ตอนที่ 7 กลศึก

กลศึกแบบหลินฟางซี

“บังอาจ!” มือหนาผลักนางออกเต็มแรงไปนั่งกองอยู่บนพื้น

“โอ๊ย!” หลินฟางซีขบกรามแน่นมองเขาทั้งน้ำตา ประกาศก้องในใจว่าชาตินี้นางจะไม่มีวันปล่อยให้เขาอยู่ดีมีความสุขเด็ดขาด!

“ฮือๆๆ ...พี่ชายใจร้าย” นางลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้ากอดหนุ่มหล่ออีกคน

ถึงจะหล่อน้อยกว่าผู้ชายหน้าเหี้ยม แต่เขาก็หล่อกว่าอ้ายโต้ง ร้อยเท่าพันเท่า ยกให้เป็นพ่อของลูกอีกคนได้อย่างสบายหายห่วง

“เอ่อ..” เพ่ยซานยืนนิ่งค้าง ทำตัวไม่ถูก เกิดมาก็เพิ่งเคยถูกสาวกอด

“เจ้าดูแลนางด้วยแล้วกัน”

พูดจบชินอ๋องก็เดินหน้าเหี้ยมออกจากคุก แต่ในหัวนั้นกลับเต็มไปด้วยคำถาม ว่าเหตุใดนางจึงไม่เป็นอันใดหลังจากที่กอดเขา

ทั้ง ๆ ที่ตั้งแต่เกิดมาหลังจากอายุเกินสิบห้าขวบปี เขาไม่สามารถที่จะสัมผัสกับสตรีนางใดแบบแนบชิดได้ หากแตะต้องอย่างผิวเผินยังขึ้นผื่นแดงและหากเข้ากอดแนบชิดแบบที่นางทำเมื่อครู่นี้ พวกนางจะพุพองไปตามร่างและเสียชีวิตในที่สุด

และด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องสละการขึ้นครองราชสมบัติให้น้องชายขึ้นเป็นฮ่องเต้แทน เพราะตนนั้นไม่สามารถแตะต้องสตรีใดเพื่อสร้างทายาทได้ แต่เรื่องนี้ก็มีเพียงคนใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ คนส่วนใหญ่จะมองว่าเขาเป็นคนไร้หัวใจบ้าง เป็นคนกระหายเลือดและสงครามบ้าง แต่เขาไม่สนใจ

“พี่ชายชื่ออะไรหรือ” หลินฟางซีเอ่ยถามอย่างต้องการหาพวก

“ข้าชื่อเพ่ยซาน เอ่อ ท่านรองแม่ทัพปล่อยข้าเถิดขอรับ หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกันนะแบบนี้นะขอรับ” องครักษ์หนุ่มที่ยืนตัวแข็งค้างเอ่ยบอกนาง เขาไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

“ทำไมรึ” นางเงยหน้าขึ้นถามด้วยแววตาใสแบ๊ว จนเพ่ยซานไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

“มันไม่ดีขอรับ หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน ต้องรักนวลสงวนตัวขอรับ” นางพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ แต่ก็ยังกอดเขาแน่น

ผู้ชายในโลกนี้มีแต่หุ่นแน่นเนื้อ กล้ามเป็นกล้าม หน้าท้องแข็งปั๊ก จะให้นางอดใจไหวได้อย่างไร

...โอ๊ย! คิดแล้วน้ำลายไหล แรดในร่างวิ่งพล่านเป็นร้อย ๆ ตัว

“เดี๋ยวข้าจะพาไปที่พักนะขอรับ” เพ่ยซานแกะมือนางออก ก่อนจะรีบเดินนำ

หลินฟางซียืนยิ้มขำให้คนเขินจนหน้าแดง เดินตามอย่างอารมณ์ดี ถึงจะเจ็บไปตามตัวและเคยกลัวจนหัวหด แต่ตอนนี้กลับคิดว่าไม่เลวเลยที่จะอยู่ที่นี่ ยิ่งเดินออกมาเจอเหล่าทหารในชุดเกราะ ใจสาวก็แทบละลาย...

ก่อนตายก็ขอลวนลามหนุ่มสักหน่อยเถอะว่ะ จะได้ตายอย่างสงบศพสีชมพู!

“ถึงแล้วขอรับ” เพ่ยซานเดินนำเข้าไปในกระโจมที่นางเคยอยู่

ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบกระโจม ทุกอย่างในนี้บ่งบอกนิสัยของหลินฟางซีได้เป็นอย่างดี ว่างเปล่า โดดเดี่ยว ไม่มีอะไรเลย หากจำไม่ผิดนางไม่มีเพื่อนสักคน มีเพียงคนเดียวที่เข้าใกล้นางได้ก็คือสาวใช้ที่ชื่อว่าชิงชิง แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชายังไม่มีใครกล้าเข้าใกล้นาง

“คุณหนู..ฮือๆๆ ข้านึกว่าท่านจะตายไปแล้ว ท่านไปไหนมาทำไมถึงกลับมาในสภาพเช่นนี้” ชิงชิงวิ่งเข้ามานั่งร้องไห้บนพื้นตรงหน้านาง

“โอ๋ๆ ชิงชิงคนสวย อย่าร้องเลยนะ” ร่างบางนั่งลงยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้สาวใช้อย่างอ่อนโยน นี่คงเป็นสาวใช้ที่เห็นในฝันสินะ

ชิงชิงนิ่งชะงักมองหน้าคุณหนูของนางเหมือนเห็นผี ก่อนจะหันไปมององครักษ์หนุ่ม เพราะคุณหนูของนางไม่มีวันทำเช่นนี้แน่ ขนาดเข้าใกล้เกินหนึ่งก้าว ยังถูกดุแล้วเลย แต่นี่นางกลับนั่งลงมาเสมอเธอและเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยนอีก

“ท่านรองแม่ทัพได้รับบาดเจ็บ ก็เลย…” เพ่ยซานชี้นิ้วเข้าขมับแล้วหมุนไปมา บอกใบ้ว่านางเสียสติ

ชิงชิงเบิกตากว้าง หันกลับไปมองคุณหนูของนาง พอเห็นรอยยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน นางก็ได้แต่นั่งหยิกขาตัวเอง ตั้งแต่รับใช้คุณหนูมา นางก็เพิ่งเห็นคุณหนูยิ้มเป็นครั้งแรก

“ข้าอยากอาบน้ำ ข้าหิว” หลินฟางซีพูดเสียงอ้อน ทำปากยื่นลูบท้องตัวเองเหมือนเด็กๆขี้อ้อน

“เอ่อ..เจ้า..เจ้าค่ะ ทางนี้เจ้าค่ะ เดี๋ยวบ่าวเตรียมน้ำ เตรียมสำรับให้เจ้าค่ะ” ชิงชิงรีบพาไปที่ห้องอาบน้ำที่อยู่หลังม่านกั้น

ส่วนองครักษ์หนุ่มก็เดินออกจากกระโจม กลับไปรายงานชินอ๋อง

“ทูลชินอ๋อง นางเสียสติจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ตอน...ตอนที่นางถูกตัวกระหม่อม กระหม่อมสัมผัสพลังปราณในตัวนางไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ชินอ๋องเฉิงหยางเล่อยกยิ้มมุมปาก หันไปมององครักษ์คนสนิทอีกคน

“เหวินฉี เจ้าส่งสารไปแจ้งแม่ทัพใหญ่ แล้วหาคนที่เหมาะสมมารับตำแหน่งรองแม่ทัพแทนนาง”

“พ่ะย่ะค่ะ” เหวินฉีรับคำสั่ง พอจะเดินออกจากกระโจม ทหารนายหนึ่งก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามา

“ทูลชินอ๋อง ตอนนี้กองทัพแคว้นหวงได้ตีผ่านหน้าด่านของแม่ทัพใหญ่และกำลังเดินทางเข้าประชิดประตูเมืองแล้วพ่ะย่ะค่ะ ส่วนแม่ทัพใหญ่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส กำลังถูกนำตัวไปรักษาตัวที่ค่ายพ่ะย่ะค่ะ”

ปั้ง! มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดังด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด….

“เรียกรองแม่ทัพมาพบข้า!” ชินอ๋องสั่งเสียงเหี้ยม

เพ่ยซานเลิกคิ้วสูงมองชินอ๋องอย่างไม่เข้าใจ รองแม่ทัพที่เสียสติฟั่นเฟือนจะเรียกมาทำไม

“ไปเรียกมา!” เขาสั่งเสียงเหี้ยมอีกครั้ง

“พ่ะย่ะค่ะ” เพ่ยซานรีบโค้งตัวรับคำสั่งและรีบไปที่กระโจมของนาง

...........