บทที่ 6 ตัดพ้อ

ติ๊ง~

หมับ!

"เอามา" เสียงเข้มกดเสียงต่ำสั่งคนข้างๆ ที่หยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ช่องใส่ของในรถไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชันแชทไลน์ดังขึ้น

"ใครอะทำไมดูหวงจัง" ณิรินยื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ ทำให้ไต้ฝุ่นต้องใช้มือดันใบหน้าเธอออกห่างอย่างเบื่อหน่ายทันที

"กำลังกลับนะคะ หื้ม? นี้แอบมีแฟนเหรอ" เสียงเล็กของณิรินอ่านข้อความที่ถูกส่งมา ก่อนจะหันมาจ้องมองเจ้าของโทรศัพท์อย่างจับผิด

"เอาคืนมา" ไต้ฝุ่นกดเสียงต่ำ พร้อมกับคว้าโทรศัพท์มือถือคืนจากเธอ ก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองทันที

เขาพลาดเองที่ดันปลดล็อกหน้าจอไว้ ทำให้ณิรินสามารถเปิดอ่านแชทที่ส่งมาได้ แถมข้อความแชทนั้นยังเป็นของเจ้าขาอีกด้วย และเขาไม่เคยไม่ตอบกลับแชทของเธอ เปิดอ่านตอนไหนก็ตอบกลับไปตอนนั้น และนี่คงจะเป็นครั้งแรก ที่เขาไม่ได้ตอบกลับเธอไปในทันทีที่เปิดอ่าน ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะคิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

"น่ารักนะ"

"อะไร" ไต้ฝุ่นละสายตาจากท้องถนน แล้วหันไปถามอย่างสงสัย เมื่ออยู่ๆณิรินก็พูดขึ้นว่าน่ารัก

"นี้อ่ะ" ณิรินบอกพร้อมกับชูรูปถ่ายใบเล็กขึ้นให้ดู

เอี๊ยดดด!

และนั้นก็ทำเอาเขาหักเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทางทันที เมื่อหันไปเห็นรูปใบเล็กในมือของณิริน ที่มันเคยอยู่ในกระเป๋าตังค์ของเขา แต่ตอนนี้ถูกคนข้างๆหยิบมันออกมาโบกไปมา ด้วยรอยยิ้มร้ายๆ

"เธอจะค้นอะไรนักหนาวะ!" ไต้ฝุ่นว่าให้อย่างหัวเสีย ก่อนจะแย่งกระเป๋าตังค์ และรูปคืนมาจากมือเธอ

"มีแฟนจริงๆใช่ไหมเนี่ย คนนี้จริงจังใช่ไหม?" ณิรินยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยสายตาเป็นประกาย แต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"ถ้ายังไม่หยุดรื้อของของฉันก็ลงไป" เสียงเข้มของไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้นมานิ่งๆ โดยที่ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

"ไม่ค้นแล้วก็ได้ งั้นยืมโทรศัพท์โทรหาแม่หน่อย" ณิรินแบมือมาตรงหน้า พร้อมกับทำตาปริบๆ ด้วยท่าทางอ้อนๆ แต่พอเขาเห็นแล้วกลับไม่คิดว่ามันน่ามองเลยสักนิด

"น่ารำคาญฉิบ!" ไต้ฝุ่นสถบออกมาอย่างรำคาญ ก่อนจะยอมหยิบโทรศัพท์ยื่นให้เธออีกครั้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ และหันมาจับพวงมาลัยแล้วขับรถต่อโดยไม่ได้สนใจคนที่นั่งข้างๆอีก

พอได้โทรศัพท์ณิรินก็เงียบไปทันที ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาแม่ของเธอตามที่บอกจริงๆ พร้อมกับหันมาสั่งเขาอีกว่าให้พาไปซื้อโทรศัพท์ก่อน เพราะโทรศัพท์เธอดันตกแตกตอนที่เธอไปวิ่งชนกับใครมาไม่รู้ อยู่ที่หน้าห้องน้ำในห้าง

6 : 00 pm

@คอนโด

"นี่ห้องนายมีของพวกนี้ในตู้ด้วยเหรอ" ทันทีที่กลับถึงคอนโด ณิรินก็เดินสำรวจไปจนรอบห้อง ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ห้องครัว ที่ตอนนี้เธอกำลังเปิดตู้เย็นที่เต็มไปด้วยของสด แล้วหันมาทำหน้าสงสัยใส่เขา

"มันแปลกตรงไหน"

"แปลกตรงที่นายทำอาหารไม่เป็น แต่มีของพวกนี้ในตู้เย็นไง" เธอบอกพร้อมชี้มือไปในตู้เย็นที่เปิดค้างไว้อยู่

"น่ารำคาญ" เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น โดยที่ไม่ได้ตอบคำถามที่เธอถามมา แล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองทันที ก่อนจะล้วงหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เพื่อจะโทรหาอีกคน

!!!!

ทันทีที่ปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ ภาพที่เห็นก็ทำเขาแทบอยากจะพุ่งเข้าไปบีบคอของณิรินให้ตายคามือ เมื่อภาพตรงหน้าที่ค้างอยู่ในแอพไอจี โชว์รูปของณิรินที่ถูกโพสต์ลงในไอจีส่วนตัวของเขา ที่เขาไม่เคยแม้แต่จะโพสต์อะไรมาก่อนเลยสักครั้ง และรูปของณิรินคือรูปแรกบนไอจีเขา!

"ณิริน!" ร่างสูงของไต้ฝุ่นเดินกลับออกมาหาณิรินด้วยความโมโห ก่อนจะเห็นเธอนั่งจิบไวน์อยู่ที่โซฟาด้วยท่าทางสบายใจ แถมยังหันมายิ้มหวานให้เขาอีก

"ทำบ้าอะไรของเธอวะ!"

ฟิ้ว~

ตุบ!

ไต้ฝุ่นเอ่ยถามออกไปอย่างหัวเสีย พร้อมโยนโทรศัพท์มือถือในมือลงไปบนตักของเธอ ก่อนเธอจะหยิบมันขึ้นมาดูแล้วกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ ไม่ได้มีท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนกับสิ่งที่ตัวเองทำเลยสักนิด ซึ่งมันต่างจากเขาที่แทบอยากจะฆ่าเธอให้ตายนัก

"เพิ่งเห็นเหรอ ถึงว่าทำไมเงียบๆไป" เธอตอบมาอย่างไม่ทุกร้อนใดๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง และหันหน้าจอโทรศัพท์มาทางเขา

"น้องคนนี้กดไลค์รูปฉันด้วยแหละ"

"ณิริน! ยัยบ้าเอ้ย!" เขาตะคอกใส่เธออย่างหัวเสียอีกครั้ง แล้วคว้าโทรศัพท์คืนจากเธอ ก่อนจะกดลบรูปเธอทิ้งทันที เมื่อน้องที่เธอพูดถึงคือเจ้าขา

พอกดลบรูปเสร็จ เขาก็รีบเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องตัวเอง เพื่อไปอีกห้องทันทีด้วยความรีบร้อน

แกร๊ก!

ไต้ฝุ่นเปิดประตูเข้ามาในห้อง ราวกับว่านี่เป็นห้องของเขาเอง ก่อนจะสอดส่องสายตามองหาเจ้าของห้อง ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะโกรธเขาไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

พรึบ!

ร่างสูงของไต้ฝุ่น เดินมาทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหน้าโซฟาข้างๆเธอทันที ที่มองไปเห็นว่าเธอกำลังนั่งทำงานอยู่ตรงนั้น

เจ้าขาหันหน้ามาเหลือบมองคนตัวสูงที่นั่งลงข้างๆ เพียงนิด ก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด เพราะเขา..เขาทำให้ในหัวของเธอ มีแต่คำถามมากมายตีกันวุ่นวายไปหมด จนไม่เป็นอันทำงาน แบบชุดที่เธอนั่งร่างมาตั้งแต่กลับจากมหา'ลัย จนตอนนี้เธอก็ยังทำมันไม่เสร็จสักที เพราะเธอไม่มีสมาธิเอาซะเลย และสาเหตุก็มาจากเขา

"ไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับจ้องมองไปที่เธอ ที่ตอนนี้กำลังพยายามทำงานตัวเอง แต่ดูยังไงเธอก็ไม่มีสมาธิในการทำเลยสักนิด

"ต้องรอให้ถามก่อนด้วยเหรอคะ" เจ้าขาเม้มปากตัวเองแน่น ก่อนจะวางดินสอในมือลง แล้วหันกลับมาถามเขาด้วยสายตาที่ตัดพ้ออย่างน้อยใจ

ทำไมเขาต้องรอให้เธอถามด้วยล่ะ เขาควรจะพูดอธิบายให้เธอฟังไม่ใช่เหรอ.. ทั้งที่เขาก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเธอน้อยใจเขาเรื่องอะไร

"....." 

ไม่มีคำพูดตอบกลับจากเขา เธอจึงหันมาทำงานตัวเองต่อ ที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังวาดหรือเขียนอะไร เพราะในหัวสมองตอนนี้มีแต่เรื่องเขาเต็มไปหมด ถ้าเขาไม่พูดอะไรออกมา เธอคงได้อกแตกตายแน่ๆ

พรึบ!

อยู่ๆไต้ฝุ่นก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทันที ก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าเธอ แล้วเอ่ยสั่งกึ่งบังคับ

"ลุกขึ้น"

"....." เจ้าขาถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ เมื่ออยู่ๆเขาก็ยื่นมือมาตรงหน้า แล้วสั่งให้เธอลุกขึ้นยืน

"ถ้าไม่ลุกจะอุ้มแล้วนะ" เขาบอกอีกครั้งเมื่อเธอยังนั่งนิ่งไม่ยอมลุกตามที่เขาบอก

"อยากให้ลุกไปไหนก็อุ้มไปสิ อุ้มไปเลย!" เสียงเล็กโวยวายออกมาอย่างประชดประชันด้วยความไม่พอใจ เขาควรจะอธิบาย ไม่ใช่อยู่ดีๆก็มาบังคับให้เธอลุกขึ้นแบบนี้

"อ๊ะ! ละ..ลุกแล้ว! ปล่อย" เธอรีบดันแผงอกแกร่งของเขาไว้ทันที ที่เขาย่อตัวลงทำท่าจะอุ้มเธอจริงๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจนัก

"จะพาไปไหน"

"หาความจริง" พูดแค่นั้นเขาก็จับมือเธอไว้แน่น แล้วดึงให้เดินตามออกมาจากห้องทันที

เขาเดินจูงมือเธอพามาที่ห้องตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปข้างในทันทีที่มาถึงอย่างไม่รอช้า

แกร๊ก!

"กลับมาแล้วเหรอ"

และทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องตัวเอง ก็มีเสียงทักทายกลับมาทันที และเป็นเสียงที่เจ้าขาเองก็จำได้ดีว่าใคร แม้จะเพิ่งเคยเจอกันวันนี้วันแรกก็ตาม แล้วคำถามที่ยังค้างคาใจเธอมาตั้งแต่บ่าย ก็ยังคงวิ่งวุ่นในหัวเธอไม่หยุด พวกเขาสองคน..เป็นอะไรกันงั้นเหรอ

หมับ!

"ไม่.. ไม่เข้า" มือเล็กอีกข้างรีบคว้าขอบประตูไว้แน่น ก่อนจะบอกเสียงสั่นพร้อมส่ายหน้าไปมา เมื่อเขากำลังจะพาเธอเดินเข้าไปในห้อง ห้องที่มีผู้หญิงอีกคนอยู่ในนั้น แถมยังมองมาที่เธอกับเขาด้วยใบหน้านิ่งๆอีก

"เจ้าขา" ไต้ฝุ่นกดเสียงต่ำเอ่ยเรียกชื่อเธอออกมา เมื่อเธอไม่ยอมเดินเข้ามาในห้องง่ายๆ

"ไม่เข้าไปนะ" เจ้าขาเงยหน้าขึ้นบอกน้ำตาคลอเบ้าพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย

ทำไมเขาถึงอยากให้เธอเข้าไปนัก ทั้งที่ในห้องเขาก็มีอีกคน เขาทำแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน

"มันไม่มีอะไรเลย" ไต้ฝุ่นถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหันมาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง

แต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงของเขา ก็ไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้น แล้วยอมเดินเข้าไปในห้องกับเขาได้เลย

"มีแฟนแล้วมายุ่งกับเค้าทำไม มาทำให้เค้าขาดไม่ได้ทำไม..ฮึก!" เสียงเล็กบอกอย่างตัดพ้อ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาช้าๆ

เขาไม่อธิบายอะไรเลย ทั้งเรื่องที่ไปรับกันที่มหา'ลัย เรื่องไม่ตอบไลน์ และไหนจะเรื่องรูปที่เขาโพสต์รูปกันลงกลางไอจีอีก เขาไม่อธิบายอะไรเลย แถมยังจะพาเธอเข้าไปในห้องที่มีอีกคนอยู่ในนั้นอีก

"ไปกันใหญ่แล้วเจ้าขา" ไต้ฝุ่นบอกพร้อมเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ และยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะตวัดสายตาหันกลับไปมองคนที่อยู่ในห้อง ที่ตอนนี้กำลังฉีกยิ้มหวานส่งมาให้จนตาหยี

"ยัยบ้านั้นไม่ใช่แฟนฉัน"

…