ต้อนรับสู่เมืองเหนือ

“ ไม่เมาเจ้า ลองดูจ้ะจ่า ”

“ ผมหมวดครับ ได้โปรดอย่าลดยศกันเลยนะ กว่าจะได้มาลำบากเหลือเกิ๊น ” สาว ๆ หัวเราะกันเกรียวกราว เธอผสมเครื่องดื่มแล้วส่งให้เก่งกล้า

“ นี่จ้ะ พี่หมวด ชื่ออะไรนะจ๊ะ ”

“ พี่หมวดเก่งครับ น้องคนสวยล่ะ ชื่ออะไรกันบ้าง ”

“ น้องชื่อเรไรจ้ะ ” หลังจากนั้นเธอก็แนะนำเพื่อนอีกสี่ห้าคนให้เขาได้รู้จัก ภูผาทำได้เพียงยืนนิ่ง ๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้มนิด ๆ ตามมารยาท

“ แล้วพี่หมวดสุดหล่อคนนั้น ชื่ออะไรจ๊ะ ” เรไรเอ่ยถาม

“ ผมชื่อภูผาครับ ”

“ พี่หมวดภูผา ชื่อเข้มแข็งน่าซบจังเลย ” พูดพลางผสมเครื่องดื่มเทใส่แก้วแล้วเดินไปส่งให้ เขายิ้มแล้วส่ายหน้า

“ ขอบคุณมากนะครับ แต่ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ”

“ น้องเรไรคนสวยเอามานี่ เดี๋ยวพี่ดื่มแทน ”

เรไรจึงเดินนวยนาดกลับมาส่งเครื่องดื่มใส่มือให้เก่งกล้า มือใหญ่แข็งแรงรับแก้วแล้วแกล้งจับมือเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น เรไรเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเย้ายวน เธอไม่ธรรมดา เก่งกล้าบอกตัวเองอยู่ในใจ

เขายกเครื่องดื่มขึ้นจรดริมฝีปากแล้วค่อย ๆ ดื่มพร้อมกับมองเธอราวกับจะกลืนกินไปด้วย หัวใจเรไรสั่นไหว ผู้ชายอะไรหล่อล่ำ แถมยังเถื่อนดิบ เจ้าชู้กะล่อน แบบนี้เธอชอบ

“ เก่ง มันเริ่มมืดแล้วนะ กูว่าควรกลับได้แล้ว ” เก่งกล้าพยักหน้า

“ สองแก้วนี้เท่าไหร่ครับ ”

“ สำหรับพี่หมวดเก่งสุดหล่อ เรไรไม่คิดเงินหรอกจ้ะ ถือว่าเป็นเครื่องดื่มต้อนรับสู่เมืองเหนือ ”

“ สวยแล้วยังใจดีอีก วันหลังถ้าจะให้พี่หมวดเก่งตอบแทนอะไร ก็บอกมาได้เลยนะครับ ยอมทุกอย่าง ” พูดพลางส่งสายตาหวานไปทั่วร่างเธอ ราวกับจะปอกเปลื้องเสื้อผ้าเธอให้พ้นไปจากกาย เรไรสะท้านไปกับสายตานั้น

“ ถ้าอย่างนั้น เรไรของเบอร์โทรศัพท์พี่หมวดเก่งไว้หน่อยนะจ๊ะ เผื่อมีอะไรให้ช่วยฉุกเฉิน จะได้โทรไปได้ทันท่วงที ” เธอส่งโทรศัพท์มือถือให้เขา เก่งกล้ารับไปกดเบอร์เขาให้แล้วโทรเข้าไปโชว์เบอร์เครื่องตัวเอง

“ ถ้าพี่ไม่รับก็แปลว่าติดงาน แต่เมื่อไรที่ว่างคุยได้พี่จะรีบโทรกลับทันที นะคะเรไรคนสวย ” เขาส่งโทรศัพท์คืนให้เธอแล้วทิ้งท้ายด้วยกันกุมมือบางแล้วบีบเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไปกับภูผา สาวเจ้าได้แต่ยืนมองตามตาละห้อย

“ โอ๊ย อกอีเรไรจะระเบิด ยะอะหยังมาหล่อแต๊หล่อว่า หล่อจนอยากจะถวายโต๋ ”

“ นั่นละก๋า ฮาว่าเปิ้นสนใจคิงนะเรไร ” เรไรยิ้มหวานเยิ้ม

“ สนใจบ่าสนใจ เดี๋ยวคืนนี้กะรู้ หล่อ ๆ แบบนี้ ฮาบ่าปล่อยหื้อหลุดมือแน่ ” เธอเอ่ยถ้อยคำอย่างมีเลศนัยออกมา

สองเสืออากาศเดินออกมาแต่เก่งกล้ายังไม่ยอมกลับ เดินตรงไปยังตลาดน้ำต่อ

“ เอ้า ไอ้เก่ง ทางกลับมันทางนี้ ” ภูผาเอ่ยเมื่อเห็นเพื่อนเดินไปต่อ

“ เออ กูรู้แล้ว นี่มันพึ่งหกโมง เดินดูตลาดอีกสักหน่อยจะเป็นไรวะ นั่นไง ถึงแล้วตลาดน้ำ เฮ้ย นั่นมันน้องเรานี่หว่า ” เก่งกล้าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของรุ่นน้องเสืออากาศยืนรุมกันอยู่บนฝั่งหลายคน

“ ทำอะไรกันวะ ไปดูกัน ” ทั้งสองจึงเดินเข้าไปใกล้ แล้วทั้งสองก็เห็นคำตอบ น้อง ๆ ยืนมุงเรือขายขนมไทยของแม่ค้าหน้าหวานอยู่

“ อันนี้ขนมอะไรครับ ”

“ ขนมข้าวโพดเจ้า ข้างในเป็นแป้ง น้ำตาล มะพร้าว แล้วกะข้าวโพดเจ้า ”

“ อันนี้ล่ะ ”

“ อันนี้ขนมฟักทองเจ้า ”

“ ผมไม่เคยกินเลย อร่อยไหม ” เธอพยักหน้าแล้วยิ้ม

“ หวานเหมือนแม่ค้าหรือเปล่าครับ ”

หนึ่งในเหล่าเสืออากาศเอ่ยขึ้น พร้อมเสียงเพื่อน ๆ โห่ฮาเกรียวกราวตามมา แม่ค้าหน้าหวานก้มหน้างุด

“ ทำอะไรกัน ! ” เสียงห้าวหนักแน่นดังขึ้น ทหารหนุ่มทั้งหลายสะดุ้งเฮือกแล้วหันมามอง

“ พี่ภู ! ”

“ เสืออากาศ ควรให้เกียรติสุภาพสตรี เป็นสุภาพบุรุษ การใช้วาจาโห่ฮาแบบนี้ คิดว่าเหมาะกันไหม ”

“ เอ่อ ไม่ครับ ”

" ขอโทษเธอซะ " ทั้งหมดหันไปหาแม่ค้าหน้าหวานพร้อมเอ่ยคำขอโทษ

" ขอโทษครับผม "

“ กลับฐานได้แล้ว ”

“ ครับ ”

“ แล้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทั้งหลายห้ามแตะนะ ถ้าผมรู้โดนซ่อม ” ภูผารีบเอ่ยกันไว้ทันที เพราะรู้ว่าทางกลับนั้นจะต้องผ่านร้านเหล้าปั่นของน้องเรไรที่เมื่อสักครู่ลากเพื่อนเขาเข้าไปได้สำเร็จรายหนึ่งแล้ว

“ ครับผม ” แล้วเหล่าทหารหาญทั้งหลายรีบสลายตัวอย่างเร่งรีบกลับฐานในทันที