เมื่อเหยื่อลุกขึ้นสู้

ข่าวเรื่องป้าหลี่ที่หายจากอาการไอเรื้อรังด้วยอาหารของไป๋หลันแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง ผู้คนต่างพากันมาหาไป๋หลันเพื่อขอความช่วยเหลือ นางไม่เคยปฏิเสธใคร นางรักษาผู้คนด้วยอาหารเป็นยาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ชื่อเสียงของ "พระชายาหมอเทวดา" โด่งดังไปทั่วแคว้น ผู้คนต่างพากันรักและเคารพนาง ไป๋หลันไม่เพียงแต่รักษาโรคภัยไข้เจ็บของผู้คนเท่านั้น แต่นางยังมอบความหวังและกำลังใจให้กับพวกเขาอีกด้วย

ในที่สุด มู่หรงเยว่ก็ใช้ตำแหน่งและอิทธิพลของเขา จนนำเฟยหยางกลับออกมาจากคุกหลวงได้สำเร็จ แม้จะต้องแลกกับการเผชิญหน้ากับความไม่พอพระทัยของฮองเฮาก็ตาม

เฟยหยางเป็นผู้ที่แสดงความดีใจออกมาอย่างชัดเจนที่สุด นางกระโดดเข้าสวมกอดมู่หรงเยว่ทันทีที่เห็นเขา นัยน์ตาของเฟยหยางเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ

"ท่านอ๋อง ขอบพระทัยเพคะที่ช่วยหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่ลืมพระคุณนี้เลย" เฟยหยางพูดเสียงสั่นเครือ

มู่หรงเยว่ลูบผมนางเบาๆ "ไม่เป็นไร ข้าดีใจที่เจ้าปลอดภัย"

แต่สิ่งที่ทำให้เฟยหยางดีใจยิ่งกว่าการได้กลับมาสู่อ้อมกอดของมู่หรงเยว่ คือการที่ไป๋หลันหายจากอาการป่วยแล้ว

"พระชายาหายดีแล้วหรือเพคะ?" เฟยหยางถามมู่หรงเยว่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "หม่อมฉันเป็นห่วงพระชายามากเลยเพคะ"

มู่หรงเยว่มองเฟยหยางด้วยสายตาที่อ่านยาก เขาไม่แน่ใจว่าความดีใจของนางนั้นจริงใจหรือไม่ แต่ในเวลานี้เขาไม่อยากคิดมาก เขาแค่อยากให้ทุกอย่างกลับมาสงบสุขดังเดิม

เขาพาเฟยหยางไปยังห้องนอนของนาง และสั่งให้บ่าวรับใช้ดูแลนางอย่างดี จากนั้นมู่หรงเยว่จึงเดินต่อไปยังห้องนอนของไป๋หลัน

เมื่อเขาก้าวขาเข้าไปในห้องของไป๋หลัน เขาก็พบว่าหญิงสาวกำลังนั่งอ่านตำราอยู่บนเตียง นางดูสงบและผ่อนคลาย ราวกับไม่เคยเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้น

"ไป๋หลัน" เขาเรียกนางเบาๆ

เหม่ยหลิงในร่างของไป๋หลันเงยหน้าขึ้นมองเขา "ท่านอ๋อง"

นางไม่ได้ยิ้มให้เขาอย่างที่ไป๋หลันคนเดิมเคยทำ มู่หรงเยว่รู้สึกใจหายเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของนาง

เขาก้าวเข้าไปใกล้นาง "ข้าดีใจที่เจ้าหายดีแล้ว" เขาพูด

"ขอบพระทัยเพคะท่านอ๋อง" เหม่ยหลิงตอบเสียงเรียบ

มู่หรงเยว่มองนางด้วยสายตาที่อ่อนโยน เขาอยากจะบอกนางว่าเขาเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร

"ไป๋หลัน" เขาพูดเสียงแผ่ว "ข้า..."

เหม่ยหลิงมองเขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก "ท่านอ๋องมีอะไรจะตรัสกับหม่อมฉันหรือเพคะ?"

มู่หรงเยว่สูดหายใจเข้าลึก "ข้าอยากจะขอโทษเจ้า ข้ารู้ว่าข้าทำผิดต่อเจ้ามากมายนัก ข้าละเลยเจ้า ปล่อยให้เจ้าต้องเจ็บปวด ข้าขอโทษ"

เหม่ยหลิงมองเขาเงียบๆ สักพัก ก่อนจะพูดว่า "แล้วอย่างไรเพคะ?"

มู่หรงเยว่รู้สึกเหมือนถูกตบหน้า คำพูดของนางเย็นชาและไร้เยื่อใย เขาไม่คิดว่านางจะตอบกลับมาเช่นนี้

"ข้า... ข้าแค่อยากจะขอโทษก็เท่านั้น" เขาพูดเสียงสั่น

เหม่ยหลิงยิ้มเยาะ "คำขอโทษของท่านอ๋องคงไม่สามารถลบบาดแผลบนร่างกายของหม่อมฉันได้หรอกนะเพคะ"

มู่หรงเยว่รู้สึกเจ็บปวดในอก คำพูดของนางเหมือนมีดกรีดลึกเข้าไปในหัวใจเขา

"แล้วเรื่องเฟยหยางล่ะเพคะ?" เหม่ยหลิงถามต่อ "ท่านอ๋องยังคงเป็นห่วงนางอยู่หรือไม่?"

มู่หรงเยว่ลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ "ข้า... ข้าย่อมเป็นห่วงนาง"

เหม่ยหลิงหัวเราะอย่างขมขื่น "เช่นนั้นก็ไปหานางเถอะเพคะ หม่อมฉันคงไม่จำเป็นต้องรั้งท่านอ๋องไว้"

มู่หรงเยว่มองนางด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาไม่เคยคิดว่านางจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ นางดูแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว ผิดกับไป๋หลันคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

"ไป๋หลัน" เขาพูด "เจ้าเปลี่ยนไปมาก"

เหม่ยหลิงยิ้มเย็นชา "บางที หม่อมฉันอาจจะเพิ่งค้นพบว่าที่แท้จริงแล้วตัวเองเป็นคนอย่างไร"

อ๋องหนุ่มรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาแตกสลาย เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป เขาคงทำร้ายนางไว้มากเกินกว่าที่จะแก้ไขได้

มู่หรงเยว่พยักหน้า เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขาหวังว่าเขาจะได้ทำความรู้จักกับตัวตนของไป๋หลันที่แท้จริง และเขาหวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะสามารถชดเชยความผิดทั้งหมดที่เขาทำกับนางได้

ทางด้านเฟยหยางนั้นกลับร้อนใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นว่าไป๋หลันหายดีและกลับมาแข็งแกร่งกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อได้รู้ว่าไป๋หลันเป็นถึงหลานสาวของฮองเฮา เป้าหมายของนางก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเดิมที่คิดจะกำจัดไป๋หลัน ตอนนี้นางต้องการประนีประนอมและสร้างสัมพันธ์อันดีกับพระชายาเอกผู้นี้แทน

นางตรงไปยังห้องของไป๋หลันด้วยท่าทีที่ดูอ่อนโยนและเป็นมิตรอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"พี่หญิง" เฟยหยางเอ่ยเรียกไป๋หลันด้วยน้ำเสียงหวาน "หม่อมฉันดีใจเหลือเกินที่พี่หญิงหายดีแล้ว"

ไป๋หลันมองเฟยหยางด้วยสายตาที่คาดเดาได้ยาก นางรู้ดีว่าเฟยหยางกำลังคิดอะไรอยู่

"มีอะไรรึ เฟยหยาง?" ไป๋หลันถามเสียงเรียบ

เฟยหยางยิ้มแห้งๆ "หม่อมฉันแค่อยากจะมาขอโทษพี่หญิงสำหรับเรื่องที่ผ่านมา" นางพูดเสียงอ่อนหวาน "หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันทำผิดไปมาก หม่อมฉันเสียใจจริงๆ"

ไป๋หลันมองบนอย่างไม่ใส่ใจ

"เรื่องอะไรที่แล้วไปแล้ว ก็ให้แล้วไป เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะพี่หญิง" เฟยหยางพูดต่อ "ต่อจากนี้ไป เรามาสาบานเป็นพี่เป็นน้องกันดีไหมเพคะ?"

ไป๋หลันถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ "เป็นพี่เป็นน้อง?" นางทวนคำเฟยหยางอย่างเย้ยหยัน "เจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะยอมเป็นพี่เป็นน้องกับเจ้าอย่างนั้นรึ? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเคยทำอะไรไว้กับข้าบ้าง?"

เฟยหยางหน้าถอดสี ความมั่นใจที่พยายามเสแสร้งมาต้องพังทลายลงเมื่อไป๋หลันปฏิเสธข้อเสนอของนางอย่างไม่ใยดี ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ แต่ก็ต้องพยายามสะกดกลั้นเอาไว้

"พี่หญิง..." เฟยหยางพยายามจะเอ่ยปากอีกครั้ง แต่ถูกไป๋หลันตัดบทอย่างเด็ดขาด

"สตรีแพศยาอย่างเจ้า อย่ามาเรียกข้าว่าพี่หญิง" น้ำเสียงของไป๋หลันเย็นยะเยือก "เจ้ามันก็แค่คนจิตใจคับแคบที่เคยทำร้ายข้าจนปางตาย"

คำพูดของไป๋หลันราวกับมีดกรีดลึกเข้าไปในใจของเฟยหยาง นางไม่คิดว่าไป๋หลันจะกล้าพูดเรื่องราวในอดีตออกมาตรงๆ ความอับอายและความโกรธแค้นปะทุขึ้นในอก

"พี่หญิง..." เฟยหยางพยายามจะแก้ตัว แต่ไป๋หลันไม่แม้แต่จะฟัง

"ข้าไม่เคยคิดแค้นเจ้า" ไป๋หลันกล่าวต่อ "แต่ข้าก็จะไม่มีวันให้อภัยเจ้า และข้าจะไม่มีวันเป็นพี่เป็นน้องกับหญิงแพศยาอย่างเจ้า"

คำพูดของไป๋หลันตอกย้ำความผิดพลาดของเฟยหยาง ความรู้สึกโกรธและกลัวที่ปะปนกันในใจ ทำให้นางขาดสติ ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าไป๋หลันเพื่อระบายความอัดอั้น

แต่ไป๋หลันไม่ใช่หญิงสาวผู้บอบบางคนเดิมอีกต่อไป นางหลบมือของเฟยหยางได้อย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะใช้เท้าถีบเข้าที่กลางลำตัวของเฟยหยางอย่างแรงด้วยทักษะเทควันโดที่เคยฝึกฝนมา

"อ๊าก!" เฟยหยางร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด นางทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างน่าอนาถ

"นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น เฟยหยาง" ไป๋หลันกล่าวเสียงเย็น "เจ้าจะต้องชดใช้ทุกอย่างที่ทำกับข้า"

เฟยหยางมองไป๋หลันด้วยความหวาดกลัว นางไม่เคยคิดว่าไป๋หลันจะกล้าตอบโต้และแข็งแกร่งเช่นนี้ นางรู้แล้วว่านางคิดผิดที่ประเมินไป๋หลันต่ำไป