ฮูหยินรอง

หลี่อันฉี

1 เดือนต่อมา

ข้าแต่งงานกับจางเหว่ยได้หนึ่งเดือนแล้วเขาดูแลข้าดีเสมอมาวันนี้เขาต้องออกเดินทางไปค้าขายที่แคว้นหรงเพื่อทำการค้าที่นั้นข้าอยากตามเขาไปไม่รู้ว่าข้าถ้าอยู่ที่นี้แม่สามีจะรังแกข้ามากขนาดไหนยิ่งข้าพูดไม่ได้ยิ่งแล้วใหญ่จะไปบอกใครก็ไม่ได้ข้าเขียนจดหมายมาให้สามีอ่าน

"( ข้าขอไปทำการค้าด้วยนะ )"

"ฉีเอ๋อเจ้าไปไม่ได้มันอันตราย"

"(ข้า...)

ข้าโบกไม้โบกมือให้เขาเข้าใจว่าข้าไม่อยากอยู่ที่นี้เขากลับเข้าใจว่าข้าเข้าใจเขาเฉยเลยสามีเจ้าคิดเองเช่นนี้ไม่ได้นะ

"เอาล่ะข้าต้องไปแล้วเจ้าอยู่ทางนี้ข้าฝากดูแลท่านพ่อท่านแม่ด้วยนะ"

"....."

"เอาน่าอีกสามเดือนข้าก็กลับมาแล้วเจ้าไม่ต้องห่วงข้าหรอกรู้มั้ยสามีเจ้าเก่งที่สุดเลย"

"(อื้อ เจ้าเก่งมาก)"

"เจ้ายิ้มแล้วรู้มั้ยเวลาเจ้ายิ้มงดงามกว่าทำหน้าเศร้าอีกนะ"

"(ข้ารู้พี่ใหญ่เคยบอกเช่นเดียวกันว่าข้าเวลายิ้มแล้วงดงาม)"

"เอาล่ะข้าต้องออกเดินทางแล้วข้าจะรีบไปรีบกลับมานะฮูหยินของข้า"

"(ข้าจะรอท่าน)"

คล้อยหลังสามีของข้าออกไปแม่สามีก็เรียกตัวข้าเข้าไปพบที่รเือนทันทีข้าทำตามอย่างว่าง่ายเพราะสามีฝากให้ข้าดูแลท่านแม่สามีกับท่านพ่อสามีข้าจะดูแลคนทั้งสองให้ดีที่สุด

"ฮุ่ยอินเซียงเจ้าเข้ามานี้สิ"

"เจ้าคะ"

สตรีนางนั้นรูปร่างบอบบางใบหน้างดงามราวเทพธิดาบนสรวงสวรรค์นางมาทำมั้ยกันข้าที่ยืนนิ่งอยู่ถึงกับขบคิดขึ้นมาทันทีว่านี้อาจจะเป็นภรรยาอีกคนของสามีข้าก็เป็นไปได้หรือท่านพ่อท่านแม่คิดว่าข้าเป็นใบ้แล้วอาจคลอดบุตรไม่ได้เลยให้นางแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินรองกัน

"นางจะเข้ามาเป็นฮูหยินรองเจ้าต้องดูแลนางด้วยเข้าใจมั้ยหลี่อันฉี"

"......"

"ข้าล่ะเบื่อท่าทีของเจ้าจริงๆขวางหูขวางตาข้าอย่างยิ่งพูดก็พูดไม่ได้ในเมื่อรู้จักแล้วก็ออกไปเสียพานางไปพักด้วย"

"(เจ้าคะ)"

"ลาท่านแม่เจ้าคะ"

ข้าไม่ทำอะไรกับนางอีกก่อนจะเดินพานางไปดูเรือนของนางโดยทีมีความรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอดเวลา

"ฮูหยินใหญ่ข้ามีนามว่าฮุ่ยอินเซียงนะเจ้าคะ"

"ข้าเพียงยิ้มก่อนจะเดินนำนางไป"

"ท่านอยู่คุยเป็นเพื่อนข้าได้มั้ย"

"......"

"ข้ารู้ว่าท่านพูดไม่ได้แต่ข้าเรียนภาษามือมานะเจ้าคะ"

"......"

"ข้าไม่อยากแต่งงานกับคุณชายจางเลยเจ้าคะ"

"......."

"แต่ท่านพ่อที่ทำการค้ากับคุณชายจางนั่นให้ข้าแต่งเข้ามาที่นี้คุณชายจางบอกว่าเขาจะดูแลข้าให้ดีที่สุดเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง"

"..."

"ข้าเข้าใจนะเจ้าคะที่ต้องมารู้จักกับภรรยารองของสามีแต่ข้านั้นจะไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเลยเจ้าคะข้าจะดูแลท่านให้ดีที่สุดเหมือนพี่สาวของข้าเลยเจ้าคะ"

"....."

"ข้าขอเป็นน้องสาวของท่านพี่นะเจ้าคะ"

"....."

ข้าทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบรับนางเอาไว้ในเมื่อนางมาดีข้าก็ต้องดีตอบนางด้วยไม่เช่นนั้นคนอื่นจะหัวเราะเยาะเอาได้ว่าสะใภ้บ้านนี้ใจคอคับแคบใจร้ายต่อฮูหยินรองข้าไม่อยากให้สามีต้องอับอายเพราะข้าอีกแค่สามีแต่งสตรีใบ้เช่นข้าเขาก็อับอายมากพอแล้ว

.................

..........

......

....

....

....

....

....

....

...

วันนี้ข้าต้องออกไปหาท่านหมอที่ช่วยรักษาข้ามาตลอดหลายปีที่ผ่านมาจะแอบมาก็ไม่เชิงเพราะถ้าแอบมาจริงต้องมาคนเดียวแต่นี้ต้องพาฮูหยินรองออกมาด้วยนางทำท่าดีอกดีใจที่ขะได้ออกมาข้างนอก

"ท่านพี่เจ้าคะท่านพี่มาหาท่านหมอทำไมเจ้าคะ"

ข้าเขียนที่พื้นว่า

"(ข้ามารักษาอาการใบ้ของข้า)"

"มีทางรักษาท่านพี่ด้วยงั้นอีกไม่นานข้าก็จะได้พูดกับท่านพี่ได้แล้วสินะเจ้าคะ"

"(คงจะใช่)"

"งั้นท่านพี่เข้าไปรักษากับท่านหมอเลยเจ้าคะเดียวข้าจะไปเดินดูที่ตลาดเองอีกหนึ่งชั่วยามข้าจะกลับมานะเจ้าคะ"

"(เข้าใจแล้ว)"

"งั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ"

ข้า เดินเข้าไปหาท่านหมอเพื่อตรวจอาการของข้าแต่ละวันว่าเป็นเช่นไรบ้างท่านหมอเองเป็นบุรุษที่มีใบหน้างดงามเช่นสตรีนางหนึ่งท่านหมอคนนี้รักษาข้ามาตั้งแต่เด็กแล้วอีกอย่างท่านหมอก็เป็นสหายสนิทของท่านพี่ใหญ่ของข้า ข้าเลยไว้วางใจเขามากที่สุดตอนนี้อาการของข้าก็เริ่มดีขึ้นมากเรื่อยๆโดยต้องรักษาอย่างต่อเนื่องแต่จะมียาบางตัวที่คนท้องไม่สามารถดื่มได้เพราะอาจจะเกิดอันตรายต่อเด็กในครรภ์และจะทำให้การรักษาของข้าล่าช้าลงไปอีก

"มาแล้วหรือ"

"....."

"ข้าจะตรวจให้เจ้าเองว่าการรักษาของข้าจะได้ผลมากน้อยเท่าไหร่"

"......"

"ได้ข่าวว่าเจ้าแต่งงานออกไปเรือนไปแล้ว"

"(เจ้าคะ)"

"เจ้าได้แต่งออกเรือนต้องมีความสุขให้มากๆนะดูข้าสิแต่งออกเรือนเช่นเจ้าไม่ได้ไปไหนมาไหนก็ต้องหลบซ้อนไม่ให้ใครรู้ว่าคนที่ไปด้วยคือคนรักของข้า"

"(ท่านไม่กล้วสามีท่านน้อยใจหรือ)"

"ข้ากับเขายังไม่แต่งงานกันเลยจะเรียกสามีภรรยากันได้เช่นไรเจ้าเด็กน้อย"

"(ท่านหมอจะแต่งงานมั้ยเจ้าคะ)"

"ก็คิดๆเอาไว้ฝ่ายทางบ้านของข้าไม่มีใครบิดามารดาก็สิ้นใจไปหลายปีมีแต่ฝ่ายทางคนรักของข้านั้นแหละที่ลำบาก"

"(ท่านมีความสามารถขนาดนี้คนฝ่ายนั้นต้องชอบท่านแน่)"

"มีอย่างเดียวที่ข้ามีให้ไม่ได้"

"(อะไรหรือเจ้าคะ)"

"ข้ามีลูกให้ฝ่ายนั้นไม่ได้"

"(ท่านอย่าเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ)"

"เอาละมาเถอะข้าจะตรวจเจ้าแล้วนะ"

"(เจ้าคะ)"

ผ่านไปครึ่งชั่วยามการตรวจอาการของข้าก็ตรวจเสร็จ

"เจ้าต้องดูแลตัวเองให้มากนะอย่าดื่มชา อย่าดื่มน้ำหวานทุกชนิด ขนมหวานก็ต้องงด ดื่มยาให้ตรงเวลาที่ข้าบอกห้ามขาดห้ามเกินทำเช่นนี้อีกไม่กี่เดือนเจ้าก็จะหายสนิทเจ้าก็จะสามารถกลับมาพูดได้อีกครั้งแต่จงจำเอาไว้ว่าถ้าหากว่าเจ้าประจำเดือนไม่มาตามวันที่มันมาปกติให้หยุดดื่มยาทันทีแล้วรีบมาหาข้าเข้าใจมั้ย"

"(เข้าใจเจ้าคะ)"

"ดีมากอีกไม่นานเจ้าก็จะหายแล้วนะ"

"(ขอบคุณมากเจ้าคะที่ช่วยรักษาข้า)"

"เอาล่ะเจ้ากลับเถอะเสร็จแล้ว"

"(ลาแล้วเจ้าคะ)"

.....

.....

....

....

...

ข้าเห็นฮูหยินรองนั่งคอยข้าที่หน้าประตูโดยที่นางคงจะมานั่งอยู่นานมากแล้ว

"เอ๊ะ! ท่านพี่ออกมาแล้ว"

"(ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะข้างน้องมันร้อนมากเลยนะ)"

"ไม่หรอกเจ้าคะข้าไม่อยากรบกวนท่านพี่ที่กำลังรักษาอยู่"

"(เจ้าไม่ไปเที่ยวหรือ)"

"ไม่ไปเจ้าคะข้าเหงา"

"(งั้นหรือ)"

"ท่านพี่จะไปที่ใดอีกหรือไม่เจ้าคะ"

"(ข้าจะไปเยี่ยมน้องสาวที่สกุลเหรินเสียหน่อยเจ้ากลับไปก่อนเถอะ)"

"ข้าไปด้วยนะเจ้าคะ"

"(เอาอย่างนั้นก็ได้)"

"ขอบคุณเจ้าคะ"

....

.....

....