ตอนที่ 1 “สวมหมวกเขียว?”[3]

“หานว่านอี้ นับจากนี้ถือว่าบุญคุณความแค้นระหว่างข้า ตระกูลไต้และเจ้าหมดสิ้นแล้ว... พ่อบ้าน เอากระดาษกับพู่กันมาให้ข้าที” สุดท้ายไต้เว่ยตัดสินใจพูดออกไปเช่นนั้นเมื่อได้ยินคำขอร้องจากทั้งบิดาและมารดา

ตัวเขานั้นหาใช่ว่าไม่รักฮูหยินของตนเอง ด้วยเติบโตมาด้วยกัน แต่งงานอยู่ด้วยกันมาก็หลายปี ย่อมต้องมีความผูกพันฉันสามีภรรยาอยู่แล้ว

หานว่านอี้เป็นทั้งเพื่อนทั้งน้องสาว เขารักและให้เกียรตินางมาก แต่ถึงกระนั้นการที่หญิงที่ตนเองรักมาสวมหมวกเขียวให้แบบนี้เขาก็ไม่สามารถยอมรับได้จริง ๆ

“ท่านพี่ ข้านั้นรักท่าน รักมาตั้งแต่ยังเด็ก รักมาตลอด แล้วเหตุใดข้าจะทำความผิดต่อท่าน... เรื่องนี้ต้องมีอันใดเข้าใจผิดเป็นแน่ ท่านพี่ให้หมอมาตรวจอีกครั้งได้หรือไม่เจ้าคะ?” หานว่านอี้ยังคงไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะร้องขอให้สามีรับฟังนางสักนิด

“พี่หญิง ท่านจะหลอกตนเองไปทำไม? มีผู้ใดบ้างที่ไม่รู้ว่าท่านพี่นั้นไม่สามารถมีบุตรได้? ใคร ๆ เขาก็รู้ เพราะแบบนั้นท่านพี่จึงจะรับหลานของข้ามาเป็นลูกบุญธรรม มาเป็นลูกของข้ากับท่านพี่”

“พี่หญิงก็ทราบเรื่องนี้ แล้วเหตุใดจึงทำให้ตนเองตั้งครรภ์ขึ้นมาเล่า” หยูจิวซือเอ่ยเยาะเย้ยหานว่านอี้อีกครั้ง

ใช่แล้ว ทุกคนในจวนนี้ต่างก็รู้ว่าไต้เว่ยไม่สามารถมีบุตรได้ แต่หานว่านอี้ไม่รู้จริง ๆ ว่าเหตุใดนางจึงตั้งครรภ์ นางรักและซื่อสัตย์ต่อสามีคนเดียว จะมีเหตุอันใดให้นางต้องทรยศและสร้างความอัปยศให้ตนเองกันเล่า

เรื่องในวันนี้มันเกิดขึ้นเพราะนางรู้สึกอ่อนเพลียและเป็นลมในระหว่างที่กินมื้อเช้าตามปกติ ไต้เว่ยจึงได้เชิญหมอมาตรวจ แล้วพวกเขาก็พบความจริงที่น่าตกใจว่านางนั้นตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว หลังจากนั้นก็เป็นดังที่ทราบ

นางกำลังถูกสามีกล่าวหาอย่างร้ายแรง หาว่านางสวมหมวกเขียว แต่นางจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออันใด นางไม่รู้ ไม่รู้แล้วจริง ๆ

“หานว่านอี้ ถือว่าข้าปรานีเจ้ามากแล้วที่ไม่ส่งเจ้าไปที่ศาล...”

“นับจากนี้เจ้าไม่ใช่ฮูหยินน้อยของตระกูลไต้อีกต่อไป นี่เป็นหนังสือหย่า ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าอยู่ที่นี้อีกต่อไป และสมบัติทุกชิ้นที่ตระกูลไต้ได้มอบให้กับเจ้า ข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าหยิบฉวยเอาไปเช่นกัน”

ไต้เว่ยโยนหนังสือหย่าใส่หน้าหานว่านอี้แล้วก็เดินจากไป จากนั้นนายท่านไต้และฮูหยินใหญ่ก็เดินตามบุตรชายออกไปเช่นกัน

“พ่อบ้าน อย่าลืมไปตรวจดูด้วยล่ะว่าพี่หญิง... ไม่สิ อย่าลืมไปตรวจดูด้วยล่ะว่านางได้เอาของมีค่าอันใดติดตัวไปด้วยหรือไม่” หยูจิวซือเอ่ยสั่งการพ่อบ้านเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินเข้ามาหาหานว่านอี้ที่ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวแล้วนั่งนิ่งอยู่กับพื้น

“หานว่านอี้... สุดท้ายเจ้าก็มีวันนี้”

“แต่เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป เพราะต่อไปข้าจะดูแลท่านพี่แทนเจ้าเอง”

หยูจิวซือกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของหานว่านอี้ก่อนจะยืดตัวกลับเดินหลังตรงออกจากห้องโถงกินข้าวไป แล้วทิ้งให้หานว่านอี้นั่งร้องไห้น้ำตาไหลราวกับจะเป็นสายเลือดอยู่อย่างนั้นร่วมครึ่งชั่วยาม

ตัวพ่อบ้านนั้นเคยทำงานรับใช้ฮูหยินน้อยของจวนมาก่อน เขาจึงไม่ได้เชื่อแบบคนอื่นว่าฮูหยินน้อยจะประพฤติตนเช่นนี้ แต่ด้วยเขาเป็นเพียงบ่าวและไม่สามารถมีปากเสียงอันใด เขาจึงทำได้มากสุดแค่เอ่ยเตือนนางออกไปเสียงเบาเมื่อเห็นว่ายืนรอนานพอสมควรแล้ว