ตอนที่ 2.สัญญาณอันตราย..

“นั่นสิคะ ไปค่ะ หลันรับรองนะคะ คุณจะชอบที่นี่” บุหลันรั้งดัสตินออกไปจากใต้หลังคาบ้านไม้โทรมๆ ของเพียงออ

“เดี๋ยว ผู้หญิงคนนั้นเป็นญาติเธอเหรอหลัน?” ดัสตินถามต่อ เขายอมตามใจบุหลัน เดินตามเธอมาติดๆ

“แค่กาฝากเท่านั่นแหละคะ อีกหน่อยเธอก็จะไปแล้ว คุณคงไม่ได้เจอเธออีก”

ดัสตินขมวดคิ้ว เขาพยายามทำความเข้าใจประโยคบอกเล่าของหญิงตรงหน้า

“ไป...”

“ค่ะ หล่อนกำลังจะไป หลันอยากได้ที่ตรงนี้สำหรับปลูกบ้านหลังเล็กๆ ไว้พักผ่อนค่ะ”

“หือ...” ดัสตินมองเลยไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่

บ้านที่สะดวกสบายเหมาะสำหรับพักผ่อน เขาไม่เข้าใจนัก บุหลันต้องการปลูกบ้านสักหลังทำไม ในเมื่อเธอมีคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่แล้ว

“อย่างงเลยค่ะ หลันเกลียดแม่นั่น อยากกำจัดนานแล้ว”

ความริษยาที่บ่มเพาะในใจ บุหลันไม่รอช้า หากสิ่งนั้นทำให้เพียงออหายไปจากสายตาตนเอง

“เกลียด เธอคนนั้น ทำให้คุณเกลียดเหรอหลัน?” ดัสตินถามเสียงเรียบ ไม่บ่งบอกความรู้สึก

“ค่ะ แม่นั่นยโส และเย่อหยิ่ง คิดว่าตัวเองเก่ง ตัวเองดี” บุหลันเล่าต่ออย่างสนุกปาก

“ท่าทางเธอ ไม่น่าใช่แบบนั้นนะ” ดัสตินท้วง

“คุณก็เหมือนผู้ชายหลายคนที่หลงรูปปลอมๆ ของแม่นั่นแหละค่ะ หล่อนแสร้งทำตัวน่าสงสาร เพื่อให้คนรอบตัวเวทนา”

“ทำไมผู้หญิงคนนั้น ต้องทำแบบนั้นด้วยหะ” ดัสตินพยายามทำความเข้าใจแล้ว แต่เขากลับไม่เข้าใจอะไรเลย บุหลันอิจฉาหญิงคนนั้นเพราะอะไร ในเมื่อหล่อนมีทุกอย่างเพรียบพร้อมมากกว่า

“เพราะแม่นั่นเป็นผู้หญิงแพศยาไงคะ!!” บุหลันตอบเสียงแข็ง

ผู้ชายหลายคนที่พบเพียงออ พวกเขาเปลี่ยนความสนใจที่มีต่อตนเองไปที่หญิงผู้นั้นจนหมด แม้กระทั่งคนที่เธอสนใจที่สุด

บุหลันจดใส่สมอง ความเกลียดที่มีต่อเพียงออหยั่งรากลึก อยากที่จะถอนออกไปได้

“แพศยา?”

“ค่ะ แม่นั่นแค่อยากสนุกกับการปั่นหัวผู้ชาย และผู้ชายหน้าโง่พวกนั้นก็ชอบเสียเหลือเกิน ที่จะเป็นเหยื่อของหล่อน” บุหลันตอบเสียงกระแทก

เธอรู้ดี ดัสตินไม่ชอบให้คนอื่นมองตนเองแบบนั้น เขายโสและถือดีจะตาย อย่างน้อยเธอก็สกัดความสนใจของเขา ที่มีต่อเพียงออได้ในระดับหนึ่ง

“ช่างเถอะ กลับไปสนุกกับเพื่อนดีกว่า”

ดัสตินไม่ได้หมดความสนใจหญิงผู้นั้นเหมือนที่แสดงออก เขาแค่ซุกความกระหายไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด คงมีสักวันที่เขากับหล่อนจะโคจรมาเจอกัน ‘เหยื่อโอชะ’ แบบนี้ เขาปล่อยให้หลุดมือก็น่าเสียดายแย่

เพียงออผ่อนลมหายใจยาวเหยียดออกมา เธอหยิบเข็มและตั้งใจทำงานต่อ พยายามโฟกัสแค่งานตรงหน้า เธอเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง เธอต้องส่งงานตอนเช้าของวันนี้ หากงานไม่เสร็จ เธอจะไม่มีสตางค์ไปจ่ายค่ายาให้ยายทิพย์

ขนาดโรงพยาบาลรัฐ เพียงออยังต้องควักสตางคฺจ่ายไปไม่น้อยเลย

เพราะโรคที่ยายทิพย์เป็น ใช้ยาธรรมดาเอาไม่อยู่ รายการยาที่สั่งมาเฉพาะก็แพงเอาเรื่อง ทุกวันนี้เพียงออทำงานหนักเพื่อหาเงินจ่ายค่ายาโดยเฉพาะ และต้องจ่ายทุกอาทิตย์เสียด้วย ความเหนื่อยจากการทำงานหนักไม่เคยทำให้เพียงออท้อ เธอหวังอย่างเดียวเท่านั้น ให้ยายทิพย์กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องทรมานจากโรคร้ายที่เป็นอยู่

ยายทิพย์อายุเยอะแล้ว การบำบัดด้วยสารเคมีไม่ดีกับสุขภาพ เพียงออเลยเลือกให้ยายทิพย์กินยารักษา แทนการทำคีโม ที่อาจจะทำให้ยายทิพย์จากโลกนี้ไปเพราะสารเคมีเหล่านั้น

หลายชั่วโมงที่เพียงออตั้งใจปักเม็ดมุกกับผ้าผืนใหญ่ เธอปวดล้าไปทั้งตัว แต่กลับไม่สามารถหยุดพักได้ ในที่สุดเวลาที่แสนทรมานก็สิ้นสุดลง เธอปักเข็มครั้งสุดท้าย ก่อนจะมองผลงานฝีมือตัวเองด้วยความชื่นชม

“เสร็จซะที!!” เพียงออพึมพำ ยกมือชูเหนือศีรษะแล้วก็บิดตัวแก้ความเมื่อยล้า

เสียงเพลงกับแสงไฟจากตัวคฤหาสน์ยังคงกระพิบวิบวับ แม้ใกล้จะสว่างแล้วก็ตาม เพียงออผ่อนลมหายใจ ทรงตัวลุกขึ้นยืน เธอเดินเลยไปที่ห้องครัว จัดการเสียบปลั๊กกระติกต้มน้ำร้อน หลังเทน้ำสะอาดใส่ไว้ครึ่งกระติกต้มน้ำนั่น เธอสาละวนกับการเทกาแฟสำเร็จรูปใส่แก้วเซรามิก พยายามหยุดสายตาตัวเองไว้แค่นั้น เพราะไม่อย่างนั้นความอยากรู้อยากเห็นของเธอ จะทำให้เพียงอออยากรู้ตามประสามนุษย์คนหนึ่ง