9 ง้อ

ตอนที่9

ง้อ

ศรุตไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาต้องการอย่างเดียวคือการเอาครอบครัวของเขาคืนให้กลับมาเป็นอย่างเดิม

การขับรถขึ้นเขาในเวลากลางคืนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดนเฉพาะตอนถึงช่วงของทางเข้าหมู่บ้าน แต่ด้วยหัวใจที่มันเรียกร้อง ชายหนุ่มก็ทำได้ทุกอย่าง

ความมืดบวกกับไม่คุ้นชินเส้นทาง ทำให้ชายหนุ่มขับรถหลงไปไกลจนถึงหมู่บ้านอื่น ก่อนที่จะจอดถามทางอย่างทุลักทุเลกว่าจะมาถึงหมู่บ้านของน้ำผึ้ง

“เสียงรถใครมาดึกเชียว”

มะเดี่ยวได้ยินเสียงเครื่องยนต์ตอนแรกก็ไม่แน่ใจ คิดว่าตัวเองฝันไป

“น้ำผึ้งเอ๋ย ลงไปดูเป็นเพื่อนแม่หน่อย ใครก็ไม่รู้มา”

“จ้าแม่”

หญิงสาวรับปากและรีบเปิดประตูห้องนอนเดินตามมารดามาที่บันไดที่อยู่นอกตัวบ้าน

“สวัสดีครับคุณแม่” ศรุตรีบลงจากรถมาทักทายแม่ยาย

“เอ้า! ไหนว่าน้ำผึ้งมันบอกงานยุ่งเลยมาไม่ได้ แล้วนี้ตามมายังไง ห่างกันแค่ไม่ถึงวัน” มะเดื่อถามลูกเขยด้วยความสงสัย

“สงสัยงานจะเสร็จเร็วจ๊ะ แม่ไปนอนต่อเถอะ เดี๋ยวน้ำผึ้งดูแลคุณศรุตเอง”

หญิงสาวรีบชิงตอบก่อนสามี เพราะกลัวชายหนุ่มจะพูดความจริงที่เธอและเขากำลังมีปัญหากัน

“ถ้าอย่างนั้นแม่ไปนอนก่อนนะ หาข้าวหาปลาให้คุณเขากินด้วยล่ะ”

“จ๊ะแม่ ไปนอนเถอะ”

น้ำผึ้งมองตามหลังมารดา รอจนกว่าแม่ของเธอจะขึ้นไปถึงบนบ้าน จึงหันมาพูดกับสามี

“ในเมื่อน้ำผึ้งก็รู้ความจริงหมดแล้ว คุณยังจะตามมาที่นี่เพื่ออะไร” หญิงสาวพูดด้วยความรู้สึกเจ็บแค้น

“ผมตามมาหาลูกกับเมียผม ”

“ยังกล้าที่จะพูดแบบนี้อีกเหรอ คุณมันไม่ใช่คนดี คุณมันก็แค่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว”

หญิงสาวอยากด่าผู้ชายตรงหน้าให้แรงกว่านี้ แต่ก็กลัวว่าเสียงของเธอจะดังไปถึงบนบ้าน

“ผมไม่เถียง ใช่ผมมันเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้ผมสำนึกแล้ว คุณจะไม่ให้อภัยผมเลยใช่ไหม”

“ให้อภัยเหรอ คุณควรกลับไปอยู่กับคนที่คุณรัก ไม่ใช่มาร้องขอการให้อภัยจากผู้หญิงที่คุณคิดแค่จะมาหลอก”

“ผมรักคุณน้ำผึ้ง ผมยอมรับว่าผมตั้งใจมาหลอกคุณแต่นั่นมันเป็นอดีต ปัจจุบันผมรักคุณกับลูก วราลีเขาก็ไม่ได้รักผม ที่เขามาที่บ้านเพียงเพราะต้องการมาขอเงินไปช่วยสามีของเขาคนที่เราเจอที่โรงหนังก็เท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเชื่อ ผมขอแค่โอกาสให้ผมได้พิสูจน์นะ”

ชายหนุ่มคุกเข่าลงต่อหน้าภรรยา ด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังจะสิ้นหวัง เขาคิดอยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงเข้าสักวัน ก็ได้แต่หวังให้ความรักที่เขามีให้ภรรยามาตลอดจะทำให้เธอยอมให้โอกาสเขา

“คุณทำอะไรของคุณ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ใครเขามาเห็นเข้า น่าเกลียดแย่”

น้ำผึ้งจับแขนทั้งสองของของชายหนุ่มให้ลุกขึ้น เพราะเธอไม่อยากตกเป็นขี้ปากใคร

“พรุ่งนี้เราค่อยคุยทุกอย่างกัน วันนี้คุณก็ขึ้นบ้านก่อน”

ใจหนึ่งอยากจะไล่เขาไปให้ไกล แต่อีกใจหนึ่งก็ทำไม่ลง แค่ห่างกันมาแค่คืนเดียว น้ำผึ้งก็รู้สึกเหมือนชีวิตมีอะไรขาดหายอย่างที่เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะรู้จักได้ไม่นานจะมีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอขนาดนี้

“คุณเอากระเป๋าไปเก็บในห้องแล้วก็อาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวน้ำผึ้งจะหากับข้าวให้กิน”

ศรุตรีบทำตาม เพราะตอนแรกเขาคิดว่าคืนนี้มีหวังได้นอนนอกห้องแน่ๆ เมื่อหญิงสาวไม่ได้ไล่เขาอย่างที่คิด ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปเก็บของในห้องทันที

“หอมจังเลย เมียผมนะไม่ใช่กับข้าว” ชายหนุ่มทำปากหวาน

“ถ้าอย่างนั้นก็สาดทิ้งไป ไม่ต้องกิน”

น้ำผึ้งไม่สนใจคำหวานอีกแล้ว เธอยังไม่เชื่ออะไรในคำพูดของสามี

“ล้อเล่นครับผม หอมทั้งกับข้าวและคนทำ ผมรีบกินดีกว่า เดี๋ยวจะเจอคุณแม่จอมโมโหสาดทิ้งก่อน”

หญิงสาวเกือบจะหลุดขำออกมา แต่ก็รีบหันหลังมาแอบยิ้ม เพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มได้ใจ

ด้วยความหิวชายหนุ่มกินทุกอย่างในจานจนเกลี้ยง ตลอดการเดินทางเขาไม่ยอมที่จะจอดแวะกินอะไร เพราะกลัวจะทำให้เสียเวลาที่จะได้มาเจอหน้าภรรยา

“คุณแพ้ท้องไหม” ศรุตถามภรรยา

“คุณรู้ได้ยังไงว่าน้ำผึ้งท้อง เห็นคุณพูดตั้งแต่มาถึงแล้ว”

หญิงสาวยังไม่ยอมรับ เพราะเธอคิดว่าชายหนุ่มคงแค่เดาเอา ไม่ได้รู้จริง

“ลูกโทรศัพท์ไปบอกผม”

“ยังจะมีอารมณ์มาตลก ” หญิงสาวค้อนใส่

“เป็นยังไงบ้างครับลูกพ่อ”

ศรุตก้มตัวลงเอาหูของเขาแนบกับหน้าท้องของน้ำผึ้ง เพื่อหวังจะสื่อสารกับสายเลือดของเขาในท้องของเธอ

“มีเสียงด้วย น้ำผึ้งคุณได้ยินไหม” คนกำลังจะเป็นพ่อทำท่าดีใจ

“นี่คุณจะบ้าไปกันใหญ่ น้ำผึ้งเพิ่งท้องได้แค่ไม่กี่สัปดาห์เอง ที่คุณได้ยินมันเสียงท้องร้อง”

จากสีหน้านิ่งเฉย ตอนนี้หญิงสาวกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ เพราะอดขำคนกำลังเห่อลูกไม่ได้

“จริงนะ ผมก็คิดว่าลูกดิ้น”

“นอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน ดึกมากแล้ว เดี๋ยวลูกคุณไม่ได้พักผ่อนนะ”

น้ำผึ้งเอาลูกขึ้นมาอ้าง ทั้งที่ตัวเธอก็ยังค้างคาใจ ว่าศรุตรู้ได้อย่างไรกันเรื่องที่เธอกำลังท้องอยู่

ไฟหัวเตียงถูกปิดลง มือหนาคว้าภรรยาที่กำลังนอนหันหลังให้เขา มาไว้ในอ้อมกอด น้ำตาลูกผู้ชายมันแอบไหลแบบเงียบๆเพราะไม่อยากให้คนที่นอนอยู่ตรงหน้าเห็น

พรุ่งนี้เช้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะง้อน้ำผึ้งสำเร็จไหม และถ้าเขาต้องสูญเสียเธอไปเขาจะอยู่อย่างไร ศรุตคิดวนไปวนมาอยู่ในสมอง ที่มันไม่ยอมนอน เพราะเขากลัวที่จะต้องเสียคนที่เขารักไป

“ผมรักคุณ ถ้าไม่มีคุณกับลูก ผมยอมตาย”

ศรุตกระซิบแผ่วเบากับแผ่นหลังของภรรยาที่เขานอนกอดอยู่ เพราะคิดว่าหญิงสาวคงหลับหลาย แต่ในความเป็นจริงน้ำผึ้งเองก็ยังไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ เพราะยังคงคิดหาคำตอบให้กับตัวเองในวันพรุ่งนี้