เหตุผลคือคำว่าห่วง(1)

ตอนที่ 1

เหตุผลคือคำว่าห่วง

“ขอบคุณนะคะที่คุณยอมทำในสิ่งที่คุณแม่ต้องการแต่ถ้าคุณไม่เต็มใจจริงๆก็ไม่เป็นไรเพราะฉันเองก็ไม่ได้เห็นด้วยกับเรื่องนี้และพยายามปฏิเสธมาหลายครั้งแต่มันก็ไม่เคยสำเร็จ ฉันไม่เข้าใจเลยเพราะอะไรคุณแม่ถึงได้ต้องการให้เราแต่งงานกัน”

นิรดาตัดสินใจที่จะพูดความรู้สึกของเธอให้วิศเวศรู้หลังจากที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้พูดคุยตกลงกันในเรื่องที่ แม่ของเธอต้องการให้เธอแต่งงานกับชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้า

“จะเต็มใจหรือไม่เต็มใจมันก็คงหยุดเรื่องนี้ไม่ได้แต่ผมก็หวังว่าคุณจะรู้และคิดไว้เสมอว่าการแต่งงานของเรามันไม่ได้เกิดจากความรัก”

วิศเวศอายุมากกว่านิรดาเกือบ 6 ปีความเป็นผู้ใหญ่กว่าทำให้เขาเลือกที่จะไม่ต่อความยาวสาวความยืดถึงแม้ว่าจะรู้ดีถึงเหตุผลที่ทำให้งานแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้น

“ฉันเข้าใจและจะไม่มีวันลืม คุณไม่ต้องกังวลไป ฉันรู้ว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่การทำตามหน้าที่ของเราทั้งสองคน ต่อจากนี้ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการให้ฉันทำก็ขอให้บอกได้เลยนะคะ”

“อย่าทำเหมือนว่าผมมีบุญคุณอะไรเลยเพราะเหตุผลที่ทำให้ผมยอมแต่งงานก็เป็นเพราะว่าคุณพ่อของคุณเคยมีบุญคุณกับครอบครัวของผมซึ่งมันก็ตั้งแต่สมัยที่ผมกับคุณยังไม่เกิดด้วยซ้ำแต่ในเมื่อมันคือเรื่องที่ค้างคาใจในความรู้สึกของแม่ ผมก็พร้อมจะทำแล้วก็จะได้ถือว่าบุญคุณนี้จะได้จบสิ้นกันสักที”

วิศเวชพุดจบสองมือล้วงกระเป๋าเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่

วิศเวศก็ถูกสั่งให้พาอนาคตเจ้าสาวออกไปกินอาหารมื้อค่ำ เมื่อกลับมาส่งเธอที่บ้านจึงมีโอกาสได้พูดคุยในเรื่องของงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้น ตอนนี้เป็นโอกาสเหมาะเพราะไม่มีใครอยู่ที่บ้าน

นิรดาแม้จะถูกส่งให้ไปเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่ช่วงมัธยมศึกษาตอนปลายและช่วงมหาวิทยาลัยหญิงสาวก็เลือกเรียนที่ต่างจังหวัดแต่เธอก็ยังคงมีความทรงจำดีๆกับวิศเวศชายหนุ่มที่เป็นลูกสาวของเพื่อนมารดาที่ยังคงอบอุ่นในความคิดของเธอเสมอ

รุ่งนภาตั้งใจที่จะไม่แต่งงานใหม่พยายามเลี้ยงลูกสาวมาอย่างสุดกำลังตั้งแต่สามีของเธอจากไปเมื่อลูกสาวอายุได้เพียงแค่ 5 ขวบแต่สุดท้ายเธอก็ต่อสู้กับปัญหาที่เข้ามาในชีวิตไม่ไหวเพราะกลัวว่ามันจะทำให้นิรดาไม่ได้มีการศึกษาและมีความสุขแบบที่เธอฝันไว้ คนเป็นแม่จึงตัดสินใจแต่งงานกับสมศักดิ์นักธุรกิจในวัยที่ห่างจากเธอไม่กี่ปีถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไรแต่เวลานั้นรุ่งนภาหวังเพียงว่าฐานะที่ร่ำรวยของเขาจะช่วยทำให้ลูกสาวของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้น

“เป็นอะไรทำไมหน้าซีดจังให้ลุงช่วยประคองนะ”

สมศักดิ์ที่วันนี้กลับมาถึงบ้านก่อนภรรยาเดินมาโอบไหล่ลูกเลี้ยงที่กำลังเดินขึ้นบันไดด้วยคำพูดที่แสนเป็นห่วงแต่แตกต่างจากแววตาของชายวัย 60 กว่าที่ดูไม่มีความห่วงใยอยู่ในนั้นมันเหมือนกับเสือที่กำลังเห็นเหยื่อแล้วหวังว่าจะมีโอกาสสักครั้งได้ลิ้มลอง

“เมื่อคืนหนูนอนไม่หลับค่ะก็เลยรู้สึกเวียนหัว”

นิรดาถึงแม้จะคิดว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้กำลังมีอาการเหมือนอย่างที่พ่อเลี้ยงพูดแต่เธอก็เชื่อในความเป็นห่วงของเขาจึงคิดว่าสาเหตุที่ทำให้ใบหน้าของเธอดูเหมือนคนกำลังป่วยเกิดจากอาการนอนไม่หลับ ความเป็นคนใสซื่อบริสุทธิ์ทำให้นิรดาไม่เคยรู้ว่าความห่วงใยที่สมศักดิ์มีให้มันเป็นความจริงใจหรือเป็นเพียงแค่แผนล่าเหยื่อของเสือที่หวังจะขย้ำกระต่ายน้อยกันแน่