3

“มาทำไม”

“คุณป้าให้หนูนิ่มเอาปิ่นโตมาให้พี่เขตค่ะ” เด็กสาวยิ้มหวานช้อนสายตาขึ้นมอง ขณะยื่นปิ่นโตให้คนตรงหน้า

“แต่งตัวอะไรแบบนี้” เขาเหลือบมองการแต่งตัวของเธอ ก่อนทำเสียงดุเข้มใส่

“พี่เขตไม่ชอบการแต่งตัวของหนูนิ่มเหรอคะ” เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ใครๆ เขาก็แต่งกันแบบนี้ทั้งนั้น

“เสื้อเด็กหรือไง ตัวเล็กนิดเดียว แล้วกางเกงนั่นอีก โรงงานขาดผ้าหรือไง ทำไมมันสั้นขนาดนั้น เหมือนเย็บไม่เสร็จ” คนวิจารณ์เหลือบมองก่อนจะลอบกลืนน้ำลาย ยายเด็กนี่อ่อยเขาแน่ๆ แต่เขาไม่หลวมตัวง่ายๆ หรอก

“ใครๆ เขาก็แต่งกันแบบนี้นี่คะ แต่หนูนิ่มเข้าใจค่ะว่าพี่เขตอายุเยอะแล้ว อาจจะไม่คุ้นชินกับการแต่งตัวสมัยใหม่” เธอใช้ศัพท์จนเขาแก่งั่ก สุดเขตแยกเขี้ยวใส่ แต่ปรากฎว่าเธอเดินเข้าไปหาจานชามในห้องครัวเล็กๆ เสียแล้ว เขาเห็นก้นไหวๆ เห็นช่วงขายาวๆ โผล่หน้ามาอีกทีเห็น... นมล้วนๆ

สุดเขตเบือนหน้าหนี... นม

เห็นนมเด็กแล้วใจแกว่งทุกทีสิวะ!

“นมใหญ่เท่าลูกมะพร้าว”

“พี่เขตว่าอะไรนะคะ” เด็กสาวเอ่ยถามเพราะได้ยินเขาพูดไม่ชัด

“แต่งตัวแบบนี้อยากอ่อยผู้ชายว่างั้น” เขาแดกดัน เปลี่ยนเรื่องเฉไฉไปเรื่องอื่น เธออมยิ้มมองหน้าเขา คนถูกจ้องมองถึงกับไปไม่เป็น ก่อนจะทำหน้าบึ้งตึงกลบเกลื่อน

“พี่เขตคะ มากินข้าวกันดีกว่าค่ะ วันนี้มีฉูฉี่เต้าหู้ไข่ แกงรัญจวน ปีกไก่ทอด ไข่เจียวหมูสับ น้ำพริกแมงดากับผักลวกกะทิค่ะ” เธอจัดกับข้าวใส่จานให้เขาอย่างเรียบร้อย ก่อนเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ

รอยยิ้มเหมือนไม่ทุกข์ร้อนของเธอแม้จะโดนเขาตำหนิเรื่องชุดที่สวมใส่ ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดไม่น้อย แววตานั้นอีก เจ้าเล่ห์เหมือนรู้ทัน ทำให้สุดเขตทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย

“ถ้าเรียบร้อยก็ไปให้พ้นหน้าได้แล้ว” สุดเขตนั่งลงบนเก้าอี้ ในขณะที่เธอรินน้ำเย็นๆ ให้เขา

“ต้องรอเก็บสำรับกลับบ้านก่อนค่ะ” เธอบอกเขา ยิ้มแป้นให้ รอยยิ้มแบบนี้ทำให้เขาตาพร่า แต่หน็อย... อ่อยเขาละสิ ไม่หลวมตัวง่ายๆ หรอก ขาอ่อนของเขาไม่ยอมให้ใครแทะเล็มง่ายๆ หรอกนะ อย่าฝันหวานไปเลยเด็กน้อย!

“ฉันไม่ชอบให้ใครมานั่งมองเวลากินข้าว”

“ไม่มองค่ะ หนูนิ่มจะมากินข้าวกับพี่เขตด้วย” เธอตักข้าวใส่จานของตัวเองบ้าง ปิ่นโตเถาใหญ่ที่มีหลายชั้นบรรจุข้าวปลาอาหารได้เยอะมาก ยังมีผลไม้และขนมหวานที่แยกใส่ถุงมาอีกเป็นการตบท้าย

“ที่บ้านไม่มีข้าวกินว่างั้น” เขาว่าให้

“มีค่ะ แต่ต้องหิ้วปิ่นโตมาให้พี่เขต เลยยังไม่ได้กินค่ะ” เธอตอบหน้าตาเฉย ก่อนจะตักไข่เจียวหมูสับใส่จานเขา

“คุณป้าบอกว่าพี่เขตชอบกินไข่เจียวหมูสับ หนูนิ่มเลยช่วยคุณป้าทำค่ะ ไข่เจียวหมูสับจานนี้หนูนิ่มทำเองกับมือเลยนะคะ”

“ทำกับมือสิ จะใช้นมทำหรือไง พูดไม่คิด” นิ่มนาราแทบหลุดขำ เขาจะป้วนเปี้ยนอะไรกับนมของเธอนักหนานี่ แต่เธอก็ไม่ถือสาหาความ ยอมให้อภัยคนแก่ทึนทึกขึ้นคานปากร้ายอย่างเขา

“ทีหลังให้คนงานเอามาให้ก็ได้นะ ฉันไม่อยากกินข้าวร่วมโต๊ะกับเธอ”

เขาประกาศให้เธอรับรู้

“ได้ค่ะ” เธอรับคำไม่ได้มีท่าทีสลดเลยแม้แต่น้อย สุดเขตหงุดหงิดตัก ไข่เจียวเข้าปาก กำลังจะบอกว่ารสมือเธอห่วย แต่มันพูดไม่ออก เพราะมันอร่อยมากๆ สีหน้าของเขาทำให้เธอยิ้มแป้นส่งให้เขาอีกครั้ง

“อร่อยไหมคะ”

“ก็งั้นๆ แหละ” คนปากแข็งพูดไปอีกอย่าง แต่ตักกินไม่หยุดมือ คำตอบทื่อๆ ของเขา ทำเธอแอบขำ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

สุดเขตอารมณ์แปรปรวนบ้าๆ บวมๆ ตามประสาคนแก่ขึ้นคานอย่างที่คุณป้าสุดหทัยว่าจริงๆ นั่นแหละ มีอย่างที่ไหนบอกว่าไม่อร่อย แต่กินเอา กินเอา ฮ่าๆๆๆ เธอแอบหัวเราะร่าในใจ

เธอคอยตักอาหารให้สุดเขต ชวนคุยโน่นคุยนี่ แรกๆ เขาก็รำคาญอยู่หรอก แต่เห็นปากน่าจูบขยับไปมาแล้วเผลอตัวเผลอใจตอบกลับไปโดยไม่รู้ตัว รอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ ทำให้สุดเขตเผลอยิ้มตาม ก่อนจะทำหน้าบึ้งเมื่อได้สติ