ตอนที่6 50%ว่าด้วยเรื่องของตัวประกอบที่หล่อเกินไป

ในส่วนของคลาสเต้นวันนี้ มีการซ้อมเต้นเพลงของรายการที่จะใช้ถ่ายรายการต่อในวันพรุ่งนี้ และอีกหนึ่งข้อเสียของโนอาร์ที่ผมค้นพบเลยก็คือ โนอาร์เป็นคนที่เหนื่อยง่ายมาก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตัวผอมรึเปล่า แต่ตั้งแต่ซ้อมมาผมรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อย ทั้งๆที่เราเริ่มซ้อมมาได้ไม่ถึง3รอบด้วยซ้ำ

"ทุกคนไปพักได้ครับ เดี๋ยวอีก10นาทีเราจะมาซ้อมกันอีก แล้วผมจะชี้แจงกติกาในวันพรุ่งนี้ต่อ" ครูมาร์คบอกก่อนที่จะเดินไปดื่มน้ำ ส่วนผมนั้นเหมือนได้ยินเสียงสวรรค์ พอได้ยินคำว่าหยุดพัก ก็ค่อยๆทิ้งตัวลงนอนบนพื้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าตอนนี้เหนื่อยมากๆ ไม่เคยเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน ผมค่อยๆหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่ภาพความทรงจำบางอย่างจะผุดขึ้นมา...

ผมได้คำตอบแล้วว่าทำไมโนอาร์ถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ คือโนอาร์เป็นคนที่มาสายเป็นประจำและไม่เคยวอร์มร่างกายเลย แถมตอนซ้อมก็เต้นเหยาะแหยะเต้นไม่เต็มที่เพราะมัวแต่มองคุณพระเอก จึงโดนครูมาร์คสั่งซ่อมไปหลายครั้ง แต่ฝีมือก็ยังไม่ดีขึ้นมา สุดท้ายครูมาร์คก็เลยปล่อยเลยตามเลยเพราะเอือมกับโนอาร์เต็มที

หลังจากภาพความาทรงจำจบลงผมก็ค่อยๆลืมตาแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินไปดื่มน้ำแล้วไปซ้อมต่อเองที่กระจกมุมห้อง

ในเมื่อตอนนี้โนอาร์กำลังด้อยกว่าคนอื่น ผมก็จำเป็นที่จะต้องทำให้เขาตามคนอื่นให้ทัน อย่างน้อยในการถ่ายรายการพรุ่งนี้ ผมต้องได้เกรดที่สูงขึ้นมา ไม่ใช่เกรดซีแล้วต้องไปหนีตายรอบสุดท้ายเหมือนเทปก่อนๆแล้ว ที่โนอาร์ยังรอดมาได้ถึงรอบนี้ไม่ใช่ว่าฟลุ๊คนะครับ แต่คนที่โดนคัดออกไป คือตัวประกอบที่ไม่มีบทแล้ว ส่วนโนอาร์คือบทที่ค่อนข้างสำคั๊ญสำคัญกับเรื่องนี้มากๆ ถ้าออกไปตอนนี้เนื้อเรื่องคงไม่สนุกแน่ๆ แต่ยังไงก็ช่าง ตอนนี้เนื้อเรื่องกำลังดำเนินโดยที่ผมไม่รู้อะไรเลย ไม่มีทางรู้ว่านักเขียนเขาเขียนให้โนอาร์ตกรอบตอนไหน แต่เพื่อเป็นการเซฟตัวเอง ผมจำเป็นจะต้องเก่งไว้ก่อน เพื่อเอาชนะพวกตัวหลักให้ได้

ทางด้านมาร์คก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาหน่อยๆที่จู่ๆก็เห็นโนอาร์ลุกขึ้นมาซ้อมแบบนั้น เด็กนี่ไม่เคยเอาอะไรเลย ซึ่งเขาก็ยังกังวลว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป โนอาร์ต้องตกรอบในเร็ววันนี้แน่ แต่พอเห็นโนอาร์วันนี้เขาก็เบาใจขึ้นมา เพราะวันนี้โนอาร์ดูตั้งใจกว่าทุกวัน แถมไลน์เต้นยังดีขึ้นแบบไม่น่าเชื่ออีกด้วย เขาได้แต่ยิ้มอยากภาคภูมิใจกับภาพนั้น เขารู้ว่าเด็กคนนี้มันมีของ แต่ไม่เคยตั้งใจจะนำมาใช้ ถึงตอนนี้โนอาร์จะคิดได้ มาร์คก็ไม่คิดว่าเขาจะตามเพื่อนทัน นอกเสียจากเขาจะพัฒนาอย่างก้าวกระโดด สงสัยวันนี้พายุต้องเข้าแน่ๆ...

.

.

"วันนี้พอแค่นี้นะครับ แต่ก่อนจะไปผมขอแจ้งให้ทุกคนทราบว่า พรุ่งนี้จะมีการถ่ายรายการเทปที่3 ส่วนกติกาก็คือกติกาเดิมเหมือนกับเทปที่ผ่านๆมาต่างกันแค่เราจะทดสอบทักษะการเต้น หลังจากที่เทปก่อนๆเราได้ทดสอบทักษะการร้องและการแร็ปไปแล้ว ในวันพรุ่งนี้เราจะเต้นเพลงที่เราได้ฝึกซ้อมกันมาแบบเป็นทีม10คน โดยคณะกรรมการจะประเมินและให้เกรดทุกคนเหมือนเดิม ส่วนคนที่ได้เกรดCก็ต้องมาแข่งกันเองในรอบสุดท้าย ส่วนจะแข่งอะไรนั้น ผมขอยังไม่เปิดเผยเหมือนเดิมนะครับ เอาเป็นว่าถ้าทุกคนตั้งใจ ผมเชื่อว่าความตั้งใจนั้นจะพาให้ทุกคนเข้ารอบได้แน่นอนครับ อ้อ!แล้วขอให้ทุกคนเตรียมการแสดงกันมาเองคนละ1ชุดนะครับ เพราะหลังจากที่เราเต้นแบบทีม10คนเสร็จ เราจะมีการแสดงเต้นโซโล่เดี่ยวของแต่ละคนต่อ" สิ้นเสียงของครูมาร์ค บรรยากาศในห้องซ้อมเต้นก็กลับสู่สภาวะความเงียบอีกครั้ง

ผมเคยมีประสบการณ์การเป็นเด็กฝึกมาก่อน ผมเคยผ่านการประเมินมาหลายครั้ง ผมรู้รายละเอียดว่าต้องทำอะไรบ้าง แถมความทรงจำของโนอาร์ก็มีภาพของการถ่ายรายการของ2เทปก่อนด้วย แต่มีบางอย่างที่ผมยังไม่เคลียร์ เรื่องแรกเลยคือเพลงที่จะใช้เต้นโซโล่เดี่ยวในวันพรุ่งนี้ เพราะผมไม่รู้ว่าเพลงในนิยายเรื่องนี้มีเยอะรึเปล่า แถมในความทรงจำของโนอาร์ก็ไม่ได้มีบอกไว้ เพราะโนอาร์คนเดิมไม่เคยใส่ใจการแข่งขันเอาซะเลย และสอง คือผมสงสัยว่าถ่ายรายการพรุ่งนี้ แต่เพิ่งมาบอกว่าให้เตรียมการแสดงโซโล่เดี่ยวมาด้วย นั่นเท่ากับว่าผมและทุกคนในที่นี้ มีเวลาซ้อมแค่วันนี้วันเดียว แถมตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วครึ่งวัน เอิ่ม....

"มีใครสงสัยอะไรรึเปล่าครับ"ครูมาร์คถาม เพราะดูแล้วส่วนใหญ่จะไม่ค่อยเข้าใจกันเท่าไหร่

ผมไม่รีรอที่จะยกมือขึ้นถามทันที

"ครูมาร์คครับผมมีคำถาม"พอผมถามจบ คนในห้องก็หันมามองผมเป็นตาเดียว

"ว่ามาเลยครับ"

"คือเพลงที่จะใช้เต้นโซโล่เดี่ยว คือเพลงอะไรก็ได้ใช่มั้ยครับ แล้วก็ระยะเวลาในการแสดงด้วย ประมาณกี่นาทีหรอครับ"

"เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับ ที่จริงผมให้อิสระทุกคนในการเลือกเพลงแล้วก็ชุดที่จะใส่มาในวันพรุ่งนี้ด้วยนะครับ ทุกคนสามารถครีเอทได้ตามใจชอบเลย ส่วนระยะเวาในการแสดงประมาณ3-5นาทีหรือเต็มเพลงนั่นเองครับ" เขาชี้แจงเผื่อทุกคน "มีใครมีคำถามอีกมั้ยครับ"

"..." ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในห้องอีกครั้ง ก่อนที่ใครบางคนจะยกมือขึ้นมาและดึงดูดสายตาของทุกคนอีกครั้ง ซึ่งคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย แต่เป็นแทยัง นายเอกของเรื่องนั่นเอง

"ครูครับ รายการจะถ่ายพรุ่งนี้ แบบนั้นเท่ากับว่าเรามีเวลาซ้อมเต้นโซโล่เดี่ยวแค่1วันไม่ใช่หรอครับ ไหนจะซ้อมเพลงของรายการอีก" นั่นเป็นคำถามในใจของผมเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดจะถาม เพราะผมรู้จุดประสงค์อยู่แล้ว การที่แทยังถามแบบนี้เหมือนเป็นการถามแบบไม่เข้าใจจุดประสงค์ ถ้าตอนนี้มีการประเมินอยู่ เขาคงถูกหักคะแนนไปแล้ว เพราะเขาถามโดยไม่ไตร่ตรองอะไรเอาซะเลย

"ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผมอยากดูความสามารถของแต่ละคนไงล่ะครับ ว่าในเวลาที่กระชั้นชิดแบบนี้ ทุกคนจะสามารถถ่ายทอดโชว์ออกมาได้ดีแค่ไหน" ครูมาร์คพูดจบก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้กับทุกคน

"มีใครมีคำถามเพิ่มเติมมั้ยครับ" พอไม่มีใครถามต่อ ครูมาร์คก็เลิกคลาส และให้พวกเราไปซ้อมต่อกันเอง

"ทำไงดีนะ...เราไม่ถนัดเต้นซะด้วยสิ"แม้จะเป็นเสียงพึมพำที่แผ่วเบาของแทยัง แต่ทว่าพระเอกกับพระรองกลับได้ยิน

อืมมมม...สกิลของพระเอกพระรองคือมีสกิลหูดีตาดียิ่งกว่าป้าข้างบ้านสินะ... แต่จะว่าไปผมก็ได้ยินด้วยไม่ใช่หรอ ให้ตาย!

"ให้ฉันช่วยสอนนายมั้ย"ประโยคนี้เป็นของนายหัสดินทร์ เพราะในบรรดา10คนนี้ หัสดินทร์เป็นคนที่ไลน์เต้นคมที่สุดแล้ว แถมยังแกะท่าได้ไว เพราะมีพื้นฐานจากการเรียนเต้นมาตั้งแต่เด็ก แต่เล่นออกปากสอนขนาดนี้ ไม่กลัวเพื่อนต่อยหรอครับคุณหัสดินทร์ แววตาคนข้างๆเหมือนอยากจะทุบหัวเต็มที

ส่วนพระเอกของเราที่มีนิสัยซึนๆนิ่งๆเงียบๆ เลยไม่ออกปากช่วยเพราะดันโดนเพื่อนรักชิงขอตัดหน้าไปแล้ว เจ้าตัวเลยทำได้แค่คีพลุคต่อไป แต่สายตาก็มองนายเอกไม่ห่าง เหอะๆๆๆ ทำไมผมต้องมาเห็นภาพนี้ด้วยก็ไม่รู้.... ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจนะครับ รู้สึกอยากขำแต่ขำไม่ได้ ตลกชะมัด

ตั้งแต่ที่ครูมาร์คบอกแยกย้าย ต่างคนต่างก็แยกออกไปตามมุมห้องเพื่อไปซ้อมการแสดงของตัวเอง เว้นแต่พระรองและนายเอกของเราที่ซ้อมกันเป็นคู่โดยมีพระเอกมองตามตาละห้อย ลึกๆคงรู้สึกเสียดายสินะที่ตัวเองปากแข็งและออกปากช่วยช้าไป น่าสงสารเขานะครับ...

ในขณะที่ผมกำลังมองภาพพวกนั้นอย่างนึกขบขันในใจ จู่ๆพ่อพระเอกก็เบนสายตามาทางผมพอดี ทำให้เราสบตากันอยู่นานสองนาน ผมก็ไม่ได้คิดจะหลบสายตา ผมยังจ้องอยู่แบบนั้นและเลิกคิ้วถามเขาว่ามีอะไรกับผมหรือเปล่า สายตาและอารมณ์ของเขาที่แสดงออกมาบ่งบอกว่าเขากำลังรู้สึกแปลกใจและสงสัยอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตัวผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากถาม เจ้าตัวก็เป็นฝ่ายหลบสายตาผมไปก่อน

ฮันแน่!...พอโนอาร์ตามตื๊อก็ผลักไส แต่พอโนอาร์เมินเข้าหน่อยก็ทำเป็นมองหา

หมาหวงก้างเหรอจ๊ะพ่อพระเอก หึๆ

ผมหัวเราะในลำคอแล้วหันกลับมาซ้อมเต้นที่หน้ากระจกต่อ ที่จริงก็แค่แซวๆในใจแหละครับ ความเป็นจริงเกรย์อาจจะแค่สงสัยก็ได้ คงไม่ได้พิศวาสอะไรตัวร้ายอย่างผมหรอก อาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ผมไม่ไปยุ่งวุ่นวายด้วย

.

.