ตอนที่1 หนึ่งหลุดพ้น...หนึ่งถือกำเนิด1

ย้อนกลับไปเมื่อหลายร้อยปีก่อนเกิดราชวงศ์ต้าถัง

คู่รักคู่หนึ่งสาบานยึดมั่นรักกันจนแก่เฒ่า แม้ตายจากก็จะมิพรากดวงใจไปให้ใคร

ฝ่ายสตรีเป็นถึงองค์หญิงสูงศักดิ์สะคราญโฉม นามซีซิน

ฝ่ายบุรุษเป็นสามัญชนรั้งตำแหน่งพลทหารม้า ทว่าฝีมือกลับเก่งกล้ากว่าผู้ใด ทั้งเชี่ยวชาญม้าศึก องอาจผึ่งผาย แม้มิได้รูปงามสะกดสายตาแต่ก็น่าคบหาไม่น้อย

เขามีนามว่าเฟิงซือหง

แต่ด้วยสองใจมีรักผูกพัน ไม่หวั่นแม้ต่างยศศักดิ์ชาติตระกูล ฐานันดรกางกั้น

ฝ่ายชายจึงบากบั่นกรำศึกหนักกระทั่งได้เป็นแม่ทัพพิทักษ์ดินแดน รักษาความกร้าวแกร่งดุจหินผา ฝ่ายหญิงยิ่งเฝ้าบ่มเพาะถนอมตัวเพียรรอบุรุษหนึ่งเดียวจนวัยล่วงเลยย่างยี่สิบปี

ในที่สุดเมื่อบุรุษสร้างผลงานมีความดีความชอบกลับมา จึงได้สมรสพระราชทานสมใจกับองค์หญิงสูงศักดิ์อันที่รัก

แม้งานมงคลจักล่าช้า ทว่าสามีภรรยาเคียงคู่หวานล้ำเคียงข้างหวานซึ้ง ผ่านคืนวันหวานชื่นด้วยกันดุจห้วงฝัน

กาลเวลาเคลื่อนผ่านอย่างราบรื่น สามีเดินทางนำทัพสร้างผลงาน พลทหารในอาณัติสมัครสมานสามัคคี ภรรยาดูแลหลังเรือน บ่าวไพร่ภักดี จวนพยัคฆ์สุขสงบ

กระทั่งฝ่ายชายเดินทางกรำศึกปราบโจรทะเลทราย บังเอิญช่วยเหลือสาวน้อยนางหนึ่งเอาไว้ได้

ทั้งสองเกิดถูกชะตาโดยมิได้นัดหมาย สนิทสนมชิดเชื้ออย่างไม่อาจห้ามใจ

สุดท้ายฝ่ายบุรุษจึงตัดสินใจพานางกลับจวนเพื่อขออนุญาตภรรยารับสตรีอีกคนเป็นอนุอย่างถูกต้อง

แม้ซีซินจักรักสามีมากเพียงใด แต่ด้วยนางเป็นองค์หญิงซึ่งเติบโตในวังหลังทั้งยังเคร่งครัดบัญญัติสตรีครองเรือน จึงเข้าใจและยอมรับได้ถึงการมีสามภรรยาสี่อนุของบุรุษ

หญิงสาวเลือกมองข้ามสัญญาใจที่เคยมีให้กัน แย้มยิ้มด้วยใจบริสุทธิ์ จำยอมรับอนุของสามีอย่างใจดี แบ่งปันค่ำคืนหวานชื่นตามธรรมเนียมปฏิบัติอย่างใจกว้าง

ทนมองเขามีความสุขยามโอบกอดสตรีอื่น

ทุกวันซีซินทั้งอดทนและยอมรับได้ ทว่ากลับเป็นฝ่ายสตรีผู้มาทีหลังที่ไม่พึงพอใจอย่างยิ่ง

ดรุณีน้อยยังอ่อนต่อโลกหล้าทั้งยังไม่ประสาต่อความรัก

นางอดรนทนมิได้ยามที่ฝ่ายสามีไปเยือนเรือนของสตรีอีกคน แม้ว่าสตรีผู้นั้นจะเป็นถึงภรรยาเอกผู้มาก่อนก็ตามนางแสดงออกชัดเจนไม่มีเก็บข่ม ทั้งแง่งอนร่ำไห้ น้อยอกน้อยใจ เร่งเอาใจสารพัดเพื่อขอความเมตตาจากบุรุษ

หลังเรือนเริ่มวุ่นวายวันละน้อย

กระนั้นซือหงเพียงยิ้มรับ บอกกับซีซินเสียงนุ่มว่าอย่าได้ถือสาหาความเพราะนางยังเด็กเหลือเกิน จะอย่างไรสตรีนางน้อยย่อมไม่อาจเทียบเท่าฮูหยินผู้สง่างามรู้ความของเขาได้ แค่สตรีที่มีไว้ปรนนิบัติเรื่องบนเตียง ไม่นับเป็นอะไร

ซีซินนิ่งฟังไม่เอ่ยวาจา แต่ในใจกลับกังขาไม่หลงเชื่อ

แค่กามกิจหรือ?

เช่นนั้นยามจุมพิตแนบชิดสัมผัส

ยามลูบไล้เคล้นคลึงทั่วเรือนร่าง

ยามสอดใส่พากันไต่บันไดสวรรค์จนถึงฝั่งฝันบนฟากฟ้า

ท่านบอกข้าได้หรือไม่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย

ไม่เคยรู้สึกลึกซึ้ง ไม่เคยรู้สึกผูกพัน

หากไม่นับเป็นอะไร เหตุใดยามนี้เราสอง...

แม้ใจร้อนรุ่มดุจไฟสุม ทว่ายังคงรักษาความสง่างามตามวิสัย พลางเพ่งพิศดวงตาคู่คมของคนคุ้นเคยซึ่งมักจะมองนางด้วยรักใคร่เสน่หาเพียงหนึ่งเดียวเสมอมา ไม่เคยมองใคร

ทว่าบัดนี้กลับมิเป็นเช่นนั้นอีกแล้ว

ดวงตาซึ่งทอประกายลึกล้ำคู่นี้มิได้มีเพียงนางอยู่ในนั้น

นัยน์ตาบุรุษเป็นสิ่งที่ยึดมั่นไม่ได้อีกต่อไป

สตรีไร้เดียงสาคือพิษร้าย วาจาบุรุษเชื่อมิได้

ท้ายที่สุดด้วยต้องการเป็นหนึ่ง แม่นางน้อยจึงใช้ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของตนชนะใจบุรุษจนเกิดผล กระทั่งสามารถยึดครองเรือนร่างกร้าวแกร่งได้ถึงเจ็ดราตรีติดต่อกัน แม้มิต้องใช้ยากำหนัดผิดศีลธรรมก็ตาม

นับว่ายาวนานพอที่จะทำให้ห่างเหินจากอีกคนได้ไม่ยาก เพราะการกระทำนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับการบริหารขั้วอำนาจนางสนม หรือรักษาสมดุลสกุลใดเฉกเช่นเชื้อพระวงศ์

ปัญหาหลังเรือนที่เกิดขึ้นมิใช่จากสตรีเพียงฝ่ายเดียว หากแต่เป็นเพราะจิตใจหวั่นไหวของบุรุษอย่างไม่ต้องสงสัย

ในเมื่อเขาไม่หนักแน่นมั่นคงอีกต่อไป สุดท้ายปลายทางเป็นเช่นใด เพียงหลับตาย่อมรู้แจ้งเห็นสัจธรรม

ภรรยาเอกอย่างซีซินทั้งใจกว้างและมองการณ์ไกล

ที่สำคัญ สตรีผู้หนึ่งซึ่งถือกำเนิดจนเติบใหญ่จากวังหลัง ล้วนหล่อหลอมให้นางเป็นสตรีที่เด็ดขาดเฉียบคมเหนือใคร

ซีซินเลือกวิธีเฉกเช่นสตรีชั้นสูงทั่วไป นั่นคือการสงบนิ่งอย่างสุขุมเยือกเย็นเพื่อสยบทุกความวุ่นวายหลังเรือนมิให้เป็นที่ครหาจนเสื่อมเสียมาถึงสามี ต้องอดทนมองคู่ยวนยางด้วยดวงใจที่ปวดร้าว ผ่านม่านตาร้อนผ่าวทุกวัน

กระนั้นท่าทางยังคงเปรียบประดุจนางพญาผู้เข้มแข็ง นางไม่จำเป็นต้องอ่อนแอให้ใครเห็น

ต่อมาสตรีนางน้อยก็ตั้งครรภ์ สามีหนึ่งเดียวยิ่งรักใคร่หลงใหลไม่ลืมหูลืมตา ทะนุถนอมอีกฝ่ายราวหยกล้ำค่า

กระทั่งซีซินยังรู้สึกตัวได้ว่า ตนเองถูกสามีลืมเสียสิ้น

มีเพียงซือหงเท่านั้นที่ยังคงไม่รู้ตัว เขาไม่รู้ว่าตัวเองได้เปลี่ยนไป ไม่มีใจให้สตรีผู้มาก่อนอย่างซีซินอีกแล้ว

การทักท้วง กล่าวเตือน มีหรือที่ซีซินจะไม่ทำ

นางย่อมดึงสติสามีของตนให้คืนกลับมา

ด้วยภาระหน้าที่และสิ่งที่เรียกว่าผิดชอบชั่วดี ใช่ว่าซีซินจะไม่หวังดีต่อสามีที่กำลังหลงทาง นางเอ่ยเตือนเขาอย่างจริงใจอยู่หลายประโยค

ทว่าต่อหน้านางเขาเพียงรับคำแค่ลมปาก ยังโอบกอดคลอเคลียทำทีร่วมรักอย่างทะนุถนอมเพียงให้พ้นผ่านราตรีนั้นไป

แต่ลับหลัง...ซือหงกลับแสดงกิริยาไม่พอใจ

โดยมีอนุคนงามพะเน้าพะนอปลอบประโลมไม่ห่างกาย

พวกเขาให้กำลังใจกันอย่างแนบชิดสนิทเนื้อแม้ฝ่ายหญิงจะกำลังตั้งครรภ์อยู่ก็ตาม

ซีซินรับฟังเรื่องราวจากบ่าวผู้ภักดีที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย

ความเข้มแข็งคล้ายถูกทะลวงด้วยปลายกริชแหลมคมนับหมื่นจ้วงแทง

ความเจ็บปวดซึมลึกกำลังล้นทะลักออกมาจากดวงใจที่รวดร้าวเพิ่มขึ้นทุกที มันฉายชัดออกมาจากดวงตาทีละน้อย ความรู้สึกเจ็บแค้นและปวดแปลบกำลังกระจายไปทั่วร่าง

บ่าวคนสนิทที่มองอยู่แทบจะทนไม่ไหว นางเปรยเสียงเย็นว่าขอแค่เจ้านายสั่งคำเดียวจักทำให้อนุแพศยาผู้นั้นหายไป

ซีซินไหนเลยจะโง่เขลาถึงขั้นใช้วิธีต่ำช้าเช่นนั้น

นางเพียงปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปเหมือนเช่นทุกวัน อยู่กับความทุกข์ระทมเช่นนั้น

ด้วยหวังว่าคงชาชิน...

กระทั่งวันหนึ่ง เรื่องไม่คาดฝันพลันบังเกิด เมื่ออนุคนงามของสามีเกิดเจ็บท้องขึ้นมาแล้วแท้งบุตรกะทันหัน

เรื่องราวเกินคาดเกิดขึ้นอีกคำรบ เมื่อซือหงกลับจากงานแล้วรับทราบ เขาถึงขั้นเดือดดาลเข้ามาบันดาลโทสะกับซีซิน

“ฝีมือเจ้าใช่หรือไม่? เพราะเจ้า...บุตรของข้าจึงต้องตาย”

สายตาเย็นชา วาจากล่าวหา พร้อมริ้วรอยฝ่ามือหยาบกระด้างบนข้างแก้มนวลของซีซินที่แดงก่ำ ทำลายความอดทนเสี้ยวสุดท้ายในใจของนางลงทันที

เหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะอนุนางนั้นฟ้องว่าเป็นฝีมือของซีซิน

หลักฐานคือยาบำรุงอันได้รับการแบ่งสรรปันส่วนตามปกติของคำสั่งภรรยาเอกให้โรงครัวดูแลปรนนิบัติ

ซือหงเชื่อสนิทใจแล้วพุ่งเข้าใส่ซีซินด้วยอารมณ์แค้นเคือง

แผนการตื้นเขินเช่นนี้ เหตุใดสามีถึงดูไม่ออก

คำถามล้วนไร้ซึ่งคำตอบ เพราะซือหงไม่เคยมาเยือนเรือนของซีซินอีกเลย

ความห่างเหินหมางเมินระหว่างพวกเขาเกิดขึ้นนับแต่นั้น

ทุกคืนวันนางเดียวดายหาใดเปรียบ

ระหว่างนั้นซีซินพลันคิดได้ถึงช่องโหว่มากมายเรื่องการแท้งบุตรของอนุคนโปรดกับสามีของนาง

แน่นอนว่าการสืบความจริงสำหรับซีซินย่อมไม่ยาก