บทที่ 5 ปะทะคารม

หยางหลิวอวี้

"หม่อมฉันก็แค่อยากเห็นใบหน้าของพระองค์ แค่เปิดใบหน้ายากเย็นเพียงนั้นเลยหรือเพคะ"

"หากเราไม่เปิดไปหน้าให้เจ้าได้เห็น จะมีใครทำอะไรเราหรือไม่"

"หม่อมฉันก็เข้าใจนะเพคะว่าพระองค์ก็คงจะอายเพราะว่าไม่ได้ร่วมหอกับฝ่าบาท ถึงได้ไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าของตนเองได้เช่นนี้"

"นี่เป็นคำพูดของสตรีที่ถูกอบรมอยู่ในวังมาตั้งแต่เด็กอย่างนั้นหรือเป็นถึงองค์หญิง แต่ไม่ให้ความเคารพฮองเฮา เช่นนี้ไม่สมควรที่จะถูกส่งมาเป็นราชทูตในครั้งนี้เลยแม้แต่น้อย"

ท่านพี่เจ็ดเอ่ยปากขึ้นมาต่อว่าทันที แม้ว่าท่านพี่ของข้าจะเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาเสียเท่าไหร่แต่ในเมื่อพูดออกมาแล้วคมยิ่งกว่ามีดยิ่งกว่ากรรไกรเสียอีก

"เจ้าเป็นใครเอ่ยปากสอดเรื่องของข้าเช่นนี้ได้อย่างไร"

"หยางไป๋คุณหนูเจ็ด ตระกูลหยาง"

"มารยาทเช่นเจ้าสมควรที่จะได้มานั่งที่นี่อย่างนั้นหรือ"

"เป็นถึงองค์หญิงแต่ไม่มีคนอบรมสั่งสอนสักน่าละอายอย่างยิ่ง ก่อนที่จะออกจากแคว้นของท่าน เคยมีคนอบรมมารยาทของท่านหรือไม่"

"เจ้านั้นแหละที่ไร้มารยาทที่กล้ามาสั่งสอนข้าเช่นนี้!!"

"องค์หญิงแปดนั่งลงเดี๋ยวนี้เจ้าเสียมารยาทมากเกินไปแล้ว!"

"ขออภัยกับน้องสาวของข้าคนนี้ด้วยนางเป็นคนตรงไปตรงมาเอ่ยวาจาระคายหูเกินทนขออภัยฝ่าบาทกับฮองเฮาด้วยพะยะค่ะ"

"เสด็จพี่!"

"อย่าเสียมารยาทเจ้าไม่รู้หรือว่าเรามาทำอะไร"

"ข้า...ก็นางมาว่าก่อนนี้เพคะเสด็จพี่"

"ขออภัยคุณหนูหยางที่องค์หญิงเสียมารยาทถึงเพียงนี้"

"...."

นี่แหละนิสัยของท่านพี่ 7 นางแปลว่าจะโกรธแต่ก็ไม่พูดอะไรมากจนกว่านางจะสุดทนเสียจริงไม่อย่างนั้นนางก็ไม่เอ่ยปากใคร และไม่โต้ตอบกับใครมากนัก

"คำพูดส่อภาษากิริยาส่อสกุล"

"พอได้แล้วอย่าทะเลาะกันอีกเลยเรื่องการค้าระหว่างแคว้นฉินกับแคว้นเหลียงจะให้เสนาบดีฝ้ายซ้ายของเจิ้นเป็นคนจัดการให้"

"ขอบพระทัยพะยะค่ะฝ่าบาท"

"แล้วเหตุใด ฝ่าบาทไม่มอบงานนี้ให้กับนายท่านหยางล่ะพะยะค่ะ"

"กระหม่อมไม่ว่างทำให้คนอื่นทำเถอะ"

"นายท่านหยางหากท่านไม่ว่างใครเล่าจะว่างงาน"

"เกี่ยวอะไรกับเจ้าเสนาบดีไห่"

"นี้เจ้า!"

"พอแล้วอย่าทะเลาะกันวันนี้คืองานเลี้ยงต้อนรับราชทูตของแคว้นเรานะอย่ามาทำเสียมารยาทกันที่นี้"

"ขออภัยพะยะค่ะฝ่าบาท"

"นายท่านหยางเห็นแก่เราเกี่ยวดองกันเราอยากให้นายท่านหยางมาช่วยเรื่องนี้"

"เกรงว่าจะไม่ได้พะยะค่ะ อ๋องสามแคว้นเหลียงและฮองเต้แคว้นเหลียงทำร้ายจิตใจและร่างกายบุตรชายคนที่สี่ของกระหม่อมจนต้องพักรักษาตัวมานานจนตอนนี้หนีไปออกบวชแล้วหัวอกคนเป็นบิดามารดาใครเล่าอบากจะช่วยคนที่ทำร้ายบุตรของตนกระหม่อมคนหนึ่งที่จะไม่ทำ"

"แต่ว่ามันคือความเข้าใจผิด..."

"เข้าใจผิดงั้นหรืองั้นให้บุตรชายบุตรสาวข้ารุมกันทำร้ายพวกท่านแล้วบอกว่าเป็นการเข้าใจผิดบ้างจะเป็นอย่างไร"

"นายท่านหยางใจเย็นๆก่อน"

ข้าเอ่ยปากขึ้นมาบ้างไม่อยากให้ท่านพ่อต้องเสียมารยาทต่อหน้าทุกคนแม้ว่าในใจจะเจ็บแค้นมากเพียงใดแต่ก็ต้องอดทนอดกลั้น ไม่ให้ทำผิดโดยไม่เจตนาทำให้ฮ่องเต้พาเรื่องทำร้ายครอบครัวเราได้เด็ดขาดหรือไม่อยากให้ขุนนางคนอื่นมางัดข้อกับท่านพ่อได้เพราะเรื่องนี้

"ฮองเฮาก็เป็นนางสาวของคุณชายสี่ตระกูลหยางคงไม่พอใจเช่นกันใช่หรือไม่เพคะ"

"คำพูดขององค์หญิงแว้งกัดเราเช่นสุนัขป่าตลอดเวลาไม่ทราบว่ามีเรื่องแค้นเคืองอันใดกับเราหรือไม่ หากมีเรื่องอันใดก็พูดออกมาตรงๆไม่ต้องอ้อมค้อมไม่พอใจคือไม่พอใจไม่ต้องพูดจาลอบกัดเพียงนี้"

"ดีนักเชียวเป็นถึงคลองเฮ้าส์เป็นมารดาของแผ่นดิน พูดจาเหมือนสตรีไม่ได้อบรมสั่งสอนมาจากบิดามารดา...ว้าย!!!"

เพล้งงงงงงง!!!!!!!!

ข้าโยนกาสุราเริศรสของข้าใส่องค์หญิงแปด ทำให้นางตกใจจนรีบหลบออกจากกาสุราของข้าทำให้ทุกคนต่างตกใจกันไปตามๆกัน

"เราเป็นคนไม่มีความอดทนมากมายถึงเพียงนั้นหากอยากแต่งเข้าเป็นนางสนมก็อยากได้เหิมเกริมมากเกินไปไม่เช่นนั้น แม้แต่คำว่าเข้ามาในเขตแดนแคว้นฉินก็จะยากลำบาก!!"

"ฮองเฮา!!!"

"ฝ่าบาท!!!!"

ในเมื่อกล้าตะคอกใส่ข้าข้าก็ไม่ปล่อยให้เขาตะคอกใส่ข้าเพียงคนเดียวข้าก็เลยตะคอกคืน ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าอำนาจของพวกเจ้าที่อยู่ได้นานหรือเปล่า

"เจ้าเป็นถึงฮองเฮาเหตุใดกล้าตะโกนใส่เจิ้นถึงเพียงนี้!!"

"ฝ่าบาทควรให้เกียรติหม่อมฉันด้วยเช่นกันเพคะ หม่อมฉันรู้ว่าพระองค์ชื่นชอบความงดงามขององค์หญิงแต่ไม่ใช่มาหลงงมงายกับสตรี จนลืมไปแล้วว่าสิ่งที่ถูกที่ควรมันคืออะไร"

"นี่เจ้ากล้าสั่งสอนข้าอย่างนั้นหรือ!!!!"

"ใช่เพคะหม่อมฉันสั่งสอนพระองค์แล้วอย่างไรในเมื่อพระองค์ไม่อยู่เป็นความเป็น กลางเลยแม้แต่น้อย!"

"เราจะปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่งแล้วแต่งตั้งองค์หญิงแปดแคว้นเหลียงอภิเษกเป็นฮองเฮาแทน"

"ฝ่าบาทไม่ได้นะพะยะค่ะ"

เหล่าขุนนางเลยปากขึ้นเมื่อข้ากำลังจะโดนปลดได้สิในเมื่ออยากปลดนักก็ปลดข้าไปเลยถ้าไม่ได้สนใจตำแหน่งอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อเป็นคนรักกันไม่ได้อยู่ร่วมกันยิ่งไม่ได้เช่นนี้ก็ทางใครทางมันจบสิ้นกันเสียที

"ประทานยาพิษให้นาง ถ้านางรอดก็ให้นางกลับไปถ้านางไม่รอดก็เอาศพนางกลับไป!!!!"

"ฝ่าบาท!"

"เป้ยกงกงเจ้าจะขัดคำสั่งเจิ้นอย่างนั้นหรือ!!"

"ฝ่าบาท..."

"ไปเอายาพิษมาข้าจะกินเอง"

ข้าเอ่ยปากขึ้นในเมื่ออยากสังหารข้านัก ก็เอามาเลย ถึงอย่างไรต่อให้กินผิดมากมายข้าก็ไม่ตายอยู่ดีเพราะร่างกายของข้าต้านทานผิดทุกชนิด ไม่มีพิษชนิดใดที่จะสามารถสังหารข้าได้

"ฮองเฮาอย่านะเพคะ"

"หลิงกุ้ยเฟยเราไม่เป็นไร"

"นั้นยาพิษนะเพคะดื่มเข้าไปต้องตายอย่างเดียวนะเพคะ"

"ก็แค่ตายจะกลัวอะไร"

"ฮองเต้เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับบุตรสาวข้าหรือได้ในเมื่อไม่เปลี่ยนคำสั่งเห็นสตรีแคว้นเหลียงที่หยาบคายไร้คนสั่งสอนเช่นนี้ดีกว่าบุตรสาวข้าเช่นนั้นข้าและคนตระกูลหยางจะไม่อยู่แคว้นฉินอีกต่อไป!!"

"นายท่านหยางอย่าได้โมโหไปข้าจะไปคุยกับฝ่าบาทให้อย่าใจร้อน"

"เป้ยกงกงข้าเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นเป็นฮองเต้ไม่เที่ยงธรรมข้าก็ไม่อยากอยู่เช่นกันหยางหลิวอวี้กลับบ้านกับพ่อใครหน้าไหนก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้"

"ไม่ต้อง ในเมื่อฝ่าบาทอยากให้ข้าตายข้าจะทำหน้าที่ภรรยาเป็นครั้งสุดท้าย"

"ยะ ยาพิษมาแล้วพะยะค่ะ"

"เอาไปให้นาง!!"

ข้ามองใบหน้าที่เคยยิ้มให้ในคราก่อนบัดนนี้แค่คำพูดไม่กี่คำทำร้ายใจข้าจนยากจะเกินทนข้าไม่ขอรักใครอีกชั่วชีวิต!!!!

ข้าปลดผ้าคลุมหน้าออกก่อนจะดื่มยาพิษนั้นทันที

"จอมยุทธหญิง..."

ข้ายกยาพิษดื่มต่อหน้าทุกคนโดยไม่สนใจใยดีสิ่งใดอีกต่อไปก่อนจะดึงหยกพกที่เขาเคยให้ข้าเอาไว้ก่อนจะโยนคืนให้กับเขาไป

"ข้าทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับเจ้าแล้วของชิ้นนี้ข้าคืนให้กับเจ้า อึก อ่อก!!!!"

ข้ากระอักเลือดออกมาคำโตเลือดที่ออกมาล้วนเป็นสีดำนั้นเพราะยาพิษที่ดื่มเข้าไปสีผมของข้าก็กลายเป็นสีขาวทั่วทั้งหัวในเวลาแค่ไม่นานนัก

"ข้าหยางเฟิงภักดีต่อแคว้นฉินมาหลายสิบปีทำเพื่อแคว้นมานานบัดนี้ข้าและคนในตระกูลหยางตัดขาดจากราชสำนักและเชื้อพระวงศ์ทั้งหลายจะย้ายออกไปจากแคว้นแห่งนี้และจะไม่กลับมาอีก!!!"

ร่างของข้าลอยขึ้นเมื่อคนที่อุ้มข้าคือท่านพ่อของข้าที่ตอนนี้ร้องไห้หนักมากขึ้นเมื่อเห็นข้ากระอั่กเลือดออกมามากมาย

"เจ้ามันโง่เหตุใดต้องทำเช่นนั้นด้วย"

"ไม่...ไม่เร็วก็ช้า...เราก็ต้องเป็นเช่นนี้..."

"เจ้าอย่าพูดอีกเลย เจ้ารองไปสั่งคนเก็บของย้ายของทั่งหมดของเราไปที่อื่นอย่าอยู่ที่นี้อีก"

"ขอนับท่านพ่อ"

"ส่วนเจ้าไปตามพี่น้องคนอื่นๆมาให้หมดแล้วย้ายไปแคว้นต้าเหลียงซานทันที"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ"

"หมอเหลียงเจ้าช่วยบุตรสาวของข้าด้วยนางดื่มยาพิษเข้าไป"

"ขอรับ"