ตอนที่5 พูดจาเหมือนคนแก่

“เที่ยวให้สนุกนะครับ จะกลับแล้วโทรบอก ผมจะมารับ”

“ขอบคุณค่ะพี่ธารณ์”

หญิงสาวส่งยิ้มแล้วเดินเข้าไปด้านใน เสียงเพลงจากการแสดงดนตรีสดดังทันทีที่ก้าวเข้าไปด้านใน เธอเดินตรงไปตามทางที่เพื่อนสนิทไลน์บอก ไม่นานก็เห็นเพื่อนสาวสามสี่คนโบกมือเรียกทำให้พรนับพันทิ้งความขุ่นมัวในใจแล้วฉีกยิ้มกว้างเดินตรงไปหาเพื่อนสนิท

“เบิร์ดเดย์จ๊ะคุณเพื่อน” พรนับพันหยิบกล่องใบเล็กจากกระเป๋าสะพายส่งให้ “ของขวัญวันเกิดจ๊ะ”

“ขอบใจนะ” แป๋มเจ้าของงานวันเกิดรับของขวัญจากเพื่อน “แค่เธอมาก็ดีใจแล้ว ของขวัญไม่ต้องก็ได้”

“ของขวัญไม่ต้องแต่ขอลิปมันแทนใช่ไหม” ขวัญพูดหยอกเพื่อนแล้วชีนิ้วไปที่ริมฝีปากตัวเอง “ลิปกุหลาบอะไรนั้นน่ะ ริมฝีปากฉันดีขึ้นตั้งเยอะ ไม่เป็นขุยแล้ว”

“ครีมพอกหน้าก็ใช้ดีมาก ผิวเด้งมาก” กัลยาจิ้มนิ้วที่แก้มตัวเอง “ดีจังมีเพื่อนทำบริษัทเครื่องสำอางเนี้ย”

“ยังอยู่ในระหว่างการผลิต” พรนับพันหัวเราะเสียงใสแล้วนั่งลง “ดื่มอะไร ฉันเอาด้วย”

“ว้ายๆ นี่ปันปันเรียกหาเครื่องดื่มหรือเนี้ย!” เพื่อนๆ ต่างทำตาโต ปกติเพื่อนสาวคนนี้แทบไม่ดื่มเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอร์เลย

“พรุ่งนี้ไม่ได้ไปทำงาน คืนนี้ขอดื่มหน่อย” พรนับพันไม่อยากให้เพื่อนรู้ปัญหาที่ตัวเองเผชิญ เธอไม่ได้กลัวหรืออายถ้าวันหนึ่งจะกลายเป็นคนล้มละลาย แต่ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเป็นกังวลเรื่องของเธอ

“ก็ดีนะ ตอนสมัยมัธยมอยากเที่ยวแต่อายุไม่ถึง ตอนนี้ทำงานแล้วเที่ยวได้”

“พูดเหมือนแก่เลย”

“ยี่สิบสี่แล้ว มันต้องเที่ยวตอนนี้แหละจะไปเที่ยวตอนแต่งงานมีลูกมีผัวได้ไง จะให้กระเตงลูกมานั่งในผับแบบนี้เหรอ”

“พูดแบบนี้มีคนจะแต่งงานแล้วเหรอ”

“สวยขนาดนี้มันก็ต้องมีคนมาขายขนมจีบอยู่แล้ว”

เพื่อนสาวสมัยเรียนมัธยมต่างพูดคุยหัวเราะสนุกสนาน พรนับพันก็พลอยหัวเราะไปกับเพื่อนด้วย เธอรับแก้วเครื่องดื่มเป็นเหล้าผสมโค้ก จังหวะเพลงสนุกสนานและได้คุยเรื่องความหลังทำให้เธอลืมที่กังวลใจไปได้บ้าง แม้รู้ว่าเมื่อถึงเวลาก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง

ไม่นานนักก็ถึงเวลาที่นัดหมายกับพนักงานในร้าน เพลงHappy birthdayก็ดังขึ้น พนักงานถือเค้กขนาดหนึ่งปอนด์เข้ามา เจ้าของวันเกิดยิ้มร่าด้วยไม่รู้ว่าเพื่อนแอบเซอร์ไพร์สเข้าให้ พวกเธอแบ่งเค้กกันกิน เจ้าของวันเกิดให้เอาเค้กไปให้นักร้องบนเวที นักดนตรีหนุ่มกล่าวคำขอบคุณพร้อมโปรยยิ้มหวานส่งสายตาหวานเชื่อมมาทางพรนับพันจนเพื่อนต่างกระแซะไหล่เป็นเชิงหยอกเย้า

“ก็หล่อดีนะ ใช้แก้ขัดไปก่อน”

“แก้ขัดอะไร” พรนับพันส่ายหน้าไปมา

“คืนนี้กลับยังไง” เพื่อนสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“พี่ธารณ์มารับ”

“ว้าว! นี่พี่ธารณ์ยังอยู่บ้านเธออยู่เหรอ ฉันนึกว่าเขาเรียนจบไปทำงานข้างนอกแล้ว”

“อืม พี่ธารณ์ช่วยงานคุณพ่อนะ” พรนับพันดื่มเหล้าไปจนจำไม่ได้แล้วว่ากี่แก้ว

“คืนนี้ฟรีสไตล์มาแดนซ์กันก่อนแยกย้ายเถอะ”

เจ้าของวันเกิดพูดแล้วลุกขึ้นดึงแขนเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นเต้น พรนับพันไม่เคยเต้นรำแต่เพราะเมามากและสนุกไปกับเพื่อนสนิทจึงโยกย้ายเรือนร่างตามจังหวะเสียงเพลง เธอไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้ว และยิ่งไม่ต้องกังวลว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงานหรือจะขับรถกลับไม่ไหวจึงเต้นรำไปพร้อมกับเพื่อนสาว โทรศัพท์มือถือของพรนับพันสั่น หญิงสาวหยิบขึ้นมาดู เพราะแสงไฟวับแวบทำให้มองข้อความไม่ชัดนัก

“ผู้ปกครองโทรตามเหรอ”

“อื้ม” พรนับพันตอบเพื่อนทั้งที่ไม่แน่ใจนักว่าข้อความอะไร

“นี่มันเลยเที่ยงคืนแล้ว เราเช็กบิลกันดีกว่า”

“พวกเธอกลับยังไง” พรนับพันอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ “ฉันให้พี่ธารณ์ตระเวนขับรถส่งพวกเธอได้นะ”

“ไม่ต้องห่วง ฉันมีราชรถมารับ” แป๋มหัวเราะร่า “พวกนี้กลับกับฉัน”

เพื่อนสาวต่างพยักหน้ารับเพราะตกลงกันไว้แล้ว เมื่อทั้งหมดตกลงกันว่าจะกลับจึงเรียกบริกรมาเช็กบิลค่าอาหารและเครื่องดื่ม เพื่อนต่างตกลงกันว่าจะหารกันโดยไม่ให้เจ้าของวันเกิดต้องออกเงินแม้แต่บาทเดียว

“พวกแก”

“ไม่ต้องทำซึ้ง วันเกิดรอบหน้าก็ผลัดกันเลี้ยงเหมือนเดิม”

“ไปเข้าห้องน้ำกัน”

สาวๆ เดินประคองกันไปเข้าห้องน้ำก่อนกลับ พรนับพันทำธุระส่วนตัวเสร็จจึงได้อ่านข้อความในมือถือ แล้วเธอก็โทรหาธารณ์

“พี่ธารณ์”

“ครับ”

“มารับปันปันหน่อยค่ะ” เสียงเธออ้อแอ้เต็มที่

“คุณปันปันรอตรงประตูนะครับ ผมจะไปรับไม่ต้องเดินมาที่ลานจอดรถ”

“อื้ม”

“ไหวไหมเนี้ย” แป๋มถามเพื่อนซี้

“ไหว”

“ไม่เคยเห็นปันปันเมามาก่อนเลย” ขวัญหัวเราะออกมา “อ้าว แฟนแป๋มมารับแล้ว”

“กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวพี่ธารณ์มาแล้ว” พรนับพันโบกมือไล่เพื่อน