บทที่ 2

หลังจากตงลงกับท่านอ๋องงเสร็จ สโรชาในร่างหลินไป่หลันก็กลับมาตำหนักที่ตื่นมาเมื่อเช้าเพื่อเก็บของย้ายไปท้ายจวน พอมาถึงท้ายจวนสโรชาคิดว่าก็ไม่แย่จวนขนาดกำลังพอดี

ไป่หลันจึงสั่งให้พ่อบ้านที่ตามมาด้วยให้หาคนซ่อมให้เสร็จวันนี้ เพราะจำนวนคนเยอะจึงซ่อมเสร็จเร็ว บ้านหลังน้อยมีสามห้องมีห้องโถง1ห้องมีห้องครัวแยกทางด้านหลังมีห้องน้ำ1ห้อง 

จวนอยู่นอกตัวเมืองจึงไม่แออัด อากาศจึงดี

ไป่หลันลองเดินสำรวจดูรอบๆบ้าน

ข้างหลังติดลำธารมีถนนเลียบลำธารเข้าในเมืองถือว่าทำเลดีมาก   

ฟากลำธารเป็นภูเขาป่าไม้มองดูอุดมสมบรูณ์ดีไป่หลันพอใจมาก  พรุ่งนี้ไป่หลันจะให้พ่อบ้านเอาคนมาอีกวันเพื่อดายหญ้าออกพลิกหน้าดินเตรียมปลูกผักผลไม้ก่อนจะถึงหน้าหนาวและให้ทำบ้านอีกสี่หลังไว้ให้คนงานของเธอไว้จัดการที่ดินเสร็จเธอจะไปเลือกซื้อทาสมาไว้ปลูกผัก

ไป่หลันถามพ่อบ้านว่ามีที่ดินที่ติดกันว่างอีกไหม 

"มีที่ดินที่ขายติดจวนข้าขายหรือไม่พ่อบ้าน"

พ่อบ้านบอกว่า "ที่ดินที่ติดกับจวนอ๋องเป็นของท่านอ่องทั้งหมดพะยะค่ะ แต่ข้ามถนนข้างจวนไปยังไม่มีเจ้าของพะย่ะค่ะ"

"ข้าอยากได้เพราะอยู่ใกล้แค่ข้ามถนนรถม้า ติดต่อกับใครได้หรือพ่อบ้าน" ไป่หลันถาม

"ถ้าพระชายาต้องการกระหม่อมจะติดต่อและจัดการให้"

"ขอบคุณมากพ่อบ้าน" หลินไป่หลันตอบ

"นี้เงินท่านจัดการได้เลย" ไป่หลันยื่นถุงเงินให้

"พะยะค่ะพระชายา" พ่อบ้านรับคำสั่ง

"ท่านช่วยหาช่างมาล้อมรั่วให้เราด้วยนะพ่อบ้าน และช่วยจ้างคนงานถางหญ้าและพลิกหน้าดินให้เราด้วย อ้อขุดบ่อน้ำด้วยนะ2บ่อข้างหลัง ด้านหน้า1บ่อ"

"พะย่ะค่ะ"

"อ้อและสร้างบ้านพักสำหรับคนงานด้วย 4หลังฝั่งละ2หลังให้อยู่ติดบ่อน้ำอย่างละ2หลัง หลังหนึ่งให้มี3ห้องนอน1ห้องครัว1ห้องน้ำ1ห้องโถง และช่วยสร้างขึ้นอีกสามหลังที่อยู่ติดกับเราสำหรับสาวใช้และแม่นมคนละหลังให้มีหลังละสามห้องเหมือนกัน" หลินไป่หลันสั่งงานกับพ่อบ้าน

"ได้พะยะค่ะ" พ่อบ้านรับคำสั่งแอบปาดเหงื่อทิพย์ในใจสงสัยคงได้วิ่งวุ่นไปหลายวัน                                                                                                     

"3000ตำลึงทองพอหรือไม่พ่อบ้านนี้เงินท่านช่วยข้าจัดการด้วยเสร็จแล้วข้าจะไปชื้อทาสมาทำงานช่วย ให้เขาทำเป็นคันนาเป็นแปลงใหญ่ให้เท่ากันและให้ซื้อขี้วัวจากชาวบ้านมาใส่ทั้งสองแปลงเลยนะท่านพ่อบ้าน "       

"พะยะค่ะ"

"ถ้าเงินไม่พอมาเบิกได้เลยนะไม่ต้องเกงใจรบกวนท่านแล้วพ่อบ้าน" แล้วไป่หลันบอกกับพ่อบ้าน

"ไม่เป็นไรพะย่ะค่ะ" ไป่หลินมอบเงินจำนวนหนึ่งเป็นค่าตอบแทนพ่อบ้านที่ทำงานให้

และหลินไป่หลันเธอใช้เงินส่วนตัวกับที่ดินที่เธอซื้อเองไม่เกี่ยวกันกับที่ดินของท่านอ๋อง

กว่าจะจัดข้าวของคุยธุระเสร็จก็เย็นพอดีสาวใช้จึงทำอาหารง่ายๆให้ทานมื้อเย็นแล้วก็เข้านอนเลยเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เพราะเมื่อตอนเช้าพ่อครัวจัดเตรียมของสดมาให้เรียบร้อยแล้ว อ๋องหนุ่มกลัวเสียหน้าจึงให้พ่อบ้านจัดการทุกอย่างที่ไป่หลันต้องการ

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จแล้วนั้งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องเธอข้ามโลกคู่ขนานมาได้อย่างไรหรือเป็นชะตากรรมไป่หลันคิด

แม่นมถงเดินเข้ามาในห้อง "พระชายายังไม่นอนหรือเพคะ"

"ยังหรอกแม่นมข้ายังไม่ง่วงต่อไปไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายานะข้าหย่าแล้วรอแค่เวลาให้ฮ็องเต้ประทับตราให้เฉยๆ  "

แม่นมน้ำตาคลอ "โถคุณหนูเจ้าคะเราจะบอกท่านราชครูไหมเจ้าคะ"

"ไม่ต้องหรอกแม่นมข้าไม่อยากให้ท่านพ่อไม่สบายใจให้ข้าได้ใบหย่าอย่างสมบูรณ์ก่อนค่อยบอกท่านพ่อ คนจะนินทาท่านพ่อกับพี่ใหญ่ได้ข้าน่ะไม่เป็นไรดีเสียอีกที่เรามีอิสระจะทำอะไรก็ได้หลังจวนนี้ "

 " ลู่ฟางกับลู่ซิงพวกเจ้าเลือกนอนกันคนละห้องนะไม่ต้องเป็นห่วงข้าให้ดูแลแม่นมคนหนึ่ง ดูแลเราคนหนึ่งก็พอและไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายา ถ้าเราอยู่ในจวนนี้ให้เรียกคุณหนูเหมือนเดิมเข้าใจไหมข้าไม่ต้องการตำแหน่งพระชายาของอ๋องนั้น"

คิดแล้วโมโหหาว่าเราวางยามแต่กลับย่ำยีเราทั้งคืนเหอะ

ฮัดชิ้วว

ฝั่งอ๋องโม้เทียนหลงจามติดๆกัน "ใครบ่นข้ากัน"

"กลับห้องไปนอนได้แล้วแม่นมข้าไม่เป็นไรพรุ่งมีงานให้พวกเราทำตั้งเยอะข้าจะพาแม่นมปลูกผัก"

ห๊าคุณหนูจะปลูกผักหรือเจ้าคะ" 

"ใช่แล้วนอนพักผ่อนนะแม่นมพวกเราจะลุยไปด้วยกัน "                                                                               

ตำหนักอ๋องหลังจากพ่อบ้านรายงานเรื่องพระชายาให้ฟังท่านอ๋องก็บอกให้

"ทำตามที่นางสั่งไปให้เสร็จเดี๋ยวหาว่าข้ารังแกผู้หญิงอีก" โม้เทียนหลงที่นั้งทำงานอยู่ตอบไปแบบปัดๆ

"พะยะค่ะ" พ่อบ้านกงกงรับคำสั่ง

"หงเจี่ย"

ฟึบ

"ขอรับท่านอ๋อง"

โม้เทียนหลงเรียกองครักษ์เงาออกมาสืบเรื่อง

"ใครเป็นคนให้สมรสราชทานให้ข้ากันแน่และสืบเรื่องคนวางยาข้าเมื่อคืนด้วย"

"รับทราบขอรับ" จากนั้นก็หายไปอย่างเร็ว

อ๋องหนุ่มนึกตอนมีอะไรกับพระชายานางกลัวเขาจนสลบไปแต่เพราะฤทธิ์ยา จึงทำให้เขาทำรุนแรงกับนางและเขาเข้าใจว่าไป่หลันจงใจวางยาเขาจึงโกรธมาก แต่ตอนเช้าที่ไล่ออกไปอยู่ท้ายจวนพระชายามองตาเขาไม่หลบไม่มีความกลัวเหมือนตอนกลางคืนเลยเหมือนกับเป็นคนละคนกัน ยังมีเวลาอีกเยอะพระชายาข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าต้องการอะไรกันแน่

จากนั้นก็เรียกองครักษ์ส่วนตัวอีกคนซึ่งเป็นฝาแฝดกับคนที่แล้ว

"เยี่ยหง"

"ขอรับ"

"จับตาดูพระชายามีเรื่องอะไรผิดปกติทุกอย่างให้มารายงานข้า

 "จับตาดูพระชายามีเรื่องอะไรผิดปกติทุกอย่างให้มารายงานข้าอาทิตย์ละครั้ง"

"พะยะค่ะ" องครักษ์คนสนิทรับคำแล้วจากไปอีกคน

หลังจากแม่นมกับสาวใช้ออกจากห้องไปแล้วหลินไป่หลันก็จะพักเหมือนกันเธอปีนขึ้นเตียงขึ้นมานอนสักพักรู้สึกคันที่ข้อมือ ทำไมคันข้อมือจังไป่หลันเกาข้อมือตัวเองก่อนจะยกข้อมือขึ้นมาดู   

  "เอ๊ะไป่หลันมีปานหรอ" เธอจับดูมือตัวเองอย่างสงสัยก่อนจะลูบ

ปานรอยดอกซากุระเล็กๆที่ข้อมือ   

วูบบบบ

แม่เจ้าเธอหายตัวได้และเข้ามาที่บ้านไร่ของเธอ สโรชาตกตลึงเป็นไปได้ยังไงเธอลองหยิกแขนตัวเองดูก็ร้องลั่นเจ็บไม่ได้ฝันไช่ไหม

ของทุกอย่างในบ้านครบเธอวิ่งออกไปดูสวนผลไม้ที่บ้าน

ของๆเธอจริงๆแต่ที่มีมาใหม่คือบ่อน้ำและมีน้ำผุดขึ้นมาสีใสและสวยมาก ไป่หลันเอามือรองมาล้างหน้าและกินไปหลายอึกสึกรู้สบายและความเหนื่อยหายไป ไม่รู้สึกเจ็บตามตัวแล้วร่องรอยช่ำที่อิตาบ้าอ๋องทำไว้ตามตัวก็หายไปไม่เจ็บน้องสาวแล้วด้วยเพราะเมื่อคืนไอ้อ๋องบ้านั้นเคี้ยวกร่ำเธอทั้งคืนทั้ๆที่เเธอสลบไป

โอ้วิเศษจังเลยขอบคุณนะเจ้าคะที่ให้ตายก็ยังชดเชยของวิเศษให้ลูกสาธุเธอยกมือท่วมหัว จากนั้นสโรชาก็เดินไปในห้องของเธอของทุกอย่างอยู่ครบเปิดตู้เซฟดูเงินทองครบเธอเดินไปเปิดประตูห้องเก็บวาวุธ  อาวุธมีครบทุกอย่างที่เธอมี ซื้อสะสมเอาไว้เพราะเป็นสายลับจึงเรียนรู้การต่อสู้ทุกรูปแบบยามออกภาระกิจเสี่ยงตายตลอดมา จากนั้นเธอก็เอามือจับตรงปานก็วูบออกมานั่งอยู่บนเตียงเหมือนเดิมโอ๋เราไม่อยากจะเชื่อเลยแต่ก็เป็นไปแล้ว

เธอจึงลองเอานมออกมาดื่มก่อนนอนดูก็มาอยู่ในมือเลยนึกอยากได้อะไรในบ้านก็ออกมาหมดทุกอย่างดีจริงๆเลย

จากนั้นก็นอนหลับไปอย่างอารมณ์ดี

โปรดติดตามตอนต่อไป