ตัวประกอบ 05

"นี่นายได้ชื่อคุณทีไหม"เขมกรเอ่ยถามนายแบบหนุ่มตรงหน้าพลางนัยน์ตาก็มองสบดวงตาคมที่มองมายังตนอยู่ก่อนแล้ว ในใจของเขมภาวนาหวังให้คนตรงหน้าตอบกลับมาว่าใช่เขาชื่อคุณที เป็นคนของโลกปัจจุบันที่บังเอิญเข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้เหมือนกัน

แต่แล้วความหวังของเขมกรต้องพังทลาย เมื่อนายแบบหนุ่มอย่างธีโอขมวดคิ้วมองมายังเขมด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจพร้อมกับเอ่ยย้ำชื่อของตัวเองอย่างหนักแน่น จนเขมนั้นได้แต่จำยอมเชื่อว่าคนตรงหน้านี้เป็นตัวละครธีโอของนิยายเรื่องนี้จริง ๆ

"คุณทีอะไรของคุณ ผมชื่อธีโอคุณเองก็รู้ชื่อของผมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง หรือว่าโดนเพื่อนต่อยจนความจำเลอะเลือน"

ความรู้สึกของเขมที่ในตอนแรกเต็มไปด้วยความสงสัยเป็นต้องเปลี่ยนเป็นความรู้สึกโมโหเมื่อได้ยินคำตอบ แล้วจะไม่ให้เขมรู้สึกโมโหได้อย่างไรก็ดูประโยคคำพูดที่ไอ้หมอนี้มันพูดออกมาสิ น่าตบให้เลือดกบปากซะมัดเลย แต่ก็ได้แต่คิดในใจนั่นแหละเขมกรไม่กล้าที่จะทำให้ใบหน้าอันมีค่าของไอ้นายแบบชื่อดังนี้เป็นรอยหรอก

อีกอย่างในตอนนี้เขมขี้เกียจที่จะคิดอะไรแล้ว เพราะตั้งแต่ที่เขมเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ก็มีแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เขมปวดหัว ในตอนนี้เขมขอไล่ไอ้หมอนี้กลับไปเร็ว ๆ แล้วพักผ่อนเอาแรงก่อนแล้วกัน

"อืมช่างเถอะสงสัยวันนี้ผมจะเบลอจริง ๆ รีบ ๆ ทำแผลสักทีเถอะตอนนี้มันดึกมากแล้ว ง่วง"เขมกรเอ่ยพูดตัดบทพร้อมกับขยับตัวเข้าไปใกล้นายแบบหนุ่มอย่างธีโอแล้วปิดเปลือกตา เพื่อให้ทำแผลได้ถนัดขึ้น

ส่วนธีโอที่เห็นข้าวตังหรือก็คือเขมกรนั่นแหละ นั่งหลับตายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เล็กน้อยก็มองสำรวจใบหน้าหล่อขาวที่ในตอนนี้ใบหน้าข้างซ้ายของเจ้าตัวเริ่มจะบวมช้ำเล็กน้อย มุมปากเองก็แตกมีเลือดซึมให้ธีโอได้เห็น

มือหนาถือก้านสำลีชุ่มไปด้วยน้ำเกลือล้างแผลเอื้อมไปค่อย ๆ กดซับมุมปากของคนอายุเยอะกว่าตัวเอง2ปีอย่างเบามือเท่าที่จะเบาได้ พลางในหัวของธีโอก็นึกคิดไปด้วยว่าทำไมท่าทีของข้าวตังถึงได้ดูเปลี่ยนไปแบบนี้

เพราะเท่าที่ตัวของธีโอเคยเห็นข้าวตังเวลาอยู่กับอาทิตย์คนคนนี้จะเป็นคนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ ไม่ค่อยจะพูดจาและออกจะดูเป็นคนเรียบร้อยพูดเพราะล่ะมั้งนะ อันนี้ธีโอก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะที่บอกว่าข้าวตังเป็นคนเรียบร้อยพูดจาไพเราะ

ก็ตอนที่เจอกันล่าสุดที่งานถ่ายแบบข้าวตังในวันนั้นเป็นคนนิ่ง ๆ พูดจาน่าฟัง ไม่ใช่คนแบบนี้อ่ะ บวกกับเวลาที่วันจันทร์เล่าเรื่องผู้ชายคนนี้ให้ฟัง วันจันทร์ก็มักจะบอกว่าพี่ข้าวตังเป็นคนพูดเพราะอยู่ตลอด แบบนี้เลยทำให้ธีโองงและสงสัยนิดหน่อยเวลาที่เห็นข้าวตังพูดจาแรง ๆ และมักจะชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ใส่

ตกลงแล้วนายเป็นคนยังไงกันแน่นะข้าวตัง

เขมกร

หลังจากคืนวันนั้นวันที่ผมนั่งให้ไอ้คุณพระรองทำแผลให้จนเสร็จสรรพและไล่มันกลับบ้านไป ในตอนนี้วันเวลาก็ผ่านพ้นมาแล้ว2วัน และตลอด2วันที่ผ่านมานี้ผมก็อยู่แต่บ้านพักผ่อนไม่ออกไปไหน ส่วนไอ้คุณเหี้ยระบบเองก็เงียบไม่ได้ออกมาวุ่นวายหรือพูดอะไรกับผมเลย แม้ว่าผมมีเรื่องสงสัยจะถามหรือพูดคุยด้วยไอ้คุณเหี้ยระบบก็ไม่ตอบสนองเลย

เป็นระบบที่เอาแต่ใจชะมัดอยากจะมาก็โผล่มา ไม่อยากมาก็หายหัวไปเลย

"ไอ้ระบบเฮงซวยเอ๊ย!"ผมสบถออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายพลางตาก็มองบนปากเองเบะคว่ำอย่างเอือมระอา

ตลอด2วันที่ผ่านมานี้ตัวของผมพยายามจะเค้นสมองของตัวเองนึกถึงเนื้อหานิยายเรื่องอาทิตย์ครองจันทร์ แต่สุดท้ายก็เท่านั้นเพราะไม่ว่าผมจะพยายามนึกถึง2วันผมก็ยังคงจำเนื้อหาไม่ได้ ถามหน่อยเหอะแล้วใครมันจะไปจำเนื้อหานิยายที่ตัวเองเคยอ่านแค่ครั้งเดียวเมื่อเกือบ10ปีที่แล้วได้วะ จำชื่อพระเอกนายเอกได้ก็บุญหัวแล้วไหม (ถึงแม้ว่าจะจำได้เพราะชื่อของทั้งสองตัวละครอยู่ในชื่อเรื่องก็เถอะนะ)

"ปวดหัวโว๊ย!!!"ผมร้องตะโกนออกมาพร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นมาขยี้หัวตัวเองจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ก่อนที่ต่อมาจะทิ้งตัวนอนแผ่หลาตามความยาวของโซฟาอย่างคนหมดอาลัยตายอยากอยู่โซนรับแขกเพราะไม่รู้จะทำอะไร

บอกเลยตอนนี้ผมเบื่อเป็นอย่างมากด้วยเพราะก่อนหน้าที่ผมจะเข้ามาเป็นตัวละครข้าวตัง ตัวละครของข้าวตังก็ได้รับบาดเจ็บหัวแตกระหว่างทำงาน ทางผู้จัดการของนายธีโอก็เลยเสนอให้ผมหยุดพักรักษาตัว3วัน โดยทางนายธีโอจะรับผิดชอบจ่ายค่าเสียหายที่ทำให้ผมต้องหยุดงานหารายได้ไม่ได้แบบนี้ นี่เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมมานอนเอ้อระเหยลอยชายอยู่อย่างนี้

"เบื่อชะมัดเลยนอกจากงานถ่ายแบบของอีตานายแบบธีโอนายข้าวตังก็ไม่ได้รับงานถ่ายแบบคนอื่นไว้เลยหรือไงกัน หรือเพราะว่านี้เป็นในนิยายกันนะก็เลยไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ หรือจะเป็นเพราะนักเขียนขี้เกียจเขียนบทให้ตัวประกอบปะเนี่ย"

ผมสบถบ่นออกมาอีกครั้งและไม่วายที่จะลืมบ่นให้กับนักเขียนที่เขียนนิยายเรื่องนี้ เพราะพอมานึกดูดี ๆ ผมไม่ยักจะเห็นว่าข้าวตังมีครอบครัวเลย ตั้งแต่เข้ามาเป็นตัวละครข้าวตังผมก็ไม่เห็นว่าครอบครัวของข้าวตังจะติดต่อมาเลยทั้งที่ข้าวตังบาดเจ็บนอนโรงพยาบาลขนาดนี้ โทรศัพท์เองก็ไม่เห็นจะมีเบอร์ใครนอกจากเบอร์นายอาทิตย์ที่เป็นเพื่อนสนิทและน้องวันจันทร์เมียเพื่อน และสุดท้ายก็เป็นเบอร์ของคนที่เกี่ยวกับงานทั้งนั้น

ส่วนงานช่างภาพของข้าวตังเองก็แทบจะไม่ค่อยมี เดือน ๆ หนึ่งมีงานถ่ายแบบเพียงไม่กี่งานเอง แต่ถึงกระนั้นก็ยังดีที่ฐานะทางการเงินของตัวละครนี้ไม่ค่อยแย่เรียกว่าอยู่ในระดับดีเลยล่ะ ก็ยังดีที่นักเขียนยังเขียนให้เพื่อนพระเอกมันมีอันจะกินอะนะ ไม่งั้นผมได้ด่าสาปนักเขียนแน่

แต่ว่าก็เหงาอยู่ดีอ่ะ จะเป็นอะไรไหมวะถ้าระหว่างที่ผมไม่มีบทบาทในนิยายผมจะหางานเพิ่มระหว่างรอภารกิจจากระบบ ก็ปกติเวลาอยู่ที่โลกจริงเดือนหนึ่งผมรับงานไม่ต่ำกว่า20งาน บางเดือนผมแทบจะถ่ายงานทุกวันเลย เรียกได้ว่าผมเป็นช่างภาพมือทองเลยแหละ พอมาตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ค่อยจะมีงานแบบนี้มันเลยดูแปลก ๆ

'ติ๊ง! ภารกิจใหม่'

"เชี่ยตกใจหมด ทำไมถึงชอบมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้วะเกิดหัวใจวายตายไปจะทำยังไงห้ะ"

ผมที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เป็นต้องตกใจเมื่ออยู่ ๆ ไอ้ระบบบ้านี้ก็ดังขึ้นมาพร้อมหน้าจอปรากฏขึ้นตรงหน้าให้ผมได้เห็น แต่ถึงแม้ว่าผมจะบ่นให้ไอ้ระบบเหี้ยนี้ที่มันทำผมตกใจไปก็เท่านั้น เพราะมันก็ยังคงทำเฉไฉไม่สนใจผมเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังเมินและพูดเกี่ยวกับภารกิจของมันต่อ

'ในวันพรุ่งนี้อาทิตย์ที่ได้รับชัยชนะในการแข่งรถจะทำการนัดปาร์ตี้ฉลองกับทีมและเพื่อนนักแข่งของเขาหลายคนในช่วงค่ำ และการไปฉลองชัยชนะครั้งนี้อาทิตย์จะพาวันจันทร์ไปด้วย รวมถึงได้โทรมาชักชวนข้าวตังที่เป็นเพื่อนสนิทอย่างคุณไปร่วมฉลองยินดีกับตัวเขา ซึ่งแน่นอนว่าชัยชนะการแข่งรถของอาทิตย์มีคนที่ยินดีกับเขาอยู่มาก แต่ก็มีคนที่อิจฉาไม่ชอบความเก่งกาจและโดดเด่นของอาทิตย์อยู่ไม่น้อย ทำให้ปาร์ตี้ฉลองชัยชนะมีคนไม่หวังดีลอบที่จะทำลายชื่อเสียงของอาทิตย์โดยการ....'

ผมที่ฟังไอ้บ้าระบบนี้สาธยายมาแปดร้อยพันหน้าจนถึงตรงนี้ก็ชักเริ่มรู้สึกตงิดใจ กลัวเหลือเกินว่าภารกิจที่ไอ้เหี้ยระบบนี้มันจะมอบหมายให้ผมทำมันจะเป็นภารกิจแปลก ๆ เพราะเท่าที่ระบบมันสาธยายก่อนจะเข้าภารกิจนี่มันชักไม่ชอบมาพากล

'โดยการวางยาปลุกอารมณ์ขนาดแรงเพื่อหวังให้อาทิตย์เสียสติควบคุมตัวเองไม่ได้ จนกระทำไม่ดีกับวันจันทร์ต่อหน้าพวกนั้น ภารกิจ: คุณต้องไปร่วมปาร์ตี้ฉลองชัยชนะในครั้งนี้และช่วยพระเอกอย่างอาทิตย์ให้พ้นวิกฤติจากการโดนวางยาจากศัตรูผู้ไม่หวังดี'

เฮ่อ...สุดท้ายไอ้คุณเหี้ยระบบก็ยังคงบังคับให้ผมไปเสี่ยงในที่อันตรายเหมือนเดิมอยู่ดี ภารกิจแต่ล่ะอันมีแต่ดี ๆ ทั้งนั้น