บทที่ 3 แบกไม้มารับโทษ

หลงเม่ยซินกลับมาถึงดราก้อนโกลด์กรุ๊ป เห็นความโกลาหลที่หน้าตึก ก็ต้องตกใจขึ้นมา

เลขาเห็นรถของหลงเหม่ยซิน ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที “ประทานหลงคะ ดิฉันกำลังจะโทรหาท่านพอดีเลย ท่านรีบไปดูเถอะค่ะ ประธานของไมค์กรุ๊ปได้มาด้วยตัวเอง ยังมี......ท่านไปดูก็จะรู้เอง”

หลังจากที่หลงเหม่ยซินได้ยินก็ต้องตกใจ และรีบวิ่งไปทันที

เห็นเพียงไมค์เถ้าแก่ใหญ่แห่งไมค์กรุ๊ป นั่งคุกเข่าอยู่ที่ด้านล่างขั้นบันไดอย่างเรียบร้อย ไม่สวมเสื้อ แส้กองใหญ่ถูกมัดเอาไว้ที่ด้านหลัง

เรดที่อยู่ด้านข้างถูกทุบดีจนบาดแผลเต็มตัว ทำได้เพียงนอนคลานอยู่ที่พื้น ทั้งที่เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ยังพาพวกพ้องโขกศีรษะให้กับหลงเหม่ยซินอยู่ไม่หยุด บนหลังยังมัดแส้เอาไว้

หลงเหม่ยซินชะงักงัน เธอรู้จักไมค์ แต่ก็เคยเห็นแค่ในรูปภาพ บุคคลใหญ่โตแบบนี้ไม่ใช่คนอย่างเธอจะสามารถเข้าใกล้ได้ จะต้องรู้ว่าในระดับสากลไมค์เป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น ใช้ฐานะของไมค์มามองดูตัวเอง ก็เปรียบเสมือนกับกษัตริย์มองดูมดตัวเล็ก ๆ

แม้แต่ตัวแทนที่มีอำนาจเต็มเปี่ยมของไมค์กรุ๊ปอย่างเรด ก็เป็นคนที่เธอไม่อาจล่วงเกินได้

เรื่องนี้ได้สะเทือนไปจนถึงไมค์?

ดูจากท่าทางของพวกเขาแล้ว มาเพื่อรับโทษเองงั้นหรือ?

คนในระดับตัวเอง อาศัยอะไรถึงทำให้พวกเขาแบกไม้มารับโทษได้?

ที่แท้แล้ว หลังจากที่ไมค์จากไป รู้สึกว่าเรื่องมันแปลก ๆ โดยเฉพาะที่ท่านชายได้ปรากฏตัวขึ้นที่ดราก้อนโกลด์กรุ๊ป จะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน

เขาไม่กล้าที่จะสืบเรื่องของท่านชายโดยพลการอย่างแน่นอน แต่เขาได้ใช้กลยุทธ์ทางอ้อม ให้คนตรวจสอบภูมิหลังของดราก้อนโกลด์กรุ๊ป

ผลการตรวจสอบทำให้ไมค์ต้องตกใจเป็นอย่างมาก

คิดไม่ถึงว่าท่านชายจะใช้ชื่อหวางเย๋ แต่งเข้าดราก้อนโกลด์กรุ๊ป กลายเป็นลูกเขยสวะที่เรื่องลือไปทั่วเมืองจินห่าย นี่...นี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ !

ดราก้อนโกลด์กรุ๊ป? เมื่ออยู่ต่อหน้าของตัวเองดราก้อนโกลด์กรุ๊ปเป็นเพียงบริษัทเล็ก ๆ ที่ไม่ได้เรื่องเท่านั้น แต่ตัวเองนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าท่านชายไม่มีแม้แต่คุณสมบัติจะถือรองเท้าให้ ดราก้อนโกลด์กรุ๊ปมีคุณสมบัติอะไรให้ท่านชายแต่งเข้าบ้าน?

แต่ว่าทำไมท่านชายต้องทำแบบนี้ ไมค์ไม่กล้าที่จะสืบต่อไป สิ่งเดียวที่สามารถมั่นใจได้ก็คือ หลงเหม่ยซินจะต้องเป็นรักแท้ของท่านชายแน่นอน

สามารถดูออกได้ตั้งแต่ที่ท่านชายมาส่งอาหารให้เธอ

ตอนนี้ไมค์ได้มองเห็นเส้นทางสู่สวรรค์สายหนึ่ง นั้นก็คือ คิดจะกอดขาของท่านชายเอาไว้ให้ได้ หลงเหม่ยซินแห่งดราก้อนโกลด์กรุ๊ปถือเป็นกุญแจสำคัญอย่างแน่นอน

โดยเฉพาะการร่วมมือกับดราก้อนโกลด์กรุ๊ปในครั้งนี้ ไม่ว่าจะต้องแลกมากับอะไร ก็ต้องคว้าเอาไว้ให้ได้

โดยเฉพาะหลงเหม่ยซิน ตัวเองจะต้องคิดหาวิธีเอาอกเอาใจเธอ ถ้าหากสามารถเอาอกเอาใจหลงเหม่ยซินได้ ไม่แน่ว่าท่านชายอาจจะเห็นตัวเองอยู่ในสายตาขึ้นมาบ้างก็ได้

สามารถเข้าตาของท่านชาย ก็นับว่าไมค์กรุ๊ปสุดยอดแล้วจริง ๆ

แต่ใครจะคิดล่ะว่า เขายังไม่ทันได้สื่อสารกับเรด ก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้ดูแลขององค์กรฮั๋ว ได้รู้ว่าเรดกล้าดีคิดจะหลับนอนกับหลงเหม่ยซิน!

ไมค์ตกใจจนแทบหัวใจวาย กล้าหลับนอนกับผู้หญิงของท่านชาย เขากินหัวใจหมีดีเสือดาวมาหรือยังไง?

รนหาที่ตายก็อย่าดึงเอาตัวเองเข้าไปด้วยสิ!

ดังนั้นเขาจึงได้รีบไปที่โรงพยาบาล และอัดเรดอย่างหนัก จากนั้นก็พาเขามาที่นี่ ถึงได้มีภาพเหตุการณ์ที่ด้านหน้าดราก้อนโกลด์กรุ๊ปอย่างในตอนนี้

เมื่อเห็นหลงเหม่ยซินปรากฏตัวขึ้น ไมค์รีบโค้งคำนับให้กับหลงเหม่ยซินทันที และกล่าวอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “ท่านก็คือประธานหลงสินะ? ผมไมค์ ท่านเรียกผมเจ้าไมค์ก็ได้”

“เรื่องเมื่อช่วงเช้า ผมได้ฟังแล้ว ไอ้สารเลวนี่ คิดไม่ถึงว่า...คิดไม่ถึงว่าจะกล้าต่อว่าเหยียดหยามท่าน ผมพาพวกมันมาแล้ว ประทานหลงลงโทษได้ตามใจ”

“แกไอ้ระยำ ฉันจะต้องเอาแกให้ตายแน่”

ไมค์พูดไป ก็ขยุ้มผมของเรดเอาไว้ และตั้งต่อยทั้งเตะ

เขาไม่ได้แค่แสดงละครเท่านั้น แต่แทบอยากจะฆ่าเรดไอ้สารเลวคนนี้จริง ๆ ท้าหากวันนี้ท่านชายไม่พอใจ งั้นก็ไม่ต้องมีไมค์กรุ๊ปอยู่อีกต่อไปแล้ว เพียงแค่โทรศัพท์สายเดียวของท่านชาย ไมค์กรุ๊ปก็จะหายไปจากโลกใบนี้โดยสิ้นเชิง

หลังจากที่หลงเหม่ยซินชะงักไปสักระยะ ก็รีบดึงไมค์เอาไว้ทันที “ประทานไมค์พูดเกินไปแล้ว ฉัน......”

สมองของเธองุนงง ชั่วขณะนั้น ค่อนข้างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

เรดไม่กล้าเช็ดแม้กระทั่งเลือดกำเดาที่ไหลออกมา คุกเข่าอยู่ที่ด้านหน้าหลงเหม่ยซิน และโขกศีรษะลงไปบนพื้นอยู่ไม่หยุด “ประทานหลง เมื่อตอนเช้าล้วนเป็นความผิดของผม ท่านยกโทษให้ผมเถอะนะ”

“ประทานหลง ขอร้องล่ะ ถือว่าผมเป็นเพียงลมตด ปล่อยผมไปเถอะนะ”

ประทานไมค์ได้พูดแล้ว ถ้าหากไม่ได้รับการให้อภัยจากหลงเหม่ยซิน ชีวิตของคนทั้งครอบครัวของเขาจะไม่เหลืออยู่

เขาเป็นตัวแทนที่มีอำนาจเต็มเปี่ยมของไมค์กรุ๊ป ไม่ว่าจะไปที่ประเทศไหนก็ใช้อำนาจตามอำเภอใจได้ ผู้หญิงที่เคยนอนด้วยนั้นนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่เคยตกต่ำถึงขั้นนี้มาก่อน

ประธานบริษัทระดับล่างอย่างหลงเหม่ยซิน กลับทำให้ท่านประธานของตัวเองหวาดกลัวเช่นนี้ เธอมีภูมิหลังที่แข็งแกร่งเพียงใดกันแน่? เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เรดก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

หลังจากที่หลงเหม่ยซินตกใจไปสักระยะ ก็รีบพยุงเรดเอาไว้ทันที และหันไปอธิบายกับไมค์ว่า เรื่องก่อนหน้านี้นั้นล้วนเป็นการเข้าใจผิด หวังว่าMr.ไมค์จะไม่เก็บมาใส่ใจ

ไมค์ถึงได้ทำเสียงฮึดฮัดด้วยความโมโห และถีบเรดหนึ่งครั้ง: “ไสหัวไปเลยนะ ต่อไปฉันเห็นแกเมื่อไหร่จะอัดแกให้น่วมเลย ไสหัวไป!”

เรดพยักหน้าต่อ ๆ กัน ล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนีออกไป

เขารู้ว่าชีวิตนี้เขาจบสิ้นแล้ว แต่เขาไม่รู้ว่า ถ้าหากเขาไม่รีบหนีไป แม้แต่ชีวิตก็จะไม่เหลือ

หลงเหม่ยซินอยากจะเชิญไมค์ไปเยี่ยมชมบริษัท เพราะยังไงนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีไม่น้อย ขอแค่สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับไมค์ได้ ก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องการร่วมมือทางธุรกิจอีก

ตอนนี้ไมค์ดีอกดีใจเป็นพิเศษ เหมือนว่าการกระทำของตัวเองนั้นทำให้หลงเหม่ยซินพอใจไม่น้อย นี่คือขั้นแรกของความสำเร็จ หลงเหม่ยซินเป็นภรรยาของท่านชาย ก็เท่ากับว่ตัวเองได้เข้าสู่สายตาของท่านชายแล้ว

“แน่นอนครับ สามารถเยี่ยมชมดราก้อนโกลด์กรุ๊ปนับเป็นเกียรติของผม ยิ่งไปกว่านั้นยังสามารถพูดคุยกับประทานหลงได้ นับเป็นบุญบารมีที่ผมสั่งสมมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ไมค์กล่าวอย่างตื่นเต้นดีใจ

ในเวลาเดียวกันไมค์ก็ได้กวาดสายตาไปรอบ ๆ

ในที่สุด เขาก็มองเห็นหวางเย๋ในชุดพรางทหารเก่า ๆ ยืนอยู่ในกลุ่มคน กลับถูกหวังเย๋ถลึงตาใส่หนึ่งครั้ง และได้รีบเก็บสายตากลับคืนมาทันที

“Mr.ไมค์มีคนรู้จักเหรอคะ?” หลงเหม่ยซินถามด้วยความสงสัย

ไมค์รีบส่ายหัว ไม่ได้พูดอะไร

ในเมื่อท่านชายไม่ใช้เปิดโปงฐานะของเขา ต่อให้ไมค์ใจกล้าแค่ไหน ก็ไม่กล้าบอกว่ารู้จักหวางเย๋

จากที่ไมค์ได้เก็บสายตากลับคืนมา หลงเหม่ยซินก็มองเห็นเงาร่างของหวางเย๋ ความคิดอันน่าเหลือเชื่อได้ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ แต่ไม่นาน เธอก็ได้สะบัดความคิดนี้ออกไป

คนไม่เอาไหนอย่างหวางเย๋รู้จักกับประธานไมค์ จะเป็นไปได้ยังไง?

หลังจากที่ไมคืเยี่ยมชมดราก้อนโกลด์กรุ๊ปเสร็จ ก็ได้ใช้ข้อเสนอดีที่เป็นพิเศษ เซ็นสัญญาระยะยาวกับหลงเหม่ยซิน

ในที่สุดหลงเหม่ยซินก็วางใจลงได้ คิดไม่ถึงว่าจะมีความโชคดีในความโชคร้าย ไม่เพียงไม่ได้ล่วงเกินไมค์กรุ๊ป แถมนับจากนี้ยังได้เกาะแข้งเกาะขาของประธานแห่งไมค์กรุ๊ป ครั้งนี้นับว่าตัวเองได้สร้างคุณงามความดีให้กับตระกูลหลงแล้ว

ตอนที่เลิกงาน หลงเหม่ยซินมองดูหวางเย๋ที่อยู่ด้านหลัง และได้ระเบิดความโมโหออกมา

“ต่อไปห้ามต่อยคนโดยพลการอีกนะ ครั้งนี้นับว่าคุณโชคดี Mr.ไมค์เป็นคนดีมีคุณธรรม ไม่เช่นนั้น ดูสิว่าฉันจะจัดการกับคุณยังไง”

หวางเย๋ยิ้มพยักหน้า จากนั้นก็เปิดประตูรถให้หลงเหม่ยซินอย่างคล่องแคล่ว “คุณภรรยา ขึ้นรถ”

ในตอนนี้เอง รถสปอร์ตเฟอร์รารี่สีเดียวกันราวสิบกว่าคันได้ขับเจ้ามาอย่างรวดเร็ว หลังจากได้จอดลงที่ลานดราก้อนโกลด์กรุ๊ป ก็ได้รองกันเป็นรูปหัวใจ

บนรถสปอร์ตคันที่อยู่ตรงกลาง ได้มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเดินลงมา ในมือถือดอกกุหลาบสีสันสดใสเอาไว้

หวางเย๋อดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก เชรด แมลงวันพวกนี้สองสามวันมาแซะมุมกำแพงครั้ง คิดว่าฉันไม่มีความรู้สึกจริง ๆ หรือไง?

“เหม่ยซิน แต่งงานกับผมเถอะนะ ไอ้เศษสวะนั่นไม่คู่ควรกับคุณ คุณจะติดตามมันไปตลอดทำไม นอกจากจะทำให้คุณขายหน้าแล้วมันยังจะมีประโยชน์อะไรอีก มีเพียงตระกูลจ้าวของเราถึงจะเหมาะสมกับตระกูลของคุณ มีใครคู่ควรกับคุณมากไปกว่าคุณชายตระกูลจ้าวอย่างผมแล้ว

ชายหนุ่มคุกกเข้าข้างหนึ่ง ในมือถือดอกกุหลาบเอาไว้ สองตาเป็นประกายจ้องมองหลงเหม่ยซิน ส่วนหวางเย๋นั้น ถูกเห็นเป็นอากาศไปโดยปริยาย

“จ้าวเหลย อย่าเสียเวลาอีกเลย ถึงแม่ว่าเขาจะไม่คู่ควรกับฉันจริง ๆ แต่ก่อนที่เขาจะจากไปเองหรือฉันยังไม่ได้หย่ากับเขา ก็ไม่มีทางที่จะทำเรื่องผิดต่อเขาอย่างแน่นอน”

หลงเหม่ยซินมองดูชายหนุ่ม และกล่าวอย่างเรียบ ๆ

“เรื่องนี้ปล่อยให้ผมจัดการ วันนี้ผมจะทำให้มันเป็นคนหนีไปเอง”

“คุณดูไอ้ขยะนี่สิ นอกจากจะทำตัวเป็นหมาคอยตามหลังคุณแล้ว และมีประโยชน์อะไรอีก?”

“แล้วมาดูมูลค่าทรัพย์สินของผมสิ พูดอย่างไม่เกินจริง จะให้ซื้อดราก้อนโกลด์กรุ๊ปของพวกคุณก็ไม่ใช่ปัญหา นอกจากนี้แล้วในธุรกิจทั้งสองสายมีใครบ้างที่ไม่เห็นแก่หน้าผม? เหม่ยซิน เพียงแต่คุณแต่งงานกับผม คุณก็จะได้รับชีวิตที่มีความสุขที่สุด?

“อาศัยสถานะคุณชายตระกูลเจ้าของผม ต่อให้ลอกหนังไอ้สวะคนนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร ฮ่า ๆ ๆ เหม่ยซินคุณเองก็รู้ว่า ตระกูลจ้าวของพวกเราแข็งแกร่งเพียงใด ดราก้อนโกลด์กรุ๊ปและพวกเราก็มีความร่วมมืออยู่ไม่น้อย พวกเราสองคนถึงเป็นสวรรค์ส่งมาให้เป็นคู่กัน”

เจ้าเหลยมองดูหวางเย๋ และยิ้มอย่างดูถูก: “ก็แค่เขยขยะแต่งเข้าบ้านที่ไม่เอาไหน คิดไม่ถึงว่าจะกล้าแย่งผู้หญิงกับฉัน!”

“หวางเย๋ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกไสหัวไปตอนนี้ฉันปล่อยแกไปก็ได้ ไม่งั้นฉันจะสั่งให้คนอัดแกให้ตายซะ เศษสวะอย่างแก ต่อให้ฉันลอกหนังแกทั้ง ๆ ที่มีชีวิตอยู่ก็ไม่มีใครสนใจ”

จากนั้นเขาก็โบกมือ ได้มีชายฉกรรจ์ชุดดำลงมาจากรถสปอร์ตคันละสองคน และเข้าล้อมหวางเย๋เอาไว้

หลงเหม่ยซินเห็นเช่นนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เธอยืนขวางอยู่ที่ด้านหน้าหวางเย๋

“หวางเย๋ คุณรีบหนีไป จ้าวเหลยคนนี้อำมหิตมาก ลูกน้องของเขาล้วนเคยข้าคนมาแล้วทั้งนั้น!”

“คุณหนีกลับไปที่บ้านก่อน ฉันจะขอร้องเขา เขาจะไม่ทำอะไรฉันแน่”

มองดูท่าทางร้อนใจของหลงเหม่ยซิน หวางเย๋ปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่ง

“คุณภรรยาท่าทางเป็นห่วงผมของคุณ น่ารักจริง ๆ! ผมชอบมาก!”

หลงเหม่ยวินร้อนใจจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว “คุณยังไม่รีบหนีไปอีก! พวกเขาจะเล่นคุณให้ตายจริง ๆ นะ!!!”

“เชื่อผม คนที่ควรหนี คือพวกเขา”

หวางเย๋มองดูดวงตาที่งดงามคู่นั้นของหลงเหม่ยซิน และกล่าวเบาะ ๆ

ในแววตาของหวางเย๋ เหมือนว่าหลงเหม่ยซินได้เห็นความเชื่อมั่นและความรู้สึกปลอดภัยอันแรงกล้าอยู่ในนั้น

หลงเหม่ยซินพยักหน้าโดยสัญชาตญาณ และได้ถอยไปอยู่ด้านข้าง

ชายฉกรรจ์ชุดดำยี่สิบกว่าคน ได้ล้อมหวางเย๋เอาไว้ จ้าวเหลยเดินมาที่ด้านหน้าหวางเย๋อย่างได้ใจ

“แกต้องรู้ว่า ตระกูลเจ้าของพวกเราจัดเป็นธุรกิจที่อยู่ในสามอันดับแรกของเมือง ฉันยิ่งเป็นคุณชายในตระกูล สิ่งของเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ร่วงลงมาจากระหว่างนิ้วมือของฉันก็สามารถทับแกให้ตายได้ ไอ้หนุ่มที่มีเรื่องกับฉันเมื่อปีที่แล้ว ต่อให้มันเป็นคนของตระกูลหลิวแล้วยังไง ตระกูลหลิวร้ายกาจพอใช่ไหมล่ะ หนึ่งในห้าร้อยตระกูลที่แข็งแกร่งของโลก ก็ไม่ถูกฉันเล่นจนตายหลอกเหรอ ตอนนี้ไม่มีตระกูลหลิวอยู่อีกต่อไปแล้ว นี่ก็คืออิทธิพลของตระกูลจ้าวของเรา”

“และยังมีเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองข้าง ๆ กล้าอวดดีต่อหน้าฉัน แกดูสิว่าตอนนี้มันยังเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งอยู่ไหม ถูกฉันอัดจนแขนหักขาหักตอนนี้กำลังเก็บขยะอยู่ที่โรงขยะแน่ะ”

“ยังมี พวกเศษสวะอย่างแก ไม่รู้ว่าฉันเล่นงานจนตายไปกี่คนแล้ว ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ เลยว่า ทำไมมักมีคนที่ตัวเองไม่ได้เรื่อง แล้วยังกล้าไม่ฟังฉันอีก หลายวันก่อนมีผู้ชายคนหนึ่ง ฉันให้มันแสดงเป็นสุนัขคลานให้ฉันดู สุดท้ายมันกลับด่าฉัน เลยถูกฉันโยนลงไปจากตึก”

“แล้วดูเศษสวะอย่างแกสิ ถ้าหากไม่ใช่เพราะมีความสัมพันธ์กับตระกูลหลง แกไม่มีแม้แต่คุณสมบัติจะมองฉันด้วยซ้ำ เป็นยังไง ตอนนี้ควรที่จะไสหัวไปเองแล้วใช่ไหม สวะเอ๊ย”

“สวะด่าใคร?” หวางเย๋เอ่ยถาม

“สวะด่า......” จ้าวเหลยพึ่งจะกล่าวออกมา ก็ชะงักไปทันที

เสียงหัวเราะของหลงเหม่ยซิน ได้ทำลายความเงียบลง สีหน้าของจ้าวเหลยกลายเป็นสีตับหมู “ไอ้นี่ รนหาที่ตาย”

ชั่ววินาทีสีหน้าของหวางเย๋ก็เคร่งขรึมลง สายตาเปลี่ยนเป็นเฉียบคมอย่างผิดปกติ “ท้าทายฉันครั้งแล้วครั้งเล่า คิดว่าฉันรังแกได้ง่าย ๆ หรือยังไง ไสหัวไป ไม่งั้นจะหักขาแกซะ”

ในแววตาของหวางเย่ จ้าวเหลยเหมือนกับได้มองเห็นภูเขาศพทะเลเลือด อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านขึ้นมา

แม่งเอ๊ย ตัวเองจะกลัวไอ้เศษสวะคนหนึ่งได้ยังไง สิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่ จะต้องเป็นภาพลวงตาแน่นอน

มองเห็นพวกมือนักเลงยี่สิบกว่าคนที่อยู่ข้างกาย จ้าวเหลยก็ออกคำสั่งขึ้นมา คนพวกนั้นกระโจนเข้าหาหวางเย๋ทันที และในขณะเดียวกันนั้น หวางเย๋กลัวว่าจะมีคนไม่ระวังทำให้หลงเหม่ยซินได้รับบาดเจ็บ ร่างของเขาได้กลายเป็นเหมือนเงาที่ไม่สมบูรณ์แบบ พุ่งเข้าจุดกึ่งกลางของกลุ่มคน