บทที่ 3

จิตวิญญาณของหญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจของย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลาก่อนสิบขวบ..เพราะมาตอนนี้หล่อนค่อนข้างมั่นใจมากกว่าอุบัติเหตุในครั้งนั้น มีโอกาสที่จะเป็นแผนของยัยพี่เลี้ยงตัวร้าย กับพ่อจอมปลอม 

แม่จ๋า...เอื้อมกำลังกลับไปหาแม่แล้วน่ะ..ครั้งนี้เอื้อมจะปกป้องแม่เอง!

ความปวดร้าวรุนแรงที่บริเวณศีรษะ..เนื้อตัวร้อนผะผ่าว..เปลือกตาสีมุกขยุกขยิกไปมา...เรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็โรยราเสียเหลือเกิน..กลิ่นเฉพาะของโรงพยาบาลปนกับกลิ่นยาเจือจางในอากาศ..ความรู้สึกของคนที่นอนป่วยติดเตียงมาเกือบจะสิบปี..บอกกับตัวเองว่าตอนนี้ตัวเธอกำลังเป็นไข้...และกำลังไม่สบายมาก

คิดได้ดังนั้นก็ถึงกับใจหายวาบ..ถ้าหล่อนย้อนกลับมาตอนที่ตัวเองเจ็บป่วย..นั่นก็หมายความว่า 'มารดา' เสียชีวิตไปแล้ว และน้องสาวของหล่อนช็อกจนเป็นใบ้ ถ้าแบบนั้นการกลับมาครั้งนี้คงจะแก้ไขอะไรลำบาก แม้จิตใจจะแจ่มชัดด้วยสติแค่ไหน..แต่ร่างกายนั้นต่างกัน..ร่างบอบบางถึงกับสลบไปอีกครั้ง

กว่าจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเวลาผ่านไปนานเท่าใดเอื้อมนางเองก็ไม่สามารถบอกได้...พิษไข้ที่เคยมีนั้นหายไปแล้ว..เหลือเพียงความอ่อนเพลียที่ยังเหลืออยู่ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองแขนฝั่งซ้ายที่ยังมีเข็มน้ำเกลือ..ผิวที่โผล่พ้นแขนเสื้อขาวอมชมพู..แตกต่างจากผิวขาวซีดในอดีตของหล่อนไม่น้อย

คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่ง...เต็มไปด้วยความสับสน...ในใจนึกแปลกใจเล็กน้อย..ก่อนที่คนป่วยจะกวาดตามองไปรอบๆ ห้องสีขาวแห่งนั้น..สมองยังคงพยายามประมวลผล นึกย้อนว่าช่วงเวลาใดในอดีตบ้างที่ตัวเธอแอดมิทเข้าโรงพยาบาล

ตอนที่ป่วยหนักสุดคือตอนอายุ 15 ปี เพราะภาวะแทรกซ้อน เพียงเพราะเธอแอบไปเดินเล่นในสวนยามเย็น..แล้วโดนลม โดนฝนเข้าไป ครั้งนั้น..จำได้ว่า ตัวเธอนอนสลบไสลเกือบสองอาทิตย์..จนคุณพ่อถึงกับไม่อนุญาตให้ออกจากบ้าน

เอื้อมนางเวลานั้นทั้งรู้สึกผิด ทั้งรู้สึกเศร้าใจ...หล่อนไม่ได้อยากให้ผู้ปกครองต้องเป็นห่วง..หรือเป็นภาระกับใคร!!

ตัวเธอในอดีตช่างใสซื่อ...และอ่อนแอชะมัด

คนป่วยรอแล้วรอเล่า...เผื่อพี่เลี้ยงจอมแอ๊บ หรือนางพยาบาลเฝ้าไข้สักคนจะเดินเข้ามา...จนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง ก็ไร้สิ่งมีชีวิตที่ควรจะมี..ใบหน้าสวยหวานชักยุ่ง..แปลก...และแปลกมาก เพราะปกติแล้วน้ากาญจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว..ซึ่งในตอนที่ยังไม่รู้ความจริง..เธอเพียงแต่คิดว่าพี่เลี้ยงคงเป็นห่วงเธอมาก 

หึ...ที่ไหนได้ยัยผู้หญิงสารเลวเพียงแต่กลัวว่าเธอจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น!!!

คิดได้ดังนั้นเอื้อมนางจึงตัดสินใจกดกริ่งเรียกนางพยาบาล..และรอได้ไม่นาน หญิงสาววัยกลางคนในชุดสีขาวก็เปิดประตูเข้ามา...ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยเหี่ยวย่น..ดวงตาตี่เล็กเมื่อมองคนป่วยติดจะเย็นชา ปนสมเพช

"อ้อ คนไข้ตื่นแล้ว หิวหรือยังคะ?"

"หิวนิดหน่อยค่ะ ว่าแต่..."แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ถามไถ่เพื่อหาข้อมูลเพิ่ม...คนอายุมากกว่าเลือกจะหันหลังกลับออกไปเสียอย่างงั้น เล่นเอาคนไข้สาวกะพริบตาปริบๆ มองตามด้วยความไม่เข้าใจเล็กน้อย และพอสำรวจรอบห้องอีกครั้ง ยิ่งประหลาดใจ..เพราะปกติเวลาที่หล่อนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลนั้น จะเป็นห้องที่ราคาแพงที่สุด หรูหราไม่ต่างจากการเข้าพักในโรงแรมห้าดาว

เพียงแต่ครรลองสายตายามนี้...รอบๆ ห้องกลับเห็นเพียงเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น ลักษณะห้องเหมือนโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลางเสียมากกว่า..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ!!

ริมฝีปากได้รูปถูกเม้มแน่น รอได้ไม่นานพนักงานในโรงพยาบาลก็ยกถาดใส่อาหารเที่ยงมาเสิร์ฟ คนย้อนเวลามารีบส่งคำถามออกไปในทันที

"คุณป้าคะ เอ่อ..พอจะทราบมั้ยคะ ว่ามือถือหนูอยู่ไหน"จากที่จะถามถึงปีพ.ศ.ปีไหน คนตัวเล็กก็เปลี่ยนเป็นหามือถือแทนเพื่อกันโบ๊ะ.. ป้าพนักงานเพียงส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของคนป่วยที่อยู่บนโซฟารับแขกมาให้

"น่าจะอยู่ในกระเป๋ามั้ยคะคุณหนู ยังไงป้าขอตัวก่อนนะคะ"

เอื้อมนางส่งยิ้มพร้อมพูดขอบคุณ กระเป๋าในมือตอนนี้ หล่อนไม่คุ้นเอาเสียเลย..ยี่ห้อตัว C แปะหราอยู่ตรงหน้าบ่งบอกว่าราคาไม่ต่ำกว่าตัวเลขหกหลัก ซึ่งในอดีตเสื้อผ้า กระเป๋าเครื่องใช้ทุกอย่าง ล้วนแต่ใช้ของมีคุณภาพ ในราคาที่เหมาะสม..เพราะตั้งแต่ป่วยเรื้อรังหลังอายุสิบขวบ ตัวหล่อนเองก็ไร้สังคมโดยสิ้นเชิง จึงเป็นเรื่องอัตโนมัติที่จะไม่ทันได้หมดเงินไปกับของพวกนี้

เมื่อคิดได้..ใจก็เริ่มสั่น พาลให้มือน้อยที่กำลังควานหามือถือสั่นไปด้วย และแล้วสิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้น..มือถือสีดำเครื่องหรูหน้าตาไม่คุ้นตา..มันไม่ใช่มือถือรุ่นที่หล่อนเคยใช้!!!

ยังดีที่เครื่องใช้รูปแบบสแกนหน้า..จึงเข้าเครื่องได้ทันที เอื้อมนางเลือกจะใช้app ถ่ายรูป ก่อนจะเปิดกล้องหน้า..เพียงแต่ผู้หญิงที่สะท้อนออกมา..ชวนให้คนตัวเล็กใจหายวาบ!!

ดวงตาทรงอัลมอลด์ได้รูปสวย..ขลับให้จมูกโด่งรั้นขึ้นสันดูเด่น..รับกับปากได้รูปสีแดงระเรื่อตามธรรมชาติ ใบหน้าเรียวเล็กติดจะซีดเล็กน้อยจากอาการป่วย..โดยรวมแล้วคือสวยมาก..ราวกับไอดอลในซีรีส์ที่เธอเคยดู และใช่..ผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่เธอ!!!

ไหนจะสัญญาที่หล่อนทำกับไอ้ซาตานหน้าหล่อ..เพื่อขอย้อนเวลา กลับกลายเป็นว่าต้องมาอยู่ในร่างใครก็ไม่รู้..คำว่าเวร ยังน้อยไป..สัญญาที่ทำมันคือการขายวิญญาณให้ปีศาจเลยนะ!

ก่อนที่จะทันได้คำตอบว่านี้มันเรื่องบ้าอะไร

บรรยากาศในห้องก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ ก่อนไอ้หน้าหล่อที่หล่อนนึกด่าในใจ..จะโผล่พรวดมาพร้อมชายหนุ่มกำยำเปลือยอก..ใส่โจงกระเบนสีแดง..สร้อยประคำที่คอถูกมือเรียวสวยเกินชายของซาตานหนุ่มกุมไว้

ใบหน้างดงามเกินกว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกนี้จะมีบูดบึ้ง..ดวงตาล่อลวงหันมาสบกับดวงตาใสกระจ่างของคนตรงหน้า..แต่ก่อนที่เอื้อมนางจะทันได้ถามผู้ทำสัญญา

ชายในชุดโจงกระเบน..ซึ่งดูยังไงก็ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตปกติก็พูดขึ้นแทรก..ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาราวกับชายไทยแท้จะส่งยิ้มมาให้

"อีหนู..ข้าขอโทษ"

"..."

"ข้าเป็นคนดึงวิญญาณเอ็งเข้าร่างนี้เองแหละ"เสียงอ่อยๆ ของชายตรงหน้า..ส่งผลให้ดวงวิญญาณผู้ต้องแก้แค้นอึ้ง..ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง

เออ..ให้มันได้งี้ดิ หล่อนพูดอะไรได้มั้ย?

"ทำไมเอ็งเงียบ"

"..."

"เอ็งต้องเข้าใจข้านะ..ข้าไม่มีทางเลือก..อีหนูอ้ายที่อยู่ในร่างนี้ ไม่ต้องการมีชีวิตอยู่..แต่กายหยาบของนังหนูยังไม่หมดอายุขัยไง..ในขณะที่กายหยาบเอ็งหมดอายุขัยไปแล้ว แต่วิญญาณของเอ็งกับดื้อด้านเพื่อจะมีชีวิตต่อ...ข้าว่า...แบบนี้ก็เหมาะสมดีแล้วนะ"ไอ้คนมีหน้าที่รับวิญญาณยังคงพูดเองเออเองเสร็จสรรพ เล่นเอาคนฟังทั้งสองคิ้วกระตุก

"ไอ้ยม...ยังอีก..ยังไม่รู้สำนึกอีก!!"เสียงเขียวของคนที่มีสถานะมากกว่า พาให้ยมทูตย่นคอ..พร้อมส่งยิ้มเหยๆ มาให้

"ท่านลูซิส ท่านต้องเข้าใจข้านะ...ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ"

"แต่เจ้าทำให้ข้ากับวิญญาณตนนี้ ทำสัญญาไม่สำเร็จ!!"ใบหน้าหล่อเหลางดงามบิดเบี้ยว แต่เหมือนเจ้าตัวยังคงไม่สำนึก..ยังหันไปเออๆ ออๆ กับผู้เสียหายแทน

"นังหนูฟังข้านะ ถ้าเจ้าทำสัญญาณขายวิญญาณกับซาตาน..สุดท้ายตอนนาฬิกาชีวิตหมดเจ้าก็ต้องไปเป็นข้ารับใช้ของท่านซาตานหนุ่ม..ผิดกัน ถ้าเจ้ายอมหยวนๆ กับข้า..เมื่อกายหยาบสิ้นอายุขัย..เจ้าก็จะได้ไปเกิดในภพภูมิตามความเป็นจริง"

คำว่า 'หยวนๆ' เล่นเอาเอื้อมนางพูดไม่ออก...จะยิ้มก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ไม่เชิง ส่วนซาตานสุดหล่อถึงกับหัวร้อน ถ้าดวงตาคมเป็นมีด..ไอ้ยมแสนบื้อได้ตัวทะลุไปแล้ว

"แต่หนูต้องการช่วยน้องสาว..ไหนไอ้พวกคนเลวที่วางแผนฆ่าหนูกับแม่อีก..คนพวกนั้นยังคงเสวยสุขกับของที่ไม่ใช่ของตัวเอง!!"วิญญาณสาวยังคงเถียงด้วยน้ำเสียงอัดอั้นตันใจ

"โอ้ยยยย เรื่องแค่นี้เอง นังหนูฟังข้านะ เจ้าก็ใช้ร่างนังหนูอ้ายในการทำภารกิจซิ...ร่างนี้ทั้งสวย ทั้งรวย แถมยังเป็นเพื่อนสนิทกับนังหนูกิ่งลูกพี่เลี้ยงของร่างเดิมเอ็งด้วยนะ"คำพูดของคนมาเอาวิญญาณ พาเอื้อมนางใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตารูปสวยเบิกกว้าง

"ท่านยมหมายความว่า..."

"หยุด ไอ้ยม!!! ข้าบอกเจ้าให้นำวิญญาณที่ถูกต้องมาใส่กายหยาบเดิม ไม่ใช่ให้เจ้ามายุ่งวุ่นวายกับคู่สัญญาของข้า"บุรุษในชุดสูทดำรีบตัดบท..ช่วงนี้มันยังไงกันนะ พอจะได้คู่สัญญาเหมาะๆ เป็นต้องมีอุปสรรคกีดขวางตลอด!

"ท่านยม ท่านพูดจริงเหรอคะ งั้นเอื้อมต้องแลกกับอะไรบ้าง?"วิญญาณบริสุทธิ์ชักสนใจ..ในเมื่อข้อเสนอที่อีกฝ่ายเสนอมาช่างดีกว่าของไอ้ซาตานหน้าหล่อ

ทว่าด้วยความรอบคอบที่ติดตัวมาแต่ไหนแต่ไรมันทำให้หล่อนต้องสอบถามข้อแลกเปลี่ยนให้ชัดเจนเสียก่อน..และคำถามที่ว่าก็ดูจะถูกใจท่านยมไม่น้อย

แน่ละ ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ย่อมมีข้อแลกเปลี่ยน 

....

บางทีก็สงสารท่านซาตานหน้าหล่อเหมือนกันนะ ทำสัญญากับพี่เจตนะ (ภาคแรก) ก็ไม่สำเร็จ