CHAPTER 1 กลับบ้าน

กลับบ้าน

สนามบินสุวรรณภูมิ

‘เธอกลับมาที่นี่แล้วจริงๆ’

พรนาราหรือหนูนา คิดพลางก้าวเท้าออกจากเครื่องบินที่เธอเดินทางมาไกลจากออสเตรเลียเพื่อกลับมายังบ้านเกิด เธอจากประเทศไทยไปอยู่ต่างถิ่น เกือบสิบปีแล้วสินะที่เธอไม่กลับมาที่นี่เลยสักครั้ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดถึง ตรงกันข้ามเสียอีก เธอทั้งเหงา ทั้งโหยหา ร้องไห้อยากกลับบ้านอยู่หลายครั้ง เพียงแต่เธอต้องฝืนทำตัวเองให้เข้มแข็ง อย่างน้อยจะได้เรียนจบ นำความภาคภูมิใจมาให้พ่อกับแม่ของเธอ

ชีวิตการเป็นนักเรียนนอกที่หลายคนใฝ่ฝันอยากสัมผัสไม่ได้ง่ายเลยสักนิด โดยเฉพาะเด็กขี้กลัวและไม่ฉลาดอย่างเธอ เธอแค่บังเอิญโชคดีกว่าคนอื่นที่สามารถไปเรียนที่นั่นได้อย่างง่ายดาย เพราะน้าสาวของเธอแต่งงานกับหนุ่มออสซี่ผู้ใจดี และทั้งสองคนยังไม่มีลูกในตอนนั้น พ่อกับแม่อยากให้เธอไปเรียนต่อที่นั่นพอดี เพราะดูแล้วเธอไม่น่าจะเอาตัวรอดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆ เหมือนคนอื่นอย่างแน่นอน ทุกคนต่างเห็นประโยชน์ของการส่งเธอมาอยู่กับน้าสาวที่ประเทศออสเตรเลีย

ลูกสาวคนเดียวที่อ่อนแอ ต้องถูกฝึกให้ดูแลและช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นโตขึ้นไปคงจะลำบาก ทุกคนต่างผิดคาดที่เด็กขี้แยอย่างเธอ ไม่ ตีโพยตีพายหรือดื้อรั้นไม่ยอมไปแต่อย่างใด เธอตอบรับคำชักชวนของน้าสาวแต่โดยดี ทำให้ทุกคนแปลกใจไปตาม ๆ กัน

เหตุผลสำหรับเด็ก ม. 3 อย่างเธอในตอนนั้น ก็แค่ต้องการหนีใครบางคนเท่านั้น ช่างเป็นเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาเสียจริง แต่ไม่ว่าจะไปไกลแค่ไหน มีแต่เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอไม่สามารถหนีหัวใจของตัวเองไปได้เลย แม้กระทั่งเวลาผ่านมาเกือบสิบปีแล้วก็ตาม ไม่รู้ป่านนี้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นอย่างไร เขาอาจจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วก็ได้ แค่คิดก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดแล้ว ยังดีนะที่เธอเรียนจบได้ปริญญากลับมาฝากบิดามารดาจนได้ ไม่อย่างนั้นการจากไปเกือบสิบปีของเธอจะเป็นเพียงการไปที่เสียเปล่า

เพราะความรู้สึกทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอไม่เคยลืมเขาได้เลยจริงๆ

“แม่คะ หนูนามาถึงแล้วนะคะ”

พรนารากดมือถือโทรหาคนในครอบครัวขณะอยู่ภายในสนามบิน เพื่อแจ้งไม่ให้บิดามารดาต้องเป็นห่วง ที่จริงทั้งสองคนอยากมารับเธอด้วยตัวเอง แต่งานก็ยุ่งเกินกว่าที่จะปลีกตัวได้

ใครที่รู้จักเธออย่างผิวเผิน คงเข้าใจกันว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวที่ถูกเลี้ยงดูอย่างทะนุถนอมราวกับไข่ในหิน ถึงได้ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ความจริงแล้ว ถ้าให้พูดกันตามตรง เธอเหมือนเด็กที่ขาดการอบรมเลี้ยงดูมากกว่า เพราะพ่อกับแม่ของเธอเปิดร้านขายเบเกอรี่ ทำให้ยุ่งจนไม่มีเวลาสนใจที่จะสั่งสอนเธอมากนัก ยิ่งเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ ไม่มีน้อง ทำให้เธอไม่มีแบบอย่างในการเจริญเติบโต ถึงได้เป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตจนถึงทุกวันนี้

ชีวิตของเธอเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเธอได้เจอพี่สาวแถวบ้านที่ย้ายมาใหม่ พี่แป้งเป็นพี่สาวที่น่ารัก มักจะแวะมาอุดหนุนขนมที่ร้านของเธอบ่อยๆ จนทำให้สนิทกัน เด็กขี้เหงาอย่างเธอจึงติดพี่สาวคนนี้เป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าตามติดจนเกือบเป็นเงาตามตัว

ครอบครัวของพี่แป้งมีพี่ชายอยู่สองคน ชื่อพี่ประณตหรือพี่ปอ กับ พี่ปริญหรือพี่ป้อง พี่แป้งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง แต่แม่ของพี่ชายทั้งสองเลี้ยงดูพี่แป้งไม่ต่างกับเป็นลูกสาวแท้ๆ เพราะเธอได้ยินมาว่าพี่แป้งเพิ่งจะสูญเสียแม่ไปได้ไม่นาน ครอบครัวนี้ถือว่าเป็นครอบครัวตัวอย่างของเด็กๆ ในซอย เพราะพี่แป้งและพี่ชายทั้งสองคนเรียนเก่งกันมาก แถมยังเป็นเด็กที่หน้าตาดีอีกต่างหาก แม่ของพี่ๆ ที่เธอเรียกว่าป้าแวว เป็นคนดุและ เจ้าระเบียบมากถ้าเทียบกับมารดาของเธอที่ไม่เคยเข้มงวดอะไรเลย แต่ถึงอย่างนั้นป้าแววยังรักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนเล็กอีกคนหนึ่ง เธอถึง มีอภิสิทธิ์เข้าไปเล่นที่บ้านหลังนั้นได้อย่างสบายใจ เธอเป็นเด็กเรียบร้อย เรียนไม่เก่ง เธอจึงรู้สึกปลาบปลื้มพี่แป้งและพี่ชายทั้งสองคนมากเป็นพิเศษ เธอสนิทกับพี่แป้งมากที่สุด เพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน พี่แป้งเป็นคนที่เรียนเก่ง สวยน่ารัก และใจดีมาก คอยสอนการบ้านเธออยู่เสมอ ทุกเย็นหลังเลิกเรียน เธอจะแวะที่บ้านเพื่อเอาขนมติดไม้ติดมือ และหอบกระเป๋านักเรียนเดินไปที่บ้านของพี่แป้ง รอจนพ่อกับแม่ปิดร้านถึงมารับเธอกลับบ้าน กิจวัตรประจำวันของเธอเป็นแบบนี้ทุกวันจนทุกคนเคยชิน