บทที่ 9 พบหน้าคนที่ไม่คาดคิด

บทที่ 9

พบหน้าคนที่ไม่คาดคิด

เหอซีหยางรู้สึกดีที่ได้แบ่งปันความรู้ให้กับไป๋ฮวากับไป๋อี้ซวน ในเรื่องที่พวกเขาไม่รู้หรือไม่เข้าใจ ยิ่งได้รับคำชื่นชมจากทั้งสองเขายิ่งรู้สึกว่าตนเองก็สามารถสร้างประโยชน์ให้กับผู้อื่นได้ แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าเขาสามารถกลับมาใช้สายตาได้ดังเดิม เขาจะได้สามารถสอนสั่งผู้อื่นได้ดีกว่านี้

"ขอบคุณท่านพี่ซีหยางมากนะขอรับ การเข้าเรียนที่สำนักศึกษาเป็นอะไรที่แปลกใหม่กับข้าเหลือเกิน ถ้าเกิดว่าข้ามีคำถามหรือไม่เข้าใจในบทเรียน ข้าขอไปหาท่านซีหยางที่จวนได้หรือไม่ขอรับ"

"ข้าเองก็ขอไปขอคำชี้แนะเรื่องบทกวีกับท่านพี่ซีหยางที่จวนด้วยเจ้าค่ะ จะได้ถือโอกาสไปเยี่ยมพี่ใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ"

ทั้งสองส่งยิ้มให้แก่กัน ใบหน้าทั้งสองทอประกายแห่งความคาดหวังออกมา

"ย่อมได้อยู่แล้ว พวกเจ้าเองก็หาใช่คนอื่นคนไกลไม่"

เหอซีหยางไม่ได้คิดอะไรมากนัก เขาตอบตกลงอย่างง่ายดาย สร้างความยินดีให้กับสองพี่น้องไป๋เป็นอย่างมาก

"ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอรับ" ใบหน้าของทั้งคู่เปื้อนยิ้มด้วยความดีใจ

"นี่ก็บ่ายคล้อยมากแล้ว สมควรกับเวลาที่ต้องกลับจวนเสียที พี่เองยังต้องแวะไปร้านเครื่องประดับด้วย"

ไป๋อวี้เอ่ยขึ้น พลางเข้ามาช่วยประคองเหอซีหยางกับจื่อลู่

"พี่ใหญ่กับพี่เขยรีบกลับเถิดเจ้าค่ะ ไว้ข้าจะไปเยี่ยมที่จวนตระกูลเหอนะเจ้าคะ"

"อืม... งั้นพี่ลานะ ดูแลตัวเองและน้องด้วย" ในน้ำเสียงมีความห่วงใยแฝงเอาไว้อยู่

จวนตระกูลไป๋เองก็ไม่มีญาติผู้ใหญ่เลยสักคน เพราะทุกคนที่เข้ามาล้วนหวังจะครอบครองจวนตระกูลไป๋ ทว่าได้ถูกไป๋อวี้ในคราบนางร้ายไล่ออกไปจนหมดสิ้นแล้ว เพราะต้องปกป้องสมบัติของตระกูล และปกป้องน้อง ๆ มิให้ถูกผู้อื่นเข้ามารังแกจากญาติสายรอง ทำให้ไป๋อวี้ต้องเผยด้านที่ร้ายกาจและโหดเหี้ยมออกมา นางจึงถูกผู้อื่นมองว่าร้ายกาจ ไม่เป็นสตรีที่อ่อนหวานว่าง่าย แต่นั่นก็หาได้ทำให้ไป๋อวี้คนเก่าสนใจไม่!

ไป๋อวี้คนใหม่เองก็ไม่สนใจเช่นกัน ผู้ใดดีมานางย่อมดีตอบ แต่ถ้าร้ายมานางจะร้ายกลับให้มากกว่าเป็นเท่าทวีคูณเลย ไม่เชื่อก็ลองมาร้ายกับนางดูสิ!

ร้านเครื่องประดับลี่หลิน ตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนนทางฝั่งทิศตะวันออกซึ่งเป็นทางกลับจวนตระกูลเหอ

ไป๋อวี้ที่ถูกบิดาของสามีไหว้วานให้ช่วยซื้อเครื่องประดับ มาเป็นของรับขวัญให้กับหลานสะใภ้จากตระกูลสายรองจึงต้องมาด้วยตนเอง นางจึงขอให้คนขับรถม้าจอดที่ร้านลี่หลิน ร้านเครื่องประดับที่ขึ้นชื่อว่าเครื่องประดับดีที่สุดในเมืองหลวง

"ข้าใช้เวลาไม่นาน ท่านพี่นั่งรอสักครู่นะเจ้าคะ"

"อืม..."

เหอซีหยางรับคำเสียงเบา ก่อนจะหยิบถุงเงินยื่นให้กับไป๋อวี้ไปด้วย นางรับมาด้วยความไม่เข้าใจ

"ท่านพี่ให้ข้าทำไมเจ้าคะ ท่านพ่อได้มอบเงินให้ข้าแล้ว"

"เจ้าเองก็เลือกซื้อเครื่องประดับมาสักสองสามชิ้นด้วยสิ ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่"

"ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ไป๋อวี้อมยิ้มให้กับความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา ถือว่าสามีผู้นี้เป็นคนใช้ได้ เขาไม่ได้ตระหนี่ในเรื่องเงินทองกับนางมากนัก หญิงสาวรับถุงเงินมาถือไว้ด้วยความเต็มใจ แล้วก้าวลงไปจากรถม้าพร้อมกับผู่เยว่

เสียงเปิดประตูและผู้ที่มาเยือน ทำให้หลงจู๊ของร้านพลันยิ้มกว้างด้วยความยินดี นางรีบตรงเข้าไปรับรองแขกสูงศักดิ์ทันที

"ข้าน้อยขอตัวสักครู่นะเจ้าคะคุณหนูโจว หากคุณหนูโจวต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมก็บอกเด็กในร้านได้เลยนะเจ้าคะ"

"เจ้าไปเถอะหลงจู๊หลิน"

น้ำเสียงหวานดุจระฆังแก้วเอ่ยตอบ นางหันกลับมาสนใจปิ่นดอกไม้เหลียนฮวาที่อยู่ตรงหน้า ทว่าเมื่อได้ยินคำเรียกขานผู้มาใหม่ ทำให้นางต้องรีบหันกลับไปมองทันที

"คุณหนูใหญ่ไป๋ ดีใจจังเลยเจ้าค่ะที่มาเยือนร้านของเราอีกแล้ว วันนี้สนใจอยากดูอะไรดีเจ้าคะ"

"หลงจู๊หลินลืมไปแล้วหรือเจ้าคะว่าตอนนี้คุณหนูของข้าคือฮูหยินน้อยเหอแล้ว"

ผู่เยว่เอ่ยแทรกขึ้นมา ในน้ำเสียงมีแววตำหนิเล็กน้อย

"เอ่อ...ข้าน้อยต้องขออภัยฮูหยินน้อยเหอด้วยเจ้าคะ ข้านี่ช่างเลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ เชิญฮูหยินน้อยเหอทางด้านนี้เลยเจ้าค่ะ วันนี้เรามีสินค้าแปลก ๆ จากเรือสินค้าของพวกตาฟ้าด้วยนะเจ้าคะ"

ไป๋อวี้พลันหูผึ่งที่ได้ยินเรื่องนั้น นางรีบเดินตามหลังหลงจู๊หลินไปยังโต๊ะหน้าร้าน ที่มีสินค้าวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ โดยที่ตรงนี้ได้มีสตรีสองคนยืนอยู่ก่อนแล้ว

"ข้าอยากได้เครื่องประดับที่ทำจากทองคำ ไม่ทราบว่ามีอันไหนน่าสนใจบ้าง"

"เช่นนั้นต้องเป็นปิ่นทองล้ำค่าพวกนี้เลยเจ้าคะ"

หลงจู๊หลินกระวีกระวาดหยิบปิ่นทองคำออกมาวางให้ไป๋อวี้ได้เลือกชม นางกวาดสายตามองดูก่อนที่จะสะกิดใจที่ปิ่นทองคำอันหนึ่ง ลวดลายวิจิตรงดงามเป็นอย่างมาก และยังประดับไข่มุกล้ำค่าเสียด้วย นี่น่าจะเหมาะกับเป็นของขวัญให้กับหลานสะใภ้ของพ่อสามี

"ข้าสนใจอันนี้"

ไป๋อวี้หยิบปิ่นอันนี้ขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ ขณะที่นางกำลังให้หลงจู๊ช่วยใส่กล่อง และจะเลือกกำไลหยกให้ตัวเองสักชิ้น กลับมีเสียงหวานดังขึ้นข้างหูที่ชวนให้รู้สึกสะดุดใจ

"ฮูหยินน้อยเหอช่างเลือกปิ่นได้หรูหรายิ่งนัก ทว่าอาหยางกลับชอบความเรียบง่ายมากกว่า ข้าช่วยแนะนำให้ดีหรือไม่เจ้าคะ"

สตรีผู้เป็นเจ้าของเสียงหวานล้ำ ส่งยิ้มที่ดูอย่างไรก็หาความจริงใจไม่ได้มาให้กับไป๋อวี้ นางมีดวงหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูในสายตาของคนมอง กิริยาก็ดูนุ่มนวลอ่อนหวานดั่งสตรีในห้องหอ

"มิทราบว่าคุณหนูท่านนี้มีนามว่าอะไรหรือ"

ไป๋อวี้หันกลับมาเผชิญหน้ากับสตรีผู้นี้ ที่ดูอย่างไรก็คือแม่ดอกบัวขาวชัด ๆ

"ท่านจำข้าไม่ได้หรือเจ้าคะ ข้าคือโจวเย่ถง สหายสนิทของอาหยางอย่างไรเล่าเจ้าคะ"

"อ้อ... ที่แท้ก็คุณหนูโจวยอดพธูแห่งเมืองหลวงนั่นเอง ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ"

ที่แท้สตรีผู้นี้ก็คือ 'โจวเย่ถง' สหายสนิทของสามีนาง และยังเป็นแม่นางเอกที่มีนิสัยโลเล ทั้งยังชอบยุ่งเกี่ยวกับสามีผู้อื่นด้วย ได้เจอตัววันนี้ก็นับว่าไม่เสียเที่ยวเลยจริง ๆ

"มิเป็นไรเจ้าค่ะ ท่านจำข้าไม่ได้ก็ไม่แปลกเพราะท่านนั้นเอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในจวน มิได้ออกมาพบปะผู้คนเลย"

โจวเย่ถงอมยิ้มหวาน พลางหยิบปิ่นหยกที่แกะสลักดอกเหลียนฮวาให้กับไป๋อวี้

"ข้าคิดว่าปิ่นอันนี้เหมาะกับท่าน และอาหยางเองก็ชมชอบหยกที่ดูเรียบง่ายด้วยเจ้าค่ะ" นางเอ่ยขึ้นด้วยความหวังดี

"ข้ารู้ว่า 'สามี' ของข้าชอบความเรียบง่าย ทว่าวันนี้ข้ามิได้มาเลือกซื้อเครื่องประดับเพื่อเอาใจสามีของข้า แต่ข้ามาเพราะท่านพ่อสามีเป็นคนไหว้วานให้ข้ามาเลือกซื้อของขวัญให้กับหลานสะใภ้ ฉะนั้นข้าคงมิอาจรับความหวังดีของท่านได้หรอกเจ้าค่ะ"

ไป๋อวี้แย้มยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้กับสตรีตรงหน้า

นางน่ะหรือคือนางเอกในนิยาย ดูอย่างไรก็คือนางร้ายชัด ๆ ดูแววตาที่เกรี้ยวกราดที่พยายามซ่อนเร้น และมือที่แอบกำแน่นนั่นสิ!

เหอะ! นางร้ายในคราบนางเอกเสียมากกว่า