ภาค 1 ตอนที่ 2 เจ้าคิดผิดเสียแล้วฮูหยินหยาง

2

เจ้าคิดผิดเสียแล้วฮูหยินหยาง

หลี่ซิ่วอิง

ข้าพาน้องสามเข้ามาในเมืองเลือกบ้านกันเสียยกใหญ่และสุดท้ายก็ได้บ้านติดกับโรงเตี๊ยมที่ขายขาดพร้อมกันเลยได้โรงเตี๊ยมมาพร้อมบ้านหลังใหญ่ ในอดีตเคยเป็นจวนของผู้ดีคนหนึ่งแต่เมื่อสองเดือนก่อนย้ายตามสามีไปอยู่อีกแคว้นเลยขายบ้านทิ้ง ผู้ที่ซื้อไว้นั้นก็คือเฒ่าแก่ขายที่ดินพร้อมบ้านเฒ่าแก่ฉางเหล่อ ข้าพูดคุยกับเฒ่าแก่ได้ไม่นานเขาตอบตกลงที่จะขายบ้านพร้อมโรงเตี๊ยมในราคาที่ถูกเสียยิ่งกว่าถูกเพราะเฒ่าแก่กล่าวกับข้าว่ามันคือวาสนาของข้าที่จะได้บ้านหลังนี้ ข้าเลยได้บ้านมาทันทีข้าจัดหาคนมาทำความสะอาด ปรับปรุงบ้านและโรงเตี๊ยมให้เสร็จภายในห้าวัน

หลังจากทำเรื่องซื้อขายบ้านเสร็จข้าพาน้องสามไปซื้อของในตลาด แต่มันคงเป็นวาสนาของข้าที่ได้เจอกับคุณชายหยางเหวินฮ่าวกับฮูหยินหยางแบบนี้ชั่งเป็นวาสนาที่มาพร้อมกับคำว่าดวงซวยที่สุด

"ข้าจะเอาปิ่นคู่อันนี้"

"ฮูหยินหยางนี้แปลกคนน้องสาวของข้าเลือกก่อน ท่านยังจะแย่งไปอีก"

"เจ้า!!"

"ข้าทำไมหรือฮูหยินหยางหรือที่ข้าว่ามาไม่จริง"

"แค่ปิ่นอันเดียวข้ายกให้ได้อยู่แล้วแต่อย่างอื่นข้ายกให้ไม่ได้!!"

"ฝันหวานหรืออย่างไร น้องสาวข้าหยิบมันขึ้นมาก่อนท่านต่างหากที่แย่งคามือน้องสาวของข้าไปแต่ท่านยังกล้าที่จะบอกว่ายกให้น่องสาวข้า น่าไม่อายเสียจริงหรือว่าสามีที่ท่านครอบครองอยู่ก็แย่งคนอื่นมาเช่นกัน"

"เจ้า! อ้อ..ต้องขอบใจเจ้าที่กล่าวเรื่องนี้มา สามีข้า ข้าหาได้แย่งใครอื่นมา แต่คนอื่นที่ว่าหลงรักสามีข้าคนกลายเป็นบ้าใส่ชุดแต่งงานราคาถูกมายืนโขกศรีษะขวางหน้าขบวนเจ้าสาวของข้าแต่สามีของข้ากลับไม่แยแสแม้แต่น้อย คนอื่นคนนั้นคงจะอายมากกว่าข้าอีกนะ"

"งั้นหรือได้ข่าวลือมาว่า คืนเข้าหอเตียงหักมิใช่หรือน่าจะโดนแช่งชักหักกระดูกจนมันกลายเป็นจริงสงสัยบาปหนักน่าดู"

"เจ้า!!!!"

"อย่าเสียงดังสิฮูหยินหยาง เดียวคนอื่นจะรู้ว่าเจ้าน่ะโดนสาปแช่ง"

"กรี๊ดดดด!!!"

"เจ้าพอได้แล้วอาอิง"

"คุณชายกล่าวเรียกข้าว่าอาอิงเช่นนี้ ข้าสนิทกับท่านมากงั้นหรือ ข้าจำได้ว่าข้าไม่รู้จักท่านนี้น่าอย่ามาทำตัวสนิทกับข้าเพราะข้าไม่สนิทกับท่าน"

"ท่านพี่รองพอเถอะเจ้าคะ"

"เจ้าจ่ายเงินเสร็จแล้วเราก็ไปกันเถอะ"

"จ่ายแล้วเจ้าคะ"

"กลับเถอะ อย่าอยู่นานเดียวคำสาปแช่งติดตัว"

"พวกเจ้า!!! กรี๊ดดดดด!!!!"

.......

.......

.....

.......

.....

"ช่วยด้วยเจ้าคะ!! มีโจรขโมยถุงเงินข้า!!"

ผั๊วะ!!!

พลั่ก!!

ผั๊วะ!!!!!

ข้าเอาถุงเงินคืนให้กับแม่นางน้อยที่ตอนนี้วิ่งมาถึงจุดที่ข้ายืนอยู่

"ขอบคุณมานางมากที่ช่วยเอาถุงเงินข้ากลับมาให้"

"เจ้าเองเถอะมาคนเดียวไม่กลัวหรืออย่างไรโจรมันเยอะแบบนี้พกถุงเงินใบใหญ่ขนาดนี้คงเป็นคุณหนูบ้านไหนสินะ บ้านเจ้าอยู่ที่ใดข้าจะไปส่ง"

"ขอบคุณแม่นางมากเจ้าคะ"

"นำทางเลย"

ระหว่างทางแม่นางน้อยคนนั้นก็คุยกับข้าหลายเรื่องเลยทีเดียว

"เจ้าชื่ออะไรหรือ"

"ข้ามีนามว่าหลี่ซิ่วอิง น้องนี้สาวของข้ามีนามว่าหลี่หลิวหยาง"

"พี่น้องหลี่นี้เอง แต่ว่าชื่อนำหน้าของเจ้าคุ้นๆนะเหมือนข้าเคยได้ยินมาจากไหนสักแห่ง"

"คงจะได้ยินผ่านๆหูมาล่ะมั้งเจ้าอย่าพูดถึงเลยพูดคุยกันมาตั้งนานเจ้าชื่อว่าอะไรพวกข้ายังไม่รู้เลย"

"ข้าอู๋เซียวเหยา เป็นองค์หญิงของแคว้นอู๋"

"ห่ะ!!"

"พวกเจ้าไม่ต้องทำความเคารพข้าหรอกเราเป็นสหายกัน"

"ไม่ได้เพคะ"

"ตอนนี้เราอยู่นอกวังนะเดียวคนอื่นรู้ว่าข้าคือองค์หญิง เราในตอนนี้พวกเราคือสหายกันนะเรามาเป็นพี่น้องและสหายร่วมสาบานกันดีกว่านะ"

"เพคะ!"

"ในเมื่อเจ้าช่วยข้าเอาไว้เจ้าอยากได้อะไรตอบแทน"

"หม่อมฉันไม่อยากได้อะไรเพคะ"

"หม่อมฉันก็ไม่อยากได้อะไรเพคะ"

"ทำไมถึงไม่อยากได้อะไรล่ะ บอกมาเถอะว่าเจ้าต้องการอะไร"

"ไม่อยากได้อะไรเพคะ"

"งั้นเอาเช่นนี้ ในอนาคตถ้าพวกเจ้าสองคนต้องการให้ข้าช่วยเหลือข้าก็จะช่วยเจ้าว่าดีมั้ย"

"เอาเช่นนั้นก็ได้เพคะ"

"ตอนนี้ข้ายังไม่มีองครักษ์ส่วนตัวเลย หลี่ซิ่วอิงเจ้าเก่งกาจมากด้วยความสามารถเจ้าจะว่าอะไรมั้ยถ้าเจ้าจะมาเป็นองครักษ์ให้แก่ข้าคนนี้"

"สิ่งใดที่หม่อมฉันทำให้องค์หญิงได้หม่อมฉันจะทำเพคะ"

"งั้นวันพรุ่งนี้เจ้ามารอข้าที่นี้แล้วข้าจะพาเจ้าเข้าวังเอง"

"เพคะ"

"แล้วเจ้าล่ะอยากเป็นองครักษ์ขอข้าหรือไม่"

"ทูลองค์หญิง หม่อมฉันไม่เก่งกาจการต่อสู้อย่างใดเลยเพคะมีเพียงเก่งด้านค้าขายวันนี้ท่านพี่ซิ่วอิงซื้อบ้านพร้องโรงเตี๊ยมให้ข้าเอาไว้ข้าอาหารกับเปิดห้องพักให้คนสันจรคงไม่มีความสามารถปกป้อง องค์หญิงได้หรอกเพคะ"

"แล้วเจ้าหาคนงานได้หรือยัง"

"ยังเพคะ"

"เราจะช่วยเจ้าหาคนงานเองวันพรุ่งเจ้าก็มารอข้าเช่นเดียวกับพี่สาวเจ้าก็แล้วกัน"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"ข้างนอกพวกเจ้าจำไว้เราคือสหายมิใช่องค์หญิงนะ"

"เพคะ"

"เพคะ"

"ยังอีกนะ"

"เข้าใจแล้ว"

"งั้นข้ากลับวังก่อนวันพรุ่งค่อยเจอกัน"

"เพคะ/เพคะ"

.......

........

....

"เซียวเหยาน้องรัก พวกนางคือใครหรือ"

"เสด็จพี่ อ้อ พวกนางคือสหายของหม่อมฉันเพคะ"

"แม่นางน้อยชุดม่วงดวงตาแข็งกราว ดุดัน แต่แฝงความอ่อนโยนเอาไว้ชั่งน่ารักเสียจริงๆ"

"เสด็จพี่ตรัสว่าอะไรนะเพคะ น้องไม่ได้ยิน"

"แม่นางชุดสีม่วง"

"หลี่ซิ่วอิง ว่าที่องครักษ์ของน้องเพคะ"

"หน่วยก้านดีไม่เบาตอนนี้ตำแหน่งแม่ทัพฝ่ายซ้ายยังว่าง เพราะแม่ทัพคนก่อนสิ้นอายุขัยไปตอนนี้พี่ว่าเจ้าควรพลักดันนางให้ก้าวขึ้นจุดสูงสุดดีกว่าจะเป็นเพียงองครักษ์หญิงในวังนะ"

"เสด็จพี่จะให้น้องส่งสหายไปออกรบงั้นหรือเพคะ"

"ในอนาคตนางจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้า เข้าใจความหมายใช่มั้ยเซียวเหยาน้องรัก"

"น้องเข้าใจเพคะ"