ตอนที่ 1.ฟ้าใจร้าย..

สีหน้าหมองเศร้า บ่งบอกความทุกข์ในใจเพียงออได้อย่างดี แต่เธอก็เข้มแข็งเกินกว่าจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้คนอื่นเห็น

“ป่วยอีกแล้วเหรอ ถึงว่า” บุหลันหยุดพูด เพราะหางตาของเพียงออตวัดผ่านหน้าไป

“มีธุระกับออ ก็พูดมาเถอะค่ะ ออมีเวลาไม่มากนัก” บุหลันคงไม่ถ่อสังขารมาหาเธอ หากไม่มีธุระสำคัญ และยิ่งเป็นช่วงที่บุหลันกำลังมีความสุข หญิงตรงหน้าคงไม่เอาเวลาที่มีค่านั่น มาใช้กับเธอที่เป็นแค่คนไร้ค่าในสายตาของบุหลันเอง

“จะว่าสำคัญ ก็ไม่เชิงหรอกนะ” บุหลันเปรย

“ว่ามาเถอะค่ะ คงสำคัญกับออ แต่ไม่สำคัญกับคุณ” คนอาศัยอย่างเธอ ไม่เคยมีค่าในสายตาคนตระกูลพิณไพโรจน์นานแล้ว กาฝากที่คนเหล่านั้นอยากเฉดหัวไปให้ไกลๆ แต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่าการกดดัน เพราะคำสั่งจากคนที่มีอำนาจมากสุด แม้คนคนนั้น จะจากโลกนี้ไปนานแล้ว

“ยายทิพย์คงป่วยอีกนาน เธอคงต้องใช้เงินเยอะ” บุหลันอารัมภบท “หากเธอยอมย้ายออกไปดีๆ ฉันยินดีจ่ายให้ ตามแต่เธอจะเรียกร้องเลยนะ”

เพียงออเม้มปาก ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ การพึ่งพาคนที่จงชังตัวเอง วันหนึ่งช่วงเวลาแสนสุขคงสิ้นสุดลง

“ขอเวลาออหน่อยได้ไหมคะ” เพียงออพึมพำ หากยายทิพย์ไม่ป่วยไปเสียก่อน เงินเก็บของเธอคงมีมากพอที่จะขยับขยายได้ เงินก้อนนั้นถูกควักจ่าย ช่วงที่ยายทิพย์ป่วยเข้าโรงพยาบาล จนเงินก้อนนั้นร่อยหรอเกือบหมด

“นานแค่ไหนละ เพียงออ?” บุหลันถามเสียงแข็ง

เพียงออถอนใจ วางเข็มในมือลง “คุณหลันก็รู้ ออกับย่าไม่มีที่ไปที่ไหนเลย ขอเวลาพวกเราอีกสักหน่อยได้ไหมคะ”

“ฉันถึงพยายามช่วยเธอนี่ไงเพียงออ รับเงิน แล้วไปซะ!!” ความอิจฉา ความริษยาที่บ่มเพาะมานาน บุหลันเลยอยากำจัดหญิงตรงหน้าให้ไวที่สุด

“ค่ะ ออจะรีบย้ายออกไป” เพียงออก้มหน้าพึมพำตอบ บุหลันลุกขึ้นยืน ทิ้งหางตามอง รอมยิ้มเยาะหยันแต้มมุมปาก ในที่สุดเธอก็สามารถกำจัดขวากหนามชิ้นสำคัญของตัวเองได้

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ลุงแสนเอาเงินมาให้เธอ และหวังว่า ในเร็วๆ นี้ฉันจะไม่ได้เจอหน้าเธอ ในพื้นที่ของฉันอีกนะเพียงออ”

แต่ก่อนที่บุหลันจะเดินออกไป ใครบางคนก็เดินสวนเข้ามาเสียก่อน แววตาของเขาที่ทอดมองหญิงอีกคนในห้องนี้ ทำให้โทสะในใจบุหลันลุกกระพือเพิ่มขึ้น

ดัสตินหรี่เปลือกตาลง ท่ามกลางแสงสว่างอันน้อยนิด จากโคมไฟเหนือศีรษะของใครบางคน เหมือนมีมนต์สะกดให้ขาของเขาแข็งเหมือนหิน เขาจ้องมองภาพที่เห็นนั่น หลังจากหยุดนิ่งไปหนึ่งอึดใจ หญิงคนนั้นเหมือนภาพวาดที่บันทึกความสวยแบบไร้ที่ติไว้ เป็นรูปวาดที่ยิ่งมองยิ่งชวนให้หลงใหล ผมของเธอสีดำดังขนนกเป็ดน้ำ เส้นผมเงามันวาววับถูกขมวดเก็บไว้หลังท้ายทอย ลาดไหล่คุดคู่สั่นระริก ความหดหู่นั่นชวนให้รู้สึกอยากปกป้อง เรียวแขนกลมกลึงเองก็สั่นเทาไม่ต่างกัน และเมื่อหญิงผู้นั้นเงยหน้ามองสบตาเขา เหมือนเวลารอบตัวหยุดสนิท ดัสตินมองสบตาหล่อนจนลืมกระทั่งสูดลมหายใจ

“คุณมาที่นี่ทำไมคะ ดัสติน!!” เสียงแหลมบาดหู ดึงสติดัสติน กลับคืนมา

เปลือกตาของเขากะพริบถี่ๆ พยายามดึงสายตากลับมา แต่กลับทำไม่ได้อย่างใจคิด เขายังคงมองอยู่ที่จุดเดิม

บุหลันกลั้นโทสะไว้แทบไม่อยู่ เธอเอื้อมมือกระชากข้อแขนของฝ่ายชาย “กลับกันเถอะค่ะ ที่นี่ไม่มีอะไรน่ามองสักอย่างเลย”

“เดี๋ยวสิ!!” ดัสตินขืนตัวไว้ เขาผลักมือของบุหลันออก แล้วเดินเข้าไปใกล้หญิงแปลกหน้าอีกคนหนึ่ง “เธอเป็นอะไรไหม มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” แววตาแสนเศร้า มีหยดน้ำตาคลอเคล้า ทำให้ดัสตินไม่อยากจากไป

หัวไหล่กลมกลึงสั่นสะท้าน มือเรียวบางกำแน่น ปลายเล็บยาวเคลือบสีแดงสดกดลงบนผิวเนื้อจนเจ็บแปล๊บ เรียวปากอิ่มเม้มแน่น นี่เป็นอีกครั้งแล้วนะที่เสน่ห์ของเพียงออ ดึงคนที่ตัวเองพึงใจเข้าหา ผู้หญิงเจ้ามารยาคนนั้น ทำให้เธอเสียใจนับครั้งไม่ถ้วน

เพียงออขยับตัวออกห่าง เธอก้มหน้า พลางส่ายหน้าแรงๆ

“แน่ใจนะ?” ดัสตินถามย้ำ

“ค่ะ” เพียงออพึมพำตอบ