บทที่ 5 หวั่นไหว?

"คุณธันย์เอกสารเกี่ยวกับคู่ค้ารายใหม่ครับ"

"อืม"

ธันย์รับเอกสารจากจอมทัพมือขวาของเขามาตรวจสอบอย่างละเอียด เพราะตลอดหลายวันต้องไปคอยปกป้องมาริสาที่โรงพยาบาล ตามคำสั่งธนาผู้เป็นพ่อของเขา ทำให้สามวันมานี้เขาต้องอยู่จัดการงานที่ค้างไว้ในห้องทำงานไม่ได้ออกไปไหน

"คือว่า..."

"มีอะไร"

"คนของเราที่ให้ติดตามคุณมาริสารายงานว่า วันนี้คุณมาริสาออกจากคอนโดแล้วครับ"

"ให้คนของเราตามคุ้มกันห่าง ๆ อย่าให้มาริสารู้ตัว"

"ครับ"

หลังจากจอมทัพเดินออกจากห้องความเงียบก็กลับมาปกคลุมทั้งห้องทำงานอีกครั้ง ธันย์ก้มหน้าลงสนใจเอกสารที่อยู่เบื้องหน้า ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและมาริสาเป็นเพียงการพึ่งพาเท่านั้น

เขาพึ่งพาอำนาจของพี่ชายเธอ ส่วนมาริสาจะร้องขอให้เขาทำงานสกปรกลับหลังพี่ชายของเธอให้เป็นการตอบแทน ซึ่งส่วนมากจะเป็นเรื่องผู้หญิงที่เข้ามาวุ่นวายกับธารณ์น้องชายต่างแม่ของเขา

มาริสาเป็นผู้หญิงที่ยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ

ก๊อก ก๊อก!!

"พี่ธันย์..."

"มาริสา"?

ธันย์ขมวดคิ้วทั้งสองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นมาริสาเดินตามจอมทัพเข้ามาในห้องทำงานของเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเป็นฝ่ายมาหาเขาแบบนี้ ปกติถ้ามีเรื่องต้องการใช้งานจะโทรตามเขาไปหามากกว่า

ที่สำคัญกว่านั้น ไอ้ท่าทางมีมารยาทนั่นมันอะไร...

"สามารบกวนพี่ธันย์หรือเปล่าคะ"

"เธอมีอะไรถึงมาหาฉันที่นี่มาริสา"

มาริสาก้มลงมองกล่องใส่อาหารที่มีผลไม้อยู่จนเต็มกล่องในมือ ข้ออ้างที่เธอเตรียมมาสำหรับคำถามนี้ เพราะความจริงเธอเพียงแค่อยากเจอเขาเท่านั้น เลยให้บอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอพามาหา

"สาเอาผลไม้มาให้พี่ธันย์"

"ให้ฉัน"?

"ใช่ค่ะ สาลองชิมแล้วอร่อยเลยอยากให้พี่ธันย์ได้กิน"

มาริสาพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาคู่สวยมองธันย์ที่มีท่าทางอิดโรยขอบตาของเขาดำคล้ำบ่งบอกว่าอดนอนมาหลายคืน สุดที่เขาสวมใส่ตอนนี้เป็นชุดเดียวกับที่ไปส่งเธอที่คอนโด แสดงให้เห็นว่าหลังจากวันนั้นเขาก็ทำงานอยู่ที่นี่ไม่ออกไปไหนเลย

จอมทัพที่เห็นว่าธันย์เจ้านายของเขาไม่ได้เอ่ยปากไล่มาริสา ก็โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ความรู้สึกสงสัยเกิดขึ้นในใจ เดิมทีเขาคิดว่าคุณมาริสาจะไปตามติดคุณธารณ์เหมือนทุกครั้งเสียอีก ทำไมวันนี้ถึงได้มาโผล่ที่นี่ได้

"พี่ธันย์ไม่ได้นอนเลยสินะคะ"

มาริสาก้าวเท้าเดินเข้าไปหาธันย์ที่นั่งก้มหน้าทำงานไม่ได้สนใจเธอที่อยู่ในห้องแต่อย่างใด เธอวางกล่องผลไม้ลงบนโต๊ะทำงานของเขา พลางย่อตัวใช้แขนเท้าคางจ้องมองสำรวจใบหน้าของธันย์

ใบหน้าเข้มดูดุดันสันกรามคมชัดเป็นผู้ชายที่หล่อจนยากจะละสายตา ริมฝีปากบางยกยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มาริสาตอนนี้รู้สึกว่าสามารถนั่งมองใบหน้าของธันย์ได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อเลย

"พี่ธันย์หล่อจังเลยค่ะ"

ธันย์ที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารได้รับคำชมจากคนตรงหน้าชะงักเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองมาริสาที่กำลังเท้าคางส่งยิ้มให้เขาตาเป็นประกาย

"พี่ธันย์ลองชิมเมล่อนที่สาเอามาฝากดูสิคะ"

"ฉันทำงานอยู่"

"สาป้อนเอง....อ้าาาา"

ธันย์ที่ควรจะเอ่ยปากปฏิเสธออกไปในตอนนี้กลับอ้าปากรับเมล่อนเข้าไปอย่างลืมตัว เพียงแค่เห็นสายตาคาดหวังของมาริสาเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไป ทั้งที่เมื่อก่อนเขาเอ่ยปากด่าเธอไปไม่รู้กี่ครั้งด้วยซ้ำ

"เป็นไงพี่ธันย์อร่อยไหม"

"อืม"

"ใช่ไหมสาบอกแล้วว่าอร่อย...อ้าาาา"

เมล่อนชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกป้อนเข้าไปในปากของธันย์ บรรยากาศภายในห้องทำงานที่เคยอึมครึมตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไป เสียงหัวเราะของมาริสาดังออกมาเป็นระยะ จอมทัพที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอีกครั้ง

ความสัมพันธ์ของคุณธันย์และคุณมาริสาแท้จริงเป็นเช่นไรกันแน่...

เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง ภายในห้องทำงานของธันย์กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง เจ้าของเสียงหัวเราะสดใสในยามนี้นอนขดตัวหลับอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่กลางห้อง ธันย์ที่เห็นว่าร่างบางขดตัวเพราะความหนาวก็ถอนหายใจออกมา

"จอมทัพเข้ามาหน่อย"

"ครับ"

"อุ้มมาริสาไปส่งให้บอดี้การ์ดพากลับคอนโด"

"ครับ"

ธันย์มองจอมทัพที่รับคำสั่งเขา ก้าวเท้าเดินตรงไปหามาริสาที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาเหมือนลูกแมว ความรู้สึกไม่พอใจเกิดขึ้นในใจของเขาอย่างประหลาด เมื่อเห็นว่ามือของจอมทัพกำลังจะแตะลงบนตัวของมาริสา

"หยุด ออกไป"

"ครับ"?

"ฉันบอกให้ออกไป"

"ครับ"

หลังจากจอมทัพเดินออกไปจากห้อง ความเงียบก็กลับมาปกคลุมทั้งห้องอีกครั้ง ธันย์มองมาริสาที่ขยับตัวไปมาราวกับลูกแมวที่ถูกรบกวน ร่างสูงยืนขึ้นพลางก้าวเท้าเดินตรงไปหามาริสาที่นอนหลับอยู่

"วุ่นวายจริง ๆ"

แม้ปากจะบ่นว่าคนตรงหน้าวุ่นวาย แต่ธันย์ก็ถอดเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองมาคลุมร่างบางไว้ ก่อนจะช้อนร่างของมาริสาขึ้นมาอุ้มแนบอก กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากคนในอ้อมกอดโชยกระทบจมูกทำให้ธันย์รู้สึกพอใจอย่างประหลาด

"อืมมม"

มาริสาครางในลำคอพลางขยับตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ใบหน้าสวยซุกลงที่อกแกร่งอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่คุ้นเคยและโหยหา

"มาริสาอย่าดิ้น"

ธันย์เอ่ยออกมาเสียงแกมดุคนที่อยู่ในอ้อมกอด พลางปรายตามองไปที่โซฟาที่เขาใช้งานมาหลายปี ถ้ามองด้วยตาก็พอรู้ว่านอนไม่สบายนัก ร่างสูงก้าวเท้าเดินออกจากห้องหยุดชะงักฝีเท้าตรงหน้าจอมทัพ

"เปลี่ยนโซฟาในห้อง เอาแบบที่ดีที่สุด"

"ครับ"

จอมทัพรับคำผู้เป็นนาย สายตาจ้องมองแผ่นหลังของธันย์ที่อุ้มมาริสาเดินออกไป ความสงสัยเกิดขึ้นในใจอีกครั้งว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

คงไม่ใช่ว่าขั้วอำนาจตอนนี้กำลังจะเปลี่ยนหรอกนะ...