ตอนที่ 7 ตาไม่ได้บอดใช่ปะ

จังหวะแม่งโคตรโบ๊ะบ๊ะเลยเอาจริงๆ และหลังจากที่เราขึ้นมาอาบน้ำอีกครั้ง เพราะน้ำที่บ้านนมอวบเตรียมนมฮอกไกโดไว้ให้คือมันดีกว่านมที่โรงแรมนั้นไง เราจึงนอนแช่อ่างไปด้วย จิบแชมเปญไปด้วยเพราะว่าอารมณ์ดี แต่เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนี่ ig พ่อหมอทิมของเราอัพอะไรนะแวบๆ เราจึงกดเข้าไปดู ว้าววว พ่อหมอทิมของเราได้รับรางวัล แพทย์ต้นแบบดีเด่นงั้นเหรอ แบบนี้ไม่ได้ละต้องไปแสดงความยินดีกับพ่อหมอของเราซะหน่อย อ้าวลืมบอกเลย พ่อหมอทิมคือพ่อทูลหัวของเรานะ เพราะแม่บอกว่าที่เรารอดมาได้ก็เพราะพ่อผมทิมเป็นคนช่วยไว้ เราจึงรักพ่อหมอทิมไม่ต่างอะไรกับป๊าแล้วก็คุณนายอาทิตย์เลย

พอจัดการกับร่างกายจนรู้ว่าสวยที่สุดในโลกแล้วเราก็เดินลงมากะจะชวนป๊ากับแม่ไปหาพ่อหมอทิมด้วยกันซะหน่อย แต่ก็นะ มีแขก และดูเหมือนจะเป็นแขกที่เราไม่ได้อยากรู้จักซะด้วย

“อ้าว น้องเมจะไปไหนอีกแล้วลูกพึ่งกลับมาไม่ใช่เหรอคะ”

ป๊าส่งเสียงถามเราทำให้ 2 คนที่นั่งคุยอยู่ด้วยรีบหันควับมาทันที

“เอ่อออ นี่หนูเมขลาใช่มั้ย โห โตเป็นสาวแล้วสวยมากเลยนะครับ คุณอาทิตย์ คุณลม” แหม นี่เล่นละครเก๊งเก่ง รูปฉันออกจะโด่งดังลงหนังสือพิมพ์แทบทุกวันโซเชียลก็ลงมั้ง สตอได้โล่

“ขอบคุณค่ะ คุณอนัน ยายเมนะ ปีนี้ ก็จะ 25 แล้ว”

“สวยแบบนี้มีแฟนรึยังครับเนี้ย”

แหม ถามคำถามแบบนี้ จะให้ตอบว่าไงดีวะเนี้ย

“คุณอาคะ ถ้าถามเรื่องแฟนเม มันก็จะประมาณยากนะคะ คือถ้ายกมือคุณอาขึ้นมาทั้ง 2 มือเมว่าก็นับไม่หมดหรอกคะ”

คุณนายอาทิตย์ถึงกับสำลักน้ำพร้อมกับหันมาถลึงตาใส่เรา ว้าววว ด่าไม่ได้ละซินะ งั้นจัดให้หนัก ค่อยกลับมาเคลียร์กันคืนนี้ละกันนะแม่นะ

“นี่หนูอาทิตย์ขี้เล่นเหมือนกันนะครับ งั้นมานี่ลูกมานั่งก่อนมา อาจะแนะนำลูกชายให้รู้จักนะ นี่อนียะลูกชายของอาเองรู้จักกันไว้นะลูกนะ”

มีอะไรมาให้ได้บริหารสมองและอารมณ์อีกแล้วซินะ เราจึงเดินไปนั่งที่โซฟาตามที่อาอนันเขาชวน แต่สีหน้าของป๊ากับคุณนายอาทิตย์กลับไม่มื่นชื่นเอาซะเลย

“เม แกจะไปธุระไม่ใช่เหรอก็รีบไปซิ”แนะ!!! เดี๋ยวนี้มีไล่ งั้นไปช้าหน่อยดีกว่า”

“ไม่รีบนะแม่ หนูยังพอมีเวลาอยู่”

เชื่อปะว่าตอนนี้คุณนายอาทิตย์โคตรโมโห หัวนี่คงกำลังร้อนเหมือนภูเขาไปที่กำลังระเบิดอยู่อะไรแบบนั้นเลย

“มีเวลาเหรอลูกงั้นดี มาทำความรู้จักกับตายะลูกชายของอาก่อน ใช่มั้ยตายะ น้องน่ารักเนอะ”

อีตาอาอนันโบ้ยสายตาให้อีตาลูกทันที แสดงว่าซักซ้อมกันมาเป็นอย่างดีเลย

“เอ่อ คุณอนัน อยากไปทานชากับผมในสวนมั้ยครับ”ตายๆป๊ากำลังจะเอาของเล่นเราไปแล้ว

“อ้าว นี่อาอนันกับพี่ยะเป็นพ่อลูกกันเหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลยเมนึกว่าพี่น้องกันซะอีก”

ติดกับ อาอนันนั่งต่อทันทีเลย

“หนูเมขลานี่ปากหวานจริงๆ งั้นเรานั่งนี่เลยดีกว่าครับ คุณวายุ คุยกับเด็กๆนี่แหละ ผมว่านะ ถ้าเรามาเป็นทองแผ่นเดียวกันเนี้ย ธุรกิจเราต้องรุ่งมากกว่านี้แน่นอน อย่างเช่น บริษัทส่งออก ของทะเลสู่ต่างประเทศที่คุณวายุกำลังทำอยู่ผมว่าน่าสนใจมากๆเลยครับ เราน่าจะร่วมมือพากันมันจะไปได้ไกลกว่านี้แน่เลยครับ

“บางทีผมก็ต้องขอคิดดูก่อนนะครับ ส่วนเด็กๆก็คงต้องปล่อยให้น้องเมคิดเองนะครับ”

“อย่างหนูเมขลานี่ ผมว่าไม่ยาก ใช่มั้ยครับคุณอาทิตย์” พอแม่โดนเรียกชื่อก็สำลักน้ำอีกครั้ง ดูท่าจะอาการหนักแล้วนะ

“เอ่อ ค่ะ ไม่มั่นใจเหมือนกัน”

คำตอบขอแม่ทำเอา 2 พ่อลูกเลิ่กลั่กเลย อาอนันจึงสะกิดเจ้าลูกชายให้คุยกับเรา

“ว่าแต่ น้องเมนี่ ชอบดาราคนไหนมั้ยครับพอดีพี่มีชื่อเสียงในแวดวงไฮโซนะ ถ้าน้องเมอยากได้ลายเซ็นใครหรืออยากเจอดาราคนไหน พี่จะพามาให้น้องเมได้เจอแบบตัวเป็นๆเลยนะ”

ว้ายขิงเก่งซะด้วย อวดรวยก็ที่ 1 แต่ดูท่าจะเป็นแค่รวยระดับล่างๆนะ

“จริงรึเปล่าคะ นี่พี่ยะทำได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ครับ พี่นะ ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ขอแค่น้องเมบอกมาก็พอ”

“แล้วถ้าทำไม่ได้ละคะ”

“ทำได้ซิครับ”

“เมหมายถึง ถ้าพี่ทำไม่ได้อย่างที่ปากพี่ยะพูด พี่ยะ จะทำยังไงคะ พี่ยะจะไปตายเพราะทำไม่ได้อย่างที่บอกเมรึเปล่าเอ่ย”

ทุกคนเงียบกริบเลย ส่วนอีตาอาอนันนี่ก็สะกิดลูกยิกๆอ่ะ

“แน่นอน ถ้าพี่ทำไม่ได้ พี่จะตายอย่างที่น้องเมต้องการ ตกลงมั้ยจ้ะ”

“ตกลงค่ะ งั้นเมอยากถ่ายรูปคู่กับ แชดวิก โบสแมน นะค่ะ เมชอบเขามา เขาคือดาราในดวงใจของเมเลย พอดี ตอนนั้นว่าจะบินไปหาเขาแต่พอดีเขาเสียชีวิตซะก่อน พี่ยะสามารถให้เมถ่ายรูปกับเขาแบบตัวเป็นๆได้ใช่มั้ยคะเพราะถ้าไม่ได้พี่ยะก็ควรตามเขาไปนะคะ เพราะสัญญาเอา่ไว้แล้ว”

ก็อย่างที่รู้ๆกันเราเกลียดคนผิดสัญญาที่สุด และงานนี้ก็เล่นเอาอาอนันกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหน้าเจือนไปเลย

“เมว่า เมเสียเวลามามากแล้วค่ะ ว่าแต่ ถ้าพี่ยะจะตายวันไหน บอกเมล่วงหน้านะคะ เพราะช่วงนี้เมไม่ค่อยว่างนะคะ พอดีนัดผู้ชายเอาไว้เยอะ”

เราลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปหอมแก้มป๊ากับนายนายอาทิตย์ที่นั่งกัดฟัดแทบหักอยู่

“ว่าแต่ แม่กับป๊าจะไม่ถามหนูหน่อยเหรอคะว่าหนูจะไปไหน”

“กลับมาค่อยมาเล่าก็ได้ลูก นะคะคนดีของป๊า”

“ไม่ได้ค่ะป๊าหนูต้องบอกเพราะป๊ากับแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง คือ หนูจะไปหาพ่อหมอทิมนะคะ พอดีจะไปทำรีแพร์ ก็ช่วงนี้มันหลวมๆ ทำรีแพร์รอบ ที่ 5 ซะหน่อยมันก็น่าจะดีนะ อะ สายและ หนูไปก่อนนะคะ เอ่อออ คุณอาอนัน พี่อนียะ เมไปก้่อนนะคะ”

ทั้งคู่ยกมือไหว้ตอบเราแทบไม่ทัน คงยังช็อกอยู่แหละ ก็นะใครสั่งใครสอนให้จะมาบ้านเราแบบไม่ศึกษาข้อมูลละ เอ๊ะ รึว่าศึกษามาแล้ว แต่แค่ลองเสี่ยงมาดู ก็นั่นแหละช็อกกลับ้านไปเลย

แล้วไม่นานเราก็มาถึงโรงพยาบาลซึ่งนี่ก็คือโรงพยาบาลของตระกูลเรา โดยมีพ่อหมอทิมเป็นศาตราจารย์อยู่ที่นี่

“ คุณเมขลาคะ มาหาอาจารย์หมอเหรอคะ” พยาบาลที่อยู่ด้านหน้าเอ่ยถามเราซึ่งถ้าไม่ได้ตาบอดเราก็ตรงมาที่ห้องของพ่อเรานะ

“นี่เธอตาไม่ได้บอดใช่ปะ”

“เอ่ออ ไม่ได้..ไม่ได้บอดค่ะ”

“งั้นเธอก็น่าจะรู้ว่าฉันมาทำไม และไม่ควรถามซ้ำ”

เราสะบัดใส่ยายพยาบาลซื่อบื้อนี่ทันที

“แต่อาจารย์หมอไม่ว่างนะคะ”

“แล้วไง”

“คืออาจารย์หมอไม่ว่างค่ะ คุณเมขลาค่อยมาใหม่ได้มั้ยคะ”

“นี่เธอ ฉันเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้ฉันจะทำอะไร มันก็เรื่องของฉันเธออย่าสอด และถ้าว่างนักก็โน่น ไปทำหน้าที่ของเธอซะ น่ารำคาญ”

เราผลักยายพยาบาลหน้าสวยเบาๆ ก่อนจะตรงไปยังห้องของพ่อ และเปิดประตูเข้าไปเลย

“เซอร์ไพร์!!!!!!!”

เราชะโงกหน้าพร้อมกับชะงักในคราวเดียวกัน เออเซอร์ไพร์จริงเพราะพ่อหมอเราไม่ได้อยู่คนเดียวแต่อยู่กับ

“นายทะเล นายมาทำอะไรเนี้ย”