ปฎิเสธ(3)

หญิงสาวยู่ปากเล็กน้อย การแต่งหน้าคือกิจกรรมที่เปลืองเวลามากที่สุด เธอจึงมักจะเปลือยหน้าสดออกไปข้างนอกเสมอ แต่เพราะว่ากรองแก้วเป็นคนที่ดูแลรักษาผิวหน้าเป็นอย่างดี จึงไม่มีร่องรอยฝ้ากระหรือสิว มีเพียงผิวที่เรียบเนียนเท่านั้น

ทั้งสองเดินทางมาถึงตลาด โดยที่กรองแก้วเป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์และชายหนุ่มซ้อนท้ายมาด้วย แต่ด้วยความที่ภูริชนั้นตัวใหญ่กว่าหญิงสาว ทำให้เขาถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ

“ผมดูเหมือนผู้หญิงใช่ไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจเมื่อเห็นเงาสะท้อนตัวเองในกระจกร้านเสริมสวย หญิงสาวกั้นขำก่อนจะเอ่ยตอบ

“จริงๆก็ไม่เหมือนนะคะ เหมือนผู้ชายแต่งหญิงมากกว่า แต่คุณไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คิดซะว่าวันนี้เป็นเพื่อนสาวฉันหนึ่งวันก็แล้วกัน”

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะเดินตาม กรองแก้วเข้าไปในตลาด หญิงสาวให้เงินเขาไว้ใช้จ่าย แม้ชายหนุ่มไม่อยากรับแต่เธอก็ยัดใส่มือจนได้

“เอาไปเถอะค่ะ คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนความทรงจำควรจะกลับมา บางทีคุณอาจจะต้องอยู่กับฉันไปอีกหลายปีเลยก็ได้”

ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องแย่เลยแม้แต่นิดเดียว หากได้อยู่กับกรองแก้วไปตลอดชีวิตก็คงจะดี

“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่คอยดูแลผม”

“คุณไม่ต้องคิดมากนะคะ เงินนี้ถือว่าเป็นค่าจ้างที่คนคอยช่วยงานฉันก็แล้วกัน”

ทั้งสองยิ้มให้กันก่อนที่หญิงสาวจะพาชายหนุ่มไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวสำหรับผู้ชาย ภูริชซื้อเสื้อผ้าสองสามชุดเพราะเขารู้สึกเกรงใจที่ต้องอาศัยยืมเสื้อผ้าของวีรศิลป์ใส่ทุกวัน

หลังจากได้ข้าวของที่ต้องการกรองแก้วก็พาภูริชกลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองได้แวะดูวิว เนื่องจากหมู่บ้านนั้นอยู่ใกล้หุบเขา ตลอดทางขึ้นจึงต้องผ่านเนินเขาและเหว หญิงสาวเห็นว่าวันนี้อากาศดีจึงได้ชวนชายหนุ่มนั่งเล่นใกล้ๆเนินเขา ซึ่งมองลงไปเห็นวิวเมืองด้านล่างที่สวยงาม

“ถ้าวันหนึ่งความทรงจำกลับมา แล้วผมต้องกลับบ้าน คุณจะคิดถึงผมบ้างไหม”

หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก เธอหลุบตาลงก่อนฝืนยิ้ม กรองแก้วไม่อยากให้วันนั้นมาถึง นับตั้งแต่มีภูริชเข้ามาในชีวิตเธอรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก มากจนไม่อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้ต้องจางหายไป

เธอเลือกที่จะไม่นึกถึงวันข้างหน้าและอยู่กับปัจจุบัน

“คิดถึงสิคะ คุณคือผู้ช่วยที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ ฉันจะไม่คิดถึงคุณได้ยังไง”

หญิงสาวเอ่ยติดตลกก่อนจะหัวเราะ ถึงจะดูขบขันแต่แววตากับเศร้าหมอง เธอรู้แล้วว่าใจมันถลำลึกไปมากเกินกว่าที่จะดึงกลับมา หากวันหน้า ชายหนุ่มจดจำทุกสิ่งทุกอย่างได้ เขาคงเลือกที่จะลืมเลือนและทิ้งเธอไว้ด้านหลังเพียงลำพัง

ภูริชมีชีวิตของเขา และคงไม่สามารถที่จะติดอยู่ที่นี่กับเธอตลอดไปได้ สักวันชายหนุ่มก็ต้องกลับไป ถึงเวลานั้นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือทำใจ