CHAPTER 10 ห่วง หวง หรือ หึง

กรัณหาที่จอดรถข้างทาง เพราะตั้งใจจะเดินมาส่งเธอที่บ้าน เพื่อต้องการทักทายพ่อแม่ของเธอ เนื่องจากเคยเจอกันมาบ้างตอนที่พ่อกับแม่ไปเยี่ยมเธอที่ออสเตรเลีย แม่ชื่นชอบกรัณไม่น้อย เพราะเขาเป็นผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อย จนแม่และน้าของเธอไว้วางใจให้เขาไปไหนมาไหนกับเธอได้อย่างสบาย

“จริงเหรอ? ดีใจจังที่จะได้เจอกันพร้อมหน้าอีก”

เธอลงจากรถและร้องอย่างตื่นเต้นที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเพื่อนสนิทเร็วแบบนี้ การที่เธอไม่มีโทรศัพท์ส่วนตัว หรือไม่เปิดคอมพิวเตอร์ ไม่เล่นโปรแกรมโซเชียลใดๆ ทำให้เธอเกือบพลาดเรื่องสำคัญไปแล้ว

“รันให้เบอร์ใหม่ของหนูนาไปแล้ว ถ้าเจสสิก้ากำหนดวันเดินทางได้เมื่อไร คงจะติดต่อหนูนาอีกที”

เธอพยักหน้ารับฟังด้วยความรู้สึกที่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะเธอเคยนัดแนะกับเจสสิก้าไปว่า ถ้าได้มาเมืองไทย เธอจะเป็นไกด์พาเที่ยวเอง

ระหว่างที่มัวแต่ดีใจ ทำให้เธอไม่ทันระวังพื้นถนนที่ไม่เสมอกัน เท้าของเธอก้าวพลาดจนเกือบลื่นล้ม โชคดีที่เพื่อนของเธอคว้าไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นมีหวังหน้าจะคะมำลงไปกับพื้น

แต่ก่อนที่เธอจะประคองตัวให้ยืนทรงตัวได้ เธอรู้สึกถึงมือของใครอีกคนมาดึงตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว จนเธอแทบจะล้มอีกรอบ

“พี่ป้อง?”

เธอร้องทักอย่างตกใจ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาอย่างมึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้สภาพของเธอเหมือนผู้หญิงที่ถูกผู้ชายสองคนกำลังแย่งชิงกัน

กรัณยอมปล่อยมือที่จับไว้แต่โดยดี หลังจากที่รู้ว่าเธอรู้จักกับผู้ชายอีกคน แต่สถานการณ์กลับตึงเครียดมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ผู้ชายทั้งสองคนเอาแต่มองหน้ากันนิ่งๆ แถมพี่ป้องยังไม่ยอมปล่อยมือของเขาที่จับตัวเธอไว้อีกต่างหาก

“รัน กลับไปก่อนนะ ตอนนี้ดึกแล้ว เอาไว้ค่อยมาวันอื่นดีกว่า”

เธอเอ่ยลาเพื่อนอย่างเกรงใจ แต่เลือกทำแบบนี้เพราะผู้ชายอีกคน เวลาที่เขานิ่ง จะน่ากลัวกว่าใครทั้งหมด

“ได้ รันมาอีกแน่ แล้วเจอกัน”

เพื่อนของเธอพูดอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยอมเดินจากไปแต่โดยดี

คราวนี้เหลือก็แต่เพียงผู้ชายอีกคนที่เหลือบมองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ยิ่งเขาไม่พูดอะไรแบบนี้ ยิ่งทำให้เด็กขี้กลัวอย่างเธอทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว…

“พี่ป้อง มาทำอะไรแถวนี้คะ”

พรนาราเรียบเรียงคำถามอย่างตะกุกตะกัก เพราะอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีนัก ปริญได้แต่มองเธอนิ่งโดยไม่ยอมตอบคำถามของเธอแม้แต่คำเดียว

“ปล่อยหนูนาก่อนได้ไหมคะ”

เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา โดยไม่กล้าสบตาเขา ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะสถานการณ์ที่อึมครึมจนเธอทำตัวไม่ถูก แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือสัมผัสจากมือของเขาที่จับเธอไว้ไม่ยอมปล่อย แถมยังยืนใกล้กันจนเกินกว่าปกติ ทำให้เธอตื่นเต้นจนไม่กล้าเงยหน้าไปมองเขาเลย

ปริญค่อยๆ คลายมือออกอย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนเธอเดาอารมณ์ไม่ถูก

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

“รันเป็นเพื่อนหนูนาค่ะ วันนี้ไปดูหนังกันมา รันก็เลยแวะมาส่งที่บ้าน ตอนที่เดินหนูนาสะดุดล้ม รันก็เลยช่วยจับเอาไว้”

เธออธิบายเรื่องราวทุกอย่างแบบละเอียดยิบ ชนิดที่ไม่ให้มีอะไรตกหล่นไปแม้แต่นิดเดียว ถึงเธอไม่ฉลาด แต่พอเดาได้ว่าเขาไม่พอใจในเรื่องนี้ เพราะคิดว่าเธอทำตัวไม่เหมาะสม แต่ก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน ที่เขามองเธอในแง่ลบแบบนั้น ....“ทีหลังไม่ต้องไปกับผู้ชายคนนี้อีก”

คำสั่งของเขา ทำให้เธอเงยหน้ามองคนพูดอย่างแปลกใจ แววตาของเขาไม่ได้บ่งบอกถึงการล้อเล่นแม้แต่นิดเดียว ถึงเธอจะเป็นเด็กหัวอ่อนที่เคยเชื่อฟังเขามาตลอด แต่เรื่องนี้ดูเหมือนจะไร้เหตุผลเกินไป

“หนูนา ทำไม่ได้ค่ะ” คำปฏิเสธของเธอถือเป็นการดื้อดึงครั้งแรกตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันมา ทำให้เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ แต่เขาทำตัวแปลกกับเธอก่อน ไม่รู้ว่าไปอารมณ์เสียจากที่ไหนมา ถึงได้มาลงที่เธอแบบนี้

“ยายลูกหมู เดี๋ยวนี้ไม่ฟังที่พี่พูดแล้วใช่ไหม”

สรรพนามคราวนี้ชัดเลย ว่าเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ล้อเธอเล่นเหมือนอย่างเคย

“พี่ป้องไม่มีเหตุผลเลยนี่คะ หนูนาไม่ได้ทำอะไรผิด”

คราวนี้เธอรู้สึกน้อยใจขึ้นมาจริงๆ ทำไมเขาถึงต้องมาดุเธอด้วย เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย