บทที่ 4 ข้าวแกงกะหรี่

วันต่อมา

@มหา'ลัย

11 : 35 am

"กว่าจะปล่อย"

ทันทีที่อาจารย์ปล่อยหลังจากสอนเสร็จ เสียงของใบหม่อน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเจ้าขาก็บ่นขึ้นทันทีพร้อมเก็บของลงกระเป๋าไปด้วย

"ไปหาไรกินไหม ตอนนี้หิวมาก" เจ้าขาเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เธอเก็บของลงกระเป๋าเสร็จ

เพราะเมื่อเช้าเธอดันตื่นสาย จนมาเรียนแทบไม่ทัน เลยไม่มีเวลาได้หาอะไรทานรองท้องก่อนมาเรียน แถมคนที่นอนกกกอดทั้งคืนดันไม่ยอมปลุก โดยที่เขาให้เหตุผลว่า เธอยังป่วยอยู่ไม่อยากให้มาเรียน แต่เพราะวันนี้เธอมีประชุม เกี่ยวกับงานแฟชั่นโชว์ของสาขาที่จัดขึ้นทุกๆปี เลยต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองตัวรุ่มๆ อยู่บ้างก็ตาม

"โรงอาหารคณะไหม? ขี้เกียจออกไปข้างนอก" ใบหม่อนเอ่ยพูดขึ้น เพราะช่วงบ่ายมีประชุมที่คณะต่อ เลยไม่อยากจะออกไปข้างนอกให้วุ่นวาย

"งั้นไป" เจ้าขาเองก็ตอบรับพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเดินควงแขนกันกับเพื่อน ไปที่โรงอาหารของคณะทันทีที่พูดจบ

@โรงอาหาร

"เอาข้าวแกงกะหรี่ค่ะ" เสียงเล็กเอ่ยสั่งอาหารด้วยรอยยิ้มบาง เมื่อเดินมาถึงร้านประจำที่เธอกินแทบทุกวัน

"แป๊บนะลูก" เจ้าของร้านเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มเช่นกันกับเธอ

ในระหว่างที่ยืนรอข้าวที่สั่ง เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นคร่าเวลาไปพลางๆ ก่อนจะอมยิ้มให้กับข้อความที่ปรากฎบนหน้าจอตั้งแต่ที่ยังไม่ทันได้ปลดล็อก

typhoon : กินข้าวกินยาด้วย ถ้าดื้อจะโดนจับฉีดยา

"ข้าวได้แล้วลูก"

ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบกลับข้อความของเขา เสียงป้าเจ้าของร้านข้าวก็ดังขึ้นมาพอดี ทำให้เธอต้องเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าอย่างเดิม แล้วหันกลับไปรับเอาข้าวที่สั่งไว้

"เลือกกินได้เหมาะกับตัวเองดีนะ"

ยังไม่ทันที่เธอจะได้หันหลังกลับ ก็มีเสียงที่สุดแสนจะคุ้นเคย และน่าเบื่อดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

"....." เจ้าขาหันกลับไปมองนิ่งๆ โดยที่ไม่ต่อปากต่อคำอะไร ทำเหมือนไม่ได้ยิน ราวกับว่าคนที่ทักทายเธอเมื่อกี้ เป็นเพียงแค่ธาตุอากาศสำหรับเธอเท่านั้น

"มารยาทสะกดเป็นไหมคะน้องเจ้าขา รุ่นพี่กำลังพูดด้วยทำไมไม่ตอบคะ" เธอเอ่ยออกมาอีกครั้ง พร้อมกับกอดอกจ้องมองไปที่เจ้าขาอย่างไม่พอใจ เมื่อถูกเงียบใส่

"คนมีมารยาท.. เขาจะไม่มาหาเรื่องคนอื่นก่อนนะคะพี่ทิชา" เจ้าขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน ที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจไม่น้อย ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีที่พูดจบ

หมับ!

แต่เดินได้ไม่ถึงสองก้าว เธอก็ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อถูก ทิชา รุ่นพี่ปีสาม คว้าแขนไว้อย่างแรง ทำเอาข้าวในจานกระเด็นหกเละมือเละแขนของเธอไปหมด แถมยังกระเด็นโดนเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดของอีกหลายจุด

"อุ้ย! โทษทีนะพี่คงจะคว้าแรงไปหน่อย" ทิชายกมือขึ้นป้องปากทำท่าทางตกใจอย่างมีจริต

ท่าทีของทิชาทำเอาเจ้าขาถึงกับมองบนอย่างเบื่อหน่ายกับมุกเดิมๆ ที่คนตรงหน้าเธอใช้มาตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาเรียนที่นี่ จนตอนนี้ก็ยังใช้มุกนี้อยู่ เธอก็อยู่ของเธอดีๆ ไม่เคยไปหาเรื่องใคร แต่ทิชาก็มักจะเข้ามาพูดแซะ และหาเรื่องเธออยู่ประจำ

"เดี๋ยวพี่สั่งให้ใหม่นะคะ" พูดจบทิชาก็หันไปสั่งข้าวกับป้าเจ้าของร้านทันที

"ป้าคะ เอาข้าวแกง..กะหรี่! ให้น้องเจ้าขาใหม่ด้วยนะคะ พอดีว่ากะ.. อุ้ย! ข้าวแกงกะหรี่น้องหกค่ะ"

เจ้าขาได้แต่ยืนนิ่งๆ ให้ทิชาพูดกระแทกแดกดันใส่อย่างไม่โต้ตอบอะไร ไม่ใช่ว่ากลัวหรือสู้ไม่ได้ แค่เบื่อที่จะมีเรื่องกับคนแบบนี้ แถมวันนี้เธอยังพลังน้อย เพราะยังมีไข้อยู่ด้วย เลยไม่อยากสนใจ แต่ถ้าเป็นวันอื่นๆ ทิชาคงไม่ได้มายืนเหยียดยิ้ม พูดกระแทกแดกดันใส่เธออยู่แบบนี้หรอก

พรึบ!

"กรี๊ดดดด!"

จานข้าวในมือของเจ้าขาถูกแย่งไปอย่างเร็ว ก่อนที่ข้าวแกงกะหรี่ที่เหลืออยู่ในจาน จะไปเละอยู่บนหัวของทิชาทันทีด้วยฝีมือของใบหม่อน

"ป้าคะ! แกงกะหรี่ให้พี่ทิชาเลยนะคะ สงสัยจะหิวมากถึงได้เที่ยวเห่าขอข้าวคนอื่นเขาไปทั่วแบบนี้" ใบหม่อนหันไปตะโกนบอกป้าเจ้าของร้าน แล้ววางจานในมือลงที่โต๊ะใกล้ๆ

"แก! อีใบหม่อน!" ทิชากรีดร้องลั่น แล้วหันมาชี้หน้าใบหม่อนด้วยความโกรธจัด

"ทำไมเหรอ? อีทิชา!" ใบหม่อนเองก็ลอยหน้าลอยตาตอบออกไปอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นถึงรุ่นพี่ในคณะก็ตาม 

"พวกแก!" 

ทิชาชี้หน้าเจ้าขาและใบหม่อนสลับกันไปมาอยู่แบบนั้น และเหมือนจะเริ่มอาย ที่สภาพตัวเองนั้นเละเทะไปด้วยข้าวแกงกะหรี่

"กรี๊ดดดดดด!"

เมื่อทำอะไรไม่ได้ เสียงกรีดร้องแสบแก้วหูของทิชาก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารด้วยความอายไม่น้อย

"แสบแก้วหูชะมัด" ใบหม่อนบ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะเอามือที่ปิดหูอยู่ลง

"ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนไหม ค่อยไปหาอะไรกินข้างนอกแทน" ใบหม่อนบอก พลางมองสภาพของเพื่อนรัก ที่ก็แทบจะไม่ต่างจากทิชาเท่าไหร่นัก

"ไม่เอาแกงกะหรี่แล้วนะ" เจ้าขาพยักหน้ารับ พร้อมกับเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง

"ทำไม อยากกินไม่ใช่หรือไง"

"เห็นบนหัวทิชาแล้วกินไม่ลง" เธอเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินควงแขนใบหม่อนออกมาจากโรงอาหารทันที

ติ๊ง~

typhoon : ตัวแสบ

ระหว่างที่เจ้าขากับใบหม่อน กำลังเดินไปที่รถของใบหม่อน เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชันไลน์ของเธอก็ดังขึ้นมา ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดดู และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อคนที่ไลน์มาคือไต้ฝุ่น

jaokha : ก็เขามาหาเรื่องก่อน

เธอพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันที ที่กดเข้ามาอ่าน ถ้าข่าวเธอถึงหูเขาเร็วขนาดนี้ ป่านนี้เพจมอคงขึ้นรูปเธอเต็มไปหมดแล้วแน่ๆ

typhoon : ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม

jaokha : เจ็บ..

typhoon : เจ็บตรงไหน ไปหาหมอไหม จะรีบไปรับ

พอเธอบอกว่าเจ็บ ข้อความที่ถูกส่งกลับมาทำเอาเธออมยิ้มขึ้นมาทันที กับความห่วงใยที่เขามีให้

jaokha : เจ็บใจที่ไม่ได้ตบเขาด้วย

typhoon : เจ้าขา

jaokha : ขาาาา~

"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้นแหละ เร็วๆ" 

เสียงที่ตะโกนขึ้นมา ทำให้เจ้าขารีบเงยหน้าขึ้นมองทันที ก่อนจะเห็นใบหม่อนยืนเท้าเอวอยู่ข้างรถ กำลังจ้องมาที่เธออย่างเอาเรื่อง

เวลาที่คุยกับไต้ฝุ่นทีไร เธอเหมือนจะหลุดเข้าไปในโลกอีกใบ จนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย จนบางทีเวลาเรียนต้องได้ปิดเครื่องไว้ ไม่งั้นคงเรียนไม่รู้เรื่อง

"ขี้บ่นจัง" เสียงเล็กของเจ้าขาว่าให้เพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก พร้อมกับรีบเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ

"อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร" ใบหม่อนตวัดสายตาจ้องมองเพื่อนอย่างจับผิด ที่พักหลังมานี้ เพื่อนทำตัวเหมือนคนมีความรัก

"อะไร" เจ้าขาเอียงคอถามอย่างสงสัย

"คนในโทรศัพท์แกไง ถ้ารู้จะตบให้สักที ที่ชอบทำให้แกหลุดไปอีกโลก" ใบหม่อนบ่นออกมาไม่หยุดก่อนจะขับรถมุ่งหน้าออกไปจากรั้วมหา'ลัย เพื่อไปหาอะไรกินข้างนอกแทน

"ฉันว่าแกไม่กล้านะ" เจ้าขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

"อย่าให้รู้แล้วกัน"

และบทสนทนาที่ไร้สาระต่างๆนาๆ ของเจ้าขากับใบหม่อนก็ดังขึ้นไม่หยุดตลอดทางที่ขับรถออกมา และที่ที่พวกเธอจะไปก็คงหนีไม่พ้นห้างสรรพสินค้า ที่อยู่ใกล้ๆกับมหา'ลัย

@ห้างสรรพสินค้า

"ขอเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป" เจ้าขาหันมาบอกเพื่อนรักอย่างใบหม่อน หลังจากที่ก้าวออกมาจากร้านอาหาร ที่เพิ่งจะทานข้าวกันเสร็จ 

"งั้นฉันไปรอที่รถนะ" ใบหม่อนบอก

เจ้าขาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินแยกกับเพื่อนไปคนล่ะทางทันที

ตุ้บ!

"อะ! ขอโทษค่ะ" เสียงเล็กของเจ้าขารีบเอ่ยขอโทษออกมาทันที เมื่อเธอมัวแต่ก้มดูโทรศัพท์ จนไม่ทันได้ดูทาง ทำให้เดินชนเข้ากับใครก็ไม่รู้ จนเธอคนนั้นล้มลงไปกับพื้น

"ไม่เป็นไรค่ะ" เธอคนนั้นบอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง และยันตัวลุกขึ้นจากพื้น

"ขอโทษจริงๆนะคะ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" เจ้าขาเอ่ยขอโทษอีกครั้งอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะถามคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง แม้จะล้มไม่แรงแต่ก็น่าจะเจ็บไม่อยู่ไม่น้อย 

"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เจ็บสะโพกนิดหน่อย"

"ไปหาหมอไหมคะ" 

"ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ขอตัวนะคะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้นด้วยท่าทางที่ดูรีบร้อน

ทำเอาเจ้าขาได้แต่มองตามหลังอย่างงุนงง ก่อนที่เธอเองจะรีบเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เพื่อรีบกลับไปประชุมที่คณะต่อ เพราะนี้ก็ใกล้ได้เวลาแล้ว

ติ๊ง~

typhoon : ไปทำงานห้องไอ้เจนะ กลับแล้วบอกด้วย

ในระหว่างที่เจ้าขากำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ ก็มีเสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชันไลน์ดังขึ้น พร้อมข้อความที่มาจากไต้ฝุ่น ทำให้เธอต้องหยุดเดินเพื่อพิมพ์ข้อความตอบเขากลับไปทันที

jaokha : อย่าเกเรนะคะ

typhoon : บอกตัวเองเถอะ

ข้อความที่เธอส่งไป ถูกเปิดอ่านและตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาเธออมยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วรีบเดินไปหาใบหม่อนที่รถ ไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะบ่นเธอไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ เพราะนี่ก็ใหล้ถึงเวลาเข้าประชุมของคณะแล้วด้วย

…