ตอนที่16สุภาพสง่างาม

เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังเป็นระลอกอย่างต่อเนื่อง

น้ำเสียงเช่นนั้นถังไห่เฉิงล้วนจำได้ ทั้งยังจับทิศทางได้แม่นยำ ไม่รอให้ใครนำทาง ชายหนุ่มก็พุ่งกายเข้าไปแล้ว

จังหวะเดียวกันพลันได้ยินเสียงแหบต่ำของบุรุษครางลั่น

“อ๊าก!”

ตามด้วยเสียงดรุณีพร่ำคำละล่ำละลัก “ข้าขอโทษ...”

“เจ้า...เจ้า...”

“ข้ามิได้ตั้งใจนะ”

“อั่ก”

เสียงตุ้บดังขึ้นคราหนึ่ง

แม้ไม่ดังมาก แต่ก็พอฟังออกว่าเป็นเสียงของคนตัวใหญ่ล้มลงกระแทกพื้นด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส

กำแพงหินของห้องขังปริแตกจนช่องลมขยายใหญ่ขึ้น ยังผลให้แสงจากโคมไฟด้านนอกอีกฝั่งสาดส่องเข้ามากระทั่งแปรเปลี่ยนความสลัวรางภายในให้กลายเป็นสว่างจ้า

ถังไห่เฉิงพุ่งกายปราดเปรียว พริบตาเดียวก็เข้ามาถึงหน้าห้องขังที่เป็นกรงเหล็กด้านในสุด ทันได้เห็นผู้คุมร่างกำยำกำลังนอนดิ้นพล่าน สองตาแดงก่ำดุจโลหิต ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด สองมือกุมท้องน้อยไว้แน่น เลือดไหลนองเต็มเป้ากางเกงชั้นใน

ข้างกายเขาคือท่อนเอ็นสีแดงฉาน ความเป็นชายถูกสะบั้นตัดขาดจนสิ้น

ส่วนสตรีนามลี่เซียนผู้ถูกพันธนการด้วยเชือกรอบลำตัวและโซ่เหล็กรัดข้อมือไพล่หลังกลับลอยอยู่กลางอากาศ

เรือนผมดำขลับยุ่งเหยิงแผ่สยาย ปลายเท้าคู่เล็กอยู่เหนือพื้นห้องสูงหลายฉื่อ ชายกระโปรงโบกสะบัดพลิ้วไหว รอบกายคล้ายเปล่งประกายแสงสีเงินรำไร มองคล้ายเทพเซียนจำแลง

ทั้งมือและเท้าถูกมัดตรึงแนบแน่นปานนั้น

เห็นได้ชัดว่านางใช้แค่ดวงตายังสามารถปล่อยพลังทำลายล้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ถังไห่เฉิงทำได้เพียงยืนอยู่หน้ากรงขังเพราะประตูเหล็กถูกลั่นดาลคล้องโซ่อย่างแน่นหนาจากด้านใน เขาเห็นลี่เซียนสะอื้นไห้เอ่ยปากขอโทษไม่หยุด ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยม่านน้ำ แพขนตายาวงอนฉ่ำชื้นประดุจดอกท้อชุ่มพิรุณ

และทันทีที่นางหันหน้ามาเจอเขาที่ยืนเด่นอยู่ด้านนอก พลังสายหนึ่งจึงบังเกิดในพริบตา

เชือกเส้นใหญ่ซึ่งรัดรึงรอบกายพลันขาดสะบั้น โซ่ที่ข้อมือยังร่วงกราวราวเศษเหล็กไร้ค่า กรงขังหินผาอันทรงพลังแข็งแกร่งยังมิอาจต้านทานนางได้

ร่างระหงลอยเพียงวูบเดียวกลับทะลุประตูเหล็กออกมาอย่างง่ายดาย

“ท่านอ๋อง”

น้ำเสียงออดอ้อนมาก เจือความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ลี่เซียนหายตัววูบไวจากห้องขังอันแข็งแรงแน่นหนาและสุดแสนจะทนทานมาปรากฏกายอีกคราที่เบื้องหน้าของถังไห่เฉิง

ชายหนุ่มกำลังตะลึงจึงเบิกตามองนิ่งมิทันได้หลบเลี่ยง หรือแท้จริงไม่คิดจะเบี่ยงกายไปทางใดก็สุดรู้

บุรุษชุดม่วงเพียงยืนตระหง่านรออยู่เช่นนั้น

ในขณะที่สตรีนางน้อยกางแขนสองข้างพุ่งตัวปราดมากอดรอบเอวแกร่งอย่างถือวิสาสะ แล้วร้องไห้โฮ ฟ้องเสียงสั่น

“ข้ามิได้ตั้งใจทำร้ายเขานะ ข้าแค่ตกใจ”

วงแขนของอ๋องหนุ่มยกขึ้นโอบรอบสตรีโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าคมคายก้มลงต่ำ ถามเสียงขรึม “เกิดสิ่งใด?”

หญิงสาวฝังหน้านุ่มกับแผงอกหนา ร่ำไห้อู้อี้ว่า

“ผู้คุมท่านนั้นปลดกางเกงแล้วงัดแท่งประหลาดออกมา”

แน่นอนว่าประโยคนี้ไม่มีบุรุษคนใดไม่เข้าใจ

เรียวตาคมผละจากคนงามก้มมองเจ้าผู้คุมน่าตายทันใด

“มันคิดจะรังแกเจ้า?”

ลี่เซียนส่ายหน้าปฏิเสธ “เขาบอกจะมอบความสุขให้ข้า แต่ว่าสิ่งที่เขางัดออกมา มันน่าเกลียดปานนั้น ไม่เห็นจะสุภาพและสง่างามเหมือนของท่านเลย”

“...”

รองแม่ทัพกับกลุ่มทหารประมาณสี่คนวิ่งเข้ามาทันได้ยินวาจาล่อแหลมพอดิบพอดี ทุกคนพากันสะดุดเท้าเกือบหัวทิ่ม

เบื้องหน้าของพวกเขาคือรุ่ยอ๋องกำลังประคองกอดนักโทษหญิงนามลี่เซียน เห็นได้ชัดถึงความสำคัญต่อบุรุษสูงศักดิ์โดยมิต้องอธิบาย

นางกำลังฟ้องร้องสะอึกสะอื้นงอแง

ส่วนคนฟังกลับมีสีหน้าแดงก่ำย่ำแย่แล้ว

ทหารทุกคนมองหน้ากันอย่างลนลาน ไม่รู้ควรทำฉันใด จึงพากันล่าถอยออกไปราววิญญาณสลายกลายเป็นหมอกควันก่อนถูกสายลมพัดพาไม่เหลือร่องรอย

ห้องขังด้านในปราศจากผู้ใดอีกครา มีเพียงถังไห่เฉิงยืนกอดลี่เซียน และชายกักขฬะนอนบิดตัวเร่าๆ ด้วยความทรมาน

ท่ามกลางเสียงครวญครางโหยหวนของผู้คุมที่ถูกตัดเอ็นสะบั้นความเป็นชาย ถังไห่เฉิงยังคงใจเย็น เขาเอื้อมมือขึ้นจับศีรษะของลี่เซียนให้ฝังเข้าไปในกล้ามเนื้อหน้าอก หมายให้นางหยุดปาก พลางพึมพำเสียงเครียดว่า “เจ้าช่างเปรียบเปรย...”

หญิงสาวสะอื้น ตอบกลับว่า “ข้าใคร่ศึกษาเพียงของท่าน ไม่ปรารถนาเห็นของใครทั้งนั้น”

บุรุษแค่นเสียงเย็น ยังรู้สึกไม่ยินยอม “มันสุภาพหรือ?”

ลี่เซียนพยักหน้าหงึกหงักตอบรับหนักแน่น

“อืม...สงบนิ่งยิ่ง”

“...”

ถังไห่เฉิงกัดฟันกรอด น้ำเสียงขรึมจัด “หากมันตื่นผงาดรับรองว่าเจ้าไม่พูดเช่นนี้แน่ มันทั้งทรงพลังและดุดันหาใดเปรียบ”

นางพลิกใบหน้าเบาๆ กับแผงอกเขา พลันนึกถึงประโยคสั่งเสียของมารดาที่ฝากฝังผ่านนักพรตในอาราม

สตรีไร้เดียงสาคือพิษร้าย วาจาบุรุษเชื่อมิได้

ลี่เซียนล้วนประจักษ์ ‘วาจาบุรุษย่อมหลอกลวง’

นางจึงชำเลืองมองเอวบุรุษก่อนไล่สายตาช้อนมองตั้งแต่เบื้องล่างขึ้นด้านบน จากหน้าท้องตึงแน่นผ่านแผงอกหนาจนถึงปลายคางคมสัน มองเขาอย่างจริงจังด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ว่า

ไม่เชื่อสักนิด ไยโกหกกัน?

เรียวคิ้วคมของบุรุษกระตุกวูบ เมื่อก้มมองแววตานาง

นับเป็นครั้งแรกในชีวิตของรุ่ยอ๋องแห่งต้าถังที่คิดอยากจะพิสูจน์ตัวตนอันแข็งแกร่งทรงพลังกับใครบางคนขึ้นมาจับใจ