ขอแค่เศษใจ(2)

“ทำไม ทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้”

คนตัวเล็กที่กำลังอ่อนแอเฝ้าแต่ถามตัวเองว่าอะไรที่ทำให้ผู้ชายที่อบอุ่นยังวิศเวศเปลี่ยนเป็นซาตานร้ายในวันที่เขาได้เป็นสามีของเธอเต็มตัว ภาพความทรงจำเมื่อทั้งคู่ยังเด็กในวันที่นิรดาเป็นเพียงแค่เด็กน้อยกำพร้าที่อ่อนแอ เขาเคยทำหน้าที่ปกป้อง เธอยังจำคำสัญญาที่เขาเคยบอกไว้ในวันที่เธอต้องเข้าโรงพยาบาลได้ดี

“ไม่ต้องกลัวพี่จะอยู่ข้างๆตลอดนะ”

คำพูดที่แสนอบอุ่นทำให้เด็กน้อยในวันนั้นกล้าพอที่จะให้คุณหมอเจาะเข็มลงไปเพื่อให้น้ำเกลือซึ่งในวันนี้เธอเจ็บปวดมากกว่าวันนั้นมากมาย นอกจากเขาจะไม่ใช่ คนที่อยู่ข้างๆ เขายังกลับเป็นมากกว่าเข็มพันเล่มที่กำลัง ทิ่มแทงหัวใจของคนที่เขาเคยบอกว่าเป็นห่วงที่สุด

นิรดานอนหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มร่างกายของเธอซึ่งเป็นเพียงแค่สาวน้อยที่มีโรคประจำตัวมากมายอ่อนแอเหลือเกิน วันนี้เธอคิดว่าการแต่งงานจะทำให้เธอกลายเป็นคนที่แข็งแกร่ง แข็งแรงทั้งหัวใจและกายแต่แค่เพียงคืนแรกผ่านไปเธอกลับรู้ตัวว่าเธอเป็นเพียงแค่สาวน้อยที่อ่อนแอไม่แม้แต่จะปกป้องตัวเองได้

“กินข้าวต้มก่อนไหมคะ ฉันเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว”

นิรดารีบเดินมาหาสามีเมื่อเห็นว่าเขามีท่าทาง เร่งรีบเดินลงมาจากชั้นบนและทำท่าว่าจะไม่แวะที่โต๊ะอาหารทั้งที่เธอเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย

“ไม่”

คำตอบแค่เพียงสั้นๆทำให้คนฟังรู้สึกเสียใจแต่มันก็ไม่ทำให้เธอละความพยายามที่จะทำหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด

“แซนวิชก็มีนะคะเอาติดไปกินบนรถไหมจะได้ไม่หิวระหว่างทำงาน”

หญิงสาวไม่ใช่แค่เพียงพูดแต่เธอรีบเดินไปที่โต๊ะอาหารหยิบแซนวิชที่เธอใส่กล่องเพื่อเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่เช้ามาส่งยื่นให้สามี

“วุ่นวายอะไรนักหนา ถ้าอยากกินมากก็เก็บไว้กิน คนเดียว”

วิศเวศยกแขนขึ้นเพื่อหวังจะให้อีกฝ่ายหยุดที่จะส่งแซนวิชให้แต่มันกลายเป็นว่าแขนยาวของเขาปัดแซนวิชร่วงจากมือของภรรยาลงไปกองอยู่ที่พื้น

“ผมรีบ วันนี้ต้องรีบไปทำงานเพราะเย็นต้องรีบไปงานไอรินทีหลังอย่าวุ่นวายได้ไหม ผมขอเถอะแค่ผมแต่งงานกับคุณก็รู้สึกทุกข์มากแล้วอย่าทำให้ต้องรำคาญไปกว่านี้เลย”

ชายหนุ่มถึงแม้จะมองไปที่แซนวิชที่ล่วงอยู่ที่พื้นด้วยความตกใจเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำรุนแรงกับเธอแบบนั้นแต่ก็เลือกที่จะพ่นวาจาออกมาเพื่อหวังทำร้ายหัวใจของอีกฝ่ายแต่ด้วยความที่เขาไม่ได้เป็นคนร้ายจากเบื้องลึกของหัวใจ วิศเวชจึงเลือกที่จะก้มลงไปหยิบ แซนวิชขึ้นมาถือไว้ก่อนที่จะมองสบตาคนตรงหน้าเป็น แววตาที่มีทั้งความสงสารและความเกลียดชังแบบที่เขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าความจริงแล้วเขารู้สึกแบบไหน กันแน่ในตอนนี้

ภาพของชายหนุ่มที่เดินออกไปมันเหมือนมีดที่กรีดลงไปในหัวใจของนิรดาซ้ำรอยแผลเดิมตั้งแต่เมื่อคืนแต่ หญิงสาวคิดว่าในเมื่อเธอเกิดมามีร่างกายที่อ่อนแออย่างน้อยวันนี้เธอขอมีจิตใจที่เข้มแข็ง เธอจะทำให้เขารู้ว่าการที่เขายอมแต่งงานกับเธอมันไม่ได้เป็นเรื่องที่ทุกข์ที่สุดในชีวิตแต่หญิงสาวจะทำให้เขารู้ว่าเธอจะทำให้เขามีความสุขที่สุดถึงแม้ว่าสุดท้ายเขาอาจจะไม่ได้รักเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นแต่ขอแค่เพียงให้เขายังคงเห็นเธอเป็นน้องสาวตัวเล็กๆที่เขาเคยเป็นห่วงก็พอ