งตรงไปที่ห้อง VIP2

หายไปไม่นานภัทรก็เดินกลับเข้ามานั่งทำงานตามเดิม และจัดการสั่งงานผู้จัดการผับ

‘คุณเดย์ ต่อไปคิวของอิงฟ้าแจ้งให้ลูกค้าทราบว่าต้องจองคิวเข้ามาล่วงหน้า ถ้าใครไม่จองจะไม่สามารถเรียกให้อิงฟ้าไปชงเหล้าให้ได้เด็ดขาด และจัดการ์ดของเราคอยดูแลความเรียบร้อยด้านในตลอดเวลาด้วย’ ภัทรโทรสั่งงานผู้จัดการผับทันทีเมื่อเห็นถึงความวุ่นวายของวันนี้

“ถึงต้องให้จองคิวเลยหรือไง แค่เด็กชงเหล้าเฉย ๆ ให้การ์ดของเราเข้าไปดูแลความเรียบร้อยด้านในด้วย”

“นายกำลังสนใจเธออยู่นะครับ”

“มึงกำลังละเลยเรื่องความปลอดภัยของพนักงาน” เมกะตำหนิกลับเสียงเรียบ

“ปกติก็จะมีพนักงานผู้ชายคอยบริการลูกค้าด้านในอยู่ด้วยครับ ส่วนการ์ดของเราจะดูแลความเรียบร้อยอยู่ด้านนอก”

“กูสั่ง”

“ทุกห้อง หรือว่าเฉพาะห้องที่อิงฟ้าบริการครับ”

“ต้องถามกูทุกเรื่องหรือไง”

“ครับนาย” ภัทรจำต้องทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเลี่ยงไม่ได้ถึงแม้ว่าต้องไปอธิบายเหตุผลยาวเหยียดให้ลูกค้าเข้าใจ

ครืด..

ร่างกำยำลุกจากเก้าอี้ตั้งท่าจะเดินออกนอกห้องไป เสียงเรียบของภัทรเอ่ยถามขึ้น

“นายจะไปไหนครับ”

“กูจำเป็นต้องรายงานมึงทุกเรื่อง?” หน้าตาเรียบเฉยหันมาตอบกลับแค่นั้น เท้ายาวก้าวฉับ ๆ เดินออกจากห้องไป

อิงฟ้าเดินออกมาจากห้อง VIP1 มองเห็นแผ่นหลังกว้างของเจ้าของผับหนุ่ม สองขาเรียวก้าว ฉับ ฉับ ฉับ ลงบันไดตามหลังไป จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะออกมาเข้าห้องน้ำ แต่ตอนนี้ห้องน้ำด้านบนน่าจะใกล้เกินไปสำหรับเธอ

ร่างอรชรเรียกสายตาหนุ่มน้อยใหญ่ให้หันมาสนใจเธอได้โดยง่ายเพียงแค่เดินผ่าน อิงฟ้าเดินผ่านหน้าเมกะเข้าไปในห้องเก็บเครื่องดื่มโดยแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นว่าเมกะยืนอยู่บริเวณนั้น

“สวัสดีค่ะพี่ ๆ วันนี้งานยุ่งกันไหมคะ” เธอเพียงแค่เดินเข้าไปกล่าวทักทายพนักงานด้านในและพูดคุยสองสามประโยคก็เดินกลับออกมา แต่ครั้งนี้เธอเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกฝั่งเพื่อให้ระยะการมองเห็นของเธอกับเมกะนั้นกว้างมากขึ้นเพราะทางเดินตรงนี้ไฟค่อนข้างสว่างและไม่มีโต๊ะหรือผนังกั้น และทุกอย่างที่เธอทำก็ได้ผลมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่เธอตลอดเวลา

เวลาเลิกงาน

“อิงฟ้าปะกลับบ้านกัน” เสียงเพื่อนร่วมงานตะโกนเรียกหญิงสาวในห้องน้ำเมื่อตอนนี้ถึงเวลาเลิกงาน แต่อิงฟ้ายังเปลี่ยนชุดอย่างใจเย็นเพราะเธอต้องการที่จะรอให้พนักงานคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันไปหมด การเป็นจุดสนใจไม่ใช่แค่ต่อหน้าของเมกะ แต่ต้องการเป็นจุดสนใจแม้ตอนที่กล้องทุกตัวในนี้บันทึกการเคลื่อนไหวของเธอ เมื่อแน่ใจแล้วว่าทุกคนกลับกันเกือบหมดเธอจึงเดินออกมาด้วยท่าทางไม่เร่งรีบ

“อ้าว..อิงฟ้าทำไมวันนี้กลับช้าจัง” เสียงการ์ดที่ยืนตรวจความเรียบร้อยอยู่บริเวณนั้นเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากห้องแต่งตัวทีหลังเพื่อน และตอนนี้ก็เลยเวลาเลิกงานมาเกือบ 20 นาทีแล้ว

“อ้อ..หนูมัวแต่เข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ หนูขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ สวัสดีค่ะ” รอยยิ้มหวานเอ่ยลาทุกคนก่อนจะสาวเท้าเดินตรงไปยังลานจอดรถที่อยู่ด้านหลัง

“นายจะแอบดูเด็กมันตลอดเวลาแบบนี้ไม่ได้นะครับ มันเป็นการละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของคนอื่น” ภัทรเอ่ยเตือนคนเป็นนายอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเมกะนั้นกำลังดูความเคลื่อนไหวของพนักงานสาวผ่านกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่บริเวณทั่วทั้งผับ

“มึงจะลาออกไปทำงานกับ UN ไหม” เมกะถามกลับเสียงแข็งเมื่อโดนมือขวาจับได้ว่ากำลังดูกล้องวงจรปิดด้านล่าง

“ผมเคยฝันที่จะทำแบบนั้น สักครั้งเมื่อมีโอกาสครับ”

“นี่ไงโอกาสของมึงมาถึงแล้ว ท่าจะเหมาะกับมึงนะงานการกุศลแบบนั้น”

“นายช่วยบริจาคเงินสักปีละ 1000 ล้านด้วยนะครับผมสัญญาว่าจะนำเงินทุกบาททุกสตางค์ไปช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อย่างคุ้มค่า”

“เลิกพล่ามแล้วทำงาน” เมกะเป็นคนที่จบบทสนทนานี้ด้วยตัวเอง

อิงฟ้าขับรถมาจอดร้านข้าวต้มข้างทางร้านประจำที่เธอชอบทานทุกวันหลังเลิกงาน

“สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า” เสียงหวานสดใสกล่าวทักทายเจ้าของร้านสูงวัย

“สวัสดีจ้ะลูก หนูอิงฟ้าวันนี้รับเหมือนเดิมนะจ๊ะ”

“เหมือนเดิมค่ะ”

“วันนี้เลิกงานช้าเหรอจ๊ะ ป้ายังคุยกับลุงอยู่เลยว่าทำไมวันนี้หนูอิงฟ้ามาช้ากว่าทุกวัน หรือว่าเบื่อข้าวต้มป้าไปแล้ว”

“วันนี้หนูมาช้านิดหน่อยค่ะ”

“โอเคจ้ะป้าไม่กวนแล้ว หนูรีบทานรีบกลับบ้านเถอะจ้ะพรุ่งนี้หนูต้องตื่นไปเรียนอีก”

“ขอบคุณค่ะป้า”

“ใส่ถุงกลับบ้านด้วยนะคะ 2 ถุงค่ะ” หลังจากทานเสร็จก็ไม่ลืมที่จะสั่งใส่ถุงกลับไปฝากอิงดาวด้วย

9 โมงเช้า

“พี่ฟ้าตื่นมาทำไมแต่เช้าคะ วันนี้พี่ฟ้ามีเรียนตอน 11 โมงโน่นไม่ใช่เหรอคะ” อิงดาวตกใจที่เปิดประตูออกมาแล้วเจอรถพี่สาวสตาร์ตเครื่องจอดรออยู่หน้าบ้าน

“สายแล้วรีบขึ้นมา มัวแต่เป็นเด็กขี้สงสัยอยู่นั่นแหละ”

บ้านเมกะ

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุดสีดำสั่นกระทบกับโต๊ะเมื่อมีสายโทรเข้า สายตาคมเหลือบมองเห็นว่าคนที่โทรเข้ามานั้นเป็นมือซ้ายคนสนิทจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย

‘ว่าไง’

‘นายครับ คุณอิงฟ้ากำลังขับรถไปมหาลัยครับ น่าจะไปพร้อมกับน้องสาวครับ’ เสียงมือซ้ายคนสนิทที่ส่งไปเฝ้าหน้าบ้านหญิงสาวตั้งแต่เมื่อคืนโทรมารายงานแต่เช้า

‘น้องสาว อิงฟ้ามีน้องสาวด้วยเหรอ’

‘น่าจะเป็นญาติครับ เพราะเมื่อคืนคุณอิงฟ้าซื้อโจ๊กมาฝากเด็กคนนั้นด้วยครับ และดูจากท่าทีก็ดูสนิทกันมากด้วยครับ นายจะให้ผมขับตามเธอไปที่มหาลัยหรือเปล่าครับ’

‘ไม่ต้อง ทำตามแค่ที่ฉันสั่งก็พอ’

‘ครับนาย’

“นายส่งไอ้เจสะกดรอยตามอิงฟ้าเหรอครับ” ภัทรเดินเข้ามาที่ห้องอาหารพอดีได้ยินสิ่งที่คนเป็นนายคุยสายกับการ์ดรุ่นน้อง

“เข้ามาเสือกได้จังหวะพอดีนะมึง”

“สรุปว่านายให้ไอ้เจสะกดรอยตามอิงฟ้าใช่ไหมครับ นายกำลังรุกล้ำชีวิตส่วนตัวของเธอนะครับ” ภัทรเสียงแข็งใส่คนเป็นนายเล็กน้อย

“เรื่องของกู มึงไม่ต้องยุ่ง งานที่กูสั่งให้ทำได้เรื่องถึงไหนแล้ว สรุปว่าพวกมันส่งใครเข้ามาเป็นหนอนบ่อนไส้”

“ยังจับไม่ได้ครับ พนักงานใหม่ทุกคนก็ทำงานปกติดีทุกอย่างไม่มีอะไรน่าสงสัยครับ”

“แล้วคนเก่าล่ะ”

“คนเก่าก็ไม่มีใครทำตัวน่าสงสัยครับ คนของเราจับตาดูอยู่ตลอดเวลาครับ”

“อย่าประมาท แล้วชั้นใต้ดินก็ห้ามคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปเด็ดขาด”

“รับทราบครับนาย”

ห้องทำงานของเมกะ

“หมูเด้ง หมูเด้ง หมูเด้ง” เสียงฮัมเพลงดังนำมาแต่ไกล ร่างกำยำในชุดสีดำเมื่อคืนเปิดประตูเดินเข้ามาไร้การขออนุญาต

“แหกปากอะไรเสียงดังแต่เช้า” ภัทรเอ่ยตำหนิรุ่นน้องเสียงเรียบ แต่ไร้ท่าทีสำนึกผิดจากเจ

“การร้องเพลงช่วยทำให้เราอารมณ์ดีขึ้นนะครับ วัน ๆ มีเรื่องให้ปวดหัวมากมาย พี่ก็หัดผ่อนคลายบ้างนะครับ ตายมาสุดท้ายนายก็แค่เอาศพพี่ไปเผา ขี้เถ้ากระดูกก็คงไม่มีเวลาเอาไปลอยอังคารให้ แบ่งเวลาให้ชีวิตมีความสุขบ้างเถอะครับ หาเวลาว่างไปจีบสาวแข่งกับนายดีกว่า ว่าใครจะมีเมียก่อนกันระหว่างพี่กับนาย”

“ไอ้เจ/ไอ้เจ”

“ครับผมชื่อเจ ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นครับผมจำชื่อตัวเองได้ ขอตัวไปอาบน้ำและงีบหลับสักสองชั่วโมงนะครับ”