บทที่ 2 มิส (ซิส) โรซาลินซ์ 1

โรซาลินซ์กลับมาถึงห้องพักของเธอตอนบ่ายโมงเศษๆ หญิงสาววางกระเป๋าถือลงบนโต๊ะกินข้าวตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำออกมาดื่ม มือเรียวจัดการแกะยาคุมฉุกเฉินสองเม็ดออกจากแผงแล้วโยนเข้าปากไปพร้อมกันจากนั้นก็ดื่มน้ำตามอีกจนหมดขวด

“ไอ้ผู้ชายบัดซบ อย่าให้เจอหน้าอีกนะ ไม่อย่างนั้นจะเล่นงานให้หนักๆ เลย!”

ร่างโปร่งเอ่ยปากบ่นชายหนุ่มไปอย่างนั้น ทั้งที่จริงแล้วหากเธอคิดจะเอาเรื่องหรือเล่นงานเขาจริงๆ แค่เธอนั่งแท็กซี่ตรงไปที่คฤหาสน์พีมาเวร่า แล้วบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้คุณหญิงมาเรียฟัง เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น เธอเชื่อว่าเรื่องวุ่นๆ จะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน

แต่พอมาลองใช้สมองไตร่ตรองดูดีๆ อย่างถี่ถ้วน โรซาลินซ์ก็พบว่าวิธีการนั้นไม่ใช่วิธีการที่ดีเท่าไหร่

คนเห็นแก่ตัวอย่างโรมิโอ ไม่มีทางที่เขาจะยอมปล่อยให้ตัวเองถูกเล่นงานแน่ๆ ดีไม่ดีถ้าเรื่องเล็กน้อยนี่เข้าหูพี่ชายของเขา คนที่จะถูกอุ้มหายตัวไปจะกลายเป็นเธอเสียมากกว่า

แต่บางที...การหายตัวไปเลยก็ดีเหมือนกัน เธอจะได้ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับคนพวกนั้นอีก

คิดถึงเรื่องราวในอดีตแล้วหญิงสาวก็ล้มตัวลงบนโซฟา ความคิดที่ว่าหากวันนี้พ่อกับแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ชีวิตน้อยๆ ของเธอก็คงไม่ต้องพบเจอกับอะไรแบบนี้ เรื่องราวบ้าๆ นี่ก็คงไม่หวนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง

โรซาลินซ์เป็นคนเยอรมันโดยกำเนิด เธอเกิดและโตที่เบอร์ลินจนกระทั่งเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับพ่อแม่ของเธอ จึงได้ย้ายมาอยู่กับป้าผู้เป็นพี่สาวของพ่อที่อังกฤษ ด้วยเพราะเรื่องเลวร้ายที่ว่าคือพ่อกับแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตพร้อมกันทั้งคู่

เหตุการณ์ในครั้งนั้นนอกจากเธอจะเสียพ่อกับแม่ไปแล้ว ตากับยายของเธอที่รู้เรื่องพ่อกับแม่ของเธอเข้าก็เกิดการตั้งรับไม่ทัน ทั้งสองมีอาการหัวใจวายเฉียบพลันและเสียชีวิตในเวลาต่อมา

ส่วนปู่กับย่าของเธอนั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังอายุไม่ถึงสองขวบ ดังนั้นโรซาลินซ์จึงต้องมาอาศัยอยู่กับป้าที่อังกฤษอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะป้าถือเป็นญาติสายเลือดตรงคนเดียวที่เธอเหลืออยู่บนโลกใบนี้ของเธอ

ทว่าชีวิตหลังจากนั้นของเธอก็ใช่ว่าจะมีความสุข ป้าของเธอไม่เคยต้องการรับเธอมาเลี้ยง แต่ด้วยเหตุผลทางกฎหมาย รวมไปถึงเงินประกันของพ่อกับแม่เธอ ป้าของเธอจึงต้องรับเธอมาเลี้ยงพร้อมกับรับเป็นบุตรบุญธรรมด้วยความจำใจ

ป้าของเธอไม่ได้ทำงาน หล่อนเป็นแม่บ้านเต็มตัว อีกทั้งตอนนั้นหล่อนยังมีลูกชายที่อายุมากกว่าเธอหนึ่งปีให้ต้องเลี้ยงดู ลุงเขยของเธอมีอาชีพเป็นพนักงานบริษัท ความเป็นอยู่ของครอบครัวนี้นับว่าเป็นครอบครัวธรรมดาที่มีฐานะปานกลาง

ทว่าหลังจากได้เงินประกันชีวิตของพ่อกับแม่เธอ ครอบครัวธรรมดาๆ ครอบครัวนี้ก็กลายเป็นครอบครัวที่ลืมตาอ้าปากได้ ถึงขั้นมีฐานะขึ้นมาในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

แต่มีฐานะดีขึ้นแล้วอย่างไร?

ในเมื่อครอบครัวนั้นปฏิบัติกับเธอราวกับว่าเธอเป็นเพียงเด็กรับใช้คนหนึ่ง

และที่ร้ายแรงไปกว่านั้น คือตอนเธออายุสิบขวบโรซาลินซ์เคยถูกผู้เป็นลุงเขยพยายามจะล่วงเกินเธอ ทว่าโชคดีที่ตอนนั้นเพื่อนบ้านเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน เพราะสถานที่เกิดเหตุในตอนนั้นคือสวนหลังบ้าน เพื่อนบ้านที่เป็นแม่ของดาโกต้า ที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอเข้ามาช่วยไว้ได้ทันชนิดที่เรียกได้ว่าเธอรอดจากการตกนรกทั้งเป็นมาได้อย่างฉิวเฉียด

เธอพยายามบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นป้า ทว่าผลตอบรับที่ได้กลับมาคือข้อกล่าวหาที่ว่าเธอยั่วยุผู้เป็นลุงเขย ซ้ำเธอยังถูกผู้เป็นป้าทุบตีทำร้ายร่างกายอีก

โรซาลินซ์ในวัยสิบขวบต้องพบเจอกับความทรมานอยู่อย่างนั้นราวหนึ่งอาทิตย์ กระทั่งมีเจ้าหน้าที่คุ้มครองสิทธิเสรีภาพเด็กของมาหาป้าเธอถึงที่บ้าน หลังจากนั้นโรซาลินซ์ก็ถูกส่งตัวไปอยู่ที่สถานสงเคราะห์เลี้ยงเด็กกำพร้า

กระทั่งเธออายุสิบห้า โรซาลินซ์สอบชิงทุนของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งได้ จากนั้นเธอก็ได้ย้ายไปเรียนในโรงเรียนมัธยมในเครือของมหาวิทยาลัยแห่งนั้น ซึ่งเธอได้ทุนเรียนจนจบปริญญาตรีและตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกเพียงแค่เทอมเดียวเท่านั้น หญิงสาวก็จะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยดังกล่าว อันเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังอันดับต้นๆ ของอังกฤษและหลังจากนั้นเธอก็จะมาสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระตามใจตัวเองเสียที

ทว่า...เวรกรรมของเธอที่มีกับครอบครัวของป้าเหมือนจะยังไม่หมดไปจากกัน