บทที่ 1

โอ้ยทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับบ้านมา ทางขึ้นบ้านบนเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับในเพราะไปกันหลายวันจึงไม่พักที่เซฟเฮ้าส์ที่กรุงเทพ พากันรีบกลับบ้านไร่เพราะมีงานด่วนที่ไร่ เธอจำได้แค่นี้จากนั้นเห็นรถเสียหลักชนต้นไม้ลงข้างทางทุกอย่างก็มืดสนิท

.

.

.

โอ้ยมึนหัวทำไมรู้สึกเจ็บๆ

เธอลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจเพราะมีผู้ชายกำลังคร่อมร่างของเธออยู่ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มด้วยสโรชาพยามยามถีบออกด้วยความตระหนก แต่เธอดันไม่มีแรงขัดขืน ทำไมเจ็บแบบนี้สโรชาจำได้ว่านั่งรถมากับลูกน้องหลังจากพากันไปสืบราชการลับกลับมาบ้านทางขึ้นเขาฝนตกหนักลูกน้องเธอคงหลับ

เธอมองผู้ชายที่ย่ำยีเธอด้วยความโกรธแต่แล้วความทรงจำของใครบางคนกำลังไหลเข้าหัวเธอ สโรชาจึงเข้าใจเรื่องราวมากขึ้น

เธอจำสายตาผู้ชายคนนั้นได้เขามองเธออย่างรังเกียจจากนั้นสโรชาก็สลบไป

ตื่นมาตอนเช้าสโรชาจำได้ว่าเจ้าของร่างเดิมชื่อหลินไป่หลันเมื่อวานเป็นงานแต่งงานของเธอที่แต่งเข้าจวนอ๋องโม้เทียนหลง หลินไป่หลันเป็นลูกสาวของท่านราชครูที่ปรึกษาข้างกายฮ็องเต้ที่ต้องแต่งงานเพราะสมรสราชทาน อ๋องโม้เทียนหลงจึงเกลียดหลินไป่หลันหาว่าหลินไป่หลันให้พ่อบีบบังคับสมรสราชทานแก่เขาจึงต้องพรากจากคนที่รัก

และเมื่อคืนมีคนวางยาปลุกกำหนัดอ๋องโม้เทียนก็หาว่าไป่หลันเป็นคนวางยาเขา

หลินไป่หลันเธอเป็นบุตรของท่านราชครูกับฮูหยินใหญ่มารดาของไป่หลันเสียชีวิตไปตอนเธอ13ปีจึงมีแต่แม่นมกับสาวใช้คอยดูแล

ดีที่พ่อของไป่หลันไม่แต่งงานใหม่ไป่หลันมีพี่ชายเป็นแม่ทัพใหญ่อยู่ที่ชายแดน นานๆจะกลับมาทีพี่ชายไป่หลันชื่อหลินฝู่ทรงมางานแต่งน้องสาวเสร็จก็คงเดินทางกลับชายแดนทันทีเพราะชายแดนไม่สงบเท่าไรรั้งอยู่นานไม่ได้

ไป่หลันมีญาติฝั่งมารดาเป็นฮองเฮาของฮ็องเต้ที่เป็นพี่ชายของท่านอ๋องโม้เทียนหลง

ท่านอ๋องจึงคิดว่าเพราะทางตระกูลไป่หลันอยากเกี่ยวดองทั้งพี่และน้อง แต่ท่านอ๋องมีใจให้กับลูกสาวเสนาบดีโจเสิ่นลูกสาวชื่อโจเหลียนสวี่ที่เป็นสาวงามล้มบ้านล้มเมือง จึงทำให้อ๋องหนุ่มพาลเกลียดหลินไป่หลัน

และท่านอ๋องก็เป็นแม่ทัพใหญ่ปกครองชายแดนทางทิศเหนือฉายาแม่ทัพไร้พ่าย ไป่หลันปักใจรักอ๋องโม้เทียนตั้งแต่วัยปักปิ่นแต่ท่านอ๋องไม่เคยมองเธอเลยนอกจากโจเหลียนสวี่ 

หลินไป่หลันตายตอนเข้าหอเพราะยาปลุกกำหนัดที่เยอะเกินไปหรือเพราะว่าหลินไป่หลันอาจจะมีอาการแพ้ด้วย ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงเป็นทุนเดิมและเธอตกใจที่ท่านอ่องพูดจาดูถูกเหยียดยามเธอว่าวางยาจึงข่มเหงไป่หลันอย่างรุนแรงอาจจะทำให้หลินไป่หลันช็อคหนักและหัวใจวายเฉียบพลันไปประจวบเหมาะกับที่เธอมาเข้าร่างพอดี สโรชาพลันรู้สึกสงสารหลินไป่หลันจับใจไปรักคนที่เขาไม่รักแถมโดนดูถูกอีก

"ไปดีนะหลินไป่หลันฉันจะดูแลพ่อกับพี่ชายของเธอเอง" เกิดมา29ปีไม่เคยมีแฟนทำแต่งานตื่นมาเป็นพระชายาที่สามีไม่รักอีก

 "หึใครจะสนเมื่อคืนถือว่าให้หมามันทานก็แล้วกัน "   

 สโรชาคิดในใจเธอคงต้องห่างๆอ๋องคนนั้นไว้เพื่อความสงบสุข

"พระชายาตื่นหรือยังเพคะ"   เสียงแม่นมเรียกอยู่หน้าห้อง 

  " ข้าตื่นแล้วเจ้าค่ะ" แม่นมถงชือคือคนที่เลี้ยงดูหลินไป่หลันมาตั้งเด็กๆหลินไป่หลันจึงเคารพและรักแม่นมมาก

 และมีสาวใช้สองคนพี่น้องลู่ฟางกับลู่ซิงเดินเข้ามาในห้องเพื่อปรนนิบัติ

"เตรียมน้ำให้ข้าอาบด้วย"

"เจ้าค่ะ"

"พระชายาเป็นยังไงบ้างเพคะท่านอ๋องสั่งว่าทำธุระเสร็จแล้วให้ไปพบที่ตำหนักเมฆาเพคะ"    แม่นมพูดและมองดูหน้าพระชายาที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆน้ำตาไหลด้วยความสงสาร

"ข้าไม่เป็นไรแม่นมไม่ต้องร้องให้เสียน้ำตาอะไรจะเกิดก็ต้องเกิดต่อจากนี้เตรียมรับมือก็พอ"

"เพคะ"

หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็ให้สาวใช้นำทางไปตำหนักที่ท่านอ๋องประทับอยู่ทันที

เดินเข้ามาเห็นท่านอ๋องนั่งหน้าตาบึงตึงอยู่ที่โต๊ะทำงานทำหน้าเย็นชาหน้าตาก็หล่อเหลาแต่ปากร้ายไม่เบาไม่ผ่านๆสโรชาไม่ชอบคนแบบนี้

"มัวสำออยอยู่หรือพระชายา" เปิดปากได้ก็มีแต่คำพูดดีๆซะจริงสโรชาแอบเบ้ปากเบาๆ     

"ข้าจะบอกให้เจ้าย้ายออกจากตำหนักเมื่อคืนไปอยู่ที่ท้ายจวน ข้าเกลียดคนที่วางยาและบังคับข้าสมรสแบบเจ้าที่สุด อย่าหวังว่าเจ้าจะได้ความรักจากข้าและไม่ต้องเยียบเข้ามาในจวนของข้าอีกข้ารังเกียจเจ้าหลินไป่หลัน และข้าจะแต่งชายารองเข้าจวนอีก1เดือน"

สโรชาในร่างไป่หลันหน้าสบตาอ๋องโม้เทียนอย่างรังเกียจ

"ถ้าไม่โง่เกินไปคงจะรู้ว่าสมรสพระราชทานเกิดจากใคร และวางยาเกิดจากใครถึงหม่อมฉันพูดไปก็เหมือนแก้ตัวเพราะคนมันใจมืดบอดไม่ยอมรับความจริง เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ถ้าจะสืบคงไม่ยากนอกจากยอมรับไม่ได้ถ้ารู้ความจริง "                                                                                                   

"คงมีพระองค์ที่รังเกียจคนเป็นคนเดียวกระมังข้าก็รังเกียจพระองค์! ถ้าอย่างนั้นเรื่องเมื่อคืนถือว่าให้หมามันกิน"

ท่านอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็โกรธตะวาดเสียงดังใส่พระชายาพระราชทานทันที

"บังอาจ!!! เจ้าว่าใครเป็นหมาพระชายา" 

"เปล่านี้เพคะใครร้อนตัวก็รับเอาสิ " ไป่หลันไม่กลัวตอบโต้ทันทีเหมือนกัน

 "ได้หม่อมฉันจะไปอยู่ที่ท้ายจวนและขอให้ท่านทำกำแพงกั้นปิดตายได้เลยว่าหม่อมฉันจะไม่เข้ามาเยียบแน่นอนกับจวนที่เจ้าของนิสัยแย่ๆแบบนี้" 

  "เจ้าๆ" ท่านอ๋องชี้หน้า "บังอาจว่าข้าแย่หรือ"  

"ทำไมเพคะรับไม่ได้จะทำร้ายหม่อมฉันหรือเพคะ ทีพระองค์ยังต่อว่าคนได้ไม่อายปากและไม่มีมีเหตุผลหรือจะทำร้ายหม่อมฉันเหมือนเมื่อคืนแต่วันนี้หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะวันนี้เราจะเห็นดีกัน "     

 "ทำไมเจ้ากล้าหรือพระชายาโทษทำร้ายเชื้อพระวงศ์คือประหารเจ็ดชั่วโคตร" 

 "อ่อแต่เชื้อพระวงศ์ทำร้ายคนไม่ผิดสินะเพคะ" ก็แค่ตายจะกลัวอะไรเธอมองตาท่านอ๋องไม่หลบสาตา  อ๋องโม้เทียนคิดถึงตอนเมื่อวานเธอยังกลัวเขาหลบตาตัวสั่นทำไมวันนี้หลินไป่หลันถึงเปลี่ยนไปแววจาไม่มีความรักและความกลัวต่อเขาเลย

"ท่านพ่อบ้านไปเอาใบหย่ามา"

"พะยะค่ะ!?" พ่อบ้านกงกงที่ยืนหลบมุมอยู่เงียบๆสะดุ้งเมื่อพระชายาหลินไป่หลันเรียก ก่อนจะกระวีกระวายไปหามาให้

หลินไป่หลันรับหนังสือหย่ามาเขียนชื่อหนังสือหย่าให้พ่อบ้านไปให้ท่านอ๋องอีกใบให้ไป่หลัน เขียนชื่อลงไปและยื่นให้พ่อบ้าน

"อีกสักปีท่านอ๋องก็นำไปให้ฮ็องเต้แล้วกันเพค่ะระหว่างนี้ก็ต่างคนต่างอยู่จะตบแต่งอนุและชายามากเท่าไหร่ก็ตามใจพระองค์แต่อย่าให้พวกนางมายุ่งกับข้าก็พอ"

แล้วบอกท่านอ๋องว่า "อ้อในเมื่อไล่ไปอยู่ท้ายจวนก็ต้องยกที่ดินตรงนั้นเป็นของหม่อมฉันด้วย"

พ่อบ้านจึงเดินเอาไปให้ท่านอ๋องดูหลินไป่หลันพูดขึ้น

"หวังว่าพระองค์จะมีปัญญาให้พี่ชายของพระองค์ประทับตราเซ็นใบหย่านะเพคะ"

"อีกอย่างจวนก็ขอให้โอนเป็นชื่อหม่อมฉันให้เรียบร้อยด้วยนะเพคะ ไหนๆพระองค์ก็รังแกเข้าหอกับหม่อมฉันแล้ว  " 

ท่านอ๋องหน้าแดงด้วยความโกรธหลินไป่หลันเขาพึ่งเข้าใจว่านางมากเล่ห์และไร้ยางอายมากขนาดนี้

"เจ้าวางยาข้า"                                                                                          

"แล้วได้เข้าหอไหมละเพคะ "   

"หญิงไร้ยางอาย ได้พ่อบ้านที่ดินท้ายจวนยกให้พระชายา" โม้เทียนหลงกัดฝันยกที่ดินให้แค่เศาเสี่ยวเขาจะยกให้นางแล้วกันในเมื่อนางเรียกร้อง

"อ้อเงินรายเดือนด้วยนะเพคะถ้ายังหย่าทันทีไม่ได้ต้องเลี้ยงดูหม่อนฉันทุกเดือนทำประตูแค่พอส่งของก็พอนะพ่อบ้าน" โม้เทียนหลงแค้นใจหลินไป่หลันยิ่งนักตอนที่อยากได้เขาก็บีบบังคับสมรพระราชทานแต่พออย่างนี้กลับทิ้งเขาอย่างง่ายดายนางคงจะหวังมากไปเหอะอย่ากวังว่าเขาจะปล่อยนางไปง่ายๆ

"ไปเถอะแม่นมเราเป็นอิสระแล้ว" หลินไป่หลันชวนแม่นมออกจากวังที่เจ้าของเส็งเคร็งอย่างงี้แต่ทว่าขณะที่กำลังก้าวพ้นประตู ท่านอ๋องจึงพูดขึ้นว่า

"ถ้ายังหย่าไม่ได้ก็วางตัวให้สมกับเป็นพระชายาด้วยละ"

"เพค่ะ!" สโรชาในร่างหลินไป๋หลันกระแทกเสียงตอบ

จากนั้นหลินไป่หลันก็เดินออกจากตำหนักของอ๋องโม้เทียนโดยไม่หันหลังกับไปมองให้เสียสายตา

โปรดติดตามตอนต่อไป