บทที่ 4 ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้สกปรกมาก

กลทีบ์นั่งอยู่นอกห้องผ่าตัด รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

เมื่อกี้ตอนที่เห็นบาดแผลที่ถูกกัดบนแขน และขาของเมธีรา หัวใจของเขาเหมือนกับถูกควักออกมาอย่างรุนแรง

เสียงวิ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่นิรัชจะมายืนอยู่ข้างกลทีบ์

“ทีบ์ ทีราโอเคไหม เธอ... โอ้พระเจ้า ทีบ์ ไหล่ของนายเป็นอะไร?”

นิรัชย่อตัวลง กะจะช่วยกลทีบ์ตรวจแผล

แต่กลทีบ์กลับยกมือขึ้น ปัดมือของเธอออก และพูดอย่างใจเย็น: "เรื่องลูก เธอบอกกับเมธีราว่ายังไง?"

“ฉันกำลังจะบอกนายเลย เมื่อคืนฉันสั่งคนให้เอาลูกที่ตายในครรภ์ให้ทีราแล้ว เมื่อเช้านี้ฉันไปเยี่ยมเธอ ได้ยินคนบอกว่าทีราเอาเด็ก… เอาเด็กนั่น…”

สายตากลทีบ์เย็นชา: “ทำไม?”

“เธอบอกว่า ในเมื่อนายทิ้งแล้วไม่ต้องการ เธอก็ไม่ต้องการเช่นกัน แล้วโยนเด็กไปให้สุนัขของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่สวน”

กลทีบ์กำหมัดแน่น

นิรัชกุมมือของกลทีบ์อย่างอ่อนโยน : "ทีบ์ นายอย่าโกรธเลย ตอนนั้นทีราคงจะสับสน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบอกว่าหลังจากที่ทีราโยนเด็กออกไป เธอก็รู้สึกเสียใจทันที เธอเลยลุกขึ้นไปต่อสู้กับสุนัข ฉันได้ยินมาว่าเด็กยังถูกสุนัขกัดด้วย ค่อนข้างร้ายแรงเลย ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

กลทีบ์ได้ยินเท่านี้ ยืนขึ้นอย่างเย็นชาเตรียมตัวเดินออกไป

นิรัชยืนขึ้น และถามเสียงอ่อน: "ทีบ์ ทีบ์นายจะไปไหนเหรอ ทีราเธอ..."

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของเธอ ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉัน ไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน”

หลังจากที่เขาพูดจบ ก็มองนิรัชอย่างเย็นชาแวบหนึ่งแล้วจากไป

เมื่อมองดูกลทีบ์เดินจากไป นิรัชก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เธออยู่เคียงข้างกลทีบ์มานานขนาดนี้ แต่เธอไม่เคยได้รับการเอาใจใส่จากเขาเลย

เมธีรามีสิทธิ์อะไรที่จะได้รับมัน?

เธอสั่งผู้ติดตาม ด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "โทรหาคุณป้า"

"ครับ"

นิรัชมองกลับไปที่ประตูห้องผ่าตัด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย: "เมธีรา รสชาติของนรกเป็นยังไงบ้าง ลองไปสัมผัสด้วยตัวเองเถอะ"

เมื่อเมธีราตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็อยู่ในห้องพักผู้ป่วย

อาการปวดตรงท้องกำลังส่งสัญญาณบอกเธอว่า เธอยังไม่ตาย

แต่ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆ มือใหญ่คู่หนึ่งก็คว้าผมของเธอ แล้วดึงเธอขึ้นจากเตียงผู้ป่วย

เมื่อเห็นใบหน้าของผู้มาเยือนอย่างชัดเจน เมธีราก็ขมวดคิ้ว พนิตา รุจิพร ป้าของกลทีบ์นั่นเอง

“นังสารเลว ปล่อยให้เธอมีความสุขในตระกูลรุจิพรมาตั้งนาน เธอยังไม่รู้สถานะของตัวเองอีกเหรอ เธอกล้าใช้มีดฆ่าหลานชายของฉันรนหาที่ตายชัดๆ”

เมธีรามองไปที่ใบหน้าที่ดุร้ายของพนิตา รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าขัน เมื่อเทียบกับกลทีบ์ พนิตาคนนี้ต่างหากที่ชั่วร้ายที่สุด

แต่ตอนนี้เขา กลับมาตั้งคำถามกับเธองั้นเหรอ?

เฮอะ เห็นได้ชัดว่าพนิตาต้องการประกาศว่าจะล้างแค้น

พนิตาเห็นสายตาที่เยือกเย็นของเมธีรา ก็ยกมือขึ้นและตบเธอ: "นังสารเลว ยังกล้ามามองฉันแบบนี้อีก"

“แม่ครับ แม่จะเสียเวลาพูด กับผู้หญิงแบบนี้ทำไม ผมบอกแล้วใช่ไหม ว่าปล่อยเธอให้ผมจัดการ ผมมีวิธีมากมายที่จะทำให้ชีวิตเธอต้องรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น”

น้ำเสียงอวดดีที่ดังมาจากด้านหลัง คือฆนนาทลูกชายของพนิตา

รูปร่างของเขาบวมเล็กน้อย สูงและแข็งแรงอย่างเห็นได้ชัด

ดวงตาของเขามองไปยังเมธีราอย่างหยาบคาย ด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนริมฝีปากของเขา และทั้งตัวของเขาก็เต็มไปด้วยความหยาบคายที่อธิบายไม่ได้

ในเมืองหลวงแห่งนี้ ชื่อเสียงของฆนนาทเรื่องเจ้าชู้เป็นที่เลื่องลือ ตกอยู่ในมือของฆนนาท เธอจะมีเรื่องดีอะไรได้?

เมธีราอดทนต่อความเจ็บปวดในร่างกายของเธอ และพยายามทำให้เสียงของเธอฟังดูสงบ: "เรื่องระหว่างฉันกับกลทีบ์ พวกนายไม่จำเป็นต้องมายุ่ง ฉันอยากเจอกลทีบ์”

พนิตาดุด้วยน้ำเสียงที่เฉียบคม: "เธอยังอยากเจอทีบ์? เฮอะ หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว ทีบ์ของฉันเกลียดเธอเข้าไส้ เขาบอกว่า ต่อจากนี้ไปความเป็นความตายของเธอไม่เกี่ยวข้องกับเขา ฆนนาท ผู้หญิงคนนี้ให้ลูกก็แล้วกัน จะทำอะไรก็ตามใจ”

ฆนนาทก้าวไปข้างหน้า

พนิตาหันหลังกลับเพื่อเตรียมออกไป เธอก็ถามอีกครั้งราวกับนึกถึงอะไรบางอย่าง: "ระวังตัวด้วยนะ ได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้ สกปรกมาก"

หลังจากที่พนิตาเปิดประตูแล้วออกไป ฆนนาทก็เดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วย พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา

“ผู้หญิงที่สวยที่สุด... ฉันอยากลองมาโดยตลอด แต่ไม่คิดว่า สักวันจะมีโอกาสได้ลองสมปราถนา”

เมธีรารู้สึกกลัวเล็กน้อยจึงอยากจะถอยหลัง แต่บาดแผลที่ท้องของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเจียนตาย

“ฆน...ฆนนาท ทางที่ดีนายอย่ามายุ่ง ตอนนี้ฉันยังคงเป็นภรรยาของกลทีบ์”

“แล้วทำไม? สิ่งที่ฉันต้องการ คือผู้หญิงของเขากลทีบ์ เฮอะ เห็นเธอในสภาพป่วยแบบนี้ ช่างน่าสนใจเสียจริง”

เมธีราพยายามยกมือขึ้นอย่างยิ่ง เพื่อที่จะกดกริ่งหาคนมาช่วยเธอ

ฆนนาทก้าวไปข้างหน้าด้วยดวงตาที่เฉียบคม และจับมือของเธอเอาไว้

เขากระโดดขึ้นไปบนเตียงอย่างดุเดือด และกดเธอลง: "ตอนนี้ไม่ว่าพระเจ้าองค์ไหนจะมา เธอก็หนีไม่รอดแล้ว"

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ก้มศีรษะลงเพื่อจูบริมฝีปากของเมธีรา

เมธีราหันหน้าหนี พยายามหลบหนี และตะโกนอย่างสุดกำลัง: "ช่วยด้วย... อย่า ช่วยด้วย"

ฆนนาทไม่มีความอดทนมากนัก หลังจากที่เขายกมือขึ้นแล้วตบหน้าของเมธีรา จากนั้นใช้มือข้างหนึ่งปิดปากของเธอ แล้วดึงชุดคลุมของโรงพยาบาลของเธอออกด้วยมืออีกข้าง

ขณะที่ริมฝีปากของเขากำลังจะกดลงอีกครั้ง ประตูห้องผู้ป่วย ก็ถูกผลักให้เปิดจากด้านนอกทันที

ฆนนาทหันกลับไป และพูดด้วยความโกรธ: "ใครวะแม่ง...กล...ทีบ์ เธอมาได้ยังไง"

กลทีบ์สวมชุดของโรงพยาบาลไว้ด้วยเช่นกัน เขาเลื่อนสายตาจากฆนนาท ไปที่ใบหน้าของเมธีรา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ฆนนาทเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ รีบกระโดดลงจากเตียง

“ทีบ์ นายอย่าเข้าใจผิด เธอเป็นคนนัดฉันมาที่นี่ ตอนแรกฉันเห็นเธอสภาพขนาดนี้ ฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่เธอ... ถอดเสื้อออกแล้วอ่อยฉัน ฉันก็เลย...”

ขณะที่เมธีรากำลังจะพูด ก็เห็นนิรัชที่ออกมาจากด้านหลังกลทีบ์ เธอมองเมธีราด้วยความประหลาดใจ

“โอ้พระเจ้า ทีรา เธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอทรยศทีบ์ในเวลานี้ได้ยังไง…”