บทที่ 2 มิส (ซิส) โรซาลินซ์ 3

“หึ!”

โรซาลินซ์หัวเราะออกมาคำหนึ่ง ด้วยหญิงสาวรู้สึกขบขันในโชคชะตา สองปีก่อนเธอเข้าออกคฤหาสน์พีมาเวร่าทุกอาทิตย์ เพื่อไปสอนภาษาเยอรมันให้หนูพิ้งค์ แต่เธอกลับไม่เคยได้เห็นอาโรมตัวจริงของหนูพิ้งค์เลยสักครั้ง

เธอเคยเห็นหน้าตาของเขาผ่านภาพถ่ายที่ถูกตั้งไว้ตามมุมต่างๆ ของคฤหาสน์พีมาเวร่า ทั้งๆ เธอเองก็แอบคิดไปล่วงหน้าแล้วหลายครั้งว่า ถ้าเธอเจอเขาจริงๆ ขึ้นมาเธอจะทำหน้ายังไง

จนกระทั่งถึงวันแต่งงานของพี่ชายของเขา เธอได้รับเชิญไปร่วมงานในฐานะครูสอนพิเศษของหนูพิ้งค์ วันนั้นเธอได้เห็นใบหน้าและตัวตนจริงๆ เขาเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นมาราวสองเดือนเธอก็หมดหน้าที่ในการสอนพิเศษให้หนูพิ้งค์ ทำให้เธอหมดโอกาสที่จะได้เจอกับเขาอีก...จนกระทั่งเมื่อคืนที่ผ่านมา

“บ้าไปแล้วโรซาลินซ์...เธอมันบ้าไปแล้ว!”

หญิงสาวเอ่ยพึมพำกับตัวเองก่อนจะหลับตาลงและหลับใหลไปในที่สุด โดยที่เธอไม่มีทางรับรู้เลยว่า ผู้ชายคนที่เธอปรามาสว่าเป็นคนที่เห็นแก่ตัว กำลังตามหาเธอแทบจะทุกซอกทุกมุมของอังกฤษอยู่แล้ว

“ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลยเหรอเลโอ?”

โรมิโอเอ่ยถามเลขาพี่ชายอีกครั้ง หลังจากเขาขอให้อีกฝ่ายช่วยตามหาโรซาลินซ์เมื่อช่วงบ่าย จนกระทั่งเวลานี้ที่เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว ทว่าเลโอกลับยังไม่พบเบาะแสใดๆ ของคนที่เขากำลังร้อนใจตามหามารายงานให้ฟังเลยแม้เพียงเล็กน้อย

“คนของเรากำลังตามหาเธออยู่ครับ ผมว่าคุณโรมใจเย็นๆ ก่อน อีกไม่นานต้องได้เรื่องแน่ๆ”

เลโอเอ่ยตอบน้องชายเจ้านายขณะที่เดินมาส่งอีกฝ่ายที่หน้าบ้าน และรอให้คนขับรถไปเลื่อนรถของโรมิโอจากโรงรถมาส่งให้ที่นี่

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะทนใจเย็นได้นะเลโอ”

โรมิโอว่าแล้วถอนหายใจทิ้ง ในขณะที่เลโอนั้นถึงกับต้องกลั้นขำไว้อย่างสุดฤทธิ์ ด้วยเพราะความจริงแล้วลูกน้องของเขาส่งโลเคชั่นที่อยู่ของหญิงสาวที่ชื่อโรซาลินซ์ เดรโกริค มาให้เขาตั้งแต่สี่ชั่วโมงก่อนแล้ว

ทว่าเขาก็ยังคงลีลาและกลั่นแกล้งน้องชายเจ้านายต่อไป ด้วยเหตุเพราะหมั่นไส้คนคลั่งรักสาว รอจนทานอาหารเย็นเสร็จก็ไม่คิดจะบอก จนกระทั่งถึงตอนนี้…

“แล้วคุณโรมจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ คนของเราก็กำลังสืบหาอยู่ ลอนดอนก็ไม่ใช่เมืองเล็กๆ ผมว่าวันนี้คุณโรมกลับไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้เช้าอาจจะมีข่าวดี”

เลโอทำทีเอ่ยบอกน้องชายเจ้านายด้วยความห่วงใย ทว่าในใจกลับเริ่มหมดความอดทนที่ต้องกลั้นขำ ผู้ชายบ้านนี้มีความรักทีไร แต่ละคนรับมือยากๆ ทั้งนั้น จะมีก็แต่ทายาทคนสุดท้องนี่แหละ ที่คนอย่างเลโอพอจะกลั่นแกล้งได้บ้าง

ทว่าความสนุกที่ได้กลั่นแกล้งคนอื่นกลับอยู่ได้ไม่นาน เมื่อมือซ้ายของครูซอย่างลุคขับรถเข้ามาภายในคฤหาสน์ทาดิโอ ก่อนจะเดินเข้ามาหาคนทั้งสองที่ยืนคุยกันอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับของเขา

ทว่าวาจาที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมานั้น กลับทำให้คนที่ยืนยิ้มหน้าเป็นอย่างเลโอถึงกับต้องสาปส่ง

“คุณโรมยังไม่กลับอีกเหรอครับ”

“กำลังจะกลับแล้วล่ะ”

“ไหนเลโอบอกว่าคุณโรมติดสาว รีบให้คนของเราที่คลับหาที่อยู่เธอให้เป็นการด่วน ผมก็คิดไว้แล้วว่าคงจะไม่ได้เห็นหน้าคุณโรมอีกนาน เพราะคุณโรมต้องคลุกตัวอยู่ที่บ้านสาวแน่ๆ”

“คลุกตัวอะไร? บ้านเธออยู่ไหนยังไม่รู้เลย”

“อ่าว? นี่เลโอยังไม่ส่งที่อยู่คุณโรซาลินซ์ให้อีกเหรอครับ” ลุคเอ่ยถามด้วยสีหน้างง “จำได้ว่าผมส่งที่อยู่เธอมาให้ตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้ว”

“...”

โรมิโอหันขวับไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะส่งสายตาคาดโทษที่มีอานุภาพรุนแรงราวกับระเบิดปรมาณูไปให้

“หมายความว่ายังไงเลโอ?”

“...” เห็นสายตาน้องชายเจ้านายแล้วเลโอก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ

“เดี๋ยวผมส่งให้คุณโรมเองครับ เธอพักอยู่ไม่ไกลกับมหาวิทยาลัยพีมาเรีย ตอนนี้ผมส่งคนของเราคอยเฝ้าพื้นที่รอบๆ นั้นเอาไว้แล้ว รับรองว่าเธอหนีไปไหนไม่ได้และไม่คลาดสายตาแน่นอนครับ” ลุคเอ่ยอาสาขึ้นด้วยความหวังดี ทว่าความหวังดีนั้นกลับกำลังจะฆ่าเพื่อนของเขาอย่างเลโอเสียแล้ว

“คือจริงๆ แล้วผมกะจะแกล้งคุณโรมครับ คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยบอกก็ยังไม่สาย” เลโอเอ่ยบอกเสียงอ่อย

ทว่าคนที่มีอารมณ์โกรธไปแล้วกลับไม่คิดจะรับฟังคำอธิบายของอีกฝ่าย

“นายเห็นเรื่องร้อนใจของฉันเป็นเรื่องตลกเหรอเลโอ!?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณโรม ผมแค่...”

เลโอยังพูดไม่ทันจบ อีกทั้งยังไม่ทันได้เอ่ยคำขอโทษ โรมิโอก็เดินขึ้นรถไปด้วยความหุนหัน ก่อนจะขับออกไปด้วยความรวดเร็ว

ลุคมองตามคนใจร้อน ก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้มีสีหน้าย่ำแย่เสียยิ่งกว่าคนถ่ายท้องมาทั้งคืนซะอีก

“เล่นอะไรไม่เข้าท่า” ลุคว่าแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เลโอยืนอยู่หน้าบ้านคนเดียวด้วยอารมณ์หดหู่และรู้สึกผิด

ความอิจฉาริษยาผู้อื่น ไม่เคยทำให้ตัวเองได้ดีมีความสุขจริงๆ

เลโอได้แต่โอดครวญในใจพร้อมกับยอมรับในชะตากรรมอันโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองในไม่ช้านี้...