ตอนที่ 2

“เป็นยังไงบ้างคะคุณเจส พี่ชายของคุณพูดอะไรบ้าง”

ภิญญาพัชฌ์เอ่ยถามสามีหนุ่มหล่อทันทีด้วยอาการอยากรู้อยากเห็นจนเก็บเอาไว้ไม่มิด แองเจลอสยิ้มหวานฉ่ำ เดินเข้าไปทรุดกายใหญ่ลงนั่งข้างๆ กับร่างอวบอิ่มของภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ รั้งร่างอรชรเข้ามากอด จากนั้นก็แถมจูบหนักๆ ที่กลีบปากอิ่มที่เผยอรออย่างรู้หน้าที่ด้วยความโหยหาเกินห้ามใจ

“ให้คิดยังไงเนี่ย ผัวอยู่นี่แต่ไปถามถึงพี่ผัวซะงั้น” พอเลิกจูบ พ่อตัวดีก็เริ่มต้นหาเรื่องทันที สาวน้อยยกมือบางของตัวเองตีเบาๆ ที่ต้นแขนกำยำนั้นด้วยความหมั่นไส้

“ดูพูดเข้าสิคะ ภิญอยากรู้จริงๆ ค่ะ อยากรู้ว่าพี่สเตฟโกรธไหม เอ่อ...หมายถึงจะทำยังไงต่อไปน่ะค่ะ” หญิงสาวรีบแก้ตัวทันทีเมื่อเห็นสายตาเคลือบแคลงของสามีหนุ่ม

แองเจลอสคลายอ้อมกอด จากนั้นก็เอนหลังพิงกับเก้าอี้ไม้ริมระเบียงด้วยท่าทางผ่อนคลาย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่ภิญญาพัชฌ์ตั้งหน้าตั้งตาฟังด้วยความตั้งอกตั้งใจเต็มเปี่ยม

“โกรธมาก”

“โกรธมากเลยหรือคะ แล้วพี่สเตฟจะทำยังไงต่อไปคะ”

สายตาคมกริบของสามีที่จ้องมองมาด้วยความสงสัยอีกครั้งทำให้ภิญญาพัชฌ์ถึงกับหน้าซีดเผือด พยายามจะซ่อนพิรุธแต่ก็ทำได้ไม่ดีเลย และยิ่งยามที่แองเจลอสใช้สองมือจับต้นแขนของหล่อนเอาไว้มั่น บังคับให้หล่อนสบตากับเขานั้น ความจริงทุกอย่างมันก็แทบจะทะลุออกมาจากดวงตาของหล่อนจนหมด

“ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรือภิญ ว่าเธอน่ะโกหกไม่เก่งเลย ต้องไปหัดมาใหม่นะทูนหัว”

ปากร้อนผ่าวของแองเจลอสงับเบาๆ บนปลายจมูกโด่งเชิดน่ารักของภรรยาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหรี่ตามองอย่างคาดคั้น ทำเอาคนถูกมองถึงกับหนาวๆ ร้อนๆ จนนั่งไม่ติด

“สารภาพมาก่อนที่ฉันจะรู้เอง ภิญ...”

“คือว่าคุณเจสคะ มันไม่มีอะไร...”

พยายามแก้ตัวแต่ยิ่งแก้ตัวมันก็ยิ่งเผยความลับทุกอย่างออกไป แถมพ่อคนจอมคาดคั้นตรงหน้ายังมองมาด้วยสายตาคมกริบยิ่งกว่าใบมีดซะอีก

“พูดมาภิญ”

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณเจสคะ อย่าทำท่าทางแบบนี้กับภิญสิ” ยิ่งจวนตัวหญิงสาวก็ยิ่งสั่น สมองคิดหาหนทางออกให้กับตัวเองไม่ได้เลยนอกจากวิธีนี้ ภิญญาพัชฌ์สวมกอดกายกำยำของสามีเอาไว้แน่น ก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบปากเขาเสียเอง แต่พ่อคนตัวโตก็ไม่คล้อยตามซะงั้น

“วิธีนี้มันได้ผลแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นแหละภิญ เพราะหลังจากที่เราจบบทรักเร่าร้อนกันแล้ว ฉันก็ยังจะถามเธออีกครั้ง และจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอคลายสิ่งที่ปิดบังฉันออกมาจนได้”

ท่าทางของแองเจลอสดุดันและน่าเกรงกลัวขึ้นจนแม่สาวที่พยายามจะใช้ลีลารักปกปิดความผิดของตัวเองอยู่ถึงกับหน้าซีดเผือด ในที่สุดก็ต้องยอมจำนนต่อความฉลาดของสามีหล่อล่ำจนได้

“มัน...ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่...”

“แค่อะไรครับทูนหัว?”

เสียงของคู่สนทนาไม่มีผ่อนปรนเลยแม้แต่น้อย และนั่นก็ยิ่งทำให้ภิญญาพัชฌ์เข้าสู่สภาวะอับจนหนทางอย่างไร้ทางรอด

‘ขอโทษนะนิ่ม’

หญิงสาวเอ่ยขอโทษเพื่อนรักภายในอกด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะก้มหน้าก้มตาสารภาพในสิ่งที่ตัวเองกับนาบุญร่วมมือกันทำออกมาจนหมด

“ภิญกับนิ่ม...เอ่อ...เป็นคนให้ข่าวเรื่อง...”

“เรื่องพี่สเตฟใช่ไหม?”

‘ให้ตายเถอะ ทำไมพ่อสามีสุดเซ็กซี่ของหล่อนคนนี้ถึงได้ฉลาดยิ่งกว่าบิลเกตต์อีกนะ ฉลาดได้อย่างน่าทึ่ง ทำเอาหล่อนโง่ไปถนัดตาเลยให้ตายสิ’ ภิญญาพัชฌ์ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้มหน้ายอมรับความผิดออกไป

“ค่ะ...”

ทุกอย่างรอบตัวเงียบไปไม่นานนัก แต่ทำไมภิญญาพัชฌ์ถึงรู้สึกว่ามันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์เลยนะ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นเด็กแล้วถูกคุณครูจับได้ว่าแอบหลับในห้องเรียนยังไงยังงั้นเลย

“คุณเจสคะ ภิญ...”

แองเจลอสถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ใบหน้าหล่อระเบิดระเบ้อของชายหนุ่มตอนนี้อัดแน่นไปด้วยความเครียดเขม็ง แถมสายตาที่จ้องมองมายังหล่อนนั้นยังล้ำลึกมืดดำอ่านไม่ออกอีกซะงั้น

“ภิญขอโทษนะคะ แต่นิ่มต้องการพี่สเตฟจริงๆ”

“ต้องการหรือ? แล้วทำแบบนี้?” หนุ่มหล่อลากไส้หยันออกมาด้วยความไม่พอใจ

ภิญญาพัชฌ์ใจคอไม่ได้เลย หล่อนสวมกอดสามีเอาไว้แน่น

“คุณเจสขา อย่าโกรธเลยนะคะ ภิญรับรองว่านิ่มไม่ได้หวังร้ายกับพี่สเตฟแน่นอนค่ะ นิ่มแค่อยากแต่งงานกับพี่สเตฟ”

แองเจลอสหรี่ตามองภรรยาที่ทำตาแดงๆ จะร้องไห้เขม็ง อยากจะดุอยากจะว่าให้มากกว่านี้แต่พอเห็นเจ้าหล่อนหน้าซีดเผือดแล้วซีดเผือดอีกก็อดใจอ่อนไม่ได้

“นิ่มรักพี่สเตฟอย่างนั้นหรือ?”

ไม่ใช่...ภิญญาพัชฌ์อยากจะตอบออกไปอย่างนั้น แต่เจ้าความฉลาดที่มีอยู่เพียงน้อยนิดในสมองก็หยุดเอาไว้ แล้วมันก็บงการให้หล่อนทำทุกวิถีทางให้สามีเลิกเกรี้ยวกราด

“ชะ...ใช่ค่ะ น่าจะใช่...”

“น่าจะใช่?” คิ้วเข้มดกดำเลิกขึ้นสูง สายตาคมกริบเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง

“ยังปิดบังอะไรฉันอยู่อีกหรือเปล่าภิญ”

“ไม่ค่ะ ไม่มีเลย ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง นิ่มแอบรักพี่สเตฟตั้งแต่งานบอลล์วันนั้น ก็วันที่คุณเจสลากภิญเข้าไปปล้ำในห้องรับรองแขกนั่นแหละค่ะ” เมื่อเห็นคู่สนทนาทำท่าจะนึกไม่ออก หญิงสาวจึงตอกย้ำด้วยเหตุการณ์บ้าระห่ำที่เขาเป็นคนก่อขึ้น และมันก็ได้ผลเพราะแองเจลอสจำได้ในทันที

“วันนั้นน่ะเหรอ ไม่อยากเชื่อ...”

“จริงๆ ค่ะ นิ่มตกหลุมรักพี่สเตฟจริงๆ แต่นิ่มรู้ตัวดีว่าช่องทางการเข้าถึงพี่สเตฟนั้นริบหรี่มาก พวกเราก็เลย...”

‘หล่อนโกหกแองเจลอส’

ภิญญาพัชฌ์คิดด้วยความละอายใจ รู้ตัวเองดีว่าพูดความจริงออกไปไม่หมด แต่ก็ไม่มีทางอื่นให้เลือกอีกแล้ว เพราะหากบอกแองเจลอสไปว่านาบุญแค่ต้องการพี่ชายของเขามาเป็นหมากในเกมรักของตัวเองเท่านั้นละก็ หล่อนกับนาบุญมีหวังถูกฉีกอกแน่

“รวมหัวกันเต้าข่าวขึ้นมางั้นสิ...” แองเจลอสต่อให้ด้วยน้ำเสียงกระด้างจับใจ

“ค่ะ...ภิญขอโทษ...ขอโทษแทนนิ่มด้วย” ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ควรทำมากกว่าการขอโทษและการแสดงตัวว่าสำนึกผิดมากมายอีกแล้ว

“พวกเราเมเนนเดซเป็นกรีกและก็เป็นกรีกทั้งเนื้อทั้งตัวด้วย พวกเราต้องการเป็นนักล่า ไม่ใช่เป็นผู้ถูกล่า และฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยนะภิญ ว่าพี่สเตฟไม่มีทางรู้สึกดีกับความรู้สึกที่เพื่อนของภิญมอบให้แน่”

ความไม่พอใจอัดแน่นอยู่ในดวงตาคมกริบอย่างมหาศาล ก่อนที่ถ้อยคำน่ากลัวจะเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักลึกสวยอีกครั้ง

“ถ้าพี่สเตฟรู้ว่านิ่มเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องงานแต่งงานบ้าบอนี่ละก็ บ้านของเพื่อนภิญกลายเป็นขุมนรกแน่”