3

“ฉันโทร. มาหาแล้ว สั่งสาวใช้ว่าให้บอกพวกท่านว่าจะมาคุยเรื่องสำคัญ เหตุใดจึงยังเดินทางไปต่างอำเภออีก”

“คนตายมันห้ามกันได้ด้วยเหรอคะ ญาติเสียชีวิตกะทันหัน จะไม่ให้ไปเหรอคะ” คราวนี้ดาวถามกลับไปอย่างฉุน ๆ เริ่มไม่พอใจภพพันธ์อยู่เหมือนกัน

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ยังพูดไม่ทันจบประโยค ฝนก็เทลงมาห่าใหญ่ ภพพันธ์กับศักดิ์จำต้องวิ่งหนีเข้าไปหลบฝนภายในบ้าน

ด้านนอกว่าโทรมแล้ว พอมองเข้าไปด้านในก็ยิ่งเห็นว่าบ้านโทรมยิ่งกว่า แถมยังมีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด ยังกับบ้านร้าง

“นี่ทำความสะอาดบ้างไหม” ภพพันธ์ตำหนิตรงๆ หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีก

“ไม่ค่อยได้ทำเลยค่ะ ไม่มีเวลา ต้องไปทำไร่ไถนา ที่สำคัญก็ไม่ค่อยมีแขกมาค้างคืนหรอกค่ะ”

“สภาพโกโรโกโสแบบนี้จะมีใครที่ไหนอยากมาค้างคืน” ภพพันธ์เริ่มมีอารมณ์ เขามองสภาพบ้านแล้วคิดว่าคงนอนไม่ได้แน่ ๆ

“ฝนก็ตกหนัก ถ้าพวกคุณไม่นอนที่นี่ก็ต้องไปหาที่นอนเอาเองนะคะ”

“นี่เธอ”

“คุณภพครับ ฝนตกหนักแบบนี้เราจะไปนอนไหนครับ รถก็จอดอยู่กลางทุ่งด้วยนะครับ ถ้าไปเอารถก็ต้องเดินไป ดูท่าว่าคู่หมั้นของคุณภพจะไม่ต้อนรับเราเสียเลยนะครับ เขาคงไม่ยินดีไปส่งเราหรอกครับ” ศักดิ์รีบกระซิบที่ริมหูของภพพันธ์

“ซวยอะไรขนาดนี้” ภพพันธ์บ่นอุบ

“อาจจะไม่ค่อยสบายไปบ้าง แต่พวกคุณก็สามารถทำความสะอาดได้นะครับ” ดาวพูดแล้วอมยิ้ม หาอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้ทั้งสองในทันที

“บ้านช่องมันก็ควรจัดให้สะอาดเรียบร้อย เป็นผู้หญิงไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาเสียเลย” ภพพันธ์ว่าให้

“ที่นี่มีงานต้องทำเยอะแยะน่ะค่ะ จะต้องทำไร่ไถนา ทำสวน ปลูกผัก เลี้ยงวัวเลี้ยงควาย ไม่มีเวลามาพิถีพิถันหรอกค่ะ”

“คุณภพครับ ถ้าคุณภพแต่งงานกับเธอ ก็ต้องมาทำไร่ไถนาด้วยสิครับ” ศักดิ์กระซิบกับเจ้านาย

“เงียบน่า ใครจะแต่งงานกับหล่อนกัน ฉันจะมายกเลิกการหมั้น แกลืมไปแล้วหรือไง”

“ครับ” ศักดิ์หัวหด

“ตามสบายนะคะ ดิฉันขอตัวก่อน เดี๋ยวจะเอาอาหารเย็นมาให้” ดาวเอ่ยขอตัว ก่อนจะวิ่งฝ่าสายฝนกลับไป

“ฉันอยากจะบ้าตาย”

“คุณภพอย่าเพิ่งบ้าเลยนะครับ”

“ฉันอยากกลับบ้าน”

“ยังไงเราก็ต้องพักที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมจะทำความสะอาดเอง” ศักดิ์พูดแล้วจัดการปัดกวาดเช็ดถู ในขณะที่ภพพันธ์ไอและจามออกมาเพราะแพ้ฝุ่น เขาสบถยาวเหยียด เกลียดสถานการณ์เช่นนี้เป็นที่สุด

“ก็พอนอนได้นะครับ” ศักดิ์ปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยล้า บ้านสะอาดขึ้นก็ยังพอมีที่นอน

“จะนอนได้ยังไง แกดูสิ หลังคาก็รั่ว ฉันคิดถูกจริง ๆ ที่จะไม่แต่งงานกับหล่อน ขนาดบ้านพักแขกยังไม่รู้จักซ่อมหลังคา พ่อแม่ของหล่อนจะแค่ไหนกันนะ ไม่คิดเลยว่าคุณพ่อจะมีเพื่อนแย่ ๆ แบบนี้”

“หน็อย... หมอนั่นนินทาปราง ปากร้ายนักนะ” มะปรางที่มาแอบดูคู่หมั้นคู่หมายที่ไม่เคยเห็นหน้ากันเลยพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ทำไงต่อคะคุณหนู”

“เอาเครื่องนอนพวกนี้ไปให้พวกเขาจ้ะพี่ดาว”

“แต่เครื่องนอนพวกนี้เก่ามากเลยนะคะ เขาจะนอนกันได้เหรอคะ”

“นอนไม่ได้ก็ไม่ต้องนอน ชิ! ปากดีนักนะ ดูถูกคนบ้านนอกก็ต้องเจอแบบนี้” ดาวจำต้องเอาเครื่องนอนเก่า ๆ ไปให้ภพพันธ์กับลูกน้อง พอได้เห็นเครื่องนอน ภพพันธ์ก็บ่นไม่หยุดปาก

“นี่อย่าบอกนะว่าคือที่นอน ทำไมมันแย่ขนาดนี้”

“คนบ้านนอกก็มีแค่นี้แหละค่ะ”

“พ่อเธอเป็นกำนันนะ”

“เป็นกำนันบ้านนอกนะคะ ไม่ใช่จะมีเงินอะไรมากมาย” ดาวตอบออกไป ทำเอาภพพันธ์ถึงกับหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม

“แล้วห้องน้ำอยู่ไหนครับ” ศักดิ์เอ่ยถาม

“ห้องน้ำอยู่นอกบ้านค่ะ พวกคุณเดินอ้อมไปด้านหลังก็เจอค่ะ” ดาวตอบก่อนจะเอ่ยขอตัว

ภพพันธ์กับศักดิ์อยากจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเหนียวตัวเกินทน แต่พอไปเห็นสภาพห้องน้ำ ทั้งสองถึงกับอ้าปากค้าง ห้องน้ำเก่า ๆ สังกะสีล้อมรอบ มีรูเต็มไปหมด แถมโถส้วมยังทั้งเก่าและสกปรกมีคราบเกาะเต็มไปหมด ภพพันธ์ถึงกับเบือนหน้าหนี

“บ้าบอที่สุด นี่ยิ่งตอกย้ำว่าฉันคิดถูกที่ไม่แต่งงานกับยายบ้านนอกนั่น” ประโยคนั้นทำให้ดาวกับมะปรางที่มองอยู่หัวเราะออกมา

“เขาพูดว่าไม่อยากแต่งงานกับคุณหนู แสดงว่าแผนการของเราได้ผลแล้วเหรอคะ”

“เพื่อความชัวร์ จะต้องดำเนินแผนการขั้นต่อไปอีก ฉันก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับหมอนี่หรอกนะ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแบบนี้แต่งงานกันไปก็อยู่กันไม่ได้หรอก”

อาบไม่อาบก็ต้องอาบ ภพพันธ์กับศักดิ์อาบน้ำเสร็จก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ในขณะที่เจ้านายหนุ่มกำลังหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ ดาวก็ยกถาดอาหารมาให้

“กำลังหิวอยู่พอดีเลยครับ” ศักดิ์รับถาดอาหารมาถือเอาไว้