ตอนที่1 หนึ่งหลุดพ้น...หนึ่งถือกำเนิด2

ไม่นานหลักฐานล้วนมัดตัวอนุของสามีได้อย่างแน่นหนา

เริ่มตั้งแต่ว่าจ้างหมอชราให้โกหกว่าตั้งครรภ์ ต่อมาสร้างหลักฐานเท็จเรื่องแท้งบุตร โยนความผิดทั้งหมดให้ภรรยาเอก เพื่อให้สามีภรรยาเข้าใจผิดกัน ด้วยความคิดตื้นเขินว่าจักกำจัดคู่ชีวิตที่ได้รับสมรสพระราชทานให้หย่าขาดจากกันจนสิ้นในแผนการเดียว

สตรีผู้นั้นปรักปรำนางด้วยแผนการชั้นต่ำและสามีตัวดียังหลับตาหนึ่งข้างเพื่อเล่นตามหมากบนกระดานได้อย่างน่ารังเกียจ

ซีซินตัดสินใจจบชีวิตตนเองในคืนหนึ่ง ซึ่งคืนนั้นเป็นคืนที่สามีกำลังกอดรัดกับสตรีอีกคนเป็นคืนที่เท่าไหร่มิอาจนับ

สาวใช้ของซีซินไปที่เรือนอนุหลังนั้นเพื่อแจ้งข่าว แต่ที่ได้ตอบกลับมาคือเสียงครวญครางและเสียงหอบหายใจกระชั้นถี่

ศพของซีซินถูกพบในเช้าวันต่อมา…

หญิงสาวไม่มีจดหมายตัดพ้อพร่ำพรรณนาถึงคำสัญญาผูกมัดดวงใจ ไม่มีกระทั่งหลักฐานเอาผิดใคร

ซีซินปราศจากถ้อยคำขอความเห็นใจ

ไร้ซึ่งเยื่อใยแม้เพียงบางเบา

มีเพียงอักษรตวัดคำอย่างดุดันเพื่อตัดพ้อในความโง่เขลาของตนที่รักคนผิดอย่างซือหง บุรุษที่ไม่มั่นคงในวาจา

หนึ่งศพสองชีวิตล้วนเป็นเพราะบุรุษตระบัดสัตย์!

ไม่ผิด!

ซีซินฆ่าตัวตายขณะกำลังตั้งครรภ์

สตรีผู้เป็นภรรยากับลูกน้อยที่ยังไม่ทันได้เกิดมา เหตุใดต้องประสบชะตากรรมเพราะชายอันเป็นที่รักทำร้ายจิตใจจนตาย

ทั้งหมดนี้มากพอที่จะทำให้ซือหงหน้าชา นัยน์ตาพร่ามัว แทบไม่อาจยืนหยัดได้ดุจเดิม ท้ายที่สุดจึงคิดได้และสำนึกในความผิดของตน

ทว่ากลับสายไปแล้ว

แม้จะเสียใจสุดแสน แต่กระนั้นกลับทำอันใดมิได้นอกจากมีชีวิตต่อไปพร้อมแบกรับความผิดนั้นเอาไว้เป็นตราบาปตลอดกาล

ข่าวการตายของซีซินทำฮ่องเต้พิโรธหนัก พระองค์ทรงสั่งปลดซือหงออกจากตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ทันทีเหลือแค่ตำแหน่งรองแม่ทัพขั้นต่ำสุดแต่ยังต้องออกรบตามหน้าที่พึงมี

ศึกหนักทั้งหลายที่เคยเป็นใหญ่กลับต้องเป็นรองทำบุรุษอย่างซือหงบาดเจ็บสาหัสต้องเสียขาหนึ่งข้างกลายเป็นชายพิการ ไร้ประโยชน์ผู้หนึ่ง

ซือหงกลับจวนเพียงหวังได้รับการดูแลจากภรรยาอีกคนที่เหลืออยู่ ภรรยาคนที่เขาให้อภัยในความผิดทั้งหมดเพราะใจรักเกินต้านทาน แค่เพียงนางร่ำไห้สะอึกสะอื้นบอกว่ามิได้ตั้งใจ ที่ทำไปทั้งหมดเรื่องภรรยาเอกเพราะรักซือหงมากมายเหลือเกิน มิอาจหักใจแบ่งปันเขาให้ใคร

ทว่ายามที่ชีวิตกำลังตกต่ำ แม่นางน้อยผู้ไร้เดียงสา วาจาดุจน้ำผึ้งเดือนห้า กลับเติบใหญ่เป็นสตรีงามสะพรั่งและพร้อมจะโบยบินจากไปได้ทุกเมื่อ

ยามนี้บุรุษผู้หนึ่งซึ่งเคยองอาจสง่างามจนต้องตาต้องใจสตรีมากมายกลับกลายเป็นอดีตมิอาจย้อนคืน ส่วนสตรีผู้หนึ่งซึ่งสะคราญโฉมไม่สร่างซามีหรือจะทนกับคนที่คล้ายซากศพทุกวัน ทั้งสองต้องทนทรมานจนฝ่ายหนึ่งตายจากอย่างทุกข์ระทม

บั้นปลายชีวิตของซือหงจบลงไม่ดีนักตามคาดการณ์ของใครบางคน

ซีซินรับฟังเรื่องราวรันทดของเขาอย่างเย็นชายามอยู่ในอารามแห่งหนึ่งบนหุบเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณ

มีความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความร้ายกาจแห่งอิสตรี

ซีซินคือองค์หญิงที่เติบโตมากับสงครามวังหลัง

สิ่งที่บ่มเพาะให้นางดำรงอยู่ได้คือจิตใจอำมหิตเลือดเย็นที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น มันฝังแน่นในส่วนลึกของดวงวิญญาณ

แน่นอนว่าเรื่องราวทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของซีซิน นางมิได้จากตายหากแต่เป็นการจากเป็นที่สามารถสั่งสอนสามีให้รู้ซึ้งถึงความผิดแห่งตนโดยไม่เว้นเส้นทางให้กลับใจแต่อย่างใด

เพราะต่อให้นางกำจัดสตรีคนหนึ่ง ย่อมมีอีกคนหนึ่งและคนต่อๆ ไปไม่สิ้นสุด มิสู้ตัดเส้นทางของบุรุษ และหยุดหัวใจรักของตนเองเสีย

ซือหงย่อมถูกลงทัณฑ์อยู่แล้วเมื่อนางผู้เป็นถึงองค์หญิงฆ่าตัวตาย จดหมายเพ้อรำพันเรื่องราวความรักและคำสัญญาทั้งหลาย นางมิได้เขียนให้สามี

แต่นางเลือกที่จะเขียนให้เสด็จพ่อแทน

รวมถึงแผนการเอาคืนอย่างสาสม

แน่นอนว่าเมื่อองค์จักรพรรดิทรงพิโรธยังสามารถพลิกฟ้าคว่ำพสุธาได้ เพียงแต่นางไม่ต้องการให้สามีตายง่ายๆ หากแต่การอยู่แบบมิสู้ตายไยมิใช่วิธีสามัญที่สตรีวังหลังชอบกระทำกัน

เพียงปลดจากแม่ทัพเป็นรองแม่ทัพแล้วส่งไปประจำการกับแม่ทัพที่ขับเคี่ยวแย่งชิงผลงานกันมาเนิ่นนาน

แม้มีอำนาจรองแม่ทัพสามารถสั่งการได้ หากแต่ยังต้องมองสีหน้าของแม่ทัพผู้อยู่เหนือกว่า

คำสรรเสริญเยินยอที่เคยได้รับเมื่อครั้งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ผู้เกรียงไกรแปรเปลี่ยนไปเป็นหมางเมิงห่างเหินและดูถูกดูแคลน บุรุษผู้หยิ่งทะนงคนหนึ่งต้องกลายเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคู่แข่ง ทั้งยังมีสหายร่วมรบคอยปัดแข้งปัดขา ย่อมอึดอัดทรมานกระทั่งมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้

ความอัปยศยิ่งอัปยศความอดสูยิ่งอดสู มิกล้าสู้หน้าผู้ใด

ไม่ช้า...ความผิดพลาดกลางสมรภูมิรบย่อมบังเกิด

สุดท้าย...ชายชาญผู้เคยองอาจหาญกล้าจึงกลับบ้านด้วยสภาพย่ำแย่ แม้แต่ขอทานยังเมินเฉยไม่มองหน้า

ส่วนแม่นางน้อยผู้ไร้เดียงสา ซีซินเพียงส่งคุณชายรูปงามตามเกี้ยวแค่สองคน หนึ่งในนั้นยังได้เชยชมสมใจ ชายอีกคนยังเอาหีบใส่เงินมาวางตรงหน้าพร้อมคำสัญญาเป็นมั่นแม่นว่าจักรับนางมาดูแลอย่างดี มอบฐานะภรรยาเอกให้โดยไม่สนใจอดีต

อนุของสามีจึงตีตัวออกห่างหมายโบยบินไปซบอกบุรุษคนใหม่ ไม่ใยดีต่อบุรุษคนเก่าเลยแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายยังว่าจ้างคนมาลอบทำร้ายสามีไม่เว้นวัน

สกุลเฟิงของซือหงยังตกอับถึงขีดสุดด้วยข้อหาทุจริต ถูกทางการตรวจสอบและตัดสินโทษทัณฑ์ เนรเทศทั้งตระกูล ต่อมายังถูกเภทภัยกล้ำกลายไม่จบไม่สิ้น เพราะแห้งแล้งหรือกระแสลมแรงกว่าบ้านอื่นหรือไรมิอาจทราบ จวนอดีตแม่ทัพใหญ่จึงเกิดไฟไหม้วอดวายเหลือแต่ซาก

ซือหงเสียใจคล้ายถูกจ้วงแทงจากปลายมีดนับหมื่นเล่มเพราะอนุคนโปรดสวมเขากระทั่งทิ้งร้างเลิกรา ยังต้องพบกับความฉิบหายของตระกูลเพราะตนเป็นต้นเหตุ

จากนั้นพลันตัดสินใจปลิดชีพตนตายในดาบเดียว

ส่วนแม่นางน้อยผู้นั้นย่อมถูกบุรุษใหม่ทิ้งขว้างไม่ใยดี ต้องระหกระเหินเร่ร่อน กลายเป็นขอทานข้างถนน

ต่อมายังถูกจับไปเป็นนางโลมชั้นต่ำ เป็นตายมิอาจทราบ

ทุกสิ่งล้วนเป็นจริงดั่งแผนการของซีซินทั้งหมด

เหตุที่ความอดทนของนางสิ้นสุดกระทั่งตัดสินใจกระทำทุกอย่าง คือวันที่อนุนางนั้นใส่ร้ายป้ายสีและสามีหูตามืดบอด

ยามนั้นนางเพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ คิดจะแจ้งสามีอย่างยินดี หวังมีชีวิตผาสุกกับบุตรเงียบๆ ไม่แย่งชิงความโปรดปราน กลับถูกบันดาลโทสะ ฝากริ้วรอยบนแก้มนวล ซึ่งนับเป็นบาดแผลอันร้ายแรงที่กลางใจ

นางให้องครักษ์ไปสืบจนรู้ความจริงเกี่ยวกับแผนการทั้งหมดของอนุ คราแรกจะเปิดโปงเอาผิด แต่ก็รู้ว่าสามีหลายใจกับสตรีต่ำช้าคงพากันมารยาสาไถย และแน่นอนว่าคนเช่นนางย่อมมีความสามารถมากพอที่จักทำเรื่องเลวร้ายอย่างสาแก่ใจ

นางเลือกจากมาพร้อมลูกในครรภ์ ตั้งใจปฏิบัติธรรมตลอดชีวิตที่เหลือ

ทั้งยังคิดเผื่อแผ่ให้เด็กน้อยไม่ประสาผู้เป็นบุตรแห่งตน โดยการละทิ้งซึ่งทางโลกอย่างถาวร นำพาบำเพ็ญเพียรเคร่งครัด หวังเพียงว่าลูกคนนี้จะไม่มีนิสัยชั่วร้ายเฉกเช่นมารดาอย่างนาง

หากแต่ใครไหนเลยจักคาดคิดว่าการคลอดบุตรจะหนักหนาสาหัส เมื่อซีซินเจ็บท้องคลอดอย่างทรมานจนทนไม่ไหว

ยามนั้น ระหว่างซีซินกับลูกน้อย เลือกรั้งชีวิตได้เพียงหนึ่ง ซึ่งแท้ที่จริงสาเหตุแห่งความทรมานนี้ล้วนมาจากสตรีผู้ตรอมตรมมิอาจปล่อยวางจากอดีตอันทุกข์ระทมขื่นขมอย่างซีซิน

จึงทำให้เกิดภาวะเลือดลมบกพร่องอย่างหนักยามให้กำเนิดทายาทตัวน้อย การสละชีพตนเพื่ออีกคนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจย่อมบังเกิด

ซีซินสิ้นชีพหลังจากคลอดบุตรสาว

เรียกได้ว่าหลุดพ้นอย่างแท้จริง จำต้องทิ้งธิดาตัวน้อยเอาไว้ให้พากเพียรฌานกับเหล่านักพรตหญิงในอารามต่อไป

ทารกตัวขาวนุ่มนิ่มจึงเกิดมากำพร้าที่มารดาทิ้งไว้เพียงกำไลหยกล้ำค่าสลักอักษรสอนสั่ง คำว่า 認真

ทั้งยังฝากเล่าเรื่องราวอันขมขื่นของครอบครัวเพื่อเป็นคำเตือนสอนใจให้พึงระวังไว้อย่าได้หลวมตัว

สตรีไร้เดียงสาคือพิษร้าย วาจาบุรุษเชื่อมิได้

โดยไม่รู้เลยว่านั่นคือจุดเริ่มต้นในเส้นทางสายใหม่ของเด็กหญิงอ่อนต่อโลกผู้หนึ่งให้หลุดพ้นวิถีแห่งเซียน

กลายเป็นคนธรรมดาที่มีรักโลภโกรธหลงแทน…