ห่วงแต่ไม่ได้รัก(1)

ตอนที่ 3

ห่วงแต่ไม่ได้รัก

“ในแต่ละวันคุณจะให้ฉันทำอะไรบ้างคะ”

นับดาวไม่ได้แกล้งถามแต่เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอมีหน้าที่อะไรบ้างนอกจากบริการเขาบนเตียงเพื่อขัดดอก

“ทำตัวให้สวยให้หอมให้พร้อมต่อการที่ผมจะกลับมาจัดการคุณทุกคืนเท่านั้นก็พอ”

เมฆาหันมาตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบผู้ชนะเจ้าชู้ซึ่งเป็นสายตาที่เขาคิดว่ามันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับนับดาวและส่งต่อความรู้สึกนี้ไปสู่พนาผู้เป็นพ่อ

“คุณไม่ย้ำ ! ฉันรู้ตัวดีรับรองจะทำให้คุณกินจนไม่รู้จักอิ่ม”

นับดาวเลือกที่จะต่อปากต่อคำกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้ในเมื่อเขาไม่ให้เกียรติ เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้สึกอะไรกับ การพูดจาแบบนี้

“ทำเป็นปากดีสุดท้ายก็นอนแข็งทื่อ”

ชายหนุ่มจากที่ตั้งใจจะแค่พูดแหย่อารมณ์แต่เมื่อถูกอีกฝ่ายท้าทาย เขากลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังพ่ายแพ้

“ก็เพราะคุณไม่เก่งยังไงล่ะคะ ฉันถึงได้ไม่รู้สึกอะไรนอน ๆ ให้เสร็จๆไปก็เท่านั้น”

สิ้นเสียงคำพูดของนับดาวเมฆาก็เปลี่ยนใจจากพี่จะออกไปทำงานเป็นการวางกระเป๋าเอกสารถอดเสื้อสูทออกและจัดการกับเมียขัดดอกเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องยังมีอีกหลายท่าที่เธอยังไม่ได้ลอง

ความอ่อนโยนในค่ำคืนที่ผ่านมาแปรเปลี่ยนเป็นพายุแรงที่โหมด้วยไฟโมโห สัมผัสที่เคยทะนุถนอมกลายเป็นการกระชากผลักอีกฝ่ายอย่างรุนแรง สาวน้อยร่างบางรู้สึกเหมือนตัวเธอกำลังจะแหลกเหลวคามือของซาตานร้ายที่ทำเหมือนเธอไม่มีหัวใจ

เตียงนอนที่มันควรจะเป็นที่ที่มีความสุขที่สุด ตอนนี้มันกำลังมีเพียงแค่หยดน้ำตาและความเกลียดชัง นับดาวรู้สึกทรมานกับชีวิตที่เธอเองไม่มีทางเลือกแต่ในเมื่อทุกอย่างมันก็เดินมาถึงขั้นนี้แล้วเธอจึงจำใจได้แค่ยอมและปิดปากเงียบ

“จำไว้อย่าท้าทายคนอย่างผมอีก”

เมื่อได้ปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ภายในหัวใจหมดแล้วเมฆาก็รีบแต่งตัวออกไปทำงานเพราะถ้าขืนเขายังต้องอยู่ในห้องนี้ต่อไปสาวน้อยอาจจะแหลกคามือเขาได้อีก

รถยนต์คันหรูแล่นออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทิ้งไว้แค่เพียงร่องรอยของสงครามสวาทแห่งความรุนแรงไว้เบื้องหลัง เมฆาตั้งใจจะขับรถไปทำงานแต่สุดท้ายเขากลับเปลี่ยนใจเลือกที่จะขับรถไปหาดิเรกผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้เลือกที่จะไปถือศีลอยู่ที่วัดนอกเมือง

“มีเรื่องอะไรเครียดหรือเปล่าดูหน้าแล้วเหมือนคนไม่ค่อยสบายใจ”

ดิเรกตัดสินใจมาถือศีลอยู่ที่วัดได้เกือบครึ่งปีแล้วก่อนหน้านี้เขาทำหน้าที่ท่านประธานบริษัทดูแลกิจการทุกอย่างของครอบครัวความทุกข์จากการที่ต้องสูญเสียภรรยาไปกับอุบัติเหตุทำให้เขาตัดสินใจที่จะหันหาความสงบเพราะตัวเขาเองคิดว่าตัวเองคือส่วนหนึ่งของความผิดนั้น

“ใครบอกว่าผมไม่สบายใจ....กำลังมีเรื่องที่ดีใจต่างหากไว้ผมจะเล่าให้คุณพ่อฟังวันหลัง”

ชายสูงวัยในชุดนุ่งขาวห่มขาวมองหน้าลูกชายด้วยความตกใจเพราะเขาคิดว่าความสุขที่เมฆากำลังพูดถึงน่าจะหมายถึงเรื่องที่เขาคอยปลูกฝังลูกชายถึงความแค้นระหว่าง 2 ตระกูลมาโดยตลอด

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับครอบครัวของพานาหรือเปล่า”

ดิเรกถามด้วยเสียงเบาเพราะเขาเองไม่อยากพูดถึงชื่อนี้ถึงแม้จะพยายามทำใจและปลงกับเรื่องราวทั้งหมดแต่เขาก็ยังลืมไม่ได้

“พ่อมาถือศีล ผมไม่อยากให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนี้ทำให้คุณพ่อไม่ได้ทำอย่างที่ใจหวัง ไว้วันหน้าเราค่อยคุยเรื่องนี้กันนะครับ”

“คือพ่อ….”

ดิเรกกำลังจะพูดบางอย่างที่เขาเก็บซ่อนไว้ในหัวใจตัวเองมานานแต่กลับถูกลูกชายทัดทานเพราะเมฆาไม่อยากให้พ่อต้องมาวุ่นวายทางโลกอีกอยากให้บิดาได้ถือศีลครบตามที่ใจต้องการ

“คุณพ่อไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นนะครับทุกอย่างผมจะจัดการเองแค่ผมเห็นทุกวันนี้คุณพ่อมีความสุขไม่ว่าปัญหาอะไรจะยิ่งใหญ่แค่ไหนผมก็พร้อมจะสู้และผ่านมันไปให้ได้”

สองคนพ่อลูกพูดคุยกันอยู่เกือบชั่วโมงก่อนที่ดิเรกจะขอตัวไปช่วยหลวงตาที่วัดเตรียมสถานที่เพราะพรุ่งนี้จะมีคนจากกรุงเทพฯมาถือศีลเป็นจำนวนมาก

เมฆาตัดสินใจขับรถกลับบ้านทั้งที่วันนี้เขายังไม่ได้เข้าบริษัทเลยแต่ไม่รู้เหมือนกันทำไมเขารู้สึกเป็นห่วงผู้หญิงที่เขาย่ำยีหัวใจของเธอเพียงเพราะความโมโห