ตอนที่2 เริ่มแผนการ

ตอนที่2 เริ่มแผนการ

เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงเกือบ 5 นิ้วเดินมาหยุดตรงทางเดินชั้นสอง อิงฟ้ามาทำงานที่ผับปกติทุกวันและดูเหมือนทุกอย่างดูจะเข้าข้างเธอไปเสียหมด งานส่วนมากของเธอในแต่ละคืนคืองานชงเหล้าให้กับลูกค้า VIP ซึ่งอยู่ชั้นสองของผับและเป็นชั้นเดียวกันกับห้องทำงานของเจ้าของผับ แผนผังทั้งหมดของผับเธอจำรายละเอียดได้ทั้งหมดยกเว้นชั้นล่างที่คาดว่าถูกเปิดเป็นกาสิโนผิดกฎหมาย ตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่เกือบสองสัปดาห์ก็สังเกตได้ว่าจะมีการ์ดยืนเฝ้าหน้าห้องทำงานของเมกะอยู่ตลอดเวลา และพื้นที่ตรงนั้นก็ไม่มีใครสามารถเดินผ่านเข้าไปได้ นอกจากการ์ดและลูกน้องคนสนิท แต่เธอก็ได้แต่ภาวนาว่าสักวันเธอจะมีโอกาสเข้าไปชงเหล้าให้แขกห้อง VVIP ห้องที่อยู่ติดกับห้องทำงานของเจ้าของผับ

“พี่เจสวัสดีครับ” การ์ดหน้าห้องกล่าวทักทายชายหนุ่มร่างสูงกำยำเธอจำได้ว่าคนนี้คือเจ มือซ้ายคนสนิทของเมกะ

แอ๊ด..

“นายจะไปไหนครับ” จังหวะที่คนด้านในเปิดประตูออกมาพอดี ใบหน้าคมหันหน้ามาทางตรงที่หญิงสาวยืนอยู่ อิงฟ้าแกล้งหันมองด้านล่างและตอนนี้เธอยืนในองศาหันเสี้ยวหน้าด้านข้างให้เมกะ สายตาคมเผลอจ้องเสี้ยวหน้าเรียวสวยสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น เมื่อมั่นใจว่ามาเฟียหนุ่มมองเห็นเธอแล้วจึงเอี้ยวตัวหันหลังเดินไปจากตรงนั้น

“นายครับ” เจเอ่ยถามคนเป็นนายอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบ

“กูจะไปตรวจเช็กความเรียบร้อยด้านล่าง” เสียงเรียบตอบกลับมือซ้ายคนสนิท แล้วเดินลงบันไดไปยังชั้นใต้ดินพร้อมการ์ดอีกสองคนเดินตามหลังไปติด ๆ

“พี่ภัทรสวัสดีครับ” เจกล่าวทักทายเดินไปหย่อนสะโพกลงนั่งตรงโซฟาตวัดขายาวขึ้นไขว่ห้างเอนหลังพิงในท่าสบาย ขณะที่ภัทรก้มหน้าก้มตาทำงาน

“พึ่งมาเอาป่านนี้ กลับมาถึงกรุงเทพฯ ตั้งแต่บ่าย”

“ผมก็ต้องพักบ้างสิพี่ เดินทางมาเหนื่อย ๆ” ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแล็ปท็อปมองหน้ารุ่นน้องสายตาคมดุ

“กูได้ข่าวว่ามึงนอนตลอด10 ชั่วโมง”

“ก็ผมไม่ได้ขับเครื่องบินเองนี่ครับ ไม่มีอะไรทำก็ต้องนอนเป็นเรื่องปกติ”

“ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม”

“ถ้าไม่เรียบร้อยผมจะพาหน้าหล่อ ๆ ของผมมาล่อตีนนายทำไม ทุกอย่างเรียบร้อยครับ ของส่งถึงมือลูกค้าเรียบร้อยดีและลูกค้าก็ฝากคำชมมาว่าเราจัดส่งของถึงมือเขาไวมาก เขาจะซื้อขายกับเราอีกแน่นอนครับ” คำตอบของเจดูกวน ๆ แต่เวลาทำงานการ์ดรุ่นน้องคนนี้ก็จริงจังและเงียบขรึมไม่ต่างจากภัทรหรือเมกะ

“5 ทุ่มคุณเซนติจะมาคุยงานกับนายที่นี่ ยังมีเวลาอีก 1 ชั่วโมงจะทำอะไรก็ทำ” ความใจดีไม่เคยหายไปจากตัวภัทร ถึงจะชอบด่าและทำหน้านิ่งตลอดเวลาแต่คนใกล้ตัวรู้ดีว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน รักและเป็นห่วงทุกคน และรู้ดีว่าเจไม่ได้นอนหลับสบายมาตอนนั่งเครื่องอย่างที่ตนพูดไปก่อนหน้าแต่นั่งทำงานมาตลอดไม่ต่างจากตน

“ผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ” ไม่ว่าเปล่า เจเปลี่ยนจากนั่งเป็นนอนเหยียดยาวไปกับโซฟา แขนสองข้างกอดอยู่ที่อกในท่าสบาย ไม่มีความเกรงกลัวว่าคนเป็นนายเข้ามาเจอ

ห้อง VVIP

ภัทรและเจนั่งรอในห้องเพื่อรอคุยรายละเอียดของงานล็อตใหญ่ที่พึ่งจบไปกับเซนติ ส่วนเมกะนั้นยังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ

“นายมึงไม่คิดจะมารอต้อนรับพวกกูเลยหรือไง” เป็นเสียงของเฟมโตพูดขึ้นแทนคำทักทายเมื่อเปิดประตูเข้ามาก่อนถึงเวลานัดแค่หนึ่งนาที

“มาถึงก็เห่าเสียงดัง กูไม่ได้นัดมึงเสือกมาทำไม” เมกะเปิดประตูเข้ามาจากฝั่งห้องทำงานของเขาพอดี สรุปว่าวันนี้ทุกคนตรงต่อเวลาพอดี

“กูคิดถึง” เฟมโตตอบกลับสั้น ๆ

“ตอแหล” เมกะเดินมาหย่อนสะโพกลงนั่งตรงตำแหน่งที่นั่งประจำตรงข้ามกับภัทร เจทำหน้าที่ชงเหล้าไม่ได้เรียกให้พนักงานมาบริการเพราะบทสนทนาวันนี้ค่อนข้างเป็นความลับพอสมควร

ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงหัวข้อสนทนาสำคัญวันนี้ก็จบลง ทุกคนมีสีหน้าผ่อนคลายเพราะงานวันนี้เสร็จสิ้นลงแล้ว ได้เวลาผ่อนคลายไปกับแอลกอฮอล์ราคาแพงที่รสชาติขมบาดคอ และช่วยให้เลือดลมในร่างกายสูบฉีด

“เมกะวันนี้ลูกน้องมึงเป็นอะไร ตั้งแต่กูมาถึงยังไม่ได้ยินมันพูดสักคำ” เซนติถามเมกะแตะพยักหน้าไปทางภัทร บุคคลที่โดนเอ่ยถึงยังกระดกเหล้าในแก้วรวดเดียวหมดราวกับเสียงสนทนารอบข้างนั้นเป็นเหมือนอากาศไม่แม้แต่จะแว่วเข้าหู

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” หลังจากที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปเจือปนในเลือดจนเข้มข้นแล้วก็ลุกพรวดพราดขึ้น ก่อนเดินออกไปไม่ลืมก้มหัวให้คนในห้องเล็กน้อยและสาวเท้ายาวเดินออกจากห้องไป เมกะรู้ดีว่าตอนนี้จิตใจของมือขวาคนสนิทกำลังย่ำแย่ ต่อให้ภายนอกจะดูเข้มแข็งมากแค่ไหนแต่ก้อนเนื้อภายในยังไงก็เป็นก้อนเนื้อธรรมดาอยู่วันยังค่ำ มีความรู้สึกและเจ็บเป็นเหมือนมนุษย์ทั่วไป

ภัทรพาร่างกายที่ไม่ค่อยเต็มร้อยกลับมายังห้องนอนที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาดำสนิทเหลือบมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือบ่งบอกว่าตอนนี้ย่างเข้าสู่วันใหม่มาสองชั่วโมงแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะขึ้นต้อนรับวันใหม่ นิ้วเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตและถอดออกโยนทิ้งข้างเตียง พาร่างกำยำสมส่วนขึ้นไปล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ไม่นานก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

วันถัดมา

“ช่วงนี้มีคนเข้ามาวุ่นวายที่ผับหรือเปล่า”

“ไม่มีครับ”

“อย่าลืมกำชับคนของเราให้จับตาดูให้ดี ไอ้เซนติบอกว่าทางโน้นกำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง ยังไงก็อย่าประมาท ช่วงนี้กาสิโนก็อย่าพึ่งเปิดให้ลูกค้าใหม่เข้าไปเล่น สถานการณ์ข้างนอกยังไม่ค่อยปกติ”

“ครับนาย”

“แล้วก็ส่งประวัติพนักงานในร้านทั้งหมดมาให้ฉันด้วย”

“นายจะเอาไปทำอะไรครับ”

“กูหรือมึงที่เป็นเจ้าของผับนี้” ชายหนุ่มกระแทกเสียงไม่พอใจกลับไปที่โดนลูกน้องถามเซ้าซี้

“ครับ รอสักครู่ครับเดี๋ยวให้ไอ้เดย์มันส่งให้”

ไม่นานประวัติพนักงานเกือบร้อยคนก็ถูกส่งเข้าอีเมลของเมกะ ยังดีที่ถูกแยกโฟลเดอร์จัดเก็บตามแผนกไม่ยุ่งยากในการค้นหา และกลุ่มพนักงานที่เข้ามาใหม่ก็จะถูกแยกไว้ต่างหากเพื่อสังเกตพฤติกรรม

[กลุ่มพนักงานใหม่ไม่เกิน 1 เดือน]

เมกะกดเข้าไปที่โฟลเดอร์กลุ่มพนักงานใหม่ที่อายุงานไม่เกิน 1 เดือนเพราะคาดว่าหญิงสาวที่ตนพึ่งเจอเมื่อวานนี้น่าจะพึ่งเข้ามาทำงานใหม่ และเป็นไปตามคาดเมื่อกดเข้าไปก็เจอกับรูปถ่ายของหญิงสาวที่สวยสะดุดตา “อิงฟ้า”

“เหมือนมาก” เสียงเรียบพึมพำกับหน้าจอแล็ปท็อป สายตาคมจับจ้องไปที่ภาพถ่าย เพ่งพิจารณาทุกองค์ประกอบบนใบหน้า

“แค่คนที่มีใบหน้าเหมือน แต่ไม่ใช่คนคนเดียวกัน” ภัทรเอ่ยเตือนคนเป็นนายด้วยความหวังดี ถึงแม้ว่าอิงฟ้าจะมีใบหน้าเหมือนกับคนรักเก่าของเจ้านาย นั่นก็ไม่ได้หมายความว่านิสัยใจคอจะเหมือนกัน และไม่ใช่ทุกคนที่จะยินดีมีชีวิตในแบบไม่ปกติเหมือนคนทั่วไป

“มึงเคยเจอเธอมาก่อน”

“ครับ ผมเป็นคนรับเธอเข้าทำงานเอง”

“ถ้าไม่อยากให้กูยุ่งกับเธอมึงจะรับเธอเข้ามาทำงานที่นี่ทำไม” เมกะถามหาเหตุผล

“ตอนแรกผมมองว่าเธอแค่มีใบหน้าที่คล้ายกับพราวฟ้า แต่ไม่คิดว่าจะเหมือนกันขนาดนี้ จะไล่เธอออกก็ดูใจร้ายและไร้เหตุผลไปหน่อย นายอย่าไปยุ่งกับเธอเลยครับเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นตัวแทนของใคร เธอเป็นแค่คนธรรมดาที่ทำงานหาเลี้ยงตัวเองตั้งแต่เด็ก เธอเป็นเด็กดีครับ” ก่อนหน้านั้นภัทรให้คนไปสืบประวัติอิงฟ้ามาเรียบร้อย และรู้ว่าอิงฟ้านั้นทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่อายุ 13 ปี และเป็นเด็กที่ขยันและอดทนมาก เดย์เองก็บอกกับตนแบบนั้นเหมือนกันว่าอิงฟ้าขยันทำงาน ไม่เคยเกี่ยงงาน เป็นเด็กที่ขยันและอดทนมากคนหนึ่ง

“มึงไม่เคยมองอะไรพลาดภัทร เว้นเสียแต่ว่ามึงจะตั้งใจ” เมกะรู้เท่าทันความคิดของภัทร พอ ๆ กับภัทรที่รู้ทันความคิดของคนเป็นนาย