บทที่1/2

บทที่1/2

"โธ่ ท่านพ่อ ข้าไม่ได้บอกว่าจะไม่ใส่นะเจ้าคะ ข้าจะใส่มันติดตัวเอาไว้ตลอดเวลาเลยค่ะ แต่ไม่เอาเพิ่มแล้วนะเจ้าคะ ที่ท่านพ่อซื้อให้ก็มากมายแล้วเจ้าค่ะ"

"มายมากแต่ไม่เคยเห็นจะใส่"เผยเหิงถอนหายใจ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ใหญ่กลางห้อง

"แค่ท่านพ่อเอ็นดูข้า รักข้า เมตตาส่งเสียเลี้ยงดูข้าเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ ข้าก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรหมดแล้วเจ้าค่ะ" เผยเหิงไม่ใช่บิดาแท้ๆ ของนาง เขาแต่งงานกับมารดาของนางตอนนางอายุเพียง เจ็ดปีแต่หลังจากนั้นก็รับนางเป็นลูกบุญธรรมและดูแลนางไม่ต่างจากบุตรสาวแท้ๆ ของตนเองมาจนถึงทุกวันนี้

เผยเหิงตบบุบๆ ที่ตักแกร่ง ร่างบางเดินไปนั่งอย่างไม่อิดออด ตั้งแต่จำความได้นางก็นั่งบนหน้าขาแกร่งนี้เสมอมาฝ่ามือใหญ่ที่คอยประคองแผ่นหลังนางเอาไว้ไม่ให้ผลัดตกลงไปตั้งแต่ครั้งแรกเมื่อพบกันจนทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิมมือหนาเอื้อมมาลูบศีรษะทุย

"อิงอิง จำไว้ต่อให้ใครจะพูดอย่างไร เจ้าก็คือบุตรสาวคนเดียวของข้า ไม่ว่าใครก็มาเปลี่ยนมันไม่ได้"

"เจ้าค่ะ" เผยอิงหันไปยิ้มแป้น มองดูชายชราอย่างรักใคร่บูชา ไม่ต้องหาพระมาบูชาหรอก นางบูชาพระในบ้านที่ชื่อว่าเผยเหิง

"ตามใจท่านพ่อเจ้าหน่อยเถิด ข้าก็คิดว่าเจ้าสวมเครื่องประดับน้อยชินไป" เผยฮูหยินลุกจากเก้าอี้มาลูกศีรษะของบุตรสาว นางเติบใหญ่มาอย่างงดงาม ไม่นึกเลยว่าการตัดสินใจตอบรับคำขอแต่งงานจากทหารสวมชุดเกาะเปื้อนเลือดที่นางพบเมื่อสิบปีก่อน จะทำให้ชะตาชีวิตของนางพลิกผลันไปถึงเพียงนี้ จากต้องนับเงินอีเป๊ะเพื่อซื้อข้าวสารกรอกหม้อบางครั้งก็ต้องให้อิงอิงกินเพียงน้ำซาวข้าว มาวันนี้นางมีทุกอย่างไม่เคยเดือนร้อนเรื่องเงินทอง กินอิ่มนอนหลับอย่างสบายกายสบายใจ

"ข้าจะใส่สร้อยคอเส้นนี้เอาไว้ตลอดเลยเจ้าค่ะ" เผยอิงเงยหน้าตอบมารดา นางเพียงสบตาก็เข้าใจความหมายที่มารดาต้องการจะสื่อ ความทุกข์ยากในอดีตที่เราสองแม่ลูกเคยผ่านมา ชีวิตที่ไร้ซึ่งเสาหลักจึงไม่ต่างจากขอทาน

ต่อหน้าผู้คนนางคือบุตรสาวของเผยเหิง เจ้าของเหมืองทองผู้ร่ำรวย ค้าขายทองแท่งและเครื่องประดับล้ำค่าที่ทำมาจากทองที่ขุดได้จากเหมืองชิงหลง ผู้คนล้วนก้มหัวให้บิดาของนาง นอกจากจะร่ำรวยและมีอิทธิพลล้นเหลือในเมืองแห่งนี้ ก็ยังค้าขายกับเมืองอื่นๆ ด้วย เรียกได้แคว้นต้าหยางไม่มีผู้ใดไม่รู้ว่าทองเกือบสี่สวนในทองตลาดมาจากเหมืองชิงหลง เบื้องหน้าจะเป็นคหบดีร่ำรวยกุมอำนาจต่อรองเอาไว้ในมือจนใครต่างเกรงใจ เบื้องหลังยังมีกองทัพทหารหนุนหลังช่วยคุ้มครองเหมือง เพราะบิดาของนางเคยเป็นแม่ทัพใหญ่มาก่อน แม้จะเป็นเช่นนั้นเผยอิงก็แทบจะไม่เอาตนเองเข้าไปสนิทชิดเชื้อกับคุณหนูสกุลใดมากนัก นอกจากสหายที่เรียนศึกษามาด้วยกันที่สถานศึกษา นางเบื่อคำนินทาของสตรีเหลือเกินที่พอหันหลังก็ถูกน้ำลายและคำคนสาดป้ายสีมาจนเผยอิงเข็ดขยาดการเข้าสังคมคุณหนูหลายๆ จวน ข้าวของมากมายที่บิดาซื้อให้นางก็ไม่อยากใส่ ไม่อยากโอ้อวดตนว่าเป็นคางคกขึ้นวอ และอีกเรื่องคือการมีตัวตนอยู่ของนางคือความด่างพร้อยของเผยเหิง แม้บิดาจะไม่เคยแสดงออกเช่นนั้นก็ตาม เดิมบิดาของนางคือทายาทตระกูลสายหลัก ต้องขึ้นเป็นผู้นำตระกูลรุ่นต่อไป มีคู่หมายที่ต้องแต่งงานแต่เผยเหิงกลับเลือกมารดาของนาง สตรีที่ผ่านการแต่งงานมาแล้วอีกทั้งยังมีลูกติด แน่นอนทางเลือกที่เผยเหิงเลือกย่อมไม่เป็นที่เห็นชอบของทุกคนในตระกูล ใครจะอยากได้สตรีที่ด่างพร้อยขึ้นมาเป็นนายหญิงกัน เผยเหิงเลือกที่จะสละตำแหน่งให้น้องชายและลาออกจากกองทัพ พามารดาของมาอยู่ที่เมืองชิงหลง เพราะที่เมืองหลวงมารดาของนางดูมองด้วยสายตาดูแคลนตลอดเวลา แม้ที่แห่งนี้จะห่างไกลแล้งแค้น แต่เหมือนสวรรค์ไม่ทอดทิ้งคนดี บิดาของนางทำการสำรวจหุบเขาจนพบเหมืองทอง จากเมืองรกร้างห่างไกลจากเมืองหลวงกลับกลายเป็นเมืองสำคัญต่อการค้า เจริญรุ่งเรืองอย่างก้าวกระโดดในช่วงสิบปีให้หลัง