ตอนที่ 2.สัญญาณอันตราย....

โทรศัพท์ส่วนตัวของเธอสั่นเตือน เพียงออตั้งเวลาปลุกแบบนี้ทุกวัน เพราะเธอต้องลุกมาทำมื้อเช้าให้ยายทิพย์ อาหารที่โรงพยาบาลไม่มีรสชาติ และความอร่อย เพียงออยอมเหนื่อย มันเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับเธอ ยายทิพย์ลำบากเพราะเธอมาทั้งชีวิต แค่นี้ไม่หนักหนาสาหัสอะไรเลย

เธอฉวยหม้อใบเล็กแล้วเดินไปตักข้าวสารใส่ อาหารอ่อนๆ ที่คล่องคอไม่พ้นข้าวต้ม หลังจากข้าวต้มในหม้อเดือดได้ที่ เม็ดข้าวบานกำลังดีเธอก็จัดการปรุงรส เลือกรสที่พอเหมาะไม่จัดจ้านเกินไป กลิ่นกระเทียมเจียวลอยฟุ้งไปในอากาศ คนที่ดื่มโต้รุ่งและอยู่ห่างจากบ้านไม้หลังเล็กไม่น้อยก็ยังพลอยได้กลิ่น

ดัสตินสูดจมูกแรงๆ เขาพยายามดมกลิ่นที่ปนมาในอากาศ

กลิ่นหอมแบบนี้เขาจะได้กลิ่นทุกครั้ง หากแวะไปหามารดา บิดามารดาของเขา ท่านทั้งสองคนปลีกตัวกลับมาใช้ชีวิตเรียบง่ายที่ชนบท ในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ การอยู่กับธรรมชาติและล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า ทิ้งให้บุตรชายคนเดียวเผชิญหน้ากับความท้าทายทางธุรกิจแบบไร้ความกังวล

เขาตัดสินใจลุกขึ้นยืน เหลือบมองบุหลันที่นอนหลับสนิทบนโซฟาตัวใหญ่ เยื้องๆ กับเก้าอี้ที่เขานั่ง ดัสตินถอนใจแรงๆ หลังจากนัวเนียกันทั้งคืน นอกนั้นไม่ได้เกินเลยอะไร ดัสตินไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน เพราะอะไรเขาถึงพยายามเพิกเฉยความกระหายในดวงตาบุหลัน เขาโอนอ่อนตามใจหล่อน แต่ไม่ยอมคล้อยตาม ต่อให้แอลกอฮอลล์ออกฤทธิ์ ตราบใดที่ยังคุมสติได้ เขาก็ไม่มีทางหลงกลบุหลัน

ตั้งแต่เป็นหนุ่ม เริ่มรู้จักรสรักระหว่างเพศ ดัสตินยังไม่เคยเพลี่ยงพล้ำให้กับสาวรายไหนมาก่อน มารยาร้อยเล่มเกวี่ยนที่บรรดาผู้หญิงใช้ผูกมัดเพศชายอ่อนหัด ดัสตินผ่านมาหลายบท แต่ก็ยังไม่เคยพลาดท่าให้สาวรายไหนสักที

ดัสตินเดินตามกลิ่นไป เขาลัดเลาะตามร่มไม้ต้นใหญ่เพื่อหลบเลี่ยงแสงแดด เขายังไม่ได้นอนมาทั้งคืน ง่วงจนเปลือกตาแทบปิด แต่ก็ยังสู้อุตส่าห์ฝืนทน

หลังตักข้าวต้มที่ปรุงจนถูกปากใส่โถเก็บความร้อน เพียงออก็ถือโอกาสใช้เวลาที่มีน้อยนิด อาบน้ำล้างตัวสักหน่อย เธอใช่เวลาชั่วแว๊บเดียวเท่านั้นแหละ และหากจับเวลาจริงจัง เพียงออแน่ใจ ไม่เกินสิบห้านาทีแน่นอน

เพียงออรีบแต่งตัว หลังชำเลืองมองนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังบ้าน มันยังเช้าอยู่ สำหรับคนที่ไม่มีธุระ แต่สำหรับเพียงออ มันคาบเกี่ยว จวนเจียนจะสายรอมร่อ

ผ้าสีขาวผืนใหญ่ถูกพับเก็บใส่กระเป๋ารูปแบบย่าม ที่เพียงออใช้มานานเกินสามปี เธอต้องรีบเอาผ้าปักมุกผืนนี้ไปส่ง เพื่อเจ้าของร้านจะได้รีบตัดเย็บเป็นผ้าคลุมผมเจ้าสาว ที่ต้องการใช้ในวันนี้ เพียงออเดินเลยเข้าไปในครัว แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัว!!

ชายแปลกหน้า อาคันตุกะที่น่าจะสำคัญสำหรับบุหลัน นอนแผ่อยู่บนแคร่ตัวใหญ่ แคร่ที่ยายทิพย์ใช้สำหรับตำพริกหรือไม่ก็นั่งหั่นผัก เพียงออละล้าละลัง เธอแปลกใจนิดหน่อย แต่พยายามไม่ใส่ใจ

“ครืดดดดดด....” เสียงกรนดังสนั่น ชายตรงหน้าคงหลับสนิท ที่น่าแปลกใจ คือทำไมเขาถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้ละ

เพียงออถึงบางอ้อ...หม้อข้าวต้มที่ตั้งอยู่บนเตา ข้าวต้มที่เธอเหลือไว้สำหรับกินเอง...อันตรธานหายไปจนหมด มีเศษข้าวตกอยู่บนเตานิดหน่อย กับถ้วยใบใหญ่ที่มีเศษข้าวติดอยู่วางอยู่ข้างๆ เพียงออถอนใจ เหลือบมองคนที่หลับไม่รู้เรื่อง เธอย่นปลายจมูก พอจะเดาออก มีเศษเมล็ดข้าวติดอยู่ที่อกเสื้อสูทราคาแพงนั่นนิดหน่อย

“ถ้าจะหิว...” เพียงออพึมพำ พยายามจรดปลายเท้าเหยียบพื้นให้เบาที่สุด ตอนที่เดินผ่านชายแปลกหน้าเพื่อไปหยิบโถเก็บความร้อนที่เตรียมไปให้ยายทิพย์

เพียงออพยายามไม่สนใจ เธอเหลือเวลาไม่มาก และหากยังมัวโอ้เอ้อยู่ แพลนวันนี้คงได้คลาดเคลื่อนทั้งหมด

เธอปล่อยให้คนแปลกหน้านอนอยู่ในครัว ไม่คิดปลุก เพราะหากชายผู้นั้นตื่น ความยุ่งยากคงรั้งเธอไว้ จนไม่สามารถทำทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ได้