ตอนที่ 4

“คุณจะไม่มีวันได้เห็นมันหรอก!”

เขายักไหล่ “ผมก็ยังไม่อยากเห็นตอนนี้หรอกนะครับ ผมชอบเก็บไว้ดูกันสองต่อสอง ไม่ชอบเผื่อแผ่ใคร”

นาราภัทรไม่อยากต่อปากต่อคำ เพราะเชื่อว่ายังสามารถเรียกทรัพย์จากผู้ชายหน้าหล่อ แต่ไร้ฝีมือได้อีกมาก เลยแสร้งยิ้มยั่วแทน

“ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้ฉันถอดให้ได้สิคะ” ริมฝีปากเคลือบลิปสติกเผยอยิ้มราวกับเชิญชวน ภีมพลกระตุกยิ้ม

เขาสบตาสาวปริศนา “เราไปแข่งกันในห้องสองต่อสองไหม”

คนถูกชวนชะงัก “ฉันไม่นิยมนอนกับผู้ชายแปลกหน้า!” เธอแย้งขึ้นมาทันที

“เกิดคุณแพ้ คุณจะยอมถอดต่อหน้าคนมากมายเหรอครับ”

“ฉันไม่มีทางแพ้!” เธอสวนทันที

ภีมพลหัวเราะแผ่ว “ผมสมมติ คนเราเกิดมาไม่มีใครชนะได้ตลอดหรอกครับ”

คนตัวเล็กชะงัก แล้วเธอจะแสดงให้ดู คำว่าชนะตลอดน่ะ

“ก็ได้ จะพนันกันที่ไหนว่ามา!”

ภีมพลผสานมือไว้ตรงหน้า แล้วเหลือบมองลูกน้อง ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามา

“ธามไท นำคุณผู้หญิงไปที่ห้องพักฉันหน่อย”

“ได้ครับ”

นาราภัทรลุกยืน “ฉันขอให้คุณสัญญาว่ามันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่อให้ฉันเปลื้องผ้าต่อหน้าคุณทั้งหมดก็ตาม!”

“ผมสัญญา” เขาตอบรับแววตาจริงจัง เธอจึงไว้ใจ

ร่างบางก้าวตามบอดี้การ์ดของภีมพล เธอกวาดตามองรอบๆ ชั้นนี้เป็นแขกวีไอพี ห้องพักหนึ่งห้องคืนละแสนบาท ด้านในถูกแบ่งเป็นห้องนั่งเล่น ห้องนอนสองห้อง และห้องน้ำ ประตูเปิดออกธามไทผายมือเชื้อเชิญ เธอก้าวเข้าด้านในแล้วนั่งลงบนโซฟาในห้อง ไม่นานเจ้าของห้องก็ติดตามมา

เขาวางแก้วลูกเต๋าไว้ตรงหน้า แล้วทอดสายตามองสาวปริศนา ที่นั่งเชิดหน้าเย่อหยิ่ง

“ผมขอเป็นคนเขย่าได้ไหม”

“แล้วคุณจะทายยังไง”

“ผมให้คุณทายคนเดียว ผมจะเลือกตรงข้ามกับคุณ ถ้าผมแพ้ผมเพิ่มให้อีกตาละแสน เป็นไงสนไหม”

คนฟังตาลุกวาว “ตกลง”

ภีมพลหยิบแก้วมา แล้วค่อยๆ บรรจงเขย่าเพียงสองครั้ง คนฟังชะงักแววตาไหววูบ ริมฝีปากเม้มหากันอย่างครุ่นคิด เขาวางมันลงตรงหน้า

“เชิญทายได้เลยครับ” เสียงทุ้มเชื้อเชิญแล้วทอดสายตามองสาวปริศนา

นาราภัทรกัดฟัน ไม่เคยเจอคนเขย่าลูกเต๋าเช่นนี้มาก่อนเลย ปกติทายแต่พนักงานด้วยกัน พอสนิทสนมเลยคอยถามเทคนิค เธอจึงเล่นไฮโลกับเพื่อนคนนี้ประจำ และชัยวุฒิก็ไม่เคยว่าอะไรเสียด้วย

“ต่ำ!” ตัดสินใจคาดเดาเอา

ทว่าเมื่อเปิดแก้วครอบขึ้นมา แต้มกลับกลายเป็นสูง ดวงตาคนทายไหววูบสีหน้าเผือดลง

“ผมชนะ”

หญิงสาวระบายลมหายใจ “ต้องการให้ถอดชิ้นไหนคะ”

ถ้าเขาให้ถอดชั้นในหรือบราเซียอย่างไรก็มีชุดเดรสปกปิด ถ้าให้ถอดเดรสมันคงเหมือนชุดว่ายน้ำเวลาเธอทำงานเสิร์ฟตรงสระก็เคยใส่มาก่อน ไม่ได้น่าหวาดกลัวสักนิด เพราะเขาสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไร

“หน้ากากอันนั้น ช่วยถอดออกด้วยครับ” ของชิ้นแรกที่เขาต้องการคือสิ่งที่ปกปิดใบหน้า อยากรู้ว่าผู้หญิงที่มองผาดๆ ว่าสวยแล้ว ภายใต้หน้ากากนั้นจะงดงามสักแค่ไหน