ละครฉากใหญ่

ตอนที่ 2

ละครฉากใหญ่

พิธีผูกข้อไม้ข้อมือถูกจัดขึ้นอย่างเร่งด่วนตามความต้องการของมานพหลังจากที่ทั้งรัชชานนท์และบัวบูชาได้คุยข้อตกลงกันแล้วว่าหญิงสาวจะเป็นเมียของเขาแค่เฉพาะเวลาที่เขาอยู่ที่ไร่แห่งนี้จะไม่มีการจดทะเบียนสมรสไม่มีงานแต่งงานนอกจากที่ชายหนุ่มได้บอกกับบิดาไว้เขายังได้ขอให้บัวบูชาปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้คนรอบตัวของเขารับรู้ว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกัน

“คุณจะไปไหน”

ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาวที่กำลังจะเดินออกจากห้องทั้งที่ตอนนี้ทั้งคู่ถูกส่งตัวเข้าหอซึ่งมันไม่ควรจะมีใครออกไปจากเรือนหอในเวลานี้

“บัวจะไปหานมอุ่น ๆ มาให้คุณนนท์กินค่ะ”

บัวบูชาหันมาตอบเสียงสั่นเพราะตั้งแต่รัชชานนท์กลับมาจากต่างประเทศและรับรู้ว่าพ่อของเขาต้องการให้แต่งงานกับหญิงสาวก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะพูดดีกับเธอจึงทำให้บัวบูชารู้สึกทั้งกลัวและเกรงใจผู้ชายตรงหน้า

“วันนี้ไม่ใช่วันที่คุณจะต้องมาบริการอะไรผม มานั่งนี่สิเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”

รัชชานนท์ใช้มือตีลงไปที่ที่นอนเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาต้องการให้เธอมานั่งข้างๆด้วยท่าทางที่จริงจัง

“บัวนั่งได้จริงๆหรือคะ”

คนตัวเล็กแทบจะไม่กล้าขยับตัว สำหรับชีวิตของเธอแล้วมีแค่เพียงแม่ที่เธอมีโอกาสได้ใกล้ชิดนอกนั้นเธอก็ไม่เคยปล่อยตัวเองให้ไปสนิทสนมกับใคร วันนี้เธอต้องอยู่ในห้องนอนแค่เพียงลำพังกับผู้ชายที่เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยจึงทำให้รู้สึกประหม่ากลัวไปหมด

“ในสายตาของคนอื่นคุณอาจจะเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกรำคาญ ท่าทางกล้าๆกลัวๆของคุณ เราต้องอยู่กันไปอีกนานถ้ายังไม่คุ้นเคยก็รีบคุ้นเคยซะไม่อย่างนั้นคุณคงจะทุกข์ไปตลอด”

รัชชานนท์พูดด้วยความหงุดหงิดเพราะเขารู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมชาติในตัวบัวบูชา ชายหนุ่มเคยแอบเห็นเวลาที่หญิงสาวอยู่กับบรรดาเมียคนงานในไร่เธอมักจะเป็นคนยิ้มแย้มสนุกสนานแต่ทำไมเวลาที่เธอกับเขาเจอหน้ากันบัวบูชามักจะเปลี่ยนกลายเป็นคนเงียบไม่กล้าแม้แต่จะสบตา มันทำให้เขารู้สึกถึงความไม่เป็นตัวตนของเธอ

“บัวขอโทษค่ะ”

“คำขอโทษนี่ก็เหมือนกันใช้จนน่าเบื่อมาก ถ้าอะไรที่คุณไม่ได้ผิดไม่จำเป็นต้องขอโทษก็ได้ ตอนนี้เราสองคนก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันแล้วถึงจะไม่มีใครรู้แต่อย่างน้อยคนงานที่ไร่ทุกคนก็รู้เรื่องนี้ดังนั้นทำตัวให้สมกับเป็นเมียผมด้วย”

รัชชานนท์ถอนหายใจเพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดที่เขาเรียกเธอมานั่งข้างๆเพราะต้องการจะตกลงในรายละเอียดของการอยู่ด้วยกัน

“ที่ผมยอมรับคุณเป็นเมียเพราะต้องการให้ คุณพ่อสบายใจแต่เราสองคนต้องร่วมกันเล่นละครให้สมจริง ผมจะกลับมาอยู่ที่ไร่ทุกสัปดาห์ส่วนจะกี่วันคงแล้วแต่ว่างานช่วงนั้นยุ่งมากไหม เมื่อไหร่ที่ผมไปกรุงเทพฯที่นั่นผมจะคือคนโสดแต่เมื่อกลับมาที่ไร่ผมก็จะให้เกียรติคุณในฐานะภรรยา หน้าที่ของคุณคือช่วยน้าบุญตาดูแลพ่อของผมให้ดีที่สุด ส่วนงานที่ไร่ผมก็จะค่อยๆสอนเผื่อบางทีติดธุระที่บริษัทคุณจะได้ช่วยทำหน้าที่แทน”